دنیای مجازی را در خانه جا بگذاریم
تاریخ انتشار: ۱۲ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۷۷۰۱۵۶
سرویس جامعه پایگاه خبری تحلیلیبی‌باک؛ بخش مهمترین عناوین اجتماعی:
تبریز- در «روز انس با طبیعت» امسال، چه خوب است وقتی باروبندیل سفرمان را می‌بندیم، دنیای مجازی و مخلفاتش را در خانه جا بگذاریم.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- بهنام عبداللهی*: نمی‌توان گفت دقیقا چه اتفاقی افتاد؛ ولی در چندسال اخیر، همه‌چیز از رسم به اسم تغییر یافت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
داریم به یکی دیگر از همان روزها، همان اسم‌ها نزدیک می‌شویم: روز طبیعت یا روز انس با طبیعت که در تقویم‌مان سیزدهمین روز از فروردین را به رنگ سبز درآورده است. همه‌مان بدون استثنا در این روز بندیل‌مان را بار خودروهایمان کرده و راهی سفری نه‌چندان دور اما سبز می‌شویم. روزی که قرار است در آن اولین‌بار در سال جدید از زندگی ماشینی و پر از دود به هوای تمیز طبیعت پناه بیاوریم و بیدار شدن درختان و زمین و زمان را به نظاره بنشینیم.
البته این توصیفات چیزهایی هستند که باید باشند اما در طول زمان تغییر یافته‌اند و همان‌گونه که اظهار شد، در چندسال اخیر به بدترین شکل ممکن خود درآمده‌اند. هرچند آسیب رساندن به طبیعت با تمام قوا را می‌توان شاخص‌ترین چهره‌ای دانست که از روز طبیعت در ذهن همه‌مان حک شده، اما اینجا منظورمان آسیب‌های دیگری است که به انسان وارد شده است که در روز طبیعت به تجلی می‌رسد.
چیزی که در این میان، یک واقعیت پیدای پنهان است، این است که ما تنها در تقویم‌مان مقرر کرده‌ایم که برویم و از طبیعت لذت ببریم و کاری که انجام می‌دهیم این است که خودمان را به ذلت می‌اندازیم. دیگر این‌روزها باید اذعان کنیم که سیزده بدرمان از دنیای واقعیت به دنیای مجازی منتقل شده است. در این حد که اگر کسی به هر دلیلی نتواند در روز طبیعت به سفری یک‌روزه برود، می‌تواند با نشستن در خانه و چک کردن پست‌های اینستاگرامی دوستان، طبیعت را به نظاره بنشیند.
این رسالت که هرکس به جایی می‌رود، موظف است مخاطبان خود را هم از دیده‌ها وشنیده‌هایش بهره‌مند سازد، از کی بر گردن ما گذاشته شد که کمر لحظات خوش زندگی‌مان شکست؟ به پارک یا جنگل که می‌رویم، سعی می‌کنیم به نسبت زوایایی که چشمان‌مان در برمی‌گیرد، عکس بگیریم و با همراهان نه‌چندان علاقه‌مندمان به اشتراک بگذاریم. اما آیا فکر کرده‌ایم که هیچ دوربینی به اندازه چشمان هر شخص نمی‌تواند زیبابین و زیباشناس باشد؟
این عکس‌انداختن که دیگر تبدیل شده به یک بیماری لاعلاج، در واقع لذت زندگی را از ما گرفته است. شاید یکی از ریشه‌های بروز این بیماری را بتوان در عطش دیده‌شدن دید که افراد سعی می‌کنند با خود خوب‌نمایی‌های مکرر در فضای مجازی و به نمایش گذاشتن لحظات خوب و چهره‌های خوب زندگی‌شان و روزمرگی‌هایشان، بقیه را نیز از حال مرفه خود باخبر سازند یا در مواردی چشمان حسودان را از کاسه دربیاروند.
اما حداقل این افراد که برای به اشتراک گذاشتن با مخاطبان‌شان از طبیعت و هرآنجا که سر می‌زنند عکس می‌گیرند، دلیلی نه‌چندان موجه برای عمل خویش دارند اما آیا به عده‌ای کثیر نیز که به محض دیدن یک منظره بکر و کیمیا فورا گوشی به دست می‌شوند و شروع به تهیه فیلم و عکس می‌کنند که به جای لذت بردن آنی از آنچه جلوی چشمان‌شان است، این لذت را به آینده‌ای موکول کنند که خودش نیز نمی‌داند خواهد آمد یانه، چه باید گفت؟
برای مثال وقتی خورشید در یک دریاکنار در حال غروب کردن است، می‌توان دقایقی آن را به نظاره نشست و با هم‌صحبتی با یک آشنا یا دوست، این لذت را دوچندان کرد اما کاری که انجام می‌دهیم، این است که به محض دیدن گوشه‌ای از غروب خورشید، گوشی را از جیب در می‌آوریم و دقیقا تا خود شب از ۳۶۰ درجه سوژه را امتحان می‌کنیم، چیزی که شاید هرگز یک عکاس واقعی انجام نداده باشد.
باور کنیم چشمان ما باکیفیت‌ترین دوربین‌هایی هستند که بدون هیچ‌دغدغه‌ای می‌توان با آنها ساعت‌ها به نظاره طبیعت نشست. باور کنیم خاطراتی که از روزهای سبزمان با چشمان‌مان ثبت و ضبط می‌کنیم، هرگز پاک یا حامل ویروس نمی‌شوند و تا ابد می‌توان آنها را با آشنایان و عزیزان به اشتراک گذاشت.
تاکید نداریم که یک‌باره قید گوشی‌های تلفن همراه و دوربین را بزنیم اما می‌توانیم با یک اولویت‌بندی عاقلانه و منصفانه، چشمان‌مان را در استفاده از منظره‌های زیبا و خاطره‌انگیز در اولویت اول قرار دهیم و بعد از یک‌دل سیر شدن، می‌توانیم گوشی را هم برایگرفتن چند عکس یادگاری به کار بگیریم.
روز طبیعت امسال علاوه بر اینکه تمام ضوابط طبیعت را رعایت و به تمام داشته‌های طبیعت‌مان احترام می‌گذاریم، باید به یک فرهنگ دیگر نیز با عنوان «دیدن طبیعت به صورت زنده ارجح‌تر از دیدن عکس و فیلم‌های آن است» عمل کنیم. همچنین وقتی جوجه‌کبابی یا چایی روی آتش درست کردیم به لذت نوشیدن و خوردن آنها اکتفا کنیم و به جای انتشار تصاویرشان، دعا کنیم در همان ساعات همه مردم در کنار خانواده خود و در دامان طبیعت، چشم دیدن زیبایی‌ها و زبان چشنده خوشمزگی‌های زندگی را داشته باشند.
* خبرنگار
منبع: بی باک نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bibaknews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بی باک نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۷۷۰۱۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۱۱ اردیبهشت در دنیای علم چه خبر؟
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، تاریخ علم مملو از رویدادهای مهمی است که نوآوری‌ها، کشف‌ها و حتی زادروزها و درگذشت‌های دانشمندان و مخترعان تاثیرگذار جهان را در برمی‌گیرد. در این تقویم علم، وقایع مهم مصادف با امروز ۱۱ اردیبهشت برابر ۳۰ آوریل را ورق می‌زنیم.
***
پزشکی فضایی
۳۰ آوریل ۱۹۹۳ میلادی برابر با ۱۱ اردیبهشت ۱۳۷۲ خورشیدی، پزشک شاتل فضایی کلمبیا برای خنثی‌کردن عوارض جانبی ناشی‌از بی‌وزنی، نزدیک به نیم گالن محلول نمکی را به فضانورد همکارش، هانس شلگل، فیزیکدان آلمانی، تزریق کرد که اولین آزمایش در نوع خودش بود. مسافران فضا معمولاً از پف صورت و لاغری شدید پاها رنج می‌برند، زیرا مایعات بدن در حالت بی‌وزنی حرکت می‌کنند. تغییر مایعات بدن به کم‌آبی بدن در مدار منجر می‌شود. بدن مایع اضافی را در قفسه سینه حس می‌کند و هورمون‌ها را فعال می‌کند تا میزان خون و سایر مایعات بدن را کاهش دهد. درنتیجه، زمانی‌که فضانوردان به زمین بازمی‌گردند و دوباره با جاذبه مواجه می‌شوند، کاهش شدید فشار خون و سرگیجه را تجربه می‌کنند. در تلاش برای جلوگیری از این امر یا حداقل کاهش علائم، فضانورد-پزشک برنارد هریس جونیور و سه فضانورد دیگر این آزمایش را انجام دادند.
خفاش قهوه‌ای کوچک پیر
۳۰ آوریل ۱۹۶۰ میلادی برابر با ۱۱ اردیبهشت ۱۳۳۹ خورشیدی، پیرترین خفاش ایالات متحده با ۲۴ سال سن شناسایی شد. این خفاش قهوه‌ای کوچک ماده از گونه میوتیس‌لوسیفوگوس، فراوان‌ترین خفاش در ایالات متحده، در غاری در کوه آئولیس در ورمونت پیدا شد. خفاش قهوه‌ای کوچک دارای طول بال‌های ۲۲۲ تا ۲۶۹ میلی‌متر با خز براق در پشت و رنگ‌های زیرین کم‌رنگ‌تر از خرمایی کم‌رنگ تا قهوه‌ای تیره است. این گونه در سراسر مناطق جنگلی آمریکای شمالی و آلاسکا، در حفره‌های درختان یا صخره‌ها، غارها، معادن و اتاق‌های زیر شیروانی یافت می‌شود. آنها از طیف گسترده‌ای از حشرات تغذیه می‌کنند. ۲۵ آگوست ۱۹۹۹روزنامه‌ای از خفاش وحشی ۳۳ ساله‌ای در اروپا خبر داد. ۲۰ ژوئن ۲۰۰۵ مجله‌ای مقاله‌ای دریافت کرد که از شناسایی خفاش ۴۱ ساله‌ای در سیبری خبر می‌داد.
مندلویوم
۳۰ آوریل ۱۹۵۵ میلادی برابر با ۱۱ اردیبهشت ۱۳۳۴ خورشیدی، عنصر ۱۰۱، به‌عنوان یک عنصر مصنوعی جدید اعلام شد. آلبرت گیورسو، برنارد جی. هاروی، جی.آر. شوپن و اس.جی تامپسون، شیمیدانان پژوهشی، به سرپرستی برنده جایزه نوبل، گلن تی سیبورگ با بمباران ایزوتوپ ۲۵۳ عنصر ۹۹ با نام اینشتینیوم با هسته هلیوم و با استفاده از سیکلوترون در آزمایشگاه تابش دانشگاه کالیفرنیا به عنصر ۱۰۱ دست یافتند. این عنصر رادیواکتیو است و نیمه عمری بین نیم ساعت تا چند ساعت دارد و نمی‌تواند در طبیعت وجود داشته باشد زیرا به سرعت به عناصر سبک‌تر تجزیه می‌شود. به افتخار دیمیتری مندلیف، شیمی‌دان روسی که روی طبقه‌بندی دوره‌ای عناصر و ارائه جدول تناوبی کار می‌کرد، آن را مندلویوم نامیدند.
کوه یخی
۳۰ آوریل ۱۸۹۴ میلادی برابر با ۱۱ اردیبهشت ۱۲۷۳ خورشیدی، یک قطعه کوه یخی در قطب جنوب در عرض جغرافیایی ۲۶.۵۰ درجه جنوبی مشاهده شد که به‌عنوان نزدیک‌ترین کوه یخی قطب جنوب به خط استوا شناخته می‌شود. سال ۱۸۹۳ یعنی یک‌سال قبل از این کشف، ۱۵ کشتی مشاهده کوه‌های یخی بزرگ تا ۴۲ درجه جنوبی را گزارش کرده بودند. یک کوه یخ به‌طور معمول بین ۱ تا ۷۵ متر بالاتر از سطح دریاست و بین ۱۰۰هزار تا ۲۰۰هزار تن است.
انتهای پیام/
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت