واکنش یک اسیرعراقی به خواب چند رزمنده
تاریخ انتشار: ۱۶ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۸۱۰۶۸۳
به گزارش بولتن نیوز، منصور رحیمی از رزمندگان لشکر 27 محمد رسول الله(ص) در خاطره‌ای پیرامون انتقال یک اسیر عراقی به مست مواضع نیروهای ایرانی روایت می‌کند: سه شبانه‌روز به زمین سیخ زدیم و سیم‌خاردارها را بریدیم تا معبرها باز شد. همه کارهایمان در سکوت و آرامش و تاریکی صورت می‌گرفت. مبارزه سخت و در عین حال جالبی بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مسئله بزرگی که برایمان حیاتی بود موضوع «لو» رفتن عملیات بود. برای این یکی باید از همه چیز مایه می‌گذاشتیم. سه شب بی‌خوابی کاسه چشم‌ها را پر از خون کرده بود. شب قبل، عملیات شروع شده بود. گردان‌های رزمی به ما رسیده و از معابر گذشته بودند. در همان ساعات اول سنگرهای دشمن یک به یک سقوط کرده و بچه‌ها در حال پیشروی بودند.
دسته ما در شیاری موضع گرفته بود تا دستور را اجرا کند. به ما دستور دادند به اردوگاه برگردیم. اگرچه رغبتی برای برگشتن نداشتیم ولی خستگی بی‌داد می‌کرد. هنوز تردید داشتیم که واقعاً برگردیم یا پیش بچه‌ها بمانیم. در آن شرایط و با خستگی مفرطی که داشتیم بعید بود بتوانیم کاری انجام بدهیم. خلاصه قرار شد دسته ما به اردوگاه برگردد. تجهیزات را جمع کردیم و خودمان را پای تپه نسبتاً بلندی رساندیم و از همانجا حرکت کردیم.
یکی از بچه‌های گروهان، یک اسیر عراقی را جلو انداخته بود. به نزدیک ما که رسید گفت:«سلام برادرها خسته نباشید. اگر به اردوگاه برمی‌گردید این آقا را هم با خودتان ببرید.» از او پرسیدیم:«چرا با بقیه اسیرها نفرستادینش؟» جواب داد: «این یکی جا مانده بود» ما هم گفتیم: «اشکالی ندارد می‌بریمش».
اسیر عراقی را پیش انداختیم و راه افتادیم. مرد میانسالی بود،چهره آفتاب سوخته با قد و قامتی بلند و چهارشانه. بند پوتینش باز شده صبر کردیم تا آن را ببندد. دوباره راه افتادیم و در امتداد بلندی تپه به سوی اردوگاه حرکت کردیم. زمین از شدت انفجارها می‌لرزید، انگار دشمن گیج شده بود. هنوز به خوبی در نیافته بود که چه بلایی به سرش آمده است، بی‌هدف و دیوانه‌وار تمام منطقه را زیر آتش گرفت.
اسیر عراقی ساکت بود دستهایش را روی سرش گرفته بود. یکی از بچه‌ها به او فهماند که می‌تواند دستش را پایین بیاورد. گفت: «بابا دستهات را بینداز پایین خسته می‌شوی حالا حالاها پیاده‌روی داریم.»
اسیر در حالی که می‌خواست با نگاه و زبان بی‌زبانی از ما تشکر کند با حالت خاصی به ما می‌نگریست. هوا تاریک شده بود، از فرط خستگی تلوتلو می‌خوردیم. تا اردوگاه خیلی راه مانده بود. به جایی رسیدیم که مناسب بود نمازهایمان را بخوانیم و کمی استراحت کنیم، اطراق کردیم.
بعد از نماز بعضی از بچه‌ها نظرشان این بود که همانجا بمانیم و بعد از روشن شدن هوا به طرف اردوگاه برویم. اگرچه خود من هم موافق نبودم ولی نظر بدی نبود. خلاصه خستگی شدید در تصمیم‌گیری مسئول دسته مؤثر افتاد و همانجا ماندیم. یکی از بچه‌ها پرسید: «با این اسیر چه کار کنیم؟» مسئول دسته گفت: «تا روشن شدن هوا دو نفر به دو نفر پاس می‌دهیم.»
هر دو نفر دو ساعت و ترتیب نگهبانی معین شد. پاس ما بین ساعت 10 تا 12 بود. عقربه ساعت 8 را نشان می‌داد. نمی‌دانم چه وقت خوابم برد، فقط همین را می‌دانم که یک لحظه گذشت و بیدارم کردند. چشمانم را به زور از هم باز کردم و بلند شدم. اسیر عراقی در گوشه‌ای دراز کشیده بود و چشمانش را به سقف آسمان دوخته بود. سستی و سنگینی پلک‌هایم به قدری بود که به دوستم گفتم:«مثل اینکه مجبوریم همین دو ساعت را هم تقسیم کنیم.تا ساعت 11 تو کشیک بده و بعد مرا بیدار کن.» او هم که وضع بهتری از من نداشت قبول کرد.
همه خواب بودند. چنان خوابیده بودند که انگار در نرم‌ترین بسترها افتاده بودند. میان خواب و بیداری کسی بیدارم کرد. نفهمیدم که این یک ساعت چقدر به سرعت گذشت. چشم‌هایم را باز کردم و از صحنه مقابلم تکان عجیبی خوردم.
اسلحه را کشیدم و انگشت ماشه روی سینه‌اش را نشانه گرفتم. نیم خیز شده و از او فاصله گرفتم. بله اشتباه نکرده بودم، اسیر عراقی آمده بود بالای سرم. داد زدم: «دست‌ها را بگیر بالا، لعنتی می‌خواستی چکار کنی؟» ولی انگار اسیر عراقی می‌خواست چیزی بگوید، بالاخره به من فهماند که دوستم از خستگی سه شب و سه روز خوابش برده، نمی‌دانم چه باید بکنم، خیلی متعجب شده بودم.
دلم می‌خواست بچه‌ها را بیدار کنم و جریان را به آنها بگویم. اسیر عراقی می‌توانسته اسلحه را بردارد و همه ما را به گلوله ببندد ولی این کار را نکرده بود. چرا؟ اصلاً از کجا فهمیده بود نوبت پست من و دوستم یک ساعت بوده. حالا من آرام شده بودم و فقط او را نگاه می‌کردم.
اسیر وقتی فهمید من از قضیه مطلع شده بودم لبخند بی‌رمقی زد و گوشه‌ای دراز کشید و باز به آسمان خیره شد. به کلی خواب از سرم پریده بود، دلم می‌خواست تا صبح بیدار باشم. به این مهم فکر می‌کردم اسیر عراقی در واقع با اسیر شدنش به دست قوای اسلام خود را آزاد و رها می‌بیند. دلم می‌خواست همه بچه‌ها آن شب آنجا بودند و آن صحنه را می‌دیدند. دیگر خستگی را احساس نمی‌کردم و به اسلحه تکیه زده بودم.
منبع: بولتن نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bultannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بولتن نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۸۱۰۶۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مهجوریت تفتان در سایه بی مهری مسوولان
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: گردشگری تفتان برای رونق و فعالیت خود به ایجاد زیرساخت‌ها، حداقل روکش آسفالت جاده گردشگری با عمر ۴۵ ساله و نیز ایجاد مجتمع‌های خدماتی و رفاهی، بازارچه فروش محصولات صنایع دستی، کشاورزی، باغی، گیاهان دارویی و نیز ایجاد مغازه‌های متعدد و پرشمار در مسیر تا مقصد اردوگاه دره گل و یا دریاچه سردریا نیاز دارد.
در دامن جنوبی تفتان رودخانه مهران آبشارهای زیبا و خروشان و زلال آب جاری است و نشان از ذوب شدن برف زمستانی دارد.
گل‌های وحشی همه از خواب زمستانی بیدار شده و با دسته گل‌های رنگارنگ به استقبال بهار آمده‌اند.
حیات وحش در چنین بهاری پر گل، امیدوار به آینده در حال زادآوری و تولید مثل و ساختن لانه هستند.
کبک و بلبل و تیهو و همه پرندگان در حال آواز خواندن بوده و به این جشن زیبای بهاری حال و هوایی خاص بخشیده‌اند.
باغ‌های زیبای زردآلو، بادام، گیلاس، آلبالو، انار و… همه به گل نشسته و زیباترین نقاشی طبیعی را در دامن تفتان به نمایش گذاشته‌اند و تابستانی با میوه خوشرنگ و خوشمزه را نوید می‌دهند.
کوه تفتان ظرفیت بسیار مهمی برای گردشگران، علاقمندان به طبیعت و کوهنوردی است
امام جمعه خاش با اشاره به اینکه تفتان ظرفیت بسیار مهمی برای گردشگران، علاقمندان به طبیعت و کوهنوردی بوده و برای تفریح و سرگرمی خانواده‌های ایرانی سرشار از پتانسیل است، گفت: از مسؤولان انتظار می‌رود برای رفع مشکلات راه‌ها، زیرساخت‌های گردشگری، پذیرایی، خدمات دهی، اسکان و طبیعت گردی و فراهم کردن امکانات اقدام عاجل صورت دهند.
حجت‌الاسلام غلامرضا دهقان در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، افزود: در اردوگاه دره گل تفتان بایستی تمام امکانات مهیا شود، تا گردشگران پس از طی مسافت‌های طولانی از مبدأ شهرستان خود تا مقصد تفتان و پس از صعود به قله و ارتفاعات تفتان بتوانند بدون دغدغه به استراحت بپردازند.
مسؤول اردوگاه دره گل تفتان نیز در این خصوص گفت: در این مکان امکانات لازم وجود دارد، اما در مواقع بارشی و وقوع طوفان و مخاطرات طبیعی ممکن است برق قطع شود و یا در تأمین گاز مشکلاتی داشته باشیم، اما در اکثر ایام و فصول سال خدمات مطلوبی به مردم و مسافران و گردشگران ارائه می‌شود.
خان محمد کردی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، اظهار کرد: راه گردشگری تفتان، تمندان، سردریا، کوشه و جم چین نیاز به بهسازی و آسفالت دارد و در مواقع بارشی مشکلات زیادی برای گردشگران و مردم محلی پدید می‌آید.
کد خبر 6090631
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند