رویت نشدن حتی یک تکه فلز در دوره فلز / کشف تدفین مکشوفه + تصاویر
تاریخ انتشار: ۲۱ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۸۷۳۱۲۹
یک باستان شناس گفت: در کنار ویژگی‌های خاص فرهنگی محوطه کانی سیب نظیر شکل سفالینه‌ها، معماری ویژه، تدفین مکشوفه و کشف نشدن حتی یک تکه کوچک از فلز با وجود خاکبرداری وسیع و قرار گرفتن در دوره فلز، جلوه‌های ویژه ای از عصرآهن در ایران آشکار شده است.
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، در بقایای عصرآهن محوطه کانی سیب پیرانشهر بر خلاف تصور نمی‌توان سراغی از پیکرک، ریتون و یا سفالینه‌های فرمیک گرفت و فرهنگ سفالی آن بیشتر از هر چیز موید فرهنگی است که چندان با محوطه‌های استقراری سایر نقاط ایران، به‌ویژه نقاط مرکزی قابل مقایسه نیست هر چند رگه‌هایی از فرهنگ کلی عصر آهن ایران و منطقه در آنها قابل ردیابی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این رابطه یوسف فلاحیان - مدیر پروژه و سرپرست کاوش محوطه تاریخی کانی سیب (کانی سیو) پیرانشهر اظهار داشت: محوطه کانی سیو بر روی پشته ای به ابعاد تقریبی 100 در 150 متر با یک شیب تند مشرف به رودخانه لاوین، یکی از سرشاخه‌های رود زاب کوچک قرار گرفته است.
وی افزود: این محوطه نسبت به اراضی جنوبی و غربی خود دارای حداکثر ارتفاع 15 متر بوده و به غیر از یک تا دو متر ارتفاع نهشته انسانی روی تپه، بقیه ضخامت آن را در واقع لایه‌های طبیعی خاک و بویژه صخره سنگی در بر می‌گیرد.
این باستان شناس اظهار داشت: از نظر موقعیت سیاسی این محوطه در اراضی مابین روستاهای کانی سیو و سوغانلو از توابع شهرستان پیرانشهر قرار دارد که با توجه به ساخت سد کانی سیو در جوار آن، بقایای باستانی این نقطه تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
فلاحیان تصریح کرد: از این رو کاوش باستان شناسی محوطه کانی سیو که پیشتر به عنوان اثر هزاره اول قبل از میلاد در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده در بهمن و اسفند سال جاری عملیاتی شد که با وجود بارش متناوب برف در منطقه، کاوش در زیر سقف‌های موقتی که به همین منظور ایجاد شده بود، به نحو مطلوبی انجام گرفت.
به گفته وی، هیات کاوش در طی حدود 40 روز با تشکیل 4 کارگاه و جمعا با ایجاد 10 ترانشه که 9 مورد شامل ترانشه‌های گسترده 5 در 5 متر و یک مورد به ترانشه 3 در 3 لایه نگاری اختصاص داشت، توانست با پوشش فراگیر قسمت‌های سالم تپه تاریخی به کشفیاتی همچون بقایای معماری به همراه لوازم زندگی، از جمله سفالینه‌ها و همچنین تدفین آن دوران دست یابد.
سرپرست هیأت باستان شناسی گفت: بقایای معماری مکشوفه شامل دیوارهای سنگ و گلی بازمانده از آن دوران با فرم عمدتا مستطیل شکل است که در ضخامتی بین یک متر تا یک و نیم متر سطح اولیه خاک تپه، دو فاز از معماری تاریخی آن دوران به دست آمده است.
وی افزود: در برخی از آنها پلان معماری عمدتاً به دلیل مداخلات به وجود آمده ناشی از معماری جدیدتر از یکطرف و از طرف دیگر به دلیل وسعت کم ترانشه‌ها به‌خوبی قابل درک نیست.
وی گفت: در یکی از کارگاه‌های کاوش در هر چهار ترانشه 5 در 5 کنار هم دیوار سنگی قطور با عرض حدود یک متر و به موازات در فاصله دو متری آن دیوار قطور دیگر که احتمالاً نقش پشتیبان داشته، کشف شد که موجودیت آن در منتهی الیه حاشیه شرقی مشرف به دره به احتمال زیاد حالت تدافعی محل و اینکه چه بسا این محل بیش از هر چیز دیگر مربوط به قلعه و نظایر آن باشد را آشکار می‌سازد.
این باستان شناس برآوردهای اولیه را حاکی از تعلق آثار این محوطه به عصرآهن دانست و تصریح کرد: ولی این عصر آهن برخلاف خیلی از محوطه‌های عصر آهن دیگری است که در جاهای دیگر ایران پیش از این کشف و بررسی شده است.
وی اظهار داشت: در بقایای عصرآهن این محوطه بر خلاف تصور نمی‌توان سراغی از پیکرک، ریتون و یا سفالینه‌های فرمیک گرفت و فرهنگ سفالی آن بیشتر از هر چیز موید فرهنگی است که چندان با محوطه‌های استقراری سایر نقاط ایران، به‌ویژه نقاط مرکزی ایران قابل مقایسه نیست البته هر چند رگه‌هایی از فرهنگ کلی عصر آهن ایران و منطقه در آنها قابل ردیابی است.
این باستان شناس در ادامه اظهار داشت: این فرهنگ با توجه به سابقه کاوش‌های سردشت به عنوان بخشی از حوزه زاب کوچک که پیشتر در قالب تیم‌هایی به سرپرستی اینجانب مورد کاوش قرار گرفته و مقایسه آثار مکشوفه از محوطه پیشدر در قلادزه کردستان عراق واقع در منطقه مجاور مرز ایران که توسط هیأت آلمانی کاوش شده و کشفیات عصرآهنی آن در همین سال جاری مورد بازدید سرپرستی مذکور قرار گرفته، علیرغم به یدک کشیدن برخی ویژگی‌های عام دوران آهن منطقه و ایران در ضمن ویژگی‌های خاصی را نشان می‌دهد که شاید به توان آن را فرهنگ مخصوص عصرآهن حوزه زاب کوچک قلمداد کرد.
وی افزود: در یکی از ترانشه‌های کارگاه یک کانی سیب تدفینی بدون شیء مشاهده شد که این پدیده هم جلوه ای ویژه در محوطه‌های استقراری عصر آهن محسوب می‌شود زیرا علی القاعده در این دوره می‌بایست گورستانها به بیرون از منازل راه می‌یافت ولی شاید این پدیده هم در کنار سایر ویژگی‌های محلی این فرهنگ قابل ارزیابی باشد.
این باستان شناس اظهار داشت: از این رو باید گفت در کنار ویژگی‌های خاص مواد فرهنگی نظیر شکل سفالینه‌ها، معماری ویژه، تدفین مکشوفه و کشف نشدن حتی یک تکه کوچک از فلز با وجود خاکبرداری وسیع و قرار گرفتن در دوره فلز، جلوه‌های ویژه از عصرآهن در گوشه ای از سرزمین ایران آشکار شده است.
به گفته فلاحیان، در کل بازه زمانی عصرآهن مطابق با هزاره اول قبل از میلاد را برای آثار مکشوفه این محوطه می‌توان در نظر گرفت ولی انجام آزمایش شیمیایی برای تعیین قدمت آثار بسیار ضروری به‌نظر می‌رسد.
کاوش محوطه تاریخی کانی سیب (کانی سیو) پیرانشهر با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری انجام گرفت.
انتهای پیام/
R1014143/P1014143/S2,23/CT12منبع: تسنیم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۸۷۳۱۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
روایتی از پیشتازی نصف‌جهان و اهالی آن در عرصه شعر و ادبیات
یک دانشیار زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه اصفهان سال‌ها زبان بومی خود را داشته است، گفت: خاقانی از افرادی بود که هیچکس را به شاعری قبول نداشت اما در برابر شاعری به نام سنایی سر تعظیم فرو می‌آورد؛ در همین راستا باید بگوییم سنایی خود را شاگرد استادی چون ابوالفتح اصفهانی می‌داند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، محمد ابراهیم ایرج‌پور شامگاه سه‌شنبه _چهارم اردیبهشت_ در برنامه تلویزیونی بهار بهار با اشاره به فرهنگ غنی اصفهان در حوزه‌های مختلف اظهار کرد: حقیقت این است که اصفهان در حوزه‌های مختلف حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و ادبیات نیز از این قاعده مستثنی نیست.
وی افزود: دریای سخنی که در اصفهان جوشیده تا اقصی نقاط جهان را پیموده و در همین راستا برنامه‌های بسیاری می‌توان از آن ساخت.
این دانشیار زبان و ادبیات فارسی با اشاره به سیر تاریخ ادبیات، شعر و فرهنگ اصفهان تصریح کرد: بعد از اسلام و در چند دوره تاریخی، اصفهان به‌عنوان پایتخت قرار گرفته و از مهم‌ترین این دوره‌ها می‌توان به دوره صفوی و سلجوقی اشاره داشت که رنگ و بوی ادبیات بیشتر بر مشام می‌رسد.
ایرج‌پور با نگاهی به سبک‌شناسی در شعر فارسی عنوان کرد: شعر فارسی از لحاظ سبک شناسی چند دوره عمده دارد که سبک خراسانی آغازین است چراکه زبان فارسی نو یا دری از خطه خراسان سرچشمه گرفته و طبیعتاً شعر فارسی نیز از آن دوره و مکان برخاسته است.
وی با اشاره به اینکه دوره بعدی سبک عراقی است که دو مکان عرب و عجم دارد، گفت: منظور از عراق عجم جایی است که ما در آن قرار داریم و شامل قسمت میانی ایران همچون اصفهان، ری، همدان، اراک و مواردی از این دست است که سبک عراقی برخاسته از این ناحیه است؛ همچنین سبک بعدی هندی است و بعد از آن دوره بازگشت را داریم.
این دانشیار زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه اصفهان سال‌ها زبان بومی خود را داشته و فارسی مشهور پس از دوره صفوی رایج شده است، اظهار کرد: خاقانی از افرادی بود که هیچکس را به شاعری قبول نداشته اما در برابر شاعری به نام سنایی سر تعظیم فرو می‌آورد؛ در همین راستا باید بگوییم سنایی خود را شاگرد استادی چون ابوالفتح اصفهانی می‌داند که به دو زبان شعر می‌گفته.
ایرج‌پور با بیان اینکه در سبک عراقی شاعران بزرگی همچون کمال‌الدین اصفهانی را داریم، ادامه داد: در دوره صفوی و سبک هندی که معروف به سبک اصفهانی است، چون از شعر کمتر استقبال می‌شد شاعران زیادی به هند رفتند اما ویژگی اصلی سبک هندی این است که پرورندگان آن همچون صائب و شاعران زیادی همچون او از اصفهان برخاستند.
وی با بیان اینکه پس از سبک هندی دوره بازگشت را داریم که در آن شاعران دانشمند با محوریت مشتاق اصفهانی کنار هم آمدند و انجمنی بنیانگذاری کرده و دوره جدیدی را در شعر آغاز کردند، تصریح کرد: اگرچه در این دوره تقلید و تکرار وجود داشته اما استاد صفا و سایر افرادی همچون او می‌گویند چه بسا زبان فارسی به طور کلی دچار نابودی می‌شد و این افراد تنها کسانی بودند که با بازگشت خود به شاعران بزرگ سعی کردند این زبان را پاس داشته و آن را حفظ کنند.
این دانشیار زبان و ادبیات فارسی با بیان داستانی از سفرنامه ناصرخسرو در ۱۰۰۱ سال پیش و در طی سفر کوتاه خود به اصفهان گفت: امید به اینکه بازگردیم و این شهر را بشناسیم و برای فرهنگ خود وقت بگذاریم چراکه فرهنگ، هنر و ادب ما غذای روح است که از آن غافل هستیم.
ایرج‌پور اظهار کرد: ما شهر، فرهنگ و داشته‌های اصفهان را نمی‌شناسیم در همین راستا معرفی کردن مهم‌ترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم تا جایگاه آن را شناخته، به او احترام بگذاریم و در حفظ و پویایی آن تلاش کنیم.
در بخشی دیگر از این برنامه نیز محمد قدسی استاد دانشگاه و حوزه اظهار کرد: از دیرباز شاعرانی همچون سعدی، مولانا، حافظ، صائب و افرادی از این دست را داشتیم که مطالعاتی در مورد معارف دینی داشتند و با دقت نظرهای خود در روایات و آیات و با آمیختن تخیل، شعر فارسی را ارائه و برای ما فرهنگ ساختند.
وی ادامه داد: در ابتدا به نظر می‌رسد که شاعر و شاعر شدن شدن ساده است، غافل از اینکه شاعری اگر بخواهد تمام ابعاد فرهنگی را داشته باشد باید مطالعات سنگینی کند، به خواندن هیچ کتابی بسنده نکند، رنج، تحقیق و تفحص کند، از شاعران پیشین خود الهام بگیرد و روز به روز ذوق خود را تقویت، خلوت سحر و تقوا داشته و مانند سعدی، مولانا و… جامعیت داشته باشد.
این استاد دانشگاه و حوزه تصریح کرد: هر عصری ویژگی‌ها و نقطه نظرات خود را دارد اما اگر شاعری بخواهد در عصر مدرنیته فرهنگ‌سازی کند باید خیلی رنج بکشد تا معارف خود یعنی قرآن و روایات را به اضافه زبان نو که جوان ما آن را بفهمد، تلفیق کند.
قدسی با بیان داستانی افزود: نام قدیمی اصفهان جی بوده و افتخار داریم که از جی ما سلمان فارسی برخاسته؛ همچنین لازم به ذکر است که در ۷۶۰ کتاب، از اصفهان سخن گفته شده و این عجیب است و نشان از مهم بودن آن در دوره‌ها و سلسله‌های مختلف دارد.
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد