به نقل از «آفتاب»

دانشمندان موفق به ساخت یک ژنوم کاملا مصنوعی شد

تاریخ انتشار: ۲۲ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۸۸۲۸۰۲

دانشمندان به ساختِ یک ژنوم کاملاً مصنوعی نزدیک‌ می‌شوند. آن‌ها در حال تکمیل ساختِ هر ۱۶ کروموزومِ یک مخمّر به‌صورت مصنوعی‌ هستند که با دستیابی به این موفقیت، می‌توانند ارگانیسم‌ مصنوعی بسازند. آفتاب‌‌نیوز : دانشمندان در حال دستیابی به موفقیتی در مهندسی زیستی هستند که با رسیدن به آن، می‌توانند ارگانیسم‌ مصنوعی بسازند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ساخت ارگانیسم‌ مصنوعی می‌تواند به تولید انواع جدید دارو و سوخت کمک کند.
انسان‌ها دوستی در بین مخمّرها یافته‌اند. این دوست یک یوکاریوت تک‌سلولی است که انسان‌ها از آن در کارهای مختلفی مانند پختن نان یا تهیه برخی نوشیدنی‌ها استفاده می‌کنند.

یک تیم بین‌المللی از محققان توانسته‌ است راهی برای ساخت قسمت اعظمِ کد‌ ژنتیکیِ مخمّر بیابد. قبل از اعلام خبر مربوط به یافته‌ی اخیر، این تیم موفق به ساخت کامل یکی از ۱۶ کروموزوم مخمر شده بود. اکنون تیم پژوهشی یک سری از مقالات مرتبط با این تحقیق را در مجله‌ی ساینس منتشر کرده است که نشان می‌دهد اعضای تیم توانسته‌اند ۵ کروموزوم دیگر از ۱۶ کروموزوم مخمّر را به‌طور کامل بسازند و شمار کروموزوم‌های ساخته‌شده را به ۶ برسانند. آن‌ها می‌گویند در تلاش‌اند تا پایان این سال، ۱۰ کروموزوم باقی‌مانده را هم بسازند و به‌طور کامل به یک ژنوم مصنوعی دست پیدا کنند.
در حالی که برخی جوامع پزشکی در مورد ساخت ژنوم مصنوعی خیلی خوش‌بین نیستند، بسیاری از صاحب‌نظران به تحسین دستاورد اخیر و پروژه‌ی مرتبط با آن پرداخته‌اند.
دنیل گیبسون، معاون رئیس دپارتمان فناوری‌های DNA در بخشِ ژنومیک مصنوعی، در مقاله‌ای پژوهشی در این باره اظهار داشت: این پروژه واقعاً به ما اجازه می‌‎دهد که چگونگی طراحی یک سلول را به‌طور کامل بفهمیم و درک این موضوع می‌تواند بسیاری از کاربردهای ما برای آینده را برنامه‌ریزی کند.

در بین کاربردهای مختلفی که برای این دستاورد متصور می‌شود، برخی از آن‌ها عالمان اخلاق و زیست‌شناس‌ها و زیست‌بوم‌گرا‌ها را نگران می‌کنند. ‫

دانشمندان موفق به ساخت یک ژنوم کاملا مصنوعی شد
تاد کویکن از بخشِ مهندسی ژنتیک و مرکز اجتماعی دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی، پتانسیل تصادفی بودن یا هدفمند بودنِ تبدیل ارگانیسم‌های مصنوعی به گونه‌های مهاجم را مقایسه کرده است و می‌گوید: شما این‌گونه تصور کنید که یک گونه‌ی مهاجم را وارد یک محیط متفاوت می‌کنید؛ یعنی این کار چنین پیچیدگی‌هایی را در سیستم ایجاد می‎کند.

پروژه‌‌ی ساخت ژنوم مخمّر، تحت شرایط تأکید بر ایمنی و همچنین اخلاق انجام می‌گیرد. جورج چرچ، متخصص‌ ژنتیکِ برجسته‌ی دانشگاه هاروارد، می‌گوید:

این دوره‌ی جدید که ما آن را آغاز کرده‌ایم، فراتر از ویرایش‌های کوچک در تک‌ژن‌ها است، بلکه دوره‌ی به‌ دست آوردن توانایی نوشتن هر آنچه می‌خواهیم، در سرتاسر ژنوم است. هدف این است که بتوانیم آن را تا جایی که درکِ ما اجازه می‌دهد، به‌طور ریشه‌ای تغییر دهیم.
منبع: زومیت

منبع: آفتاب

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۸۸۲۸۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند

یک زن ۴۰ ساله ۷۵ هزار سال قبل در غاری دفن شده بود. دست چپش زیر سرش حلقه شده و سنگی زیر سرش گذاشته شده بود که احتمالا به عنوان بالشتک در آن جا قرار داشته است. دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کردند با قرار دادن استخوان‌های جمجمه موفق به بازسازی چهره این زن شدند.

به گزارش ایسنا، این زن که به نام شانیدر زی(Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آنها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر اما پومروی(Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آنها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آنها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آنها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت(۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آنها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آنها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

در عوض، آنها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گورها ممکن است از طریق زنبورهای گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سالها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

نئاندرتال‌ها بارها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آنها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

بازسازی جمجمه

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آنها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین(Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس(Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

انتهای پیام