به نقل از «تسنیم»

سرنوشت اسطوره هایی که خاطرات یک نسل را ساختند +عکس

تاریخ انتشار: ۲۶ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۹۱۸۴۳۵

نابغه برزیلی، نگین درخشان و ارزشمند جام جهانی ۲۰۰۲ بود که نمایش خیره‌کننده وی در آن سال هر بیننده‌ای را میخکوب تماشایش می‌کرد.

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم،جام‌های جهانی را می‌توان بزرگترین فستیوال‌های خاطره‌سازی برای نسل‌های جدید هواداران فوتبال -این ورزش والا- در سرتاسر دنیا دانست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بسیاری از ما، یکی از جام‌های جهانی نقطه آغازین شکل‌گیری عشقمان به فوتبال و خاطره‌سازی با اسطوره‌های آن است. اسطوره‌ها و ستارگانی که هر کدام در یک تورنمت جهانی چنان درخشیدند که همان متضمن پیشرفت آنها در سالیان آینده شد. ستارگانی که در قلب های ما جای دارند و مستطیل سبز با وجود آنها برای ما معنا پیدا کرد. گزارش جاری، بخش دوم سری گزارشاتی است که می خواهد به سرنوشت ستارگان سه دوره جام جهانی 1998، 2002 و 2006 بپردازد. گزارشی طولانی که قطعا برای علاقه مندان به فوتبال خواندنی خواهد بود.

تیم منتخب جام جهانی 2002 شامل این 11 نفر بود: اولیور کان، روبرتو کارلوس، فرناندو هیرو، هانگ میونگ بُو، آلپای اوزالان، ریوالدو، میشائیل بالاک، یو سانگ چول، رونالدینیو، اشتفان کلوزه، و رونالدو. سرمربی تیم منتخب «فیلیپه لوئیز اسکولاری» سرمربی تیم ملی برزیل بود.

1) اولیور کان (Oliver Kahn)

اولیور کان 47 سال دارد و فوتبال خود را بطور حرفه‌ای از سن 18 سالگی از تیم کارلسروهه آلمان شروع کرد. 86 بار برای تیم ملی آلمان به میدان رفت که 49 مرتبه آن بازوبند کاپیتانی در دست داشت. کاپیتان و بازیکن پیشین تیم ملی آلمان و باشگاه فوتبال بایرن، یکی از بهترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال جهان و به عقیده بعضی از کارشناسان برترین دروازه بان تاریخ است. کان که هواداران او لقب King یا سلطان را به او داده‌اند، تنها دروازه‌بانی است که به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی را از آن خود کرده‌است. این اسطوره دروازه‌بانی که فوتبال خود را از سال 1995 در تیم ملی آلمان آغاز کرد، در سال 1998 پس از وداع آندریاس کوپکه از فوتبال، جایگزین وی در تیم ملی کشورش شد. شاید کسی باورش نمی‌شد که دروازه‌بانی که در سال 2001 با عملکرد افتضاح‌اش در مقابل تیم ملی انگلیس که منجر به نتیجه 5 بر یک به نغع حریف شد، روزی به بزرگترین بازیکن جهان در یک تورنمنت تبدیل شود. آلمان آن بازی را باخت اما در بازی مرحله پلی آف موفق به شکست اوکراین و صعود به جام جهانی 2002 شد. «رودی فولر» سرمربی وقت آلمان نیز ترجیح داد به کان که سال‌ها شاگرد مکتب «سپ مایر» دروازه‌بان اسطوره‌ای آلمان بود، برای ادامه تورنمنت اعتماد کند.

عملکرد بی‌نظیر کان در جام جهانی 2002، اصلی‌ترین عامل صعود تیم نه چندان آماده رودی فولر به مرحله فینال بود. آلمان در فینال با برزیل قدرتمند اسکولاری روبرو شد. برزیلی که از مثلث مرگ متشکل از رونالدو، ریوالدو، و رونالدینیو بهره می‌برد. یکی از بزرگترین دروازه‌بانان تاریخ، یکی از بزرگترین اشتباهات خود را در آن بازی مرتکب شد و با دریافت ناقص توپ، فرصتی ناب را در اختیار خرگوش نابغه برزیلی قرار داد و با دست طلایی خود مقدمات قهرمانی حریف را به وجود آورد. وی پس از بازی فینال و دوم شدن آلمان جمله‌ای جالب گفت: «هیچ جای دلداری نیست. این تنها اشتباه 7 بازی من بود و به شدت هم مرا مجازات کرد».

اولیور کان اسطوره‌ای، در جام جهانی 2002 فقط 3 گل دریافت کرد. او پس از شکست در فینال، با آنکه انگشت اشاره‌ دست راست‌اش به شدت صدمه دیده بود اما اشتباه‌اش را به گردن مصدوم بودن دست‌اش نیانداخت و فقط خیلی آرام به دروازه تکیه داد و اشک ریخت. رونالدو اسطوره‌ فوتبال برزیل به سمت او رفت و وی را در آغوش گرفت.

در سال 2009 به کان پیشنهاد مربیگری تیم شالکه 04 شد و وی این پیشنهاد را رد کرد. از سال 2011، به عنوان مفسر بازیهای تیم ملی آلمان برای شبکه‌های مختلف تلویزیونی فعالیت می‌کند. همچنین، در یک شوی تلویزیونی ورزشی چین، به عنوان یکی از اعضای هیئت دوران بهترین استعداد دروازه‌بانی کشور را مشخص می‌کند. در چند سال اخیر نیز برنامه‌ با فرمت مسابقه تحت عنوان «اصول کان: هرگز ناامید نشو» بر روی آنتن شبکه‌های مختلف تلویزیون برد که از طریق آن برای نفر اول، یک قرارداد با یکی از باشگاه‌های بوندس‌لیگا تدارک می‌دید. آخرین بار، او در شبکه ZDF به تفسیر بازی اخیر آرسنال و بایرن مونیخ پرداخت و شکست 5 بر یک این تیم در مقابل تیم آلمانی را نشان از یک فاجعه در کار تیمی آرسنال خواند.

2) روبرتو کارلوس (Roberto Carlos)

روبرتو کارلوس متولد 1973 است و هم‌اکنون 44 سال سن دارد. او که اصالتاً سائوپولویی است، فوتبال خود را به عنوان مهاجم از تیم پالمیراس شروع کرد. اما کمی بعد به عنوان مدافع چپ به کار گرفته شد. در سال 1992 رسما وارد تیم ملی برزیل شد و کارنامه بسیار درخشانی از خود در تیم ملی این کشور به جای گذاشت که از آن دست می‌توان به درخشش خیره‌کننده‌اش در جام‌های جهانی 1998 و 2002 اشاره کرد.

دوران فعالیت 11 ساله وی (از 1996 تا 2007) در رئال مادرید را می‌توان درخشان‌ترین دوران فوتبال وی در کنار تیم ملی دانست. او در ژانویه 2006، با نیل به 330 بازی موفق به شکستن رکورد «آلفردو دی استفانو» به عنوان یک غیراسپانیایی که بیشترین بازی را در رئال کرده شد. یک اتفاق وحشتناک و در عین حال خاطره‌انگیز هم برای کارلوس در 24 آگوست 2005 رخ داد و آن زمانی بود که در طی گفتگوی رادیویی، توسط 2 مرد مسلح ربوده شد. نهایتا، آن دو مرد ساعت قیمتی او و تلفن همراه مصاحبه‌کننده را به سرقت بردند.

کارلوس در تیم ملی کشورش نیز 125 بازی انجام داد و به عنوان یک مدافع و بال چپ در میان آن حجم از ستارگان تهاجمی گلزن، موفق به ثبت 11 گل شد. روبرتو کارلوس از سال 2012 به بعد ضمن بازی، تصمیم به ورود به عرصه مدیریت و مربیگری هم گرفت. در سال 2012، به عنوان مدیر داخلی و مربی تیم «آنژی ماخاژ» منصوب شد اما در اعتراض به روند کار با گاس هیدینگ سرمربی تیم، از این منصب کنار کشید.

در ژوئن 2013 با تیم «سوواسپور» ترکیه قرارداد بست اما پس از شکستی در 24 دسامبر 2014 متحمل شد، کنار کشید. روند اتفاقات به همین شکل برای کارلوس جلو می‌رفت و از آنجایی که او ظاهرا و ذاتا مربی خوبی نیست، پله به پله سقوط می‌کرد. ایستگاه بعدی او، باشگاه «بلدیه اسپور آق حصار» ترکیه که یکی از فلاکت‌زده‌ترین تیم‌های این کشور محسوب می‌شد بود. در آق حصار هم موفق نبود و به سمت قطری‌ها رفت و البته با العربی این کشور به توافق نرسید. از آنجایی که راه تنزل را به دلیل عدم شایستگی‌اش در مربیگری در پیش گرفته بود، مقصد بعدی وی تیمی بود که اصلا سطوح بالای فوتبال آسیا را حتی یک بار به چشم ندیده است.

اما کارلوس دست‌بردار نبود و در سن 42 سالگی در جولای 2015 به عنوان آخرین تیم دوران بازی خود با «دهلی دیناموس» هند قرارداد بست. البته ضمن اینکه مربی این تیم هم باشد. وی، چه در دوران بازی و چه پس از بازنشستگی، علاقه بسیاری به همکاری با رسانه‌ها و شرکت‌ها برای عمل تبلیغات داشت. وی، با نایک، پپسی، ای اِی اسپورتز (شرکت سازنده بازی ویدئویی فیفا)، و کونامی (شرکت سازنده بازی ویدئویی فوتبال PES) همکاری داشته است.

آخرین وضعیت کارلوس تا پیش از آغاز سال جدید میلادی بدین شکل بود که عملا در عرصه بازی بازنشسته بود اما اعلام رسمی نکرده بود و در عرصه مربیگری هم که در پایان فصل 2016 اعلام کرد که به دهلی دیناموس برنمی‌گردد. روبرتو، در دوران پسا بازنشستگی با انتخاب‌های غلط‌ش به خود بد کرد. هم‌اکنون از آنجایی که رئال مادرید پیوسته در سایه وفاداری به ارزش‌هایش، ستارگان خود را پس از دوران بازنشستگی مورد حمایت‌های بی‌دریغ قرار داده است، وی به عنوان سفیر رئال مادرید در نقاط مختلف دنیا حضور می‌یابد و در خدمت اهداف باشگاه فعالیت دارد. پیش‌بینی می‌شود که وی نیز همچون سایر ستارگان این باشگاه، در سال‌های آتی به پست و منصبی در رئال مادرید دست یابد.

3. فرناندو هیرو (Fernando Hierro)

هیرو 49 ساله را می‌توان یکی از بزرگترین مدافعین تاریخ فوتبال اسپانیا و جهان دانست. وی سال‌ها به عنوان مغز متفکر و رهبر خط دفاعی اسپانیا توپ زد و در 89 بازی برای تیم ملی اسپانیا حضور داشت و 29 گل به ثمر رساند. به جرات می‌توان وی را یک استاد در پاس‌دهی و همچنین گلزنی دانست. هنوز خاطره ضربات آزاد وی از ذهن مشتاقان فوتبال نرفته است. در جام جهانی 2002 نیز، هیرو تیم اسپانیا را تا مرحله یک چهارم نهایی که در مقابل کره‌جنوبی با داوری بسیار ناحق و مشکوک حذف شد، یاری کرد.

فرناندو، پس از بازی در فصل 2005-2004 انگلیس در تیم «بولتون واندررز» با مستطیل سبز خداحافظی کرد و در سال 2007 در سمت مدیر ورزشی فدراسیون فوتبال اسپانیا دیده شد و تا سال 2011 در این منصب باقی بود. از سال 2011 تا 2014 به عنوان مفسر ورزشی در شبکه‌ها و رسانه‌های مختلف حضور داشت و در سال 2014 از سوی «فلورنتینو پرز» -مدیر باشگاه رئال مادرید- برای همکاری به عنوان دستیار «رافائل بنیتز» دعوت به همکاری شد. مدتی در کنار رافا بود و بعد از وی، از آنجایی که زیدان دستیار خود یعنی «داوید بتونی» نابغه را ترجیح داد دیگر جایی برای هیرو نبود. وی در سال 2016 و با جلوس زیدان بر کرسی سرمربیگری رئال مادرید، قراردادی با تیم «رئال اویدو» از تیم‌های دسته یکم فوتبال اسپانیا بست و هم‌اکنون در این منصب مشغول فعالیت است. چندی پیش، فلورنتینو پرز قصد داشت که وی را به عنوان مدیر ورزشی باشگاه رئال مادرید دعوت به همکاری نماید که به دلیل نفوذ اندک‌اش بر رسانه‌ها و لابی‌های ورزشی، در مقابل گزینه مناسبی چون «دیوید بکهام» حرفی برای گفتن ندارد. شاید بتوان او را در قامت سرمربی رئال مادرید دید.

4. هونگ میونگ بو (Hong Myung Bo)

این ستاره کره‌ای، هم‌اکنون 48 سال دارد و در جام جهانی 2002، درخششی درخور برای تیم ملی کشورش داشت. 136 بار برای تیم ملی کشورش به میدان رفت و به عنوان دفاع میانی 10 گل به ثمر رساند. وی که به عنوان یکی از ماندگارترین بازیکنان تاریخ فوتبال آسیا شناخته می‌شود، در 4 جام جهانی پیاپی به همراه تیم‌اش حضور داشت و از این منظر در تاریخ آسیا رکورددار است. بو، در لیست 100تایی‌های پله نیز جای دارد. همچنین تنها بازیکن کره‌ای موجود در فهرست «فیفا 100» است. او در سال 2004 فوتبال خود را در تیم «لس آنجلس گالکسی» به پایان رساند. درخشش این بازیکن در جام جهانی 2002 تا آن حد زیاد بود که موفق به کسب مدال برنز بهترین بازیکن جام شد.

میونگ بو، به عنوان دستیار «دیک ادووکات» و در سال 2007 به عنوان دستیار «تیم ووربیک» در تیم ملی کشورش فعالیت کرد. او در سال 2009 مربیگری تیم ملی زیر 20 سال کره جنوبی را پذیرفت و این تیم را به یک چهارم جام جهانی زیر 20 سال رساند. سپس به مربیگری تیم ملی زیر 23 سال رسید و توانست این تیم را به مقام سوم المپیک 2012 لندن برساند. عملکرد درخشان وی باعث شد که فدراسیون فوتبال کره جنوبی او را به سمت سرمربیگری تیم ملی بزرگسالان این کشور منصوب نماید اما عملکرد ضعیف تیم ملی کره جنوبی در جام جهانی 2014 برزیل، عملا موجب عزل وی شد.

5. آلپای اوزالان (Alpay Özalan)

این بازیکن سابق ترکیه‌ای اکنون 43 سال دارد و با انجام 87 بازی برای تیم ملی کشورش دارای رتبه ششمین بازیکن تاریخ این کشور در تعداد بازیهای ملی است. وی در طی این بازیها مجموعا 4 گل به ثمر رساند. اوزالان را به عنوان یک بازیکن جوانمرد در تاریخ ترکیه می‌شناسند. در ست در مرحله مقدماتی جام ملت‌های 1996 بود که وی ترجیح داد وقتی که مهاجم تیم ملی کرواسی در حرکت ضد حمله به طرف درواز ترکیه می‌رود بر روی او خطا نکند و این حرکت به عنوان یکی از جوانمردانه‌ترین حرکت‌های تاریخ فوتبال نام گرفت و از سوی یوفا مورد تقدیر قرار گرفت.

آخرین خبری که از اوزالان در دست است حاکی از این است که این روزها بسیار خوشتیپ کرده و به امر بدنسازی می‌پردازد. وی که تا همین اواخر مربی تیم «اکیشهیر اسپور» ترکیه بود، پس از اختلاف با «خلیل اونال» -رییس باشگاه- در ماه فوریه استعفا داد و اکنون به دنبال تیم جدید است.

6. ریوالدو (Rivaldo)

این بازیکن برزیلی یکی از بزرگترین بازیکنان زمان خود بود. مثلث همکاری وی با رونالدو و رونالدینیو در جام جهانی 2002 را می‌توان یکی از کامل‌ترین و عالی‌ترین مثلث‌های تهاجمی تاریخ جام جهانی دانست. همین مثلث موجب قهرمانی تیم ملی برزیل در جام جهانی مذکور شد. شاید بتوان ریوالدو را یکی از بهترین بازیکنان نسل خود دانست اما قطعا در تاریخ برزیل آنطور که باید همچون بزرگانی چون پله ، گارینشا، زیکو، و. رویلینیو ماندگار نخواهد بود. انتخاب‌های وی نیز در آخر عمر فوتبال‌اش انتخاب‌های حماقت‌بار به دور از شان کسی بود که در سال 1999 بهترین بازیکن جهان شده است.

ریوالدو هر چند که یکی از ستارگان تیم منتخب جام جهانی 2002 بود اما به سبب حرکت ناشایستی که در بازی نیمه‌نهایی در مقابل تیم ملی ترکیه انجام داد، لکه‌ای سیاه از خاطره خود برای اذهان عمومی و فوتبالدوستان باقی گذاشت. وقتی در دقایق پایانی بازی وقتی که «هاکان اونسال» بازیکن ترکیه به قصد شیطنت توپ را برای شروع ضربه کرنر به طرف وی شوت کرد، در حالی که توپ به شکم ریوالدو برخورد کرده بود، او به گونه‌ای رفتار کرد که گویی توپ به صورتش اصابت کرده و با این عمل داور را به شدت فریب داد. بازیکن ترکیه از زمین اخراج شد و بعد از بررسی فیلم بازی، فیفا جریمه سنگین 11 هزار و 670 فرانک سوئیس را برای ریوالدو در نظر گرفت. در هر حال، هنرنمایی وی در جام جهانی موجب شکست بلژیک، انگلیس، ترکیه و نهایتا آلمان و کسب پنجمین توپ طلا برای کشورش شد و «اسکولاری» سرمربی وقت برزیل به وی لقب بهترین بازیکن جام را داد.

ریوالدو در مارس 2014 از دنیای بازی در مستطیل سبز خداحافظی کرد و با اینکه بیانیه داد که دیگر بازنشسته است اما در ژوئن 2015 به زمین بازگشت و در ماه بعدش همراه با پسر خود در یک بازی گل زد. او با این عمل، سنت بسیاری از بازیکنان برزیلی که فصل پایانی فوتبال خود را به شدت در رفتار و انتخاب تنزل می‌دهند را حفظ کرد. ریوالدو، هم‌اکنون مدیر باشگاه «موگی میریم» برزیل است. این روزها، به شدت مشغول پرورش و تربیت «ریوالدینیو» فرزندش برای دستیابی به سطح یک بازیکن خوب است.

7. میشائیل بالاک (Michael Ballack)

بالاک را می‌توان یکی از بهترین هافبک‌های میانی تاریخ فوتبال آلمان دانست. وی که اکنون 41 سال دارد، در فهرست پله با عنوان «125 بازیکن برتر تاریخ» قرار دارد. وی به عنوان نقطه ثقل زمین در جام جهانی 2002 برای تیم کشورش توپ زد. درخشش او موجب پیروزی ژرمن‌ها بر آمریکا در یک چهارم نهایی و پیروزی بر کره جنوبی در مرحله نیمه‌نهایی شد. اما خطایی که بالاک در بازی با کره جنوبی مرتکب شد با کارت زردی همراه بود که وی را از حضور در فینال محروم کرد و پس از شکست 2 بر صفر آلمان از برزیل در فینال، شاید او بیش از هر کس دیگری از درون می‌سوخت.

میشائیل بالاک آلمانی که فوتبال حرفه‌ای خود را از تیم کایزرسلاترن در سال 1995 آغاز کرد، در سال 2001 و 2002 یکی از بهترین بازیکنان آلمان بود و توانست در تیم ملی کشورش قویا بدرخشد. نقش کلیدی وی در میانه زمین به عنوان رابط منطقه دفاعی و منطقه تهاجمی موجب پیش رفتن آلمان تا مرحله فینال شد. وی در سال‌های 2002، 2003، و 2005 به عنوان بهترین فوتبالیست آلمان انتخاب شد. این فرمانده عالی در زمین، پیوسته با افتخار و قدرت توپ زد و نهایتا در سال 2012 در «بایر لورکوزن» با مستطیل سبز وداع گفت. در حال حاضر میشائیل بالاک به عنوان مفسر فوتبال در شبکه‌های مختلف ورزشی و بالاخص شبکه ESPN فعالیت دارد.

8. یو سانگ چول (Yoo Sang-chul)

«یو سانگ چول» در حال حاضر 46 سال دارد. این بازیکن کره‌ای را می‌توان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال کره‌جنوبی دانست. چرا که وی توانایی بازی در همه نقاط زمین را داشت. وی هم یک دفاع عالی بود و هم یک مهاجم بکر. اما مربیان وی در تمامی دوران فوتبال‌اش ترجیح دادند که چول در میانه زمین توپ بزند.

عملکرد چول در جام جهانی 1998 آنقدر عالی بود که بارسلونا پیشنهاد به خدمت گرفتن او را ارائه داد اما با مخالفت تیم باشگاهی‌اش «اولسان هوندای» که پیش از آن قول انتقال او به تیم «یوکوهاما» را داده بود روبرو شد و شاید این بزرگ‌ترین حسرت زندگی وی باشد. شاید باورتان نشود که وی که از اصلی‌ترین افراد در کسب مقام چهارم جهان در سال 2002 برای کره جنوبی بود –آنهم افتخاری که شاید هیچوقت دیگر در تاریخ کره ‌جنوبی تکرار نشود- دارای فقط یک چشم بینا بود. آری، یو سانگ چول فقط با یک چشم آنچنان در بزرگترین تورنمنت جهان از لحاظ سطح درخشید که در 11 بازیکن منتخب سال 2002 قرار گرفت.

وی در سال 2006 در تیم «اولسان هیوندای» به فوتبال خود پایان داد و در همان سال به عنوان مربی تیم «یوبی» کره شروع به کار کرد. چول، هم‌اکنون سرمربی تیم «دانشگاه اولسان» است.

9. رونالدینیو (Ronaldinho)

از هر چه بگذریم، سخن از «شاعر دنیای فوتبال» خوش است. این نابغه برزیلی، نگین درخشان و ارزشمند جام جهانی 2002 بود و براستی که نمایش خیره‌کننده وی در آن سال و در طی سالیان بعد از آن، اتصاف لقب «شاعر دنیای فوتبال» به وی را توجیه می‌کند. زیبایی بازی رونالدینیو که ترکیبی از روایت هوش و فراست و پا و توپ بود، از خاطر هیچکدام از فوتبالدوستان نمی‌رود. این نابغه اهل پورتو آلگره برزیل، هم‌اکنون 37 سال دارد و حیف از اینکه خیلی زود در دنیای فوتبال دچار افت شد و در مسیری افتاد که بدترین انتخاب‌ها نصیب‌اش شد. شاید و شاید بتوان این ضرب‌المثل ایتالیایی را که «زیبایی بی‌وفاست»، در مورد رونالدینیو دارای مصداق دید. دنیای زیبایی که وی با یار همیشگی‌اش یعنی توپ برای ما خلق کرد، خیلی عمر کوتاهی داشت و حسرت سال‌های بیشتری که می‌توانست در فوتبال خلق شعر کند به دل همه ما ماند.

رونالدینیو، 97 بازی برای تیم ملی برزیل انجام داد و 33 گل به ثمر رساند. وی عنوان بهترین بازیکن جهان در سال‌های 2004 و 2005 را از آن خود کرد و در لیست فیفا 100 پله جای گرفت. عملکرد وی همانطور که گفته شد در مثلث موسوم به «3R» (شامل رونالدو، رونالدینیو، و ریوالدو) عالی بود و به جرات می‌توان حیاتی‌ترین نقش این بازیکن خارق‌العاده در جام جهانی 2002 را در بازی مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم دانست. جایی که یک پاس گل ساخت و گل هم از فاصله 36.5 متری به ثمر رساند. در همان بازی با خطایی که بر روی «دنی میلز» مدافع انگلیس مرتکب شد، کارت زرد دریافت نمود و از بازی نیمه‌نهایی محروم شد. اما در فینال با درخششی کم‌نظیر در مثلث سه گانه، موجب قهرمانی تیم ملی برزیل برای پنجمین بار شد.

اما چیزی که رونالدینیو را نابود کرد، حواشی بیرون مستطیل سبز بود. این جادوگر فوتبال، یکی از محبوب‌ترین ستارگان دنیای تبلیغات بود. شرکت‌های پپسی، کوکا کولا، نایک، EA اسپورتز، گتوراده، و دانون بشدت مترصد همکاری با وی بودند. درآمد وی از تبلیغات فقط در سال 2006 به رقم 19 میلیون دلار رسید. حساسیت به قدر بالا بود که وقتی وی در جولای 2012 اقدام به نوشیدن جرعه‌ای پپسی در کنفرانس خبری کرد، شرکت کولاکولا بلافاصله اقدام به فسخ قرارداد 2011 با وی کرد.

اما در حوزه‌های دیگر نیز سخن از رونالدینیو بود. مجسمه‌های وی در جای جای نقاط کره زمین ساخته شد. همکاری وی در چند برنامه یونیسف از قبیل «صندوق کودکان نیازمند» از سال 2006 صورت گرفت و در سال 2011 به مبارزه با شیوع ایدز انجامید. در مارس 2015 بود که طی یک نظرسنجی جهانی مشخص شد که ششمین شخصیت محبوب دنیای فوتبال در فیسبوک پس از کریستین رونالدو، مسی، بکهام، نیمار، و کاکا است. همه اینها یک طرف اما آن چیزی موجب افت ناگهانی مصدومیت‌های پیاپی و عامل رخوت و بی‌انگیزگی در وی در فصل 08-2007 بود. توانایی فیزیکی و نیروی جادوی وی آنقدر تحلیل رفت که موجب تعجب همگان شد. در آن زمان «خوآن لاپورتا» رییس وقت باشگاه بارسلونا که به شدت از وی ناامید شده بود، او را نیازمند چالش جدید برای حرکت دادن به خود دانست و به آ ث میلان فروخت. رونالدینیو که در خواب عمیقی به سر می‌برد در میلان هم چندان خوبی نداشت و در سال 2010 در نامه‌ای بسیار غم‌انگیز، بهترین سال‌های فوتبال خود را 5 سال حضور در بارسلونا دانست و از ترک این تیم نهایت پشیمانی خود را ابراز کرد و این حسرت را اعتراف نمود که چرا بیشتر در کنار مسی بازی نکرده است.

رونالدینیو در سال 2016 از سوی باشگاه بارسلونا دعوت به همکاری شد و هم‌اکنون به عنوان سفیر و نماینده باشگاه بارسلونا فعالیت می‌کند.

10. میروسلاو کلوزه (Miroslav Klose)

کلوزه آلمانی که البته اصلیتی لهستانی دارد، اکنون به سن 39 سالگی رسیده و به عنوان بهترین گلزن تاریخ جام جهانی شناخته شده است. ماحصل هنر و تلاش وی در جبهه نوک حمله در جام جهانی 2002، به ثمر رساندن 5 گل بود. پرش‌ها و ضربات سر کشنده وی تن هر خط دفاع و دروازه‌بانی را می‌لرزاند. وی در 137 بازی برای تیم ملی آلمان به میدان رفت و 71 گل به ثمر رساند. وقتی در سال 2001، «جرزی اِنگل» سرمربی وقت لهستان برای متقاعد کردن جهت بازی در تیم ملی لهستان به آلمان سفر کرد، کلوزه درخواست وی را نپذیرفت و ترجیح داد که تا آخر دوران فوتبال‌اش در تیم ملی آلمان توپ بزند. همین امر موجب شد که پیوسته نفرت لهستانی‌ها را نسبت به خود داشته باشد.

24 مارس 2001، نقطه آغاز بزرگ برای کلوزه بود. وی در دقیقه 73 در بازی مقابل آلبانی در مرحله مقدماتی جام جهانی 2002 از سوی «رودی فولر» مربی وقت وارد زمین شد و با گلی که به ثمر رساند موجب پیروزی آلمان شد. در بازی بعد نیز به عنوان یار ذخیره در مقابل یونان عالی کار کرد و موجب پیروزی آلمان شد. اما چیزی که باعث شد رودی فولر جایگاه ثابت در ترکیب تیم به او بدهد، دو هت تریکی بود که در بازی‌های دوستانه پیش از شروع جام جهانی در مقابل تیم رژیم صهیونیستی و تیم ملی اتریش داشت. حضور او در نوک پیکان حمله تیم ملی آلمان در جام جهانی حضوری بی‌نظیر بود و توانست اولین بازیکن تاریخ فوتبال باشد که در یک جام جهانی، 5 مرتبه با ضربه سر گلهای خود را به ثمر برساند.

آخرین باشگاهی که میروسلاو در آن توپ زد، لاتزیو بود. وی، در یکم نوامبر 2016 رسما از مستطیل سبز خداحافظی کرد و چندی بعد از سوی «یوآخیم لو» سرمربی کنونی تیم ملی آلمان جهت همکاری در کادر فنی دعوت به کار شد. هم‌اکنون در کنار لو و دیگر اعضای تیم فنی