به نقل از «خبرگزاری آریا»

يک هفته و چند چهره؛ وعده هاي انتخاباتي و دورهمي ليلا اوتادي

تاریخ انتشار: ۷ اردیبهشت ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۰۷۹۳۸۲

خبرگزاري آريا - دورهمي با حضور ليلا اوتادي يک بار ديگر وضعيت رقيق فرهنگي موجود در جامعه را نشانمان داد؛ وضعيتي سطحي و نه چندان اصيل که از پي به هم ريختن ساختارها حاصل شده است.

مناظره کنندگان يا (مطالبه هفته)


مناظره هاي سياسي هر وقت تلويزيوني شده، تاثير گذار بوده و در حافظه مردم جاي گرفته؛ چه دهه شصت و مناظرات تئوريک گروه هاي سياسي از مجاهد تا توده اي که مقابل هم مي نشستند و در تلويزيون مباحثه مي کردند و چه دادگاه هاي کرباسچي که شکل ديگري از عرصه ي عيان سياست ورزي در مقابل چشمان مردم بود و يا 88، که تقابل هاي تلويزيوني شکل نزاع گرفت و البته انتخابات 92، هميشه قرار گرفتن مدعيان سياست مقابل چشمان مردم به شور سياسي کمک کرده، البته که مساله خيلي پيچيده نيست و در همه جاي دنيا و حتي در همان آمريکا هم اصلا برگ مناظره ها برنده است و دردانه فضاي سياسي است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سوال اين جاست که کدام عرصه ي سياسي مثل مناظره ها، آنقدرعيان و شفاف است؟ کدام ميتينگ و سخنراني؟ کدام روزنامه و سايت مي تواند جاي پخش مناظره ها آن هم به صورت زنده از تلويزيون رسمي يک کشور را بگيرد؟ خب هيچکدام! چون مناظره ها ماکتي شبيه سازي شده از کل رفتارهاي هر کانديدا در چهار سال پيش رو خواهد بود. در مناظره شما مي توانيد کانديداها را جور ديگري ببينيد؛ هنگام عصبانيت چگونه اند؟ واژه هايشان به کدام نگاه نزديک است؟ چه لباسي مي پوشند و زبان بدنشان چه مي گويد؟ در هنگام استيصال و درماندگي، چه راهکاري براي برون رفت از وضعيت دشوار دارند؟ مناظره ها خصوصا اگر زنده باشد، غافلگيري دارد و غافلگيري شديدا افشاگر است و به مخاطب عيار آدم ها را نشان مي دهد.



هيچ کدام از کانال هاي تلگرامي و ستادها چنين امکاني ندارد. اين امکان، قدرت تشخيص بي بديلي به راي دهندگان مي دهد. نمونه اش همان «گاز انبري»دوره قبل، يک جمله تاثير گذار که قدرت شگفت آوري در يک انتخاب کلان داشت. عده اي درست يا غلط همان دو جمله ي پينگ پينگي قاليباف و روحاني را معيار انتخاب قرار دادند. همين ميل و مطالبه است که اصلا مناظره ها را تنظيم شده و محدود نمي خواهد. خب اگر قرار به تنظيم و تحديد باشد که اين همه کانال هاي تلگرامي هواداري کانديداها دائما برنامه ها و سخنراني ها را به اشتراک مي گذارند. هر کاربري مي تواند در گوشي اش و در هر مکاني ويدئو و متن اين برنامه ها را مشاهده کند، چه نيازي است که خودش را در قاعده ي کنداکتور تلويزيون قرار دهد و مناظره اي کارگرداني شده را ببينيد. به عبارتي مناظره ها اگر زنده نباشد و اگر افشاگرانه و تقابلي نباشد، هيچ جذابيتي ندارد، چون هيچ چيزي اضافه بر ديگر امکان هاي تبليغات ندارند.

مضاف بر اين که وقتي شوراي نگهبان با فيلترهاي قدرتمند، جمعي غربال شده و مطمئن را پيش روي انتخاب کنندگان قرار داده، نبايد نگران موج هاي کاذبي مثل سال 88 باشيم. از اين جمع شش نفره هيچ کدام از دسته بي گدار به آب زنندگان نيستند و همه ي اين ها مصالح نظام و کشور را رعايت مي کنند، باقي شور انتخاباتي است که براي هر جماعت در آستانه ي راي لازم است. بماند که در چنين مواقعي رسانه ملي به ماهيت اساسي يک رسانه نزديک مي شود و به واقع «رسا» مي شود. همين معدود فرصت هاي ديده شدن صدا و سيماي در حال احتضار را نگيريم، اين بازي سراسر برد است. تقاضاي پخش زنده مناظره دقيقا مصداق يک مطالبه به حق عمومي است.



عادل فردوسي پور و جواد خياباني يا (گزارشگران هفته)

در اين چند وقت اخير که کري هاي پرسپوليس و استقلال به لطف رقابت تقريبا نزديک دو تيم و تقويت کري خواني در شبکه هاي مجازي پر رنگ شده، شکل هاي جديدي از تعصب به تيم هاي رنگي را شاهديم. طرفداران دو تيم رنگي پايتخت روي کوچکترين و بي اهميت ترين اتفاقات مرتبط به تيم هاي مورد علاقه شان مانور مي دهند. يک روز جواد خياباني فحش مي خورد و روز ديگر عادل فردوسي پور و ... ظاهر ماجرا کم اهميت شمرده مي شود اما در واقع پرده از واقعيات تلخي بر مي دارد که در خودش حجم نگران کننده اي از تعصب ورزي و کنار زدن اصول زندگي متمدنانه را دارد. چرا و به چه حقي يک جمله ي کنايه آميز در مورد ستاره هاي رنگي تحمل نمي شود؟



بله فوتبال است و تماشاچي فوتبال عوام است و نبايد از آن ها توقع انديشه ورزي داشت، اما اين له کردن دريچه هاي ارتباط و گفت وگو به اسم علاقه مندي به يک تيم فوتبال، تا کجا مي تواند اجازه رشد داشته باشد؟ اصلا همين ميل کور فزاينده و پوچ به تيم هاي پايتخت، بستر خيلي سواستفاده هاي مالي در همين دو تيمي است که با بودجه عمومي گردانده مي شود. اين خيل جمعيت چه توقعي از يک گزارشگر دارند؟ فراموش نکنيم صدا وحس يک گزارشگر بي شباهت به نريشن يک مستند نيست! فوتبال هم مستند است؛ واقعيت يک مبارزه که به انضمام يک صدا و کلي احساسات که بر جذابيت آن مستند اضافه مي کند، تفريحي دلپذير مي شود. گزارشگر فوتبال مي تواند تا جايي که دچار افراط نشده، کنايه بزند و نمک بريزد و حتي هواداري کند! اين که کدام بازيکن در کدام منطقه از زمين، چگونه پاس مي دهد و توپ کجاي زمين است را که دوربين ها نشانمان مي دهند.

حالا مثلا خياباني به ستاره هاي استقلال بنازد و عادل، منصوريان را دست بياندازد،مگر چه مي شود؟ آيا قرار است از ستاره و مربي و بازيکن هم قديس بسازيم؟ نبايد نزديک اين ها بشويم؟ به نظر که اين شکل از هواداري دايره ها تنگ تر مي کند و اصلا خفقان آور است. چه بهتر که خودمان به خودمان اجازه تنفس بدهيم. والا که فوتبال بدون اين کنايه ها و بالا و پايين ها هيچ لطفي ندارد! حداقل فوتبال وطني به آن کيفيت نرسيده که بدون افزودني هاي مجاز(مثل مزه هاي گزارشگران)، نمک داشته باشد. اين قضاوت ها حاصل تنگ نظري جمعي پريشان احوال است.

پي نوشت: حساب برخي گزارشگران شهرستاني شديدا متعصب جداست که آن ها مثل تيفوسي هاي سکونشين غيرقابل تحمل هستند.



ليلا اوتادي يا (بازيگر هفته)

دورهمي با حضور ليلا اوتادي يک بار ديگر وضعيت رقيق فرهنگي موجود در جامعه را نشانمان داد؛ وضعيتي سطحي و نه چندان اصيل که از پي به هم ريختن ساختارها حاصل شده است. به واقع در چنين وضعي هر کس مي تواند با قاب کردن يک افاده يک موقعيت به ظاهر فاخر را مدعي شود.

ليلا اوتادي بازيگر فيلم هايي چون: اخراجي ها، چهار انگشتي، چپ دست و آثاري از اين دست، که در خوشبينانه ترين حالت متعلق به سينماي بدنه است، ادعا مي کند جزو ده بازيگر برتر سينماي ايران است و ديگراني هم ادعاي هاي ديگري مي کنند؛ کانديدايي از راي ميليوني حرف مي زند و فلاني از استقبال چند ده هزار نفري در سفر هاي خارجي، مردم در اينستاگرام ادعاي خوشبختي و فرهيختگي را توامان دارند و اين چرخه مريض همين طور از فردي به فرد ديگر منتقل مي شود.



مساله محدود به اوتادي و چهار متوهم ديگر نيست، هر گوشه اش را که نگاه بيندازيد با مردمي ناراضي و ريا کار مواجهيم که در کوتاه ترين و سريعترين حالت پي افاده اي هستند که ندارند و مي خواهند داشته باشند. پس نشانه هايش را بر مي دارند، به مرور چنين مرضي عادت زندگي هايمان مي شود. ما با خودمان رو دررو نمي شويم و کم کم باور مي کنيم که مثلا روشنفکريم، چون چند بار قهوه ي تلخ خورده ايم و حتي عکس هايش را هم به اشتراک گذاشته ايم! ما باور مي کنيم با تب روز و شب دنيا همراهيم و عقب نمانده ايم و ال کلاسيکو باز شده ايم! مهم نيست واقعا چقدر از فوتبال لذت مي بريم، مهم تر افاده ي هواداري مسي و رونالدو است.

ما باور مي کنيم اهل سينماييم، چون در صف فيلم هاي جشنواره ايستاده ايم و استوري هم گذاشته ايم! ما با خودمان دائما در تضاديم و اين وضعيت کمترين آسيبش افزايش نارضايتي از خودِ واقعي است. يعني عصبي تر و کم حوصله تر، اين ارائه حقه بازانه از چيزي که نيستيم و صرفا دوست داريم باشيم، حتي به مذهب و مناسک آن هم رسيده و شايد از همان ريشه گرفته باشد و باقي تکرار مکرارت است. گاهي بايد توقف کنيم، کجاي ذهنمان را بوتاکس کرده ايم؟ کجاي وجودمان را با افاده هاي بي اصالت زيبا نشان مي دهيم؟ ميل به چيز ديگري بودن، همه ي عرصه ها را در نورديده و با کلي آدم بدون اصالت طرفيم هواي مه آلود و تشخيص هاي غلط، مي تواند همان معدود جمعيتي که با اصالت هستند و به دنبال حقيقت اند را به اشتباه بياندازد.

بله! اوتادي به بازيگر بدنه بودن راضي نيست و گمان مي کند جزو ده بازيگر برتر است و اين حکايت در حوزه هاي گوناگون ادامه خواهد داشت. اصلا از اين به بعد هر که را ديديد خيلي مستقيم در دوربين خيره شد و محکم حرف زد، حساب کار دستتان بيايد که اصيل نيست! اصيل ها اين روزها يا در خانه اند و يا اگر هم جلوي دوربين بيايند، گونه هايشان از غربت و شرم سرخ شده و سري به پايين دارند. مثل اين که هنوز هم زمستان است و سرها در گريبان و زمين دلمرده.



قيصر امين پور يا (شاعر هفته)

زادروز امين پور بهانه اي است که از او بنويسيم. او که از آغازگران آشتي ميان فرم و محتوا در گونه ي هنر انقلابي و متعهد بود. از اولين ها و جدي ترين هاي گروهي بود که در دهه اول انقلاب انگشت شمار بودند و حالا راهشان را امثال فاضل نظري در شعر و محمد حسين مهدويان در سينما ادامه مي دهند. وقتي پس از سال ها شانتاژ تبليغاتي، باور عمومي همنشيني هنر و مذهب و انقلاب را باور نداشت، دسته اي از راه رسيدند که متوجه بودند، شعارگرايي و ذهنيت ايدئولوژيک نفوذي ندارد و نمي تواند حرف مذهب و انقلاب را در قالب هنر به مخاطب القا کند، آن ها به فرم بها دادند ويکسره محتوا نبودند.

امين پور از همان دسته است؛ همو که در شعرش با زباني ساده و روان و زلال از نگرشي قطعيت گرا و جزمي و به نگرشي نسبي و جهان شمول رسيد. او در شعرهايش از عواطف انساني، از فلسفه و از ايده آل ها و آرمان هايش نوشت اما هر چه گذشت، بيشتر از زبان شعاري و زننده فاصله گرفت و به همين دليل هم هست که حالا از او کلي شعرهاي دلچسب و گوارا به يادگار مانده و به جرات برخي مضامين فلسفي را هيچ کس به اندازه او قدرتمندانه وارد شعر پارسي نکرده. (حداقل طي دو دهه اخير).



هنرمند يگانه و پيشرو، مي تواند اتفاقا انقلابي و و آرمان گرا هم باشد و اين فرضيه اي بود که با وجود امثال قيصر امين پور به اثبات رسيد. کسي که در نهايت جديت و وسواس و البته برخواسته از مکتب حوزه هنري و سازمان تبليغات هيچ وقت کپي ديگران نشد و در راه خودش قدم زد. گفته بود سه شنبه ها کم حوصله است و سه شنبه رفت. بعد تو آيا؟ بعد تو هرگز؟

اما چرا/ آهنگ شعرهايت/ و رنگشان تلخ است؟/ وقتي که بره اي/ آرام و سر به زير/ با پاي خود به مسلخ تقدير ناگزير/ نزديک مي شود/ زنگوله اش چه آهنگي دارد؟




هاشمي طبا و جهانگيري و... يا (وعده هاي هفته)


فضاي رقابت هاي انتحاباتي آميخته به وعده و عيد است و نمي شود رقابت هاي يا انتخاباتي را بدون وعده هايش تصور کرد، در اين ميان برخي وعده ها در ابهام و کليت رشد مي کنند و بيشتر کارکرد کوتاه مدت دارند، از راه هاي شناخت پوپوليسم و عوامفريبي همين وعده هاي کلي است که بدون اطلاعات دقيق و توجيه آن در ذهن مردم فقط صادر مي شود و افکار عمومي را جلب مي کند، پيشتر مهدي کروبي در سال 84 از اين جنس وعده ها داد و آراي قابل توجهي جلب کرد و بعدتر محمود احمدي نژاد هم از همين استراتژي استفاده کرد.


اين جنس وعده ها چون دقيق نيستند راحت صادر مي شوند و سخت اجرايي و عاقبتي جز بالابردن توقعات مردم و بعدتر سرخوردگي و بدبيني ندارد، حالا که فضاي کلي کشور به سمت عقلانيت در حال حرکت است، کاش از اين جنس وعده ها کمتر بشنويم.

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۰۷۹۳۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تعطیلی که به معضل مملکت بدل شد | پنجشنبه یا شنبه؛ بالاخره کدام؟

افزایش تعداد تعطیلات آخر هفته اگرچه مورد اتفاق دولت و مجلس قرار دارد اما حالا رایزنی ها و اختلاف نظرها بر سر تعیین روز آن است که در کنار جمعه، پنجشنبه تعطیل باشد یا شنبه؟

«دومین روز تعطیل آخر هفته، کدامیک باشد؟ شنبه یا پنجشنبه؟» این روزها موضوع تعطیلی دو روز آخر هفته و اینکه کدام روز در کنار جمعه تعطیل شود، بحث داغ بین مجلس و دولت شده و آخرین اظهار نظر درباره تعطیلات هفته را تا اینجای کار محمد حسینی معاون پارلمانی رئیس جمهور داشته است.

براساس گزارش تسنیم، موضوع از این قرار است که دولت سیزدهم لایحه‌ای را به منظور «افزایش تعداد تعطیلات روزهای هفته» در ۷ آذر ۱۴۰۲ به مجلس ارسال کردتا نمایندگان مجلس درباره آن تصمیم بگیرند.

پس از تصویب کلیات این لایحهدر صحن مجلس، لایحه مذکور به کمیسیون اجتماعی ارجاع داده شد تا اعضای این کمیسیون تصمیم بگیرند که چه روزی در کنار جمعه ها به عنوان تعطیلات هفتگی وارد تقویم کشور شود.

کمیسیون اجتماعی مجلس: پنجشنبه‌ها تعطیل شود

در حالیکه اغلب نمایندگان مجلس، «روز شنبه» را برای تعطیلات آخر هفته مناسب‌تر می‌دانستند، کمیسیون اجتماعی «روز پنجشنبه» را مصوب کرد،اما بعد از بازخوردهای بیرونی، مجلس تصمیم برای انتخاب روز تعطیل را به دولت واگذار کرد و همین موضوع، انتقاد معاون پارلمانی دولت از مجلس شد.

دولت: پنجشنبه‌ها تعطیل شود

محمد حسینی با بیان اینکه دولت با تعطیلی پنجشنبه‌ها موافق است، از مجلس بابت واگذار کردن تعیین روز تعطیل به دولت انتقاد کرد و گفت: انتظار این است که نمایندگان مجلس بر روی نظرات خود باقی بمانند.

در همین باره، علی بابایی کارنامی عضو کمیسیون اجتماعی مجلس گفته است که چون دولت در لایحه خودش هیچ اشاره‌ای به روز خاصی نکرده، پس در حقیقت انتخاب تعطیل شدن یک روز (به غیر از جمعه) را مجلس به دولت واگذار کرده است.

وزارت خارجه: شنبه‌ها تعطیل شود

با این حال، به نظر می‌رسد در خود دولت نیز اتفاق نظری در این باره وجود ندارد. روز گذشته خبری مبنی بر موافقت وزارت امور خارجه با تعطیلی شنبه‌ها در رسانه‌ها منتشر شد و این وزارتخانه تأکید داشت که «در راستای حمایت از فعالان اقتصادی بخش‌خصوصی» با تعطیلی شنبه به جای پنجشنبه موافق است و در واقع «با هدف بهبود شرایط اقتصادی کشور» تعطیلی شنبه را به دولت پیشنهاد داده است.

بهادری جهرمی: کارشناسان نظر بدهند

همچنین علی بهادری جهرمی سخنگوی دولت طی سخنانی گفته بود که پیشنهاد دولت این است که ضمن افزایش تعطیلات هفته به دو روز، انتخاب این روزها در اختیار نظرات کارشناسی بخش‌های مختلف قرار گیرد.

وی اظهار داشت: حتی برخی از مسئولان دولتی می‌گویند روز دوم باید متغیر باشد یعنی هر موقع دولت صلاح دانست، بر اساس شرایط، یک روز را تعطیل کند.

ذهنیت اشتباه درباره تعداد روزهای تعطیلی ایران

ناگفته نماند که برخی از کارشناسان اساساً با تعطیلی دو روز در هفته مخالف هستند و معتقدند این امر برای مثال موجب افزایش میزان سوخت مصرفی در کشور می‌شود.

این در حالی است که طبق گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، متوسط تعطیلات آخر هفته و تعطیلات مناسبتی در اکثر کشورهای جهان بین ۱۱۰ تا ۱۲۹ روز است.

در کشور ما (با احتساب ۲۶ روز تعطیل رسمی و ۵۲ روز تعطیل روز جمعه) تعداد تعطیلات سالانه ۱۰۴ روز استکه نسبت به متوسط جهانی پایین‌تر است.

بنابراین اگر تعداد تعطیلات آخر هفته در ایران ۲ روز باشد، میزان تعطیلات سالانه، ۱۲۵ روز می‌شود که با متوسط جهانی هم همخوانی دارد.

بررسی‌های انجام شده نشان می دهد که میزان بهره وری کشورها با ساعت کار آنها نسبت معکوس دارد. به طوری که افزایش تعطیلات می‌تواند در برخی موارد از هزینه‌های اضافی بکاهد و در بسیاری از موارد نیز، با افزایش بهره‌وری نیروی کار در سایر روزهای هفته، میزان کارایی روزهای دیگر را بالا ببرد.

کشورها چه روزهایی تعطیل هستند؟

در برخی کشورها نظیر ایران، جیبوتی، نپال، مکزیک، کلمبیا، هندوستان و فیلیپین، تنها یک روز در آخر هفته (یا جمعه یا شنبه یا یکشنبه) تعطیل است.

تعطیلی روزهای پنجشنبه و جمعه هم در گذشته در کیان کشورهای اسلامی رایج بود، اما در سال های اخیر، بسیاری از کشورهای خاورمیانه (با اکثریت مسلمان) تعطیلات آخر هفته را به جمعه و شنبه تغییر دادند؛ زیرا اعتقاد بر این است که این تغییر باتوجه‌ به روزهای فعال و غیرتعطیل در بسیاری از کشورهای جهان بخصوص در زمینه اقتصادی (در این کشورها عمدتاً‌ شنبه و یکشنبه تعطیل است)، مزایای اقتصادی قابل‌توجهی را برای آنها به ارمغان می‌آورد. حتی کشوری نظیر یمن نیز تعطیلات آخر هفته «پنجشنبه و جمعه» را به تعطیلات «جمعه و شنبه» تغییر داده است.

امارات متحده عربی نیز که پیش از این، «جمعه و شنبه» را به عنوان تعطیلات آخر هفته خود داشت، در سال ۲۰۲۲ آن را به تعطیلات «شنبه و یکشنبه» بعلاوه‌ی نیم روز در روز جمعه برای اقامه نماز تغییر داد.

در مالزی، بیشتر نقاط این کشور، از جمله کوالالامپور، «شنبه و یکشنبه» را تعطیل هستند. با این حال، چند ایالت «جمعه و شنبه» را به‌عنوان آخر هفته رسمی خود حفظ می‌کنند. کشورهای دیگری نظیر تونس و مراکش نیز در روزهای «شنبه و یکشنبه» تعطیل هستند.

عربستان سعودی در سال ۲۰۱۳، تعطیلات دو روزه آخر هفته خود را از «پنجشنبه و جمعه» به «جمعه و شنبه» تغییر داد تا به هماهنگی روزهای کاری و بانکی خود با سایر نقاط جهان کمک کند. عمان، بحرین، کویت و قطر نیز تعطیلات آخر هفته خود را به «جمعه و شنبه» تغییر داده‌اند.

کشور لبنان در سال ۲۰۱۷، یک الگوی جدید مبنی ۳۵ ساعت کار در هفته را در پی گرفت و طبق تقویم این کشور، روزهای «شنبه و یکشنبه» تعطیلات آخر هفته هستند. لازم به ذکر است که لبنان به دلیل تعداد زیاد مناسبت‌های مذهبی، دارای بیشترین تعداد تعطیلات در جهان است.

حال اگر کشورما تصمیم به تعطیلی شنبه‌ها بگیرد (با احتساب تعطیلی روز جمعه)، با کشورهایی نظیر مصر، الجزایر، اردن و لیبی تعطیلات مشترک خواهد داشت.

حتی کشور عراق که اکثریت جمعیت آن‌ را شیعیان تشکیل می‌دهند نیز روزهای «جمعه و شنبه» تعطیل است.

افغانستان نیز آخرین کشور مسلمان بود که روز شنبه را جایگزین تعطیلی پنجشنبه کرد.

بنابراین اگر در ایران تصمیم به تعطیلی پنجشنبه گرفته شود، تنها کشوری در جهان خواهیم بود که این روز را تعطیل کرده است و احتمالاً این موضوع، مراودات مالی و اقتصادی ایران با دنیا را با مشکلاتی مواجه خواهد کرد چرا که تنها ۳ روز در هفته فرصت باقی می‌ماند.