درباره مستند تبليغاتي حسن روحاني؛ دوران روحاني مچکريم چگونه در معدن يورت دفن شد؟
تاریخ انتشار: ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۲۲۲۱۴۰
خبرگزاري آريا - اگر دولت جناب روحاني دولت مونولوگ نبود و دولت ديالوگ بود، رئيس جمهور مي توانست از خوردوي امنيتي اش پياده شود، دست کارگردان را ببوسد و موجب کاسته شدن خشم کارگران معدن يورت شود.
سرويس فرهنگ و هنر مشرق - اگر بپذيريم که هر فيلم مستند يا سينمايي بر اساس يک گفتمان معين و مشخص ساخته مي شود بايد بپذيريم که فيلم انتخاباتي حسن روحاني بر اساس همان گفتمان «من» و «مونولوگ» مطابق بر گفتمان چهار ساله دولت ساخته شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
گفتمان دولت تدبير و اميد به همين سياق شبيه گفتمان دولت سازندگي مرحوم هاشمي است. يعني رئيس جمهور با همه ژست پيشرويي که گرفته، تصور مي‌کند بايد همه گوش باشند و خوبي‌هاي دولت تدبير و اميد را با آنان در ميان بگذارد. اگر فيلم انتخاباتي مرحوم هاشمي در سال 84 را مرور کنيم درخواهيم يافت، فيلم انتخاباتي ايشان با جلسه پرسش و پاسخ توام بود. مرحوم هاشمي سئوالات را و ابهامات را مي‌شنيد و پاسخ مي‌داد. اما در فيلم سراسر مونولوگ حسن روحاني، گويي همه بايد گوش باشند و فقط بشنوند و به همين دليل، فاصله گفتمان مردمي با گفتمان دولتي را به خوبي مي توان در متن اثر حس کرد.
فيلم مستند انتخاباتي حسن روحاني با طرح پرسش دانشجويان آغاز مي شود. يکي مي‌پرسد آقاي رئيس جمهور! سرنوشت صاحبان فيش هاي نجومي در دولت تدبير چه شد؟ ديگري خبر مي‌دهد، وضع رکود و بيکاري کمر مردم را شکسته است، قرار بود صد روزه مشکلات را حل کنيد قرار بود؟ آنکه شهامت بيشتري دارد از رئيس جمهور محترم مي‌پرسد آيا از تمامي آسيب هاي اجتماعي خبر داريد؟ از اعتياد گسترده نوجوانان و جوانان از طوفان سهمگين طلاق خبر داريد؟ ديگري خبر مي‌دهد که شما رئيس جمهور خوبي نبوديد، چون انقلابي نيستيد. ديالوگ انتقادي به همين چند لحظه ابتدايي خلاصه مي شود.
پس از اين چند لحظه پرسش و پاسخ ، حين تشويق حسن روحاني توسط دانشجويان، دوربين ناگهان روي صورت دختران متمرکز مي شود و صداي جيغ زنانه اي را مي‌شنويم که با اعتراض‌ها و يا اعتراف‌هاي مردانه نخستين، نسبتي ندارد. نوعي زن گرايي بصري تجلي پيدا مي‌کند که در ادامه به گفتار قهرمانانه رئيس جمهور متصل مي شود. رئيس جمهور روي سن يک نفره مي‌آيد و با و موسيقي ملايم غم انگيزي، «رئيس جمهور روحاني»، با پس زمينه سياه نقش مي بندد و حسن روحاني نخستين سئوال را مطرح مي کند.
ايشان خطاب به جمعيتي که نمي‌بينيم سئوال را طرح مي‌کند که در هشت سال دفاع مقدس چه کسي دفاع کرد از اين سرزمين؟ جواب اين سئوال روشن است. شهيدان، همت،باکري، مصطفي چمران، محمدرضا اميني، نور علي شوشتري، محسن رضايي، جواد فکوري، حسن خرازي، سيد حسين علم الهدي، امير حاج اميني، جهان آرا، کاوه، شاهرخ ضرغام، احمد کاظمي،محسن وزوايي، مجتبي علمدار، محمد بروجردي و همه حاج کاظم هايي که در صف نخست نبرد بودند. همه بودند، اما رئيس جمهور نبود. اين سخن به هيچ وجه ربطي به گوينده ندارد و استفاده از اين تصاوير جنبه پوپوليستي دارد و تصاوير رزمندگان کات مي خورد به گرد و غبار اهواز. اگر باکري و همت سرباز آن جبهه بودند و پيروزي عايدشان شد، در قياسي منطقي رئيس جمهور بايد مرد نبرد با گرد و غبار در اهواز مي‌بود، اما نبود! ايشان مي فرمايند مشکل کيه ؟ و خودشان در شيوه منولوگي ديگر پاسخ مي‌دهند "همه".
اما همين " همه " راي دادند به جناب رئيس که مشکل گشاي " همه" باشند. و در ادامه با صدايي اکو شده مي فرمايند که ما قادريم حل کنيم، اما اين سئوال پيش مي آيد چرا حل نشد؟! مخاطب با مفروضات واقعي اين مستند را تماشا مي‌کند و نبايد ابهام و ايهامي باقي بماند.در صحنه بعد رئيس جمهور در فضاي خاکي منطقه اي که مکانش نامعلوم نيست ظاهر مي‌شود و رو به گرد و غبار دست تکان مي‌دهد و سازنده مستند در نمايشي مدلي از عدم ابتکار، ابتکار را در ميان مردم نشان مي‌دهد که رفته مشکل را حل کند . اما مردم اهواز از همه بهتر مي دانند که مشکل همچنان حل نشده و زمستان امسال نيز مثل سال گذشته، به جاي اکسيژن، گرد و غبار نوش مي‌کنند.صحنه اي نشان داده مي شود که وزير اطلاعات با مردمان [ظاهرا ] خوزستان به عربي سخن مي‌گويد و در برابر گره مشکلات مردم پاسخي ندارد. اشتباه مفرط کارگردان اين است که با يک نماي کلوز نه چندان هنرمندانه و نماي درشت از صورت رئيس جمهور اصرار دارد به مخاطب بفهماند که همه مشکلات را حل خواهد کرد، اما حل نشده است. دوربين چفت شده به صورت رئيس جمهور؛ و ناگهان ايشان مي‌فرمايند که ما از سال 92 به فکر مشکلات خوزستان بوديم اما ما اعتراف مي کنيم امکاناتمان محدود است.مخاطب مي‌انديشد اين نماي درشت و اعتراف به استيصال قطعا براي رئيس جمهور کارکرد معکوس دارد. صداي غمگين موسيقي شنيده مي شود و رئيس جمهور محترم نه در مقام پاسخ دهنده بلکه با همان لحن پرسشگرانه که مزه توتاليتريسم (تماميت خواهي) دوران سازندگي را يادآور مي شود، مي‌پرسد چي شد که اينطوري شد؟جوابي در کار نيست و واقعا مشکل دولت اين است که در مقابل انبوهي از پرسش هاي مردمي جوابي ندارد.
رئيس جمهور مي فرمايند اقدامات ناحق ما را به اينجا رسانده است، مي فرمايند که سي سال با طبيعت جنگيديم و فکر کرديم سه روزه حل مي‌شود. همان روش قديمي رئيس دولت بهار که گذشتگان را زير سئوال مي‌برد تا بگويد من خوبم و قبلي ها نتوانسند فعل توانستن صرفا صرف مي‌شود اما مخاطب يقين دارد اجرايي در کار نيست. در اين مستند که بناي ساختاري آن همچون گفتمان دولت بر مونولوگ استوار است رئيس جمهورمي فرمايند 30 سال با طبيعت جنگيديم، فکر کرديم سه روز حل مي شود ولي بايد حل کنيم. يعني چهار سال ديگر وقت مي‌خواهد تا مشکلاتي که در چهارسال اخير حل نشده را حل کند.البته خود ايشان قبلا فرموده‌اند که مشکلات طي چهل سال هم حل نخواهد شد.
نماهاي بعدي به موضوع درياچه اروميه مي پردازد وبا نماهاي قدم زدن ايشان در کنار درياچه اروميه ، مشکل درياچه ظاهرا حل‌شده به نظر مي‌رسد و همچنان سئوالات دانشجويان مطرح است که چرا رئيس جمهور پاسخي به آن همه پرسش نمي‌دهد. در ادامه مونولوگ هاي ادا شده، ايشان مي‌فرمايند ما که نمي خواهيم با ذهن مردم بازي کنيم، شوخي که نداريم. با شعر و شعار کشور اداره نمي شود. فراموش نکنيم که مديران رئيس جمهور اغلب شاعر بودند. نمونه اش حجت الله ايوبي رئيس سابق سازمان سينمايي است که به جاي پاسخ عمدتا اشعاري عجيب در صفحات مجازي اش منتشر مي‌کرد و با انتشار اشعار مختلف سعي مي‌کرد، مشکلات هنر هفتم را حل کند. در ادامه مستند، آمارسازي اقتصادي به صورت تصاوير ترکيبي و بازهم همراه با مونولوگ رئيس جمهور است، نظر مردمي در آن تجلي خاصي ندارد، حتي سازنده آنچنان هوشمند نبوده که نظر موافقان دولت را در آن درج کند و همچنان خبري از پاسخ سئوالات طرح شده ابتدايي توسط دانشجويان نيست. اعتياد و فقر و طلاق گسترده ناشي از تهي دستي کلان اجتماعي، تحت تاثير « پلن بي» خلاصه مي شود ، به قدم زدن رئيس جمهور در کنار درياي اروميه. يعني مي‌توان تصور کرد دانشجوي سال اول فيلمسازي، خيلي بهتر از اين مي‌توانست فيلم مستند رئيس جمهور را بسازد.
سئوالات بي شمار مردم توسط نمايندگان خود در دانشگاه ناديده گرفته مي شود و رئيس جمهور چوب جادويي تعامل گسترده با جهان را رو مي‌کند و چند تصوير از دست دادن با ديپلمات هاي فرهنگي پس از سخنراني ظريف، پس از امضاي برجام، نمايش داده مي‌شود و دولت مونولوگ توسط رئيس دولت به ادامه گفتن يکسويه مي‌پردازد.وضع دارو و قيمت دارو و تباهي دوران دولت دهم، مبناي ارائه گزارش است آنهم در مستندي که با مصاحبه رئيس جمهور با بخش خبري 22:30 تفاوت چنداني ندارد و رئيس جمهور مي فرمايند به وضع مطلوب نرسيديم و گام هايي را در اين زمينه برداشتيم و عطف مستند پوزخند زدن روحاني به رسانه ملي و خنده تصنعي ايشان است. خيلي فيگوراتيو و مونولوگ وار است. منتخب مردم در سال 1392، همچنان رسانه ملي را به سخره مي گيرد و چند لحظه بعد مي‌فرمايند: مردم را مايوس نکنيد بگذاريد نشاط داشته باشند و همزمان رقص محلي چند مرد حول يک زن پخش مي شود. خب اگر نشاط در رقصيدن است چرا در مکان‌هاي عمومي رقصيدن را در خيابان لاله زار، افراد انقلابي نظير ايشان تعطيل کردند؛ نشاط يعني رقص. اگر معني نشاط رقصيدن در محافل عمومي است پس واي بر مفهوم نشاط! شکم سير طالب نشاط است، گرسنگان را که ملالي نيست.
تدبير گره مي خورد به درياچه اروميه و برجام و اميد در تصاوير خلاصه مي شود به دستاوردهاي ورزشي. ايشان مي فرمايند که قهرمانان ما اميد آفرينند، ورزش مي تواند بالاتر از اقتصاد با ايران هراسي بجنگد. تفسير اين جمله اين است که مردم براي مبارزه با فقر و گرسنگي مي‌توانند دائما ورزش کنند و ورزش کردن سفره مردم را پر خواهد کرد. آمريکايي نوازي در کرمانشاه مي شود سمبل مي‌شود، در صورتيکه ميهمان نوازي مردم، رتبه قابل تقديري دارد و حتي در دولت‌هاي قبلي نيز چنين بود. مردم با تغيير دولت ناگهان ميهمان نواز نشده‌اند. ايشان مي فرمايند: المپيک و پارالمپيک در گذشته بيشتر مردانه بود، امروز جامعه بانوان ما وارد صحنه ورزش و رقابت شدند و زن گرايي دولتي به کيميا، زهرا و ساره پيوند مي‌خورد و کارگردان اثر در بدترين شکل ممکن و پوپولستي ترين روش ابداعي، سعي مي‌کند مدال زنان را گردن رئيس بيندازد.
در ادامه تک گويي هايي به سبک دوران سازندگي، ايشان مي‌فرمايند: دولتي پيشرفت نمي‌کند اگر نيمي از مردمش در خانه بمانند. اين چه تفکري است که امنيت و اخلاق زن فقط در خانه تامين مي شود. خانه اي که درب آن بسته و دو قفله باشد، زن مشکل نيست، قوميت مشکل نيست، مذهب مشکل نيست. اين جمله رئيس جمهور محترم، دقيقا يادآور «وارن هاردينگ» بيست و نهمين رئيس جمهور ايالات متحده است که با ادبياتي مشابه توانست در رقابت هاي انتخاباتي سال 1923 پيروز شود. روشي اغنايي براي جامعه بانوان نه که 104 سال پيش توسط هاردينگ استفاده شده بود. هاردينگ با جلب آرائ زنان توانست به آرا قابل اعتنايي در انتخابات آن سال دست پيدا کند. ضمن اينکه رئيس دولت قبل در دلجويي از جامعه بانوان يد بيضايي داشت و چنين زن‌گرايي انتخاباتي اساسا کارکرد خود را از دست داده است.
تدريس ادبيات کُردي فخر دولت مي شود ، اما رئيس جمهور کوله بران کرد نشين را نمي بيند. به همين دليل نگارنده اصرار دارد که لحن فيلم بر اساس مونولوگ است. رئيس جمهور محترم اصرار بر حقوق شهروندي دارند و اقوام مختلف را نقاط عظمت ايران برمي شمرند اما کارگران معدن استان گلستان کجاي طرح تجليل از اقوام مي‌گنجند. واکنش کارگران معدن يورت همين امروز در مقابل رئيس جمهور تمام تحليل را در مورد دولت را تکميل مي کند. اگر دولت جناب روحاني دولت مونولوگ نبود و دولت ديالوگ بود، رئيس جمهور مي توانست از خودروي امنيتي با بي‌نهايت باديگاردي که کنارش بودند، پياده شود، دست کارگردان را ببوسد و موجب کاسته شدن خشم کارگران معدن يورک شود. اما چون استراتژي دولت مبتني بر مونولوگ است، امروز رئيس جمهور براي شنيدن نرفته بود. براي مونولوگ رفته بود. رفته بود تا وعده‌اي بدهد و عکسي به يادگار با معدنچيان بياندازد. رخدادهاي امروز در معدن يورک پيش فرض‌هاي نگارنده را اثبات مي‌کند. دولت مونولوگ نمي خواهد حرف و درد مردم را بشنود، رئيس دولت مي خواهد همچنان سخنان خودش را بر زبان جاري کند اما معدن يورک کارزاري براي اداي مونولوگ نبود.
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۲۲۲۱۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
افزایش فشار دموکرات‌های آمریکا به بایدن؛ «نگذارید اسرائیل به رفح حمله کند»
دولت رئیس‌جمهور ایالات متحده با فشار مجدد از سوی دیگر دموکرات‌ها برای تحت تأثیر قرار دادن رژیم صهیونیستی برای عدم تهاجم گسترده به رفح، شهری که تقریبا نیمی از ۲.۳ میلیون نفر ساکنان نوار غزه در آن پناه گرفته‌اند، مواجه است.
به گزارش ایسنا، ۵۷ نفر از ۲۱۲ دموکرات مجلس نمایندگان آمریکا نامه‌ای را امضا کردند که در آن از دولت جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا خواستند تا هر اقدام ممکنی را برای منصرف کردن کابینه تندرو بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی از حمله همه‌جانبه به این شهر نزدیک مرز مصر انجام دهد.
در نامه این چهره‌های دموکرات آمریکا آمده است: «ما از شما می‌خواهیم با استناد به قوانین و سیاست‌های موجود، فورا از برخی کمک‌های نظامی تهاجمی به کابینه اسرائیل، از جمله کمک‌هایی که با تکیه بر قوانین کنونی است، استفاده کنید تا از حمله تمام‌عیار به رفح جلوگیری شود.»
به گزارش رویترز، کاخ سفید به درخواست برای اظهارنظر در مورد این نامه که به رهبری نمایندگانی چون «پرامیلا جایاپال» و «مادلین دین» تدوین شده بود، پاسخ نداده است.
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا پیشتر گفت هنوز طرحی برای حمله وعده داده شده رژیم صهیونیستی به رفح که از غیرنظامیان محافظت کند، ندیده است و تکرار کرد که واشنگتن نمی‌تواند بدون چنین طرحی از چنین حمله‌ای حمایت کند.
حمایت بایدن از رژیم صهیونیستی در جنگ علیه ملت فلسطین، آن هم در سالی که آمریکا انتخابات ریاست جمهوری در پیش دارد، فشار سیاسی مضاعفی بر دوش این رئیس‌جمهور دموکرات، به‌ویژه از سوی دموکرات‌های جوان وارد کرده است. این امر موجی از آرای اعتراضی «عدم تعهد» را در انتخابات مقدماتی دموکرات‌ها ایجاد کرد و همچنین موج اعتراضات طرفداران فلسطین را در دانشگاه‌های سراسر ایالات متحده به راه انداخته است.
انتهای پیام
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند