به نقل از «خبرگزاری آریا»

يک هفته چندچهره؛ سرهنگ، شاه و قلاده هاي طلا

تاریخ انتشار: ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۳۲۹۵۵۱

خبرگزاري آريا - انصراف قاليباف از ادامه رقابت انتخابات اتفاق شوکه کننده اي بود.

به دليل معذوريت هاي انتخاباتي امکان انتشار «چند چهره» در موعد هميشگي (پنجشنبه) وجود نداشت و به ناچار يک روز زودتر منتشر شد.



ابوالقاسم طالبي يا (کارگردان هفته)

اظهار نظر ابوالقاسم طالبي در مورد شجريان که کنايه به فعاليت هاي انتخاباتي اصلاح طلبان دارد، کلي بازتاب پيدا کرد و خبر ساز شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

عبارت «هنرمندِ سرطاني» که غير مودبانه هم بيان شد، شاه بيت حرف هاي طالبي بود. کارگرداني که در اين سال ها همه او را با «قلاده هاي طلا» مي شناسند، اما مساله همين است که آيا اين که او فيلمي مثل «قلاده هاي طلا» ساخته و اصلا اين که تمايلات سياسي آشکار دارد، دليل قانع کننده اي براي تکفيرش است؟ آيا همه ي مايي که شاکي هستيم، متن سخنان او را درست خوانده ايم؟ سطحي نگري آيا چيزي غير از اين است؟ غير اين که ما به سرعت با جو عمومي همراه مي شويم و به دسته ي اکثريت مي پيونديم. آيا ما فريفته ي هر آن چه اکثريت کُنَد، نشده ايم؟

گمان نکنيد هواي هواداري از ابوالقاسم طالبي را داريم و يا با هنر شجريان آشنا نيستيم که بارها با صداي استاد عروج کرده ايم؛ چه در کوير و سکوت، چه در باران و چه وقت دلتنگي و ياد ايام. غرض اين که هم هواخواه استاد هستيم و قدر و منزلتش را مي دانيم و هم با فعاليت هاي طالبي آشنايي داريم و مي دانيم در کدام فضا سير مي کند. منتهي مساله اين است که ما چقدر از ظرفيت حواسمان بهره مي بريم؟ چقدر عميق مي خوانيم؟ چقدر دقيق مي بينيم؟ چقدر با حوصله گوش مي دهيم؟



مردماني که گوش دادن و تماشا بلد نباشند، چگونه ادعاي طرفداري از موسيقي اصيل مي کنند؟ چند درصد از اين هواداران چند سال گذشته شجريان، با عمقِ جان صداي هنر او را شنيده اند؟ تضاد است و تناقض که تتلو و آرمين گوش کنيم و پشتِ استاد موسيقي اصيل ايراني در بياييم!

اگر حرف هاي طالبي را دوباره بخوانيد متوجه مي شويد که او احتمالا در نقد شعارهاي روحاني سخن گفته (هدف روحاني بوده نه شجريان و اين ميان متاسفانه استاد شجريان ابزار ستادهاي انتخاباتي شده) اين مي تواند يک فرض باشد، اما در گمان دوم اصلا مي توانيم فرض کنيم طالبي توهين کرده و قصد فرو کاست شان و منزلت شجريان را داشته، انتخاب ما چيست؟ هياهو و تکه پراني و لعن و نفرين؟ يا به عمق رفتن و بي اعتنايي به تمام افرادي که سعي مي کنند از يک نام وزين کيسه براي خودشان بسوزند.

طرفدارِ شجريان بودن باور بفرمائيد در فحاشي به طالبي و کف و هورا براي شعارهاي هيجان ساز ، خلاصه نمي شود. هوادارِ شجريان بودن در ابتدا کشف و لذت هنر اوست. گوش دادن به قدرت آوازي او و همنشيني با آثار اوست. اصلا اگر با چنان فضايي آميخته شويد ديگر سخت است به راحتي به اين طرف و آن طرف غلتيدن. همان طور که شعارهاي روحاني در اين چهار سال و در رابطه با شجريان خيلي گيرا و دلچسب نيست و تاريخ مصرف دارد، توهين ابوالقاسم طالبي هم ور ديگر ماجراست. منظره اي را تصور کنيد که يکي آن بالاهاست و يکي اين پايين سنگ مي اندازد، دستش نمي رسد به عظمت ديگري و ...



محمدباقر قاليباف يا (انصراف هفته)

انصراف قاليباف از ادامه رقابت انتخابات اتفاق شوکه کننده اي بود. آن چه بيشتر از هر چيز جمعيت را غافلگير کرد، حجم تبليغات وسيع و تلاش و هياهوي قاليباف در ميتينگ ها و مناظره ها بود. او طوري پيش رفت که جدي ترين و پايدار ترين کانديدا به نظر مي رسيد، حتي در چهره رئيسي مي شد رگه ها يي از ترديد را ديد اما قاليباف خيلي مستحکم و استوار نشان مي داد.

در اين ساعات پس از انصراف، عمده تحليل ها بر دو مدار مي چرخد؛ اصلاحاتي باور دارند که سبد راي قاليباف ضعيف بوده و ريسک اين که او چند باره خودش را در معرض انتخاب قرار بدهد، سوخت شدن آينده سياسي اش را در پي دارد. به عبارتي آن ها امروز محسن رضايي را براي قاليبافي که انصراف نمي داد، متصور بودند.

از آن طرف اصولگرايان هم که همه تخم مرغ هايشان را در سبد رئيسي گذاشته اند اين اتفاق را با انصراف عارف به نفع روحاني شبيه سازي مي کنند و از اين انصراف تعبير به ايثار و فداکاري مي کنند. آن ها گمان مي کنند، نبود قاليباف شانس رئيسي را بالا مي برد و اصلا کيست که نداند اصولي ها در صدد يک دو قطبي سازي سلبي هستند.



ترکيب انصراف عارف با فضاي دو قطبي ساز، مثل دور دوم انتخابات 84 که مابين مرحوم رفسنجاني و احمدي نژاد بود، به نظر خلاصه اي از تمهيدات اصولگرايان براي پيروزي است. سلب وضع موجود و سوار شدن بر موج ناراضيان وضع نه چندان مساعد اقتصادي و مانور روي خواست هاي جذابي مثل مسکن و اشتغال و...تمهيد تازه اي نيست، اما همين تمهيد هيچ وقت کهنه هم نشده، اين که سرنوشت انتخابات چه مي شود و ائتلاف رئيسي و قاليباف به نفع اصولگرايان خواهد شد يا نه؟ در اين مقال نمي گنجد و بايد صبر کنيم تا شنبه که اعلام نتايج، نام فرد پيروز را از صندوق در خواهد آورد به فرض دو مرحله اي شدن هم شرايط مبهم تر خواهد و پيش بيني دشوارتر! هر چه صلاح مملکت است آن شود، آن چه صلاح است و بيشتر به مسير انقلاب اسلامي مي آيد.

از قاليباف دور نشويم، خلبان ديروزها که با انرژي و عملگرايي مضاعف يک نظامي از پسِ مديريت موفق در نيروي انتظامي، به شهرداري آمد. سير تحول سه پله اي او از سياست ورزي نورس در دوران پسا خلباني تا ولع عملگرايي در نيروي انتظامي و بعد شيفتگي ژست يک تکنو کرات انقلابي در شهرداري تهران که با غلبه نگاه مهندسي حضورش دائما رسانه اي شد و حالا از آن عملگرايي و ولع و اقتدار يک نظامي گذشته و وارد تعاملات سياسي شده. اين انتخابات با هر نتيجه اي که براي اصولگرايان تمام شود، يک چهره براي آنان ساخته است (فارغ از درستي و نادرستي رفتارها و اصولا مشي سياسي او) قاليباف زين پس ظريف تر رفتار خواهد کرد، او به مرور از نظامي گري به سياست ورزي شيفت شده است.



شاه مازندران يا (نامراد هفته)

اوباش هاي ايراني در نقطه اي ايستاده اند که چند معضل اجتماعي در آن نقطه به هم مي رسند. شاه مازندران که با جلوه گري در فضاي مجازي ايجاد رعب وحشت کرده بود، دستگير شد و در زندان فوت کرد. اين زيست مغشوش و اين وجود اغراق آميز دوباره در جسمي ديگر خبرساز خواهد شد امروز يا فردا و...ريشه ي چنين خودنمايي ها اما از چند علت حيات مي گيرد، خلاصه مرورش مي کنيم.

يکم اين که پس از پي ريزي جامعه مدرن در دوران رضا شاه، لوطي ها و لات ها از بين نرفتند و در نظام بوروکراتيک تازه ايجاد شده حل شدند. بدتر اين که وجود آن ها ابزاري شد براي قدرت ها که با استفاده از آن ها ميل خودشان را به مردم کوچه و بازار تحميل کنند. نمونه اش را همه مي دانيد؛ شعبان بي مخ، در اين فضا اوباش کارکردي داشتند براي حکومت، اما از لوطي گري کاريکاتوري مانده بود فقط. پس حکومت ها در آن زمان وجود اوباش را تقويت کردند.

دوم اين که جامعه ايراني به هزار و يک دليل تمايل به تکيه فردي در راس دارد. فردي قدرتمند! ما مي مردماني هستيم که گاها در چاپلوسي گوي سبقت را از هم مي رباييم و هر آن که چاپلوس تر است، بهتر است! در چنين فضايي نگاه به قدرت در هر سطح و فرمي جايگاه دارد. فرقي نمي کند يک گنده لات محله باشد و يا يک سياستمدار قدرتمند، رشد و نمو لات ها و اوباش از چنين روحيه اي در ميان مردم نبض مي گيرد. مضاف بر اين که نظام بوروکراتيک دائما لنگ مي زند، اتکا به فرد ارجح است به اتکا به سيستم، فرد ترجيح مي دهد با عامل نا امني رفاقت کند، بره با گرگ رفاقت مي کند اما اين رفاقت اتوبان يکطرفه است، نظام شورا و محلات و ...دادرس نيستند و عملا قدرت دست گنده لات ها مي افتد.



سوم اين که مي دانيم در حال گذاريم و «خانواده» وضعيت لنگ در هوا دارد، نه آن قدر منسجم و کنترل کننده مثل قبل تر ها و نه خيلي رها و قائل به فرديت، در چنين فضايي اوباش ها جولان مي دهند چون از ميانه اغتشاش و نا امني مي آيند. پس اوباش ها تا امتداد وضعيت مبهم نظام خانواده در ايران فضاي مهيايي براي ادامه حيات خواهند داشت. فرديت ناپايدار البته چون در نظام خانوادگي منسجمي نيست نياز بيشتر به ارضاي رواني و خودنمايي دارد. پس لات هاي اين دوران خودنما تر شده اند، بيشتر عربده مي کشند، اين بار عربده را نه سر کوچه و برزن که با يک کليپ در يک کانال تلگرامي و يا يک صفحه اينستاگرامي مي کشند.

چهارم: نا بساماني اقتصادي و وضعيت اشتغال که با ميل به تن آسايي همنشين بشود قهوه خانه و لم و گپ و گعده هاي عمدتا بي خاصيت را گسترش مي دهد، خب تصديق مي فرماييد که چنين فضايي اوباش ها را غره مي کند.

پي نوشت: اين ها عوامل هم افزاي اوباش گري بودند، اين که چه رفتاري از سوي پليس و نيروهاي انتظامي مي تواند بازدارنده باشدف حديث ديگريست که در توان اين قلم نيست.



ايرج طهماسب يا (آقاي مجري هفته)

زادروز ايرج طهماسب و نوروزي که جاي کلاه قرمزي خالي بود و ستوني که نمي خواهد تمام تحت تاثير جريانات روز باشد و گاها بي هيچ بهانه اي ياد بعضي نفرات مي کند.

حتي اگر تمام فعاليت هنري ايرج طهماسب را در کاراکتر «کلاه قرمزي» خلاصه کنيم،او کاري کرده است کارستان، عروسکي که در خاطرات کودکي حداقل ما دهه شصتي ها نقش ويژه اي دارد؛ با او خنديده ايم به حماقت هايش، به زيرکي هايش، با او حسرت تلويزيون رنگي کشيده ايم؛ وقتي که پشت مغازه ي تعميرات تلويزيون چمباته زده بود، با او چشم و هم چشمي کرده ايم؛ وقتي کلاس زبان مي رفت و عاجز بود، با او پا را بيشتر از گليممان دراز کرديم؛ وقتي که دکتر قرمز کلاه شد، با او آرزو کرديم و ترس برمان داشت، با او سماجت کرديم با او...



طهماسب در تمام اين سال ها خاطره ساخت و ما مردمان خاورميانه بهتر مي دانيم، خاطره چه گوهري است، ما مي دانيم که خاطره چه پشتوانه اي است وقتي که از آينده مي ترسي، طهماسب و فعالان عرصه هايي که نخواسته اند وام دار باشند، چون وامي نداده اند و نگرفته اند کمتر پر رنگ شده اند و در چشم جامعه فرو رفته اند، کمتر ويژه بوده اند، آن ها اگر در ذهن ما مي مانند تنها و تنها به دليل کيفيت کاري است، که خلق کرده اند و در حقيقت عاري از هر گونه رانت رسانه اي ذهنيت ساز هستند، آقاي طهماسب پير نشويد؛ خاطره را جوان نگه داريد، کودکي ما به لبخند شما گره خورده.



مردم ايران يا (آرامش هفته)

خيلي شنبه ها را وعده مي کنيم براي تحول، از بس شنبه ها آمدند و رفتند و وعده را وفا نکرديم که کار به طنز و مطايبه هم رسيده، شنبه اي که درس را دوره نکرديم، شنبه اي که ورزش را شروع نکرديم و الا ماشاالله! اما اين شنبه را انصافا بياييم پذيرنده و آرام باشيم، از اين بحث ها و دسته بندي ها رد شويم و هر که رئيس جمهور شد بدون رجز خواني قبولش کنيم.



درک و دريافت اين که هر کدام از ما يک مسير متفاوت براي سعادت در ذهن داريم خيلي دشوار نيست. مسير قابل تصور براي هر کدام از ما بسته به شرايطي زيستي، رنج ها، خاطرات و ايده آل هايمان فرق مي کند، هيچ انتخابي لزوما برتر از انتخاب ديگري نيست. همه ي اين ها ترجيح است، ترجيحات همديگر را با احترام دريافت کنيم و از شنبه هيجان انتخابات را با عقلانيت يک ذهن مطالبه گر تعويض کنيم؛ ايمان، آرامش و دعا، والسلام.

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۳۲۹۵۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

این ۳۵ نماینده مجلس باعث تعطیلی مجلس شدند

 

به گزارش تابناک، جلسه نوبت عصر روز دوشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ صحن مجلس حدود ۴۰ دقیقه بعد از آغاز به کار، به دلیل غیبت تعدادی از نمایندگان و نرسیدن به حد نصاب جلسه با اعلام محمدباقر قالیباف رئیس مجلس پایان یافت.

بنابر گزارش ایسنا، محمدباقر قالیباف رئیس مجلس، گفت: تعداد نمایندگان حاضر در مجلس برای رای گیری به حدنصاب نرسیده است و نمی‌توانیم بررسی بودجه را دنبال کنیم لذا پایان جلسه را اعلام می‌کنم.

 
 
وی گفت که جلسه بعدی مجلس فردا (سه‌شنبه) برای ادامه بررسی بخش دوم بودجه تشکیل می‌شود. این در حالیست که از روز گذشته اعلام شده بود که جلسات صحن مجلس تا پایان رسیدگی به بخش دوم لایحه بودجه سال ۱۴۰۳ کل کشور در ۲ نوبت برگزار خواهد شد.

قالیباف همچنین از اعضای هیأت رئیسه مجلس خواستار قرائت اسامی غایبان و متاخران جلسه شد که علی کریمی فیروزجایی عضو هیأت رئیسه مجلس اسامی آنها را به شرح زیر قرائت کرد:

- عبدالجلال ایری

- امیرحسین بانکی پور

- علی جدی

- حسین حسین‌زاده

- جعفر راستی

- رجب رحمانی

- جلیل رحیمی جهان آبادی

- جلال رشیدی کوچی

- ابراهیم رضایی

- محمدرضا رضایی کوچی

- مجتبی رضاخواه

- یعقوب رضازاده

- منصورعلی زارعی

- علیرضا زندیان

- قاسم ساعدی

- محمد سبزی

- حسن شجاعی

- مهدی شریفیان

- منصور شکرالهی

- مهدی طغیانی

- فرهاد طهماسبی

- روح‌الله عباسپور

- محمود عباس زاده

- بهزاد علیزاده

- ابوالفضل عمویی

- محسن فتحی

- حسین گودرزی

- محمدرضا مبلغی

- حسن محمدیاری

- غلامرضا مرحبا

- اردشیر مطهری

- محمدطلا مظلومی

- فاطمه مقصودی

- سید محمد موحد

- سید کاظم موسوی

به گزارش ایسنا، بر اساس ماده ۷۱ آئین‌نامه داخلی مجلس شورای اسلامی، انعقاد رسمی جلسات و اعتبار اخذ رأی منوط به حضور حداقل دو سوم مجموع نمایندگان در صحن است؛ بنابراین از مجموع ۲۸۶ نماینده فعلی (با حساب ۴ نماینده‌ای که در طول این ۴ سال به هر دلیلی از مجلس جدا شدند)، برای رسمیت یافتن جلسه نوبت عصر روز دوشنبه صحن مجلس باید ۱۹۱ نفر در جلسه حاضر می‌شدند.