هنرمندان نسل اول انقلاب صلاحیت بیشتری برای ساخت آثار جنگ دارند/ بازگویی خاطرات جنگ از واجبات است
تاریخ انتشار: ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۳۷۹۹۰۴
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ كارگردان فیلم «بیست و یك روز بعد» در آستانه سالروز آزادسازی خرمشهر در گفتوگو با خبرنگار پایگاه خبری حوزه هنری در زمینه كم پرداخته شدن به این اتفاق مهم از سوی سینمای كشورمان و اینكه فكر می‌كند مشكل كجاست؟، خاطرنشان كرد: به هرحال وقتی قرار است درباره یك اتفاق تاریخی فیلمی ساخته شود، چندین مسئله وجود دارد؛ یكی بحث هنرمندانی است كه می‌خواهند راجع به این مسئله كار كنند و دوم اینكه هنرمندان ما چقدر نسبت به این موضوع درك درستی دارند و چقدر می‌توانند خلاقانه در این زمینه كار كنند چون اصولا به دلیل اینكه كلیت اتفاقات تاریخی مشخص است و همه از آن مطلع هستند، از این جهت پرداخت به آن كار راحتی نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی در همین زمینه تاكید كرد: بنابراین یك هنرمند باید حتما یك دیدگاه تازه‌ای داشته باشد كه این نوع نگاه به بحث و پژوهش و متون آن دوران برمی‌گردد و ما باید از این حیث آسیب شناسی كنیم كه به طور مثال چقدر متون و منابع در این زمینه داریم كه به درد سینمای كشورمان می‌خورد؛ چراكه هر چیزی به درد سینما نمی‌خورد. من فكر می‌كنم شاید هنرمندان نسل اول انقلاب كه به جنگ نزدیك‌تر بودند، صلاحیت بیشتری برای ساخت آثار مربوط به جنگ و انقلاب را داشه باشند. به اعتقاد من اگر هم در این زمینه كم كار شده است، بهتر است موانع را از خودشان بپرسیم. نسل سوم هم به هرحال جوان‌ترند و نیازمند این هستند كه به پختگی لازم برسند تا خودشان را به آن مقطع برسانند.
خرمندان سپس به بُعد مالی و حمایت‌های سازمانی در همین زمینه اشاره كرد و اظهار داشت: به هر حال بحث حمایت‌های مالی سازمانی خیلی جدی از این‌گونه آثار نیز مهم است؛ چراكه این‌گونه آثار معمولا هزینه‌بر هستند و نیازمند یك حمایت سازمان‌دهی‌شده یا به عبارتی یك كمپانی خیلی جدی هستند تا به عنوان مثال حضور یك كارگردان را در پروژه‌ای تضمین كند تا بعدها به مشكل نخورد. متاسفانه بسیاری از هنرمندان از ساخت این‌گونه آثار پشیمان می شوند؛ بنابراین به نظرم حمایت جدی در این زمینه واقعا لازم است و نیازمند این است كه دستگاه‌های مختلف همكاری بیشتری داشته باشند تا فیلم‌ساز فقط دغدغه خلق اثرش را داشته باشد نه مسائل دیگر كه ممكن است گریبانگیرش شوند.
این فیلم‌ساز در ادامه در پاسخ به اینكه فكر می‌كند سینما چه نقشی در بازسازی و تثبیت حماسه‌های تاریخی ملت ایران دارد، بیان كرد: به هر حال سینما به واسطه جذابیت‌هایش به‌خصوص سینمای داستانی به خاطر داشتن كاراكتر، مهم‌ترین اتفاقات تاریخ را فیلم می‌كند تا به عنوان یك سند باقی بماند.
وی در پاسخ به پرسشی دیگر مبنی بر اینكه برای بیان حماسه‌های دوران دفاع مقدس باید از چه زاویه‌ای به موضوع وارد شد، گفت: این موضوع به سلیقه هنرمند و فیلم‌ساز برمی‌گردد كه بخواهد به این موضوع چطور نگاه كند اما به عنوان مثال ما اگر در سال 96 در حوزه جنگ فیلم می‌سازیم، باید برشی را انتخاب كنیم كه متناسب با حال و هوای امروز جامعه‌مان باشد.
خردمندان در پایان در زمینه استفاده از خاطرات جنگ به عنوان منبعی اقتباسی در آثار و اینكه تا چه حد می‌توانند مفید واقع شوند؟ بیان كرد: من فكر می‌كنم استفاده از خاطرات انقلاب در صدر هستند و استفاده از این خاطرات برای هنرمندان نسل سوم، چهارم و آیندگان ما منابعی هستند كه چون خودمان در جنگ حضور نداشتیم، بتوانیم به آن ها رجوع كنیم. به اعتقاد من جمع‌آوری خاطرات جنگ از واجبات است. افرادی كه در جنگ حضور داشتند خاطرات خود را بازگو كنند.
منبع: خبرگزاری دانشجو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۳۷۹۹۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کدام فیلم‌های سینما به جامعه کارگری ادای دین کردند؟
به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، فیلم‌های سینمایی با محوریت کار و کارگر که در طبقه‌بندی ژانر اجتماعی قرار می‌گیرد، همواره با اقبال مخاطب مواجه بوده است، فیلم‌هایی که افزون‌بر تصویر کردن دغدغه و روزگار پر محنت این قشر تلاش‌گر، در دل قاب‌های سخنگوی خود روایتگر آسیب‌های اجتماعی نیز بوده‌اند.
گرچه سینمای کارگری در ایران به‌دنبال سینمای نئورئالیسم ایتالیا پیش از وقوع انقلاب اسلامی کلید خورد، اما دیری نپایید که با گذشت سال‌های نه چندان طولانی از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، سینمای کارگری رنگ بیشتری به خود گرفت؛ سینمایی که گذشته از سهراب شهیدثالث و کامران شیردل تا پیش از نیمه دوم دهه ۵۰، خسرو سینایی، عباس کیارستمی، رخشان بنی‌اعتماد، کیانوش عیاری، ابوالفضل جلیلی، اصغر فرهادی و سعید روستایی را در دایره مهم‌ترین فیلمسازان خود از بعد از وقوع انقلاب می‌بیند.
در کنار فیلم‌هایی چون «نگهبان شب» و «جنگ جهانی سوم» از رضا میرکریمی و هومن سیدی که مهم‌ترین نماینده‌های آثار کارگری اخیر سینمای ایران شمرده می‌شوند، از «به‌آهستگی» مازیار میری، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» وحید جلیلوند، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «شیفت شب» نیکی کریمی، «پنج ستاره» مهشید افشارزاده و «ساعت ۵ عصر» مهران مدیری می‌توان از دیگر آثار عرصه یادشده یاد کرد.
همچنین مجید مجیدی با «آواز گنجشک‌ها»، علی رفیعی با «آقا یوسف»، بهرام توکلی با «اینجا بدون من»،جمشید محمودی با «چند متر مکعب عشق»، احمدرضا معتمدی به واسطه «آلزایمر» و منوچهر هادی به‌واسطه «کارگر ساده نیازمندیم»، از جمله دیگر کارگردانانی هستند که با ساخت فیلم‌های یادشده در تولید آثار سینمای کارگری دستی بر آتش داشته‌اند.
البته پیداست که در برخی از آن‌ها نظیر «جدایی نادر از سیمین»، نقش کار و کارگر، محوری و موضوع اصلی نیست اما به نوبه خود بر آن بودند تا ادای دینی به این صنف آسیب‌پذیر جامعه داشته باشند.
به هر روی سینمای ایران به واسطه دغدغه و ذوق سینماگرانش همواره بر آن بوده تا در کنار سایر متعلقات آثار اجتماعی، موضوعات کار و کارگری را نیز به کانونی از تصاویر قصه‌گو بدل کند. که در این زمینه گامهای خوبی نیز برداشته است.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند