به نقل از «مازند مجلس»

واشنگتن پست: خونین‌ترین نبرد سوریه در راه است

تاریخ انتشار: ۱۱ خرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۵۱۴۴۱۶

مازندمجلس: روزنامه آمریکایی واشنگتن پست در گزارشی نوشت: خونین‌ترین نبرد سوریه هنوز اتفاق نیفتاده است.
 
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، پایگاه اینترنتی روزنامه واشنگتن پست در گزارشی با قلم لوئیزا لاولاک Louisa Loveluck نوشت: خونین ترین نبرد سوریه در استان ادلب خواهد بود که هنوز اتفاق نیفتاده و جان حدود یک میلیون نفر در معرض خطر قرار دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 
در گزارش روزنامه واشنگتن پست آمده است: مردم از هر گوشه و کنار سوریه از جنگ در این کشور فرار می کنند ولی از پس دستمزد قاچاقچیان بر نمی آیند تا آنها را به مکانی دورتر ببرد. اکنون نزدیک به یک میلیون نفر در یک استان در شمال غربی سوریه جمع شده اند و مضطرب، ترسان و بی اعتماد، چشم به آتش بس دارند. این منطقه وسیع و اغلب کوهستانی در امتداد مرز جنوبی ترکیه به یکی از آخرین سنگرهای شورشیان تبدیل شده است. در ماه های آتی، این استان می تواند به شدیدترین و خونین ترین چالش برای نیروهای بشار اسد رئیس جمهور سوریه تبدیل شود؛ نیروهای بشار اسد در حال حاضر برای کنترل این نواحی که در شورش 2011 به دست جنگجوهای شورشی افتاد مبارزه می کنند.
 
این روزنامه افزود: در توافقی که میان روسیه، ترکیه و ایران در ماه جاری امضاء شد، بخشی زیادی از خشونت در استان ادلب و سه منطقه دیگر سوریه متوقف شد اما اگر آتش بس بشکند و جنگ از سر گرفته شود، مخاطرات انسانی در این منطقه شمال غربی سوریه بسیار بالاست: مرز ترکیه به شدت تحت کنترل است و نیروهای حامی دولت ماههاست که در حال نزدیک شدن به این منطقه هستند. در سراسر این استان، ائتلافی از شورشیان نزدیک به القاعده را می توان دید که به شدت با بشار اسد مخالف هستند و صدها هزار نفر غیرنظامی در این میان گرفتار شدند.
جنگ هفت ساله داخلی سوریه باعث آواره شدن بیش از 5 میلیون نفر شده است. در داخل سوریه حتی افراد بیشتری وجود دارند که دوست دارند کشور را ترک کنند اما گرفتار شده اند. ترکیه، لبنان و اردن که هر کدام برای اسکان آوارگان قبلی با مشکل روبرو هستند مرزهایشان را بسته اند. رفتن به شرق به داخل خاک عراق خطر به دام افتادن به چنگ داعش را برایشان به همراه دارد. بنابراین آوارگان در شرایطی دشوار زندگی می کنند و تمام آنچه که آنها می خواهند این است که خشونت پایان یابد.
 
همانطور که جنگ میان نیروهای دولتی سوریه و شورشیان به پایان خود نزدیک می شود، استان ادلب به پناهگاه شبه نظامیان شورشی تبدیل شده است، شبه نظامیانی که تسلیم نیروهای دولتی نشده اند. جمعیت این استان افزایش یافته است و دلیل افزایش جمعیت توافق دولت اسد برای انتقال غیرنظامیان وجنگجویان از نواحی شمالی سوریه به این استان بود. ساکنان می گویند افراد جدیدی که وارد ادلب می شوند دیگر جای کافی ندارند و آپارتمان ها پر شده است. بسیاری از خانواده ها در چادر، خانه های گلی و حتی غار زندگی می کنند. مدارس و بیمارستان ها و امکانات آنها به دست گروه های شورشی و شوراهای محلی تحت حمایت اپوزیسیون اداره می شود اما تحیل گران و دیپلمات ها می گویند نیروهایی که در این استان در حال قوت گرفتن هستند متعلق به گروه تحریر الشام است که یک گروه متعلق به القاعده است.

منبع: مازند مجلس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mazandmajles.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مازند مجلس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۵۱۴۴۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا نفوذ روسیه در قفقاز جنوبی کاهش یافته است؟

به گزارش خبرآنلاین عرب نیوز در تحلیلی نوشت: آیا قفقاز جنوبی به خاورمیانه جدیدی تبدیل شده است یا به میدان بازی ثانویه‌ای برای منافع ژئوپلیتیک خاورمیانه تبدیل شده است؟ تحلیلگران اغلب از پرونده سوریه برای پیوند هر دو منطقه استفاده می کنند. ما در هر دو موضوع همان بازیکنان را مشاهده می‌کنیم: ترکیه، روسیه، ایران و در پس زمینه، اروپایی‌ها و ایالات متحده. با این حال، آنچه که به عنوان «خاورمیانه جدید» توصیف می‌شود، رابطه جدید شکل گرفته بین روسیه و ترکیه است.

پس از بحران قره باغ و پیامدهای جنگ اوکراین، یک تغییر ژئوپلیتیکی بزرگ رخ داده است. ارمنستان، آذربایجان و گرجستان اکنون حضور جهانی قوی‌تری دارند و به طور فعال به دنبال تغییر استراتژی‌های سیاست خارجی خود از نفوذ روسیه هستند. آذربایجان روابط خود را با ترکیه، اسرائیل و اتحادیه اروپا تقویت کرده و ارمنستان که از حمایت روسیه ناامید شده است، به وضوح تعامل خود را با اتحادیه اروپا و به ویژه فرانسه گسترش داده است. همچنین، ارمنستان به دنبال گسترش روابط نظامی با هند است. گرجستان نیز با آشفتگی داخلی مواجه است و به دنبال تقویت روابط خود با ایالات متحده، چین و اتحادیه اروپا است.

بسیاری از تحلیلگران معتقد هستند که در دوران پس از جنگ اوکراین، نفوذ روسیه در این منطقه کاهش داشته است و ترکیه، کشوری است که بیشترین سود، به ویژه از طریق اتحاد با آذربایجان، را از وضعیت فعلی این منطقه برده است.

با این حال، آیا این وضعیت برای مدت طولانی تداوم خواهد داشت؟ آیا ارتش روسیه آنقدر بر جبهه اوکراین متمرکز است که در این منطقه حیاتی برای مسکو زمین بیشتری را از دست دهد؟ اگر این فرضیه درست باشد، اثرات این مهم به سایر کشورها و مناطق تحت نفوذ روسیه مانند آسیای مرکزی گسترش خواهد یافت.

به نظر می‌رسد این فرضیه درست نباشد. اگر وضعیت فعلی این منطقه با اتفاقات سال ۲۰۰۸ گرجستان مقایسه بشود، مشاهده می‌شود که روسیه به راحتی شکست نخواهد خورد. با وجود اینکه مسکو قادر به حفظ منافع خود در آنجا بود، ارتش را به آن منطقه گسیل کرد. روسیه نیروی غالب در این منطقه است. این کشور به عنوان دومین قدرت نظامی جهانی رتبه بندی شده است و مجموعه گسترده‌ای از دارایی‌های نظامی خود از جمله بزرگترین نیروی تانک و یکی از بزرگترین زرادخانه های هسته‌ای را حفظ کرده است. بر اساس بررسی‌های نظامی، مسکو با بیش از ۱.۳۲ میلیون پرسنل نظامی فعال و طیف گسترده‌ای از قابلیت های از زمین به هوا به دریا حضور قابل توجهی در صحنه جهانی دارد.

از سوی دیگر، ترکیه هشتمین ارتش قدرتمند جهان را دارد اما ارتش این کشور به خوبی مدرن شده و گسترش قابل توجهی داشته است. با تمرکز بر پیشرفت‌های تکنولوژیکی و اعتماد به نفس، نیروهای مسلح ترکیه با داشتن مجموعه ای متنوع و پیچیده از سخت افزار نظامی و یک صنعت دفاعی قوی به یک بازیگر کلیدی در ناتو و فراتر از آن تبدیل شده اند.

روسیه هنگام تمرکز بر قفقاز، حضور نظامی استراتژیک خود را به ویژه در مناطق آبخازیا و اوسیتیا جنوبی حفظ می‌کند. در آبخازیا، پایگاه نظامی هفتم روسیه میزبان حدود ۴۵۰۰ پرسنل است، در حالی که پایگاه نظامی گارد چهارم اوسیتیا جنوبی میزبان حدود ۳۵۰۰ پرسنل است. علاوه بر این، روسیه دارای پایگاه نظامی ۱۰۲ در گیومری ارمنستان و پایگاه هوایی ۳۶۲۴ در فرودگاه Erebuni در نزدیکی ایروان است که تعداد پرسنل آن از ۳۲۱۴ تا ۵۰۰۰ نفر تخمین زده شده است. این پایگاه‌ها نقش مهمی در نفوذ روسیه دارند. در همین حال، ترکیه هیچ پایگاه نظامی رسمی در منطقه قفقاز ندارد. با این حال، این کشور همکاری نظامی نزدیک با آذربایجان، از جمله تمرینات نظامی مشترک و توافقنامه های دفاعی را حفظ می‌کند. این مشارکت به ویژه در طول درگیری قره باغ آشکار بود، جایی که حمایت ترکیه نقش مهمی در پیروزی باکو در درگیری‌های پیش از سپتامبر ۲۰۲۳ ایفا کرد، زمانی که کنترل کامل منطقه مورد مناقشه با ارمنستان را به دست آورد. حضور نظامی ترکیه در منطقه بیشتر به اتحاد و حمایت استراتژیک مربوط می شود تا پایگاه های فیزیکی.

از بسیاری جهات، ما امروز در یک مقیاس بزرگتری از عواقب جنگ گرجستان در سال ۲۰۰۸ زندگی می‌کنیم .این یک پیچ و تاب جالب است زیرا ترکیه برای روسیه همان استراتژی روسیه را برای ایالات متحده در میادین مختلفی چون سوریه و آفریقا اعمال می‌کند. هر دو کشور به دنبال جلوگیری از درگیری‌های مستقیم هستند و یک روش عملیاتی پیدا کرده اند که مقابله غیرمستقیم را با همکاری در عرصه‌های دیگر ترکیب می‌کند. ما باید به یاد داشته باشیم که این منطقه از لحاظ تاریخی یک میدان نبرد برای قدرت های امپراتوری، از جمله امپراتوری عثمانی، ایران و روسیه بوده است. به همین دلیل است که با گسترش احتمالی جنگ در اوکراین، مقایسه وضعیت قفقاز جنوبی با خاورمیانه مناسب نیست. در عوض، ما باید جنگ روسیه و ترکیه در قرن نوزدهم را به یاد داشته باشیم. این جنگ در قفقاز انجام شد. یک چیز روشن است: نفوذ روسیه در یک چشم بر هم زدن کاهش نخواهد یافت، به ویژه که مسکو با افزایش چشمگیر ظرفیت نظامی صنعتی خود اکنون اقتصاد جنگی دارد.

۳۱۱۳۱۱

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902311