تاتر مشهد نیاز به استعداد یابی و آموزش طراح دارد
تاریخ انتشار: ۱۳ خرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۵۳۲۱۲۹
مشهد-خوشبختانه در سالهای اخیر تأثیر مثبت نقش طراحی صحنه را تهیهکنندگان و کارگردانهای تئاتر به وضوح دیده اند و از این رو امروزه در مشهد بر روی طراحی در تئاترسرمایهگذاری میشود.
سرور هادیان: میثم نویریان، متولد ۱۳۶۲و دانشآموخته ارشد طراحی صنعتی و مدرس دانشگاه است، او به صورت تخصص در طراحی صحنه و لباس تئاتر مشغول به کار است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی در گفتوگو با قدس درخصوص ورودش به فضای هنر میگوید: قبل از ورود به دانشگاه در سال ۷۸ در تئاتر حضور داشتم و در سال ۸۲ به صورت جدی در این حرفه کار کردم.
این هنرمند طراح بیان میدارد:در واقع طراحی صنعتی جزو رشتههای هنری محسوب میشود و به نوعی ادامه تحصیل، توانست تکمیل کننده آموختههای تجربی من باشد.
میثم نویریان که تجربه طراحی صحنه در بیش از۴۰ تئاتر استانی، کشوری و بین المللی را در کارنامه هنری خویش دارد، میافزاید: در رشته طراحی صحنه چون با دکور سرو کار داریم ، به طور قطع بحثهای حرکت و مکانیک وجود دارد. از این رو رشته من به صورت تخصصی در انجام طراحیهای خوب در تئاتر کمکم میکند.
این هنرمند شهرمان درخصوص وضعیت طراحی صحنه در تئاتر شهرمان خاطر نشان میسازد: طراحی صحنه غالباً در همه گروههای نمایش اتفاق میافتد، اما آن چه طراحی خوب را از سایر طراحیها متمایز میکند و تخصصی بودن این طراحی میتواند باشد.
وی میافزاید: اگر این طراحی در فضای آکادمیک و تخصصی اتفاق بیفتد ما میتوانیم آن رابه صورت تخصصی تر اجرا کنیم که در نتیجه فرم، رنگ وهمه عناصر در کنار مباحث زیبا شناسانه و احساس گونه این کار منطقی تر و معقول و دارای برهان و دلیل میشود.
طراحی تتاتر در مشهد ترقی کرده
وی با اشاره به این نکته که جایگاه طراحی تئاتر در شهرمان در سالهای اخیر به درجه رفیعی ارتقا یافته است نیزاذعان میدارد: خوشبختانه در سالهای اخیر تأثیر مثبت نقش طراحی صحنه را تهیهکنندگان و کارگردانهای تئاتر به وضوح دیده اند و از این رو امروزه در مشهد بر روی طراحی در تئاترسرمایهگذاری میشود.
این طراح صحنه برتر در دو دوره قبلی جشنواره تئاتر فجر درباره خلاءآموزشی نیزبیان میدارد: در سالهای اخیر ما شاهد برگزاری کلاسهای بازیگری، نویسندگی وکارگردانی هستیم ولی کمتر به بحث آموزشی در رشتههای طراحی صحنه و لباس پرداخته شده است.
وی خاطرنشان میکند: این درحالی است که این ضرورت احساس میشود که ما با ید برای دست یافتن به طراحان خوب در آینده نزدیک در این عرصه باید از همین الآن برنامه ریزی داشته باشیم.
تعداد طراحان کافی نیست
شاید در حال حاضر تعدادی طراح قدیمی و با تجربه داشته باشیم، ولی این تعداد با توجه به رشد و توسعه تعداد گروههای تئاتر در مشهد کافی نیست.
از این رو برای دست یافتن در بازه کوتاه مدت ابتدا باید به استعداد یابی درسطح شهرمان بپردازیم و علاقهمندان این رشته را معرفی کنیم و سپس سرمایه گذاری لازم را انجاد دهیم و آموزشهای جدی را برای آنها برنامه ریزی سازیم تا در سالهای آینده بتوانیم، تعدادی طراح حرفهای را در تئاتر شهرمان داشته باشیم.
طراح، فضا را به کارگردان معرفی میکند
وی در ادامه اظهار میدارد: امروزه نقش واهمیت طراحی صحنه و لباس درتئاتر برکسی پوشیده نیست و این درحالی است که برای بسته شدن یک گروه تئاتر و آغاز یک کار ابتدا تهیه کننده و یا کارگردان قبل از انتخاب بازیگر عوامل را انتخاب میکند که در رأس آن طراح است. زیرا طراح فضا و اتمسفررا به کارگردان معرفی میکند ومی تواند روی طراحی و میزانسن و دکوپاژ اثر بگذارد.
نویریان درباره جدیدترین طراحی صحنهاش نیز توضیح میدهد: آخرین کارم طراحی صحنه نمایشی براساس زندگی سلمان فارسی است که این نمایش بزودی در سالن راهآهن مشهد به کارگردانی نیازی اجرا میشود که طراحی دکور این نمایش براساس طراحی دکور مکانیکال است.
کارنامه هنری هنرمند
نویریان در کارنامه هنری خویش عنوانهای داوری و برتری در طراحی صحنه و لباس را دارد که میتوان به افتخاراتی چون احراز رتبه اول طراحی صحنه نمایش «گام بلند لک لک» بندرعباس، جشنواره تئاتر کودک و نوجوان رضوی، رتبه اول طراحی صحنه «عاشقستان» تهران، چهارمین جشنواره سراسری تئاتر ماه؛رتبه اول طراحی صحنه نمایش «بدون شرح» همدان، بیستمین جشنواره بینالمللی تئاتر کودک و نوجوان همدان، مقام برترطراحی صحنه نمایش «گرهای در تارو پود و یک نقش» در کشورهند، جشنواره تئاتر بینالمللی بارلی وارمنستان و روسیه و... اشاره کرد.
منبع: قدس آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۵۳۲۱۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جدیدترین تصویر از وضعیت اسفناک تئاتر شهر + عکس
حالوهوای این روزهای تئاتر رسمی، دستکم در تهران، با تئاتری که برای اجرا مسیر اخذ مجوز از ادارهکل هنرهای نمایشی را طی نمیکند، متفاوت است.
ادارهکلی که روز دوشنبه ۱۷ اردیبهشتماه نخست خبر خداحافظی مدیرکل آن، کاظم نظری پس از حدود دوسال و دوماه -از ۲۱ اسفندماه ۱۴۰۰ تاکنون- با کارکنان واحدهای گوناگونش دهانبهدهان چرخید و بعد هم بیآنکه دلیلی برایش ذکر شود از سوی نظری تایید شد تا تئاتر رسمی، چه دولتی، چه خصوصی که از شهریورماه ۱۴۰۱ بیشازپیش دچار شکاف با تئاتر غیررسمی شده است، چشمانتظار بماند و ببیند که متولیان دولتی این هنر چه چشماندازی از آینده در ذهن دارند و تحقق این چشمانداز را به کدام مدیر میسپارند تا در مقام مدیرکلی هنرهای نمایشی بنشیند.
سمتی که به حمید نیلی با سابقه حضور در مقام مدیرعاملی تماشاخانه ایرانشهر، مدیرعاملی انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس، مدیرعاملی انجمن هنرهای نمایشی ایران و... سپرده شد تا پس از طاها عبدخدایی، علی منتظری، مهدی مسعودشاهی، رحیم تجلیبرزگر، حسین سلیمی، مجید شریفخدایی، خسرو نشان، حسین پارسایی، حسین مسافرآستانه، قادر آشنا (دو دوره)، حسین طاهری، مهدی شفیعی، شهرام کرمی و کاظم نظری، پانزدهمین «مرد»ی باشد که بر صندلی مدیرکلی هنرهای نمایشی تکیه میزند.
از یاد نبردن غایبانسازوکار رایج در ادارهکل هنرهای نمایشی و «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» آن بهعنوان مرجع صادرکننده پروانه اجرا از شهریورماه ۱۴۰۱ بهاینسو بیشازپیش دچار تفاوتی معنادار با روندی شد که گروههای نمایشی طی آن نیازی به حضور در هزارتوی اخذ مجوز نمیبینند، در مکانهایی غیررسمی روی صحنه میروند و اجراهای آلترناتیوی را شکل میدهند که میتواند گزینهای برای اطلاع از آنچه روی صحنههای رسمی نیست، باشد. در این میان به رغم اجراهایی که هر شب در سالنهای رسمی شهر تهران، از مجموعه تئاتر شهر تا تالار وحدت و از تماشاخانه ایرانشهر تا تالار مولوی، همچنین خیل پرشمار سالنهای خصوصی روی صحنه میروند، هستند بیشمار نویسندگان و کارگردانانی که بازگشت از راه آمده را غیرممکن میدانند و تکرار دوباره سازوکار پیشین برای حضور روی صحنه را محال.
وضعیتی که اگر تئاتر شهر را بهعنوان نماد تئاتر دولتی در نظر بگیریم از نامهایی که از بازه زمانی شهریورماه ۱۴۰۱ بهاینسو در آن روی صحنه رفتهاند، پیداست. نامهایی گردآمده حول ایده محوری «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر» که بخش بزرگی از آنها را «ناشناخته ها» و بخش دیگر را «نزدیکان به نظام سیاسی» شکل داده و همچنان به پیش میروند.
آنچه از صحبتهای پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان برمیآید این است که ما در تئاترمان هیچگاه نهادی مستقل و مشخص نداشتهایم که در مواقع اضطرار ازجمله پس از اتفاقات شهریورماه ۱۴۰۱ یا پیشازآن در آبانماه ۱۳۹۸ یا دیماه ۱۳۹۶، اهالی تئاتر را گرد هم بیاورد و موجب ایجاد اجماعی در میانشان شود.
پس میتوان بخشی از چندپارگی موجود را محصول نبود چنین نهادی و بهتبعآن همواره شخصمحور بودن و تصمیمگیریهای فردمحور دانست؛ اتفاقی که درحالحاضر نیز رخ داده است و هر کس بهصورت شخصی تصمیم میگیرد که در این شرایط چه کند. ضمن اینکه بهنظر میرسد تا وقتی تصمیمات بهصورت فردی گرفته میشوند، نمیتوان تصویر روشنی از آینده تئاتر در ایران به دست داد.
پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان معتقدند شاید بزرگترین چالشی که از نیمه دوم سال ۱۴۰۱ تاکنون با آن مواجهاند، تصمیمگیری اخلاقی در قبال مفهوم زنانگی به نمایندگی از قلمروهای به حاشیه راندهشده باشد. مسئلهای که تا پیش از این اتفاقات، کمتر به آن اندیشیده میشد و سادهترینش اینکه چرا باید برخلاف بخشی از واقعیتهای موجود در جامعه، همچنان براساس موازین موردنظر «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش»، روی صحنه رفت؟
اگر کارگردانان تئاتر ایران همچنان به این شیوه ادامه دهند ـ شیوهای که منجر به نادیدهانگاشتن خواسته بخشی از جامعه میشود؛ جامعهای که بازیگرانِ اجرای آنها نیز ممکن است جزئی از آن باشند.
درواقع با مسئلهای اخلاقی مواجهاند. مسئلهای که در اینجا مطرح میشود نه هنر است، نه تئاتر و نه روی صحنه رفتن یا نرفتن؛ بلکه انتخابی است که در مواجهه با این چالش اخلاقی انجام میدهند و دستکم به چهار گروه تقسیمشان میکند؛ عدهای که ترجیح دادند با این تصور که بهرغم گذر از مجرای «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» برای اجرا، میتوانند آنچه را که میخواهند، بگویند و به روال سابق به اجرا میپردازند.
عدهای دیگر که انتخابشان غیاب است و نکته مورد اشارهشان اینکه، غیاب کارکرد خواهد داشت اگر به چشم بیاید. همچون دیوارنوشتهای که با رنگی پوشانده شده است، اما رنگ، بیش از پوشانندگی، به آنچه پنهان کرده ارجاعمان میدهد. دراینمیان کسانی هم هستند که چنانچه اشاره شد انتخاب دیگری دارند؛ نه اجرا با مجوز شورای ارزشیابی و نظارت و نه غیاب. انتخاب آنها اجرای غیررسمی است.
هرچند این انتخاب علاوه بر اینکه در معرض احتمال برخورد قرارشان میدهد، خواهناخواه دایره مخاطبانشان را هم محدود میکند. مهاجرت و وانهادن همه آنچه در طول سالیان متمادی ساخته شده بود و ساختن از نو در کشوری دیگر هم انتخاب گروه دیگر را شکل داده است.
مسئلهای از دیروز تا امروزچالش اخلاقی شکلگرفته و انتخابهای رخداده را در شرایط کنونی درنهایت میتوان اینطور تفسیر کرد که در تمام این سالها ـ چه پیش از انقلاب، چه پس از آن ـ زنانی بودهاند که برای تحقق حقوق اولیه خود در جامعهای که چه بپذیریم و چه نپذیریم، تمایلات مردسالارانه آن قابل کتمان نیست، ایستادگی کردهاند. این ایستادگی در بسیاری از موارد موجب ایجاد خطرات و محدودیتهایی هم برای آنها شده است و اتفاقات سال ۱۴۰۱ نیز یکی از بزنگاههای تجلی این مسئله بود؛ آنجایی که بخشی از زنان بهرغم همه فشارهای یک جامعه مردسالار و با وجود پیشبینی تبعات بیان مطالباتشان، پرسشی را پیش روی جامعه ازجمله اهالی تئاتر قرار دادند.
پرسشی از این قرار که تئاتر کِی و کجا قرار است کنار این مطالبات بایستد؟ آیا قرار است همچنان با چشمانی بسته با این ایستادگی تاریخی مواجه شود و به روال سابق ادامه دهد؟ یا میتواند سرانجام جایی برای خود در دل جامعه پیدا کند؟ اگر قرار بر طرح ذاتگرایانه این سوال باشد، باید پرسید آیا اهالی تئاتر اساساً وظیفه و تعهدی بر دوش خود احساس میکنند یا خیر؟
آیا قائل به این مسئله هستند که هنر تئاتر ایجادکننده رابطهای دوسویه میان اهالی این هنر با جامعه است یا خیر؟ اگر پاسخ به این سوالات مثبت است، آیا منطقی است که اهالی تئاتر اتفاقات رخداده را نادیده بیانگارند و با فرض به ثمر رساندن ایده؛ «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر»، همچنان مانند سابق به کار خود بپردازند؟
قرار گرفتن این سوالات بیپاسخ در کنار مسئله امروز، دیروز و احتمالاً فردای تئاتر ایران، «سانسور»، مسئلهای که مطرحشدن دوباره آن اینبار از زبان بهرام بیضایی در «نشست تئاتر امروز ایران در چهارمین جشن هنر شیراز» به یادمان میآورد که بهقول او سانسور در تئاتر همواره نهفقط توسط دولت که بهصورتی بیشکل نیز عملی شده است.
سانسوری بیشکل که قانونی بر آن حکفرما نیست و به همه صورتها ظاهر میشود و مادامی که تئاتر را به بازتابی محافظهکارانه و توأم با احتیاط مطالبات بخشی از جامعه با رعایت موازین «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» ازیکسو و سخن گفتن از ایدههای رهاییبخش در محافل خصوصی ازسویدیگر تبدیل سازد، کاری از پیش نخواهد برد.
tags # شهرداری تهران سایر اخبار اگر این گنج پیدا شود همه مردم جهان تا زانو در طلا فرو میروند؛ ۹۹ درصد طلای زمین اینجاست! (تصاویر) مارخور؛ «بز» پاکستانی معروف به «پیرمرد کوهستان» که تُفاش ارزش طلا دارد! داستان تکاملِ موجودی به نام «پدر»؛ حیوانها پدر ندارند! (ویدئو) عجیب اما واقعی؛ صدای واقعی بیگ بنگ را بشنوید!