دویچه وله: فقر و بیکاری زندگی "پناهجویان افغانستان" را تهدید می‌کند
تاریخ انتشار: ۲۲ خرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۶۳۶۰۲۳
خبرگزاری میزان- دویچه وله در یادداشتی به قلم ساندرا پیترزمن نوشت: بیش از نیمی از مهاجران اخراجی از اروپا ظرف گذشت سه ماه از بازگشتشان به افغانستان بار دیگر این کشور را ترک کردند و این یعنی آلمان پول‌های خود را در این قضیه حیف و میل کرده است. به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری میزان، دویچه وله در یادداشتی به قلم ساندرا پیترزمن نوشت: شمار پناهجویان افغانی که آلمان با تقاضای پناهندگی آنها مخالف بوده و به کشورشان بازگردانده رو به افزایش است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تنها در دو ماهه اول سال جاری میلادی بیش از نیمی از پناهجویان افغان که با پناهندگی آنها مخالفت شده به کشورشان بازگشتند بنابراین باید دانست مشکلاتی که مهاجران پس از بازگشت به کشور جنگ زده و ویران افغانستان با آن روبرو هستند، چیست؟
هراس و نگرانی در چهره اش پیداست، بی درنگ می گوید:« من می ترسم... در اینجا احساس امنیت نمی کنم، شما کم ترین تفکری ندارید اینجا نمی شود زندگی کرد.»
گفت‌وگو با «رحمات» که البته نام واقعی او نیست مشکل است، هنگامی که برای بار اول به افغانستان بازگشت مصاحبه های زیادی داده بود اما هم اکنون حاضر به دیده شدن در رسانه ها نیست.
رحمات آرزو داشت روایت قصه زندگی اش در رسانه ها به بازگشت او به آلمان کمک کند اما هنوز در کابل به سر می برد و ترس از خطراتی که جانش را تهدید می کند بیش تر و بیش تر می شود.
از همین رو این جوان افغان که 23 بهار از عمر خود را سپری کرده، گفت وگو با دویچه وله را پذیرفت تا بتواند به هر شکلی حلقه اتصال خود با آلمانی ها را حفظ کرده باشد.
رحمات از مسافران اولین هواپیمایی بود که 34 پناهجوی افغان را که با تقاضای پناهندگی آنها مخالفت شد در چهاردهم دسامبر 2016 از فرانکفورت به کابل بازگرداند.
از آن زمان دولت آلمان هر ماه یک هواپیما برای بازگرداندن جوانان افغان به کشورشان اجاره می کند به گونه ای که حدود 107 نفر تا آوریل 2017 به افغانستان بازگشتند.
هزینه یک سفر بیش از 300 هزار یورو یعنی 335 هزار دلار بوده که آژانس فرونتکس Frontex، که کنترل و نظارت بر مرزهای اتحادیه اروپا را بر عهده دارد، آن را تامین می کند.
از آنجایی که افغانستان توافقنامه هایی را با اتحادیه اروپا و برخی کشورهای اروپایی مثل آلمان برای بازگرداندن شهروندان خود امضا کرده ملزم به بازگرداندن شهروندان افغان است که با تقاضای پناهندگی آنها مخالفت شده است.
در مقابل شرکای اروپایی متعهد هستند که به افغانستان کمک مالی کنند به گونه‌ای که کمک‌های خارجی تقریب به یک سوم بودجه افغانستان را تامین می کند.
رحمات پشت سر هم سیگار می کشید و قطرات عرق از جبینش سرازیر بود از پدرش گفت که فرمانده نظامی مهمی بوده و هشت سال پیش به دست طالبان ترور شده بود.
وی ادامه داد: اگر طالبانی ها مرا پیدا کنند از شرشان در امان نخواهم بود، اما این دلیل کافی برای آژانس مهاجرت و پناهجویان آلمان در اعطای حق پناهندگی به وی و خانواده اش نیست.
رحمات متولد پنجشیر و بزرگ شده غزنی در افغانستان است در بهار 2011 به ایران فرار کرده و سپس به ترکیه، یونان، ایتالیا، فرانسه و اخیرا به آلمان رفته بود.
این سفرها برایش بیش از 10 هزار دلار یعنی حدود 9500 یورو هزینه برداشته و پول آن را از خانواده اش گرفته اما از زمانی که افغانستان را ترک کرده از آنها خبری ندارد.
مادر و برادر رحمات خود را از نظرها پنهان کرده اند از همین رو او نمی خواهد به غزنی بازگردد بخصوص که طالبان اخیرا به مرکز آن حمله کرده و آنجا در خطر است.
رحمات شش سال در آلین که شهرک کوچکی نزدیک شهر اشتوتگات در ایالت بادن-وورتمبرگ است زندگی کرد تا اینکه غیرمنتظره از آلمان اخراج شد او این اتفاق را غیرعادلانه می خواند.
زمان زیادی را در آلمان سپری کرده بود بیش از شش سال آنجا سکونت داشت و هیچ کار خطایی نکرده بود، به مدرسه رفته و زبان آلمانی یاد گرفته بود.
رحمات با خانواده دوست افغان خود در کابل زندگی می کند اما خیلی راضی نیست او زندگی با غریبه ها را دوست ندارد از همین رو تنها برای خواب به خانه می رود و نمی خواهد سرباری برای آنها باشد از همین رو روزها را خارج از خانه سپری می کند.
روزها را در کابل در جستجوی کار می‌گذراند اما در کابل هزاران نفر مثل او جویای کار هستند و این شهر در نتیجه جنگ به پناهگاهی برای آوارگان از دیگر مناطق افغانستان مبدل شده است.
تنها در سال گذشته قریب به 600 هزار آواره وارد کابل شدند غیر از 90 هزار نفری که از ابتدای سال 2017 به این شهر کوچ کرده اند در همین حال پاکستان و ایران نیز شمار زیادی از پناهجویان افغان یعنی قریب به هفتصد هزار نفر را سال گذشته اخراج کرده و بیش تر آنها هم عازم کابل می شوند، طوری که این شهر مملو از جمعیت آوارگان شده است.
رحمات وابستگی زیادی به تلفن همراه خود دارد و ساعات زیادی را در شبکه های اجتماعی مثل واتس آپ، فیس بوک و وایبر سپری می کند از دید او با این کار پل ارتباطی خود را با آلمانی ها حفظ کرده است.
یک آلمانی حامی سیاست استقبال از پناهجویان ماهانه برای او مبلغ 150 یورو می فرستد تا با این پول بتواند زنده مانده و به نمایندگی سازمان بین المللی مهاجرت در المان برای دریافت اعانه 700 یورویی درخواست بدهد اما این کار به ارائه یک ایده تجاری عملی یا گواهی آموزش حرفه ای نیاز دارد اما رحمات حتی پاسپورت راست و درست افغانستانی هم ندارد.
فاریشتا قدیز از سازمان جهانی روانپزشکی (ایبسو) معتقد است که اگر یک جوان مجبور به بازگشت به وطن خود باشد آن هم پس از اینکه رابطه قوی با جامعه دیگری داشته است برایش بسیار سخت است که بتواند خودش را بار دیگر با یک جامعه سنتی محافظه کار محدود به قید و بندهای زیاد وفق بدهد.
این سازمان به وضعیت افغان هایی که دچار مشکلات روحی و روانی هستند رسیدگی کرده و به آنها خدمات مشاور و درمان ارائه می دهد.
دفتر این سازمان همچنین مورد حمایت وزارت خارجه آلمان است و دیرزمانی است که حلقه اتصال با افرادی است که درخواست پناهندگی آنها رد شده است.
کارمندان ایبسو همیشه هنگامی که هواپیماهای حامل پناهجویان افغانستانی از آلمان در فرودگاه کابل می نیسند در آنجا حضور دارند .
فاریشتا قدیز می گوید که حدود نیمی از آنهایی که تاکنون از آلمان اخراج شده اند از خدمات ایبسو بهره بردند اما بسیاری هم درخواست برای دریافت کمک را بی فایده می دانند.
ننگ و عار مفاهیم مسلط بر جامعه افغانستان است اما ما همه تلاش خود را برای حفظ شرافت مردم بکار می بندیم، شکست مساله ای ننگ آور در جامعه افغانستان است و پناهجویان اخراجی احساس می کنند که ناکامی ننگینی را تجربه کرده اند.
عبدالغفور که نهادی در افغانستان را برای ارائه مشاوره و کمک به مهاجران افغانی موسوم به اماسو اداره می کند معتقد است که آلمان با اخراج پناهجویان، پول‌های خود را حیف و میل کرده با وجود اینکه آماسو کمک‌های قانونی به پناهجویان و مهاجران در کابل می‌دهد.
عبدالغفور می گوید که بیش از نیمی از مهاجران اخراجی از اروپا ظرف گذشت سه ماه از بازگشتشان به افغانستان بار دیگر این کشور را ترک کردند.
غفور می گوید که علت فرار آنها را درک می کند و این سوال را مطرح می کند که مقامات افغانستان چه اقدامی برای کمک به جوانان این کشور به منظور ماندن آنها در این کشور به جای فرارشان کرده و چه گام هایی برای تامین امنیت بیش تر افغانستان برداشته اند.
طالبان هم اینک بیش از هر زمان دیگری در فاصله سال های 2001 تاکنون قوی تر شده، داعش بیش از این در افغانستان نبوده اما حالا این گروهک هم سر بیرون آورده از همین روست که جوانان می گویند چه دلیلی برای ماندن ما در افغانستان وجود دارد.
همه این مسائل بر سیاست آلمان برای اخراج پناهجویان افغان تاثیر نگذاشته است و تنها در فاصله بین ژانویه تا آوریل سال جاری میلادی آژانس فدرال مهاجرت و آوارگان آلمان تقاضای پناهندگی 32 هزار افغان را رد کرده و این آمار بسیار بالاتر از مورد مشابه در سال 2016 بوده است.
/انتهای پیام/
منبع: خبرگزاری میزان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۶۳۶۰۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گزارش جالب دویچه‌وله؛ روش های دور زدن تحریم ها ازسوی ایران و روسیه | چین در ظاهر هیچ نفتی از ایران وارد نمی‌کند؛ در عوض...
به گزارش همشهری آنلاین، دویچه‌وله در تحلیلی که به ارزیابی تحریم‌های غرب اختصاص داشت، نوشت: ایران ۴۰ سال است که با تحریم‌های غرب زندگی می‌کند اما هرگز سرعت تحریم شدنش به اندازه روسیه نبوده است. ایران می‌داند، چین می‌داند و ظاهراً دولت آمریکا هم می‌داند مبنی بر اینکه با وجود تحریم‌های موجود علیه صنعت نفت جمهوری اسلامی، نفت ایران با حجم بی‌سابقه به چین ارسال می‌شود. خاویر بلاس، ستون‌نویسی که مباحث مرتبط با انرژی و کالاها را برای بلومبرگ پوشش می‌دهد، اخیراً توضیح داد که چگونه نفت ایران به چین می‌رسد. اگر دولت چین را باور دارید، این کشور هیچ نفتی از ایران وارد نمی‌کند؛ صفر. حتی یک بشکه. در عوض، مقدار زیادی نفت خام از مالزی وارد می‌کند. به حدی که طبق داده‌های رسمی گمرک چین، این کشور به نوعی بیش از دو برابر بیشتر از تولید واقعی مالزی از آن کشور نفت می‌خرد.
با تغییر نام نفت ایران، مالزی در سال گذشته پس از عربستان، روسیه و عراق به چهارمین تامین‌کننده بزرگ نفت خارجی چین تبدیل شد. سال‌هاست که ایران از امارات به عنوان مرکز دور زدن تحریم‌ها استفاده کرده است. دبی، یکی از هفت امارت امارات، دروازه ورود کالاهای ممنوعه غیر از نفت به ایران است. تهران مدت‌هاست که زنجیره‌های تامین خود را تغییر داده تا تقریبا همه چیزهایی که توسط آمریکا یا اتحادیه اروپا تحریم شده، به دست آید.
پس از تحریم‌های غرب، روسیه مجبور شد مسیرهای تجاری مشابهی ایجاد کند تا از تامین پایدار کالاهای حیاتی برای اقتصاد خود اطمینان حاصل کند. جمهوری‌های شوروی سابق در آسیای مرکزی برای دور زدن تحریم‌ها ایده‌آل بوده‌اند، زیرا کشورهایی مانند قزاقستان یا قرقیزستان بخشی از اتحادیه گمرکی با مسکو هستند. علاوه‌بر این، فواصل بسیار زیاد، کنترل تحریم‌ها را عملاً غیرممکن می‌کند؛ قزاقستان به تنهائی بیش از ۷۵۰۰ کیلومتر با روسیه مرز مشترک دارد.
به‌عنوان مثال، به‌دلیل استراتژی تحریم‌های روسیه، ارمنستان شاهد افزایش تقریباً ۱۰۰۰درصدی واردات خودروها و قطعات آلمانی در سال گذشته بود. بر اساس آخرین داده‌های ارائه‌شده توسط پایگاه داده جهانی ردیابی تحریم‌ها، روسیه تحریم‌شده‌ترین کشور جهان است. با این حال، اقتصاد روسیه سال گذشته رشد قابل‌توجهی معادل ۳.۶درصد را تجربه کرد و به گفته وزیر دارایی، کرملین انتظار دارد که نرخ رشد در سال ۲۰۲۴ «در همان سطح» باقی بماند. صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی‌های رشد روس‌ها را تایید می‌کند و نرخ رشد تولید ناخالص داخلی را ۳.۲درصد تعیین می‌کند.
تحریم‌های مالی، دسترسی بانک‌های روسیه به بازارهای مالی بین‌المللی را محدود و آنها را از سیستم بانکی مهم و حیاتیِ سوئیفت (SWIFT) که عامل انجام اکثر نقل‌وانتقالات بین‌المللی پول و اوراق بهادار است، خارج کرده‌اند. علاوه‌بر این، بانک مرکزی روسیه از دسترسی به ذخایر هنگفت خود که در کشورهای G۷ قرار دارد، محروم شده است. نکته قابل‌توجه این است که تنها تحریم‌هایی که توسط شورای امنیت سازمان اعمال می‌شوند از نظر قانونی برای همه کشورهای جهان الزام‌آور هستند. در واقع چند کشور مانند هند، برزیل و چین وجود دارند که به این تحریم‌ها پایبند نبوده‌اند.
با وجود عدم‌قابلیت اجرای کامل تحریم‌ها توسط غرب، چرا این کشورها همچنان به اعمال آنها ادامه می‌دهند؟ به گفته کریستین فون سوست، کارشناس تحریم‌ها در مؤسسه آلمان برای مطالعات جهانی و منطقه‌ای، «اگر هیچ تحریمی اعمال نمی‌شد، تقریباً مانند حمایت ضمنی بود، یا انگار کسی به حمله روسیه پاسخ نمی‌دهد.»
واشنگتن قصد دارد چند بانک چینی را هدف قرار دهد تا از اعمال تحریم‌های غرب اطمینان حاصل کند. دولت جو بایدن، می‌خواهد پکن را از سیستم مالی جهانی کنار بگذارد تا جریان تامین مالی ماشین‌آلات جنگی روسیه را متوقف کند.
در اتحادیه اروپا، ژانویه سال گذشته فردی به نام دیوید اوسالیوان، فرستاده ویژه تحریم‌ها از ایرلند، برای مشارکت در تلاش‌های دیپلماتیک به منظور اجرای رژیم تحریم‌های این اتحادیه، منصوب شد. وظیفه او همچنین این است که برای مثال به کشورهای همسایه روسیه سفر کند و دولت‌های آنجا را متقاعد کند که تحریم‌ها را با جدیت بیشتری اجرا کنند. مشکل کلی این است که هم روسیه و هم ایران، راه‌هایی برای دور زدن تحریم‌ها دارند.
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت