به نقل از «افکارنيوز»

اشتباهاتی که همه والدین انجام می دهیم

تاریخ انتشار: ۲۳ خرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۶۴۸۳۸۷

آیا می‌دانید چگونه می‌توانیم به عنوان یک مادر یا پدر خوب رفتار‌های خود را اصلاح کنیم؟ در اینجا به برخی از بیشترین اشتباهات والدین اشاره می‌کنیم.

باج دادن

چرا این روش اشتباه است؟

باید اعتراف کرد که در مواقعی آنچنان خسته می‌شویم که به فرزندمان می‌گوییم در صورت دست برداشتن از کاری که در حال انجامش می‌باشد به او بستنی و یا هر چیز دیگری خواهیم داد و یا از او می‌خواهیم اسباب بازی‌هایش را جمع کند و در ازای این کار به او قول تماشای کارتون مورد علاقه‌اش را می‌دهیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

باج دادن به کودکان برای مدت زمانی کوتاه کارساز می‌باشد اما در عین حال مشکل بزرگ‌تری را ایجاد می‌کند.

در صورتی که به این روند ادامه دهید فرزندتان به زودی به این نتیجه می‌رسد که با گریه کردن، غر زدن و یا ادامه رفتار اشتباهش می‌تواند به هدف خود برسد.

توانایی درک این موضوع چیزی است که می‌خواهیم فرزندمان داشته باشد اما در عین حال دوست نداریم آن را علیه خودمان استفاده کند.

والدینی که به فرزندان‌شان باج می‌دهند به آنان قدرت زیادی نیز می‌دهند. این امر به کودک اجازه می‌دهد با رفتار بد و یا بدخلقی بسیاری از موقعیت‌ها را کنترل کند و به مرور زمان انتظاراتی بیشتر و غیر منطقی داشته باشد و در صورت نرسیدن به خواسته‌های خود رفتار‌های اشتباهش را بیشتر ادامه خواهد دهد.

در مواقعی شما از هدیه و یا پاداش دادن به منظور شکل دادن به رفتار فرزندتان و بهتر شدن آن استفاده می‌کنید. برای مثال هنگامی او کاردرستی انجام داده است.

اما هنگامی که شما در ازای پایان یک حرکت نادرست به فرزند خود پاداشی دهید، در واقع به او باج داده‌اید و باج دادن ضعف شما را نشان می‌دهد.

اگر شما این رویه را در پیش گرفته‌اید و باج دادن از کنترل‌تان خارج شده است، به فرزندتان یادآورشوید که دیگر به او باج نخواهید داد. در نظر داشته باشید که او شما را برای اطمینان از صحت آنچه گفته‌اید امتحان خواهد کرد و در این شرایط باید سر حرف خود بایستید.

هنگامی که فرزندتان کار اشتباهی انجام می‌دهد، به جای توجه بیش از اندازه سعی کنید عمل زشتش را نادیده بگیرید و تنها در صورتی که کار خطرناکی از او سر می‌زند، توجه کنید.

برای مثال، هنگامی که گریه می‌کند، برایش توضیح دهید که علاقه ای به گوش کردن به گریه‌های او نداشته و تنها در صورتی صحبت‌هایش را می‌شنوید که دست از گریه بردارد.

به این ترتیب شما به مرور زمان کنترل موقعیت را بدست خواهید آورد.

به همان اندازه که بی‌توجهی هنگام بدرفتاری فرزندتان اهمیت دارد، هنگامی که فرزندتان کار درستی انجام می‌دهد، او را در آغوش گرفته و برایش توضیح دهید از کاری که انجام داده است خوشحال شده اید.

انتقاد کردن

انتقاد کردن از کودک به میزان مشخص و به همراه تمجید از او، به خصوص در مواقعی که کار درستی انجام می‌دهد، کمک خواهد کرد. اما متاسفانه بعضی از والدین به اندازه‌ای انتقاد کردن می‌پردازند که این امر دیگر مفید واقع نمی‌شود.

با وجود اینکه قصد والدین از انجام این کار خوب است اما نتیجه ای معکوس خواهد داشت.

به واسطه انتقاد بیش از اندازه، فرزندانمان به جای یادگرفتن از ما، پس از مدتی دست از توجه و یا گوش دادن به حرف‌های کشیده و در مواردی شاید حتی مخالف آنچه را از او خواسته‌ایم انجام دهد.

به میزان نظرات مثبت و منفی خود در روز دقت کنید. به صورت ایده‌آل شما باید بیشتر به صحبت‌ها و نظرات مثبت را با فرزندانتان به اشتراک بگذارید.

در صورتی که بیشتر نظرات شما منفی باشد و یا شما مدام در حال نقد کردن فرزند خود باشید، مشکلی وجود دارد.

یکی از علت‌هایی که والدین به ظاهر، رفتار و عملکرد خود توجه بیش از اندازه می‌کنند این است که فرزندان‌شان را انعکاسی از خود می‌دانند.

به همان اندازه که هنگام صورت گرفتن عملی درست از جانب فرزندمان بیش از اندازه خوشحال می‌شویم، در صورت رخ دادن عمل اشتباهی از جانب او نیز بیش از اندازه خجالت‌زده شده و واکنش غیر منطقی‌ای را مرتکب می‌شویم.

یکی از راه حل‌های موجود، توجه به رفتار فرزندان دوستان‌مان و به یادآوردن این موضوع است که شما بیشتر رفتارهای اشتباه فرزندان آنان را فراموش کرده و دوستان‌تان را را براساس رفتار‌های غلط فرزندان‌شان قضاوت نمی‌کنید.

همچنین از خود سوال کنید، در صورتی که رفتاری فردی با خود شما چنین رفتار انتقادآمیزی را داشته باشد، چه واکنشی نشان می‌دهید؟

پس سعی کنید تعداد جملات مثبتی را که در روز به فرزندتان می‌گویید افزایش دهید، این کار خود به تنهایی رابطه شما با فرزندتان را تغییر خواهد داد، و او راحت‌تر آنچه را می‌خواهید انجام خواهد داد.

داد کشیدن

در مواردی فریاد زدن می‌تواند مثبت باشد، برای مثال هنگامی که او در خطر است، نظراو را به شما جلب خواهد کرد. اما در بیشتر موارد نتیجه معکوس خواهد داشت.

هنگامی که صدای شما بلند می‌شود، کودک وحشت کرده و نمی‌توانند کلمات شما را با صدای بلند تشخیص دهد. شما نیز در بیشتر مواقع بعد از فریاد زدن دچار احساس عذاب وجدان می‌شوید.

هنگامی که فریاد زدن از کنترل خارج می‌شود به جای توجه و تمرکز کردن برروی مشکلات، تمرکز بر روی کودک می‌باشد.

این کار فقط وضعیت را بدتر خواهد کرد، مخصوصا که فرزندتان در جواب فریاد شما، برای دفاع از خود ممکن است همین کار را انجام دهد.

سعی کنید احساساتی که عوامل فریاد زدن شما هستند را کاهش دهید و بیاموزید چگونه قبل از رخ دادن این عمل از آن جلوگیری کنید.

مسلما شما در شرایط خاص، از جمله زمانی که خط قرمز‌های‌تان توسط کودک زیرپا گذاشته می‌شوند و یا هنگام بی‌توجهی کودک فریاد می‌کشید.

در این صورت نقاط ضعف و خط‌های قرمز خود را پیدا کرده و هنگام بی‌توجهی کودک به آنها خود را کنترل کنید. از طرفی دیگر در بسیاری از موارد شاید فریادی که شما بر سر کودک می‌کشید حاصل اشتباه بزرگی از جانب او نباشد.

در خیلی از موارد والدین به علت خستگی مفرط بعد از کار‌، گرسنگی و یا مشکلات اقتصادی سر کودکان خود داد می‌کشند.

از طرفی قدم زدن به هنگام عصبانیت را مدنظر قراردهید. این کار شما را آرام کرده و احتمال فریاد زدن را کاهش می‌دهد.

این کار همانند این است به خود مدتی زمان داده اید تا انرژی کافی و روحیه خود را بازیابید و به عمل اشتباه فرزندان به گونه‌ای سازنده واکنش نشان دهید.

منبع: افکارنيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۶۴۸۳۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

همدلی با کودکان، مهارتی که خانواده‌ها با آن غریبه‌اند

ایسنا/خراسان رضوی یک کارشناس ارشد روانشناسی بالینی گفت: اگرچه فراگیری همدلی با کودکان مهارتی بسیار مهم و ضروری است، اما بسیاری از خانواده‌ها با آن غریبه‌اند و آگاهی از آن ندارند.

سمیه سلیمانی در گفت و گو با ایسنا، مهارت‌های زندگی را لازمه بهزیستی دانست و افزود: فراگیری آشنایی با مهارتی تحت عنوان «همدلی» یا به عبارتی درک احساس دیگران ضروری است.

وی با بیان اینکه روانشناسان از سال ۱۹۵۷ تلاش داشتند تا دریابند منشاء همدلی کجاست و چگونه می‌توان فرزندان همدل‌تری تربیت کرد، اظهار کرد: بر اساس مطالعات و تحقیقات انجام شده مشخص شد در کنار عواملی چون نظم و انضباط، گرمی و عشق در رابطه، صبوری، تأیید و تشویق و تنبیه به موقع والدین، بهترین پیش‌بینی کننده همدلی در مردان و زنان ۳۰ ‌ساله رابطه‌ای بود که آن‌ها در ۵ سالگی با والدین خود داشتند.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی بیان کرد: در این تحقیقات مشخص شد هرچه رابطه والدین و فرزندان در سنین دبستان خوب و صمیمی‌تر باشد، کودکان، همدلی (توانایی درک احساسات و عواطف دیگران و دیدن دنیا از زاویه دید آن‌ها) را بهتر یاد می‌گیرند و بزرگسالان همدل‌تری می‌شوند و هرچه رابطه والد و فرزندان در این سنین رو به سردی و فاصله و «ول کن بابا» و حوصله‌اش را ندارم پیش رود در بزرگسالی احتمال اینکه کودک به سمت خودمحوری، خودکامگی، بی‌توجهی به حال و احوال و خواسته‌های دیگران پیش رود، بیشتر است.

وی در پاسخ به اینکه چطور می‌توان مهارت همدلی خود را ارتقاء داد؟ گفت: همان‌طور که گفته شد این یک مهارت مهم برای ایجاد رابطه قوی و ارتباط مؤثر است.

سلیمانی با بیان اینکه برای فراگیری و بهبود مهارت همدلی چند راه وجود دارد که می‌توان آنها را به کار گرفت، اذعان کرد: تمرین گوش دادن فعال، خود را جای آن‌ها گذاشتن، توجه کردن به نشانه‌های غیرکلامی، تمرین کردن ذهن آگاهی، خواندن داستان و به دنبال بازخورد بودن بخشی از این راه‌ها برای بهبود مهارت همدلی است.

وی با تأکید بر اینکه باید گوش دادن فعال را تمرین کرد، افزود: وقتی فرزندتان با شما صحبت می‌کند بدون وقفه با تلاش برای ارائه راه‌حل به آنچه می‌گوید تمرکز کنید. با برقراری تماس چشمی، تکان دادن سر و پرسیدن سؤالات «شفاف» نشان دهید به او گوش می‌دهید.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی همچنین از والدین خواست خود را جای فرزندشان بگذارند و سعی کنند مسائل را از دید طرف مقابل ببینید، مثلاً تصور کنید اگر در موفقیت‌های آن‌ها بودید چه احساسی داشتید یا سؤالاتی بپرسید تا درباره تجارب آن‌ها بیشتر بدانید.

وی با بیان اینکه باید به نشانه‌های غیرکلامی توجه کرد، تصریح کرد: مردم اغلب احساسات خود را از طریق زبان بدن، لحن صدا و حالات چهره خود بیان می‌کنند باید به این نشان‌ها توجه کرد تا درک بهتری از احساس طرف مقابل داشته باشید.

سلیمانی همچنین تمرین کردن ذهن آگاه را ضروری دانست و افزود: ذهن می‌تواند به شما کمک کند تا آگاهی بیشتری ‌نسبت به افکار و احساسات خود ایجاد کنید که به نوبه خود می‌تواند به درک بهتر و همدلی با دیگران کمک کند.

وی در خصوص خواندن داستان گفت: این کار می‌تواند به شما کمک کند تا مهارت‌های همدلی خود را توسعه دهید، زیرا به شما امکان می‌دهد جهان را از دیدگاه‌های مختلف ببینید و احساسات و انگیزه‌های شخصیت داستانی را درک کنید.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی با تأکید بر اینکه والدین باید به دنبال بازخورد باشند، اظهار کرد: باید از دوستان و اعضای خانواده در مورد مهارت‌های همدلی خود بازخورد بخواهید. آن‌ها ممکن است بتوانند پیشنهاداتی در مورد چگونگی بهبود شما ارائه دهند.

وی خاطرنشان کرد: همدلی مهارتی است که با تمرین و تلاش می‌توان آن را توسعه داد. با تمرکز بر درک و ارتباط با دیگران، می‌توان مهارت‌های همدلی خود را بهبود ببخشید و روابط قوی‌تری ایجاد کنید.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی در پایان گفت: اگرچه فراگیری همدلی با کودکان مهارتی بسیار مهم و ضروری است اما بسیاری از خانواده‌ها با آن غریبه‌اند و آگاهی از آن ندارند.

انتهای پیام