آیا در بر همان پاشنه مى‌چرخد؟
تاریخ انتشار: ۱۰ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۸۵۲۰۴۵
اقتصاد>اقتصاد کلان - سیامک قاسمى *
اين روزها هرچه به مراسم تنفيذ و تحليف دوازدهمين دوره انتخابات رياست جمهورى نزديك ميشويم گمانه زنى ها درباره تركيب كابينه دولت دوازدهم بيشتر و بيشتر مى شود و ليست هاى احتمالى مختلفى از تركيب كابينه به گوش مى رسد.
واقعيت اين است كه به اذعان بسيارى كابينه دولت يازدهم براساس ملاحظات خاصى شكل گرفته بود .
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اما شرايط سال ١٣٩٦ با شرايط سال ١٣٩٢ در معرفى تركيب كابينه بسيار متفاوت است . مجلس تا حدود زيادى با دولت همسو است و انتظارات از كابينه دوم دولت آقاى روحانى فراتر از كابينه اول است . اگر در سال ١٣٩٢ مهمترين رسالت دولت آقاى روحانى مذاكرات هسته اى و رفع تحريم ها بود امروز غير از تلاش براى حفظ دستاوردهاى حداقلى برجام، مديريت و حل چالش هاى جدى عمدتا اقتصادى ايران از رسالت هاى دولت است . چالش هايي كه با آنكه همه ابزارهاى حل و مديريت آنها در دست دولت نيست اما گسترش ابعاد اين چالش ها به معنى ناكارآمدى دولت دوازدهم قلمداد ميشود . چالش هايي همانند چالش شبكه بانكى كشور، حالش نرخ بيكارى بالا ، چالش صندوق هاى بازنشستگى و غيره .
اما متاسفانه اسامى كه در گمانه زنى اعضاء كابينه شنيده مى شود حكايت از ادامه يك روند معيوب در انتخاب اعضاى كابينه دارد . باز هم اسامى به گوش مى رسد كه عمدتا در دولت هاى آقاى هاشمى و بويژه خاتمى داراى مسووليت هاى بالا در سطح وزارت يا معاونين وزير بوده اند . واقعيت اين است كه چالش عدم اعتماد به جوانان و عدم جانشين پرورى، امروز گريبان مديريت كلان كشور در همه بخش ها بويژه دولت را گرفته است . اسامى كه اعلام مى شود عمدتا در حوزه تخصصى خود سالها مسووليت داشته اند و اگر هنر و توانمتدى و ايده هاى خاصى داشته باشند، در آن سالها حتما به عرصه آورده اند. اينكه باز روى بياوريم به دايره محدود مديران ارشد اجرايي بيست سال گذشته كشور بيانگر اين نكته تاسف بار است كه انتظار يك كابينه قدرتمند و نوآور با ايده هاى تازه دور از ذهن است .
حقيقتا افرادى كه بغير از هشت سال دولت نهم و دهم در همه دولت هاى آقاى هاشمى و خاتمى و دولت اول روحانى يا وزير بوده اند يا مشاور رييس جمهور بوده اند يا رييس يك سازمان مهم بوده اند يا معاون رييس جمهور يا وزارت خاصى بوده اند ، حرف و ايده تازه اى براى حل بحران ها دارند ؟ آيا بحران ها و چالش هاى جدى كنونى اقتصادى ايران برآيند مديريت كلان كشور در طى سي و هشت سال گذشته نيست كه براى حل آنها دوباره به عده اى از همان مديران كه در پديدارى اين چالش ها نقش داشته اند رو آورده ايم ؟
به نظر مى رسد حكومت ايران و در ابعاد محدودتر دولت جمهورى اسلامى ايران اگر به دنبال حل چالش هاى جدى اقتصاد ايران كه در مراحل بعد مى تواند به چالش هاى سياسي و امنيتى تبديل شود هست، ابتدا بايد پارادايم خود درباره حكمرانى را در عرصه هاى مختلف از جمله انتخاب دولتمردان تغيير دهد و با باز كردن دايره تنگ و محدود معتمدين خود، امكان حضور در اين عرصه را براى مديران توانمند خارج از دايره هميشگى قدرت در ايران باز كند تا اين نسل تازه مديران با ايده هاى نو به مبارزه با چالش هاى كهنه بپردازند.
35225
کلید واژه‌ها : دولت دوازدهم - اقتصاد ایران -منبع: خبرآنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۸۵۲۰۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مهار ایران توسط چین؛ چالش‌هایی برای اهرم فشار آمریکا
واشنگتن خواهان مهار پکن در تهران است، اما کارشناسان می گویند این موضوع به این سادگی ها هم نیست.
به گزارش خبرآنلاین نشریه فارن پالیسی در مقاله ای با عنوان "چین واقعاً چقدر بر ایران اهرم دارد؟" نوشت: حتی قبل از اینکه ایران صدها هواپیما بدون سرنشین و موشک را به سمت اسرائیل پرتاب کند، مقامات آمریکایی از چین خواسته بودند تا از نفوذ خود برای متقاعد کردن تهران برای مهار اقدامات تحریک‌آمیز خود و گروه‌های مقاومت در سراسر خاورمیانه استفاده کند.
حمله انتقام جویانه ایران که اولین حمله مستقیم این کشور به خاک اسرائیل بود، ایالات متحده را به استفاده بیشتر از اهرم بالقوه پکن در خاورمیانه ترغیب کرده است. چین مدت‌هاست که بزرگترین شریک تجاری ایران است و مقامات ارشد ایالات متحده از جمله رئیس جمهور جو بایدن، به طور علنی از پکن خواسته‌اند تا به کنترل تهران کمک کند، به ویژه در حالی که ماه‌ها حملات گروه انصارالله در دریای سرخ که توسط ایران تشویق می‌شوند، حمل و نقل جهانی را مختل کرده است. جان آلترمن، مدیر برنامه خاورمیانه در مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی گفت: « حدود یک سوم از کل تجارت ایران با چین شکل می‌گیرد و این کشور به یک محافظ مهم برای منافع ایران در شورای امنیت تبدیل شده است. به نظر من چین تنها کشوری است که بیشترین توانایی را برای نفوذ بر ایران دارد، اگر بخواهد.»
با افزایش تنش بین اسرائیل و ایران، قانونگذاران آمریکا فشار را بیشتر می‌کنند. در تازه‌ترین اقدام، مجلس نمایندگان آمریکا با اکثریت قریب به اتفاق قانون تحریم‌های انرژی ایران و چین را تصویب کرد. این قانون برای هدف قرار دادن شرکت‌های چینی که نفت خام ایران را خریداری می‌کنند و در نتیجه پول را به اقتصاد ایران پمپاژ می‌کنند، طراحی شده است. این لایحه برای تصویب نهایی به سنا منتقل شده است.
جاش گوتهایمر، نماینده دموکرات کنگره گفت: «در حالی که ما اینجا هستیم، ایران از تجارت نفتی خود با چین برای آوردن درآمد ۱۵۰ میلیون دلاری در روز استفاده می‌کند. چین با واردات میلیون‌ها بشکه نفت در روز، ایران را در تجارت نگه می‌دارد و بودجه‌های مهمی را برای برنامه هایی چون توسعه موشکی و تسلیحات هسته‌ای فراهم می‌کند.
اگرچه ایالات متحده به طور فزاینده ای به دنبال چین برای تحت تأثیر قرار دادن ایران است، برخی کارشناسان هشدار می دهند که این موضوع به این سادگی ها نیست.
کمتر کشوری به اندازه چین با ایران روابط اقتصادی قابل توجهی دارد. چین برای بیش از یک دهه بزرگترین شریک تجاری ایران بوده است، یک رابطه طولانی مدت که عمدتا حول محور تجارت نفت بوده است. بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۳، شرکت‌های چینی واردات نفت ایران را بیش از سه برابر کردند و فروش را به بالاترین حد در ۱۰ سال اخیر رساندند.
اما روابط اقتصادی آنها به لحاظ نفوذ نابرابر است. به عنوان مثال، سال گذشته بیش از ۹۰ درصد صادرات نفت خام ایران به چین بوده است. با این حال، چین تامین‌کنندگان بسیار دیگری فراتر از ایران دارد و عرضه تهران تنها ۱۰ درصد از کل واردات چین را تشکیل می‌دهد.
پاتریشیا کیم، یکی از همکاران موسسه بروکینگز، به فارین پالیسی گفت: پکن به‌عنوان بزرگترین شریک تجاری و حامی قدرت بزرگ ایران، از کانال‌های ارتباطی ممتاز با تهران برخوردار است و بدون شک نفوذ بیشتری بر این کشور نسبت به ایالات متحده یا متحدانش دارد.
او افزود: «اگر رهبران چین تصمیم بگیرند رویکرد مداخله جویانه تری اتخاذ کنند، سخت است بگوییم که پکن چقدر می تواند تهران را مهار کند.»
ویلیام فیگوروآ، کارشناس روابط چین و ایران در دانشگاه گرونینگن هلند، گفت: در حالی که چین از نظر فروش و تجارت نفت دارای اهرمی است، استفاده از این اهرم هم از نظر سیاسی و هم از نظر لجستیکی چالش برانگیز است.
به عنوان مثال، پالایشگاه های خصوصی چین که در بازار سیاه فعالیت می کنند، به طور غیرقانونی بیشتر نفت ایران را خریداری می کنند، نه پالایشگاه های دولتی. او گفت که این پالایشگاه‌های خصوصی «به‌شدت دشوار است که کنترل شوند» و کنترل مستقیم واردات نفت ایران از چین را برای پکن چالش‌برانگیز می‌کند.
مقیاس سرمایه گذاری چینی ها در ایران که عمدتاً توسط شرکت های خصوصی هدایت می شود، همچنان یک موضوع آزاردهنده در روابط بین دو کشور است. فیگوئروا گفت که چین به طور مزمن در ایران سرمایه گذاری ناکافی کرده است، که شکایت هایی را از سوی تهران برانگیخته و بر تمایل آنها برای تن دادن به فشار چین تأثیر می گذارد.
*ترجمه: ابوالفضل خدائی
کانال عصر ایران در تلگرام
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود