وقتی غارنشینها و مظفرالدینشاه سلفی میگرفتند
تاریخ انتشار: ۱۱ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۸۶۸۲۱۶
اگر معناي سلفي را به هر نحوي از «اعلام وجود من» نسبت دهيم، آنگاه قدمتي به درازاي تاريخ خواهد يافت؛ حتي آن زمان كه انسانهاي نخستين، اثر كف دست خود را بر بدنه غارها ثبت ميكردند.
به گزارش ایسنا، سید محمد بهشتی در یادداشتی که در روزنامه اعتماد منتشر شده، درباره همهگیر شدن «سلفی» نوشت: در جامعه امروزی «سلفي» پديدهاي است كه عمدتا آن را به ظهور دوربينهاي تلفن همراه و رواجشان نسبت ميدهيم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
هميشه «من» در سفر به نواحي مختلف عكس ميگرفت؛ «من و برج ايفل»، «من و ميدان نقش جهان»، «من و ضريح حضرت رضا» و... طبيعي هم بود كه «من» بخواهد از امور معرفه و معتبر، كسب اعتبار كند و بدينسان از نكرگي نجات پيدا كند. حتي اگر مظفرالدينشاه نيز در خيابان شانزليزه از خود عكس ميگرفت، از آنرو بود كه براي شانزليزه شأني اجل بر شأن خود قايل بود و قصد داشت در مراجعت به وطن، بهسبب بودن در چنين جايي فخر بفروشد. حال آنكه اندكي تامل در عكسهاي سلفي امروزين كه عموما با تلفنهاي هوشمند گرفته ميشود، تفاوتي را نسبت به گذشته آشكار ميكند و آن اينكه «من» در آنها بسيار عظمت پيدا كرده و تبديل به سوژه اصلي عكس شده است؛ به طوريكه عكسهاي امروزين را ميتوان اينگونه تعبير كرد: «برج ايفل و من»، «فلان ستاره سينما و من»، «آتشسوزي پلاسكو و من» و... امروز سلفيگيران بسان پادشاهانياند كه با عكس، موضوعات مختلف را در محضر ميپذيرند. طبيعتا تنها كساني به اين مجلس راه دارند كه «من» صاحبمجلس آنها را در شأن مجلس بداند. اكنون بسياري شبكههاي مجازي اجتماعي فيسبوك، اينستاگرام، تلگرام و فليكر و... محمل گزارش اين پادشاهان است منباب آنكه چه كساني، چه جاهايي، چه چيزهايي و چه اوقاتي را به حضور پذيرفتهاند. اما چرا چنين تحولي در تلقي از «من» رخ داده است. حتما اين موضوع علل مختلفي دارد؛ از جمله اينكه تا مدتها پس از ظهور عكاسي، دوربين عكاسي شخصيتي شامخ داشت و عكاسي آنقدر نياز به تداركات پيچيده داشت كه عملا عكاس نيز در زمره ابزار و ادوات دوربين به حساب ميآمد و ميداني براي ابراز وجود نمييافت. امروز اين دوربين است كه در اختيار عكاس و گوش به فرمان اوست و آن هيمنه و شوكت قبل را ندارد. دوربين اكنون به اندامي فرمانبردار از بدن، همچون دست، تبديل شده و لذا فرصتي اينچنين براي عرضاندام «من» فراهم ميكند. هرچند اين علتي مهم است وليكن علت اصلي عظمت يافتن «من» را بايد در امور ديگر جست.
تلفن هوشمند وراي امكان عكاسي، نوعي فضاي ارتباطي حول هر شخص ايجاد كرده و بهتر است بگوييم عالمي به مركزيت «من» پديد آورده است؛ «من» در اين عالم جديد، بر كرسي اطلاع و آگاهي تكيه زده است. تا يكيدو دهه پيش، محدوديت رسانههاي ارتباط جمعي سبب ميشد هر خبر و هر رويداد فقط با عبور از فيلتر اين رسانهها به اشخاص برسد و لذا رسانهها در مقابل اشخاص بر مسند «ما ميدانيم و شما نميدانيد» قرار داشتند، افراد هم تحقير ندانستن را پذيرفته بودند. درحالي كه شيوع شبكههاي اجتماعي و رسانههاي مجازي، ابري از اطلاعات حول افراد پديد آورده و سبب شده هر كس در جهان خودش و نسبت با هر موضوع، در موقعيت «من ميدانم» قرار داشته باشد، لذا «من» تازه و متفاوتي با «من» قبلي شكل گرفته است. حادثه بزرگ لحظاتي است كه «من» سابق با «من» جديد رودر رو ميشود؛ و عكس سلفي در واقع ثبت لحظات اين مواجهه است. كثرت و رواج عكس سلفي در شبكههاي مجازي نشان ميدهد «من» جديد هنوز برايمان شگفتيآور است و از تحير آن بيرون نيامدهايم. ما در سلفي با قدوبالاي من جديدمان آشنا ميشويم و سعي ميكنيم آن را به جا آوريم و حتي به آن افتخار كنيم؛ «من» جديدمان ديگر در برابر معروفترينهاي عالم احساس تحقير نميكند و براي جلبتوجه نيازي به برج ايفل ندارد و در عكسهايش خود را از آنها معتبرتر معرفي ميكند. گاه حتي براي اينكه عظمت يا توانايي اين «من» را به ديگران و حتي به خودمان نشان دهيم، با فاجعه نيز عكس سلفي ميگيريم! با سلفي گرفتن بر لب پرتگاه قصد داريم بگوييم اين «من» از مرگ يا فاجعه نيز بزرگتر است و ميتواند سيادت خود را نسبت به آنها به رخ بكشد. جهان جديد اين امكان را به ما داده كه هر كدام بالاستقلال از «ناكسي» رها شده و «كسي» شويم و با عكس سلفي در تلاشيم «كسي» بودن را تمرين كنيم.
با همه اينها خوب است از خود بپرسيم اين «من» جديد تا چه اندازه اصيل و چقدر اعتباري است. آيا واقعا به اين عظمتي كه از آن شگفتزده شدهايم هست يا نه! نكند موجوديت من جديد يكسره وابسته به جهان مجازي و تلفنهاي هوشمند باشد؛ چيزهايي كه هر دم در حال طلوع و غروب است و ما را كه تازه از غار تنهايي خويش بيرون جستهايم براي مدتي شگفتزده و حتي بنده خود ميكند و بعد متوجه شويم چيزي كه افول ميكند، بندگي را نميشايد. (اشاره به ماجراي ايمان آوردن حضرت ابراهيم به ستارگان و ماه و خورشيد در سوره انعام.)
انتهای پیام
منبع: ایسنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۸۶۸۲۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
وزرایی که در سال ۱۴۰۲ از مجلس کارت زرد گرفتند
وزیر دادگستری و وزیر سابق ورزش و جوانان سال گذشته از نمایندگان مجلس کارت زرد گرفتن که در این گزارش موضوعات سوالات مطرح شده از آنها و ماجرای کارت زرد را میخوانیم. - اخبار سیاسی -
به گزارش خبرنگار پارلمانی خبرگزاری تسنیم، سوال نمایندگان از وزرا یکی از ابزارهای نظارتی مجلس است که بر اساس آییننامه داخلی مجلس سوال نمایندگان پس از اعلام وصول از سوی هیئت رئیسه در جلسه علنی به کمیسیون مربوطه ارجاع میشود تا در جلسهای وزیر به ارائه توضیحاتی پیرامون سوال بپردازد و اگر نماینده سوال کننده از توضیحات قانع نشد ، گزارش جلسه بنا به درخواست وی و با موافقت کمیسیون مربوطه برای طرح در صحن علنی به هیات رئیسه ارائه میشود.
خضریان: از استیضاح «صحرایی» منصرف نشدهامطبق آییننامه داخلی مجلس در صورتی که یک سؤال از وزیر در صحن علنی مطرح شود، پس از توضیحات وزیر، در صحن علنی رأیگیری میشود و در صورتی که توضیحات قانع کننده باشد سوال مختومه اعلام میشود و یا نماینده با دادن مهلتی به وزیر به صورت مشروط قانع میشود و اگر نصف بهعلاوه یک نمایندگان حاضر از توضیحات وزیر قانع نشده باشند، بهعنوان یک اخطار یا کارت زرد به وزیر محسوب میشود.*ماجرای کارت زرد در مجلس چیست؟
ماجرای کارتهای زرد به وزرا به مجلس هشتم برمیگردد زمانی که نمایندگان تصمیم گرفتند برای تقویت بعد نظارتی قوه مقننه سازوکاری بنا کنند تا براساس آن هرگاه احساس کردند وزیری انتظاراتشان را پاسخ نمیدهد، بتوانند دست به جیب شوند و کارت زرد را به او نشان دهند و اگر کار به سومین کارت زرد برسد، استیضاح او را کلید بزنند.
طبق ماده 209 آییننامه داخلی مجلس میگوید: چنانچه در هر دوره مجلس، سه بار با رأی اکثریت نمایندگان حاضر، سؤالات نمایندگان از هر وزیر وارد تشخیص داده شود طرح استیضاح وزیر درصورت رعایت مفاد اصل هشتاد و نهم (89) قانون اساسی و آییننامه داخلی در دستور کار مجلس قرار خواهد گرفت.
*وزرایی که در سال 1402 از مجلس کارت زرد گرفتن
به گزارش تسنیم، (روز دوشنبه 29 خرداد ماه، 1402) سوال روحالله نجابت نماینده شیراز و زرقان از حمید سجادی وزیر سابق ورزش و جوانان درباره علت بیعدالتی در توزیع زیرساختها و امکانات ورزشی در کشور و کوتاهی در اجرای مصوبات سفرهای استانی رئیس جمهور و وعدههای اعلام شده وزیر درباره ساخت تأسیسات ورزشی مطرح شد که نمایندگان با 63 رأی موافق، 146 رأی مخالف و 6 رأی ممتنع از توضیحات وزیر قانع نشدند و به این ترتیب وزیر از مجلس کارت زرد دریافت کرد.
*کارت زرد مجلس به وزیر دادگستری
بنابراین گزارش، رسیدگی به سؤال محمود احمدی بیغش نماینده شازند و تعدادی دیگر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی از امینحسین رحیمی وزیر دادگستری درباره علت دخالت در روند رسیدگی به پرونده قضایی که مغایر با اصل 168 قانون اساسی میباشد در دستورکار نمایندگان در جلسه علنی (17 مرداد ماه سال 1402) قرار داشت.
وزیر در این نشست پیرامون سؤال توضیحاتی ارائه کرد که نماینده سؤالکننده قانع نشد و سؤال به رأی نمایندگان گذاشته شد که نمایندگان نیز از پاسخ وزیر دادگستری قانع نشدند و در نهایت وزیر دادگستری از مجلس کارت زرد گرفت.
انتهای پیام/