کودکان بیوه معضل روستاهای محروم
تاریخ انتشار: ۱۲ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۳۸۸۲۳۷۲
ازدواج زودهنگام عبارت است از هر ازدواجی که در سنین زیر ١٨سالگی صورت گرفته، در صورتی که دختر از نظر جسمی، فیزیولوژیکی و روانی برای ازدواج و فرزندآوری آماده نیست.
در ایران بنابر آمار موجود از سال ۱۳۸۵ تا نیمه اول سال ۱۳۹۴ تعداد ۸۹۰هزار دختر زیر ۱۸سال ازدواج کرده‌اند که در این بین دخترانی نیز بوده‌اند که زمان ازدواجشان زیر ۱۰ سال بوده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان ،آنچه در ادامه می‌خوانید نظرات معصومه آقاپور علیشاهی، عضو فراکسیون زنان مجلس، درباره تبعات ازدواج زودهنگام کودکان است.
در کنوانسیون حقوق کودک، تمام افراد زیر 18سال کودک تلقی می‌شوند، با این حال ازدواج کودکان یک پدیده جهانی است. درباره معضل کودکان بیوه و ازدواج دختران زیر 18سال در کشور توضیح دهید.
در برخی شهرستان‌ها و روستاهای کشور ازدواج دختران زیر 18سال و بیوه شدن آنها یک معضل اجتماعی است. باید به مسائل زیرساختی این معضل اجتماعی توجه شود، چون عوامل بروز این معضل فقر فرهنگی و فقر اقتصادی خانواده‌هاست. برای مثال، در بازدید از برخی روستاهای صعب‌العبور، دختران فقط امکان تحصیل تا مقطع ابتدایی را دارند. دختران در این روستاها امکان یادگیری مهارت‌های زندگی و ادامه تحصیل را ندارند. برای مثال، اغلب خانواده‌های آنها بر این باورند که با تحصیل دخترانشان تا پایان مقطع دبستان دیگر کاری از دست این دختر بر نمی‌آید و باید در اسرع‌وقت ازدواج کند. در این شرایط خانواده عروس هزینه شیربها را از داماد اخذ می‌کند. در اصل آنها دخترانشان را به‌عنوان یک ظرفیت اقتصادی برای خانواده‌ها می‌دانند. این در حالی است که با تقویت اقتصاد روستایی می‌توان نسبت به خودکفایی خانواده‌ها اقدامات اساسی انجام داد. از دیگر نارسایی‌های موجود در برخی روستاها می‌توان به کمبود مراکز بهداشت و درمان اشاره کرد. در این وضعیت دختران زیر 18سال و به‌ویژه دخترانی که در زیر سنین 15سالگی ازدواج می‌کنند، به علت شرایط ویژه جسمی دچار مشکلات عدیده همچون مشکلات جسمی، روحی و روانی می‌شوند. طبیعتا این مشکلات باعث شده دختران در روستاها از استانداردهای تعریف‌شده در حوزه سلامت برخوردار نباشند. در اصل این دختران در حالی مادر می‌شوند که هنوز کودکی نکرده و نسبت به وظایف خود هیچ آگاهی‌ای ندارند.
درباره شرایط پسران در ازدواج‌های زودهنگام توضیح دهید.
اغلب پسران به دلیل نبود شغل مناسب در روستاها به شهرها مهاجرت کرده و همسرشان را به خانواده‌های پدری یا مادری می‌سپارند. با بررسی وضعیت پسران باید گفت که آنها در حاشیه شهرها به فعالیت مشغول هستند. این در حالی است که در کشور ما شرایط مناسبی در زمینه اشتغال، تحصیل و فعالیت زنان در عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی وجود ندارد.
برخی دختران بعد از ازدواج به دلایل مختلف همچون طلاق یا فوت همسر با شرایط ویژه‌ای مواجه می‌شوند. در این باره توضیح دهید.
این‌گونه طلاق‌ها در شهرهای مجاور کلانشهرهای کشور و حاشیه شهرها به‌وفور مشاهده می‌شود. برخی دختران بعد از طلاق به ازدواج‌های موقت تن می‌دهند. باید توجه داشت که این وضعیت نه‌تنها برای دختران زیر 18سال کشور مناسب نیست، بلکه تبعات منفی فراوانی را به دنبال دارد. در این شیوه زندگی، دختران همچون یک کالا و ابزار هستند. هم‌اکنون فراکسیون زنان مجلس خواستار رسیدگی به وضعیت این زنان است. این در حالی است که اگر اقتصاد خانوارها در روستاها تقویت شود، دیگر خانواده به تحصیل فرزندش تمایل دارد نه ازدواج زودهنگام او. هم‌اکنون از دستگاه‌های مربوطه خواستار پرداخت دو تا سه برابری بودجه برای ایجاد مقاطع تحصیلی متعدد در روستاهای کشور هستیم. باید بتوان با ایجاد شرایط تحصیل برای دختران روستایی زمینه مهارت‌آموزی و کارآفرینی را برای آنها فراهم کرد.
در سال گذشته طرح عدم ازدواج دختران زیر 18سال از سوی نمایندگان مجلس با کسب اجازه از مراجع تقلید مطرح شد. هم‌اکنون این طرح به کجا رسیده است؟
مراجع تقلید با این طرح موافقت نکردند.
از دیگر اقدامات مجلس برای جلوگیری از ازدواج زودهنگام دختران بگویید. چندین سال است که لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان در مجلس خاک می‌خورد. در این لایحه به‌صراحت به مساله ازدواج زودسر توجه شده است...
در این زمینه تنها اقدام انجام‌شده تدوین لایحه حقوق شهروندی و تقدیم آن به رئیس‌جمهور است. در یک بند این لایحه به مساله حمایت از عدالت جنسیتی توجه شده است. در این بند جلوگیری از ازدواج زودهنگام در قالب حقوق شهروندی مطرح شده است. در این لایحه سعی شده تا قوانین مناسبی جهت ایجاد شرایط مناسب برای زندگی دختران و زنان کشور اعمال شود.
با این تفاسیر می‌توان نسبت به جلوگیری از ازدواج زودهنگام دختران در کشور امیدوار بود؟
هرگونه تغییر در جامعه با عزم جدی از سوی دستگاه‌های متولی ایجاد می‌شود. شاید در کشور برای تدوین قوانین هیچ‌گونه کمبودی وجود نداشته باشد، اما در مرحله اجرا آن‌طور که باید و شاید اقدامات مناسب نیست. اگر در کشور دستگاه‌های متعدد براساس شعار امسال با «اقدام و عمل» فعالیت کنند، طبیعتا بخش قابل توجهی از کمبودها در مناطق محروم و روستاهای کشور برطرف می‌شود. باید از شعارزدگی دوری کرد و وارد عمل شد. باید قبل از هر اقدام زمینه‌های توسعه اقتصادی در کشور مهیا شود. برای مثال، بنده در بازدید از حوزه انتخابیه‌ام به تک‌تک خانه‌های روستاییان مراجعه می‌کنم. در بین برخی خانواده‌های روستایی حتی امکانات اولیه زندگی هم یافت نمی‌شود. در این شرایط کتاب قانون و مطالب قانونی برای این خانوارها هیچ‌گونه اهمیتی ندارد.
منبع: اقتصاد آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۸۸۲۳۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا کسی برای دختران دانشجوی آمریکایی شعر برای خواهرم نمی‌خواند!
این چند روز که عکس‌ها و فیلم‌های ضرب‌وشتم دانشجویان آمریکایی در رسانه‌های خارجی سانسور می‌شود، نخستین سؤالی که به ذهن می‌رسد این است که اگر این تصاویر مربوط به ایران بود، روایت ماجرا چطور شکل می‌گرفت؟!
ضرب‌وشتم وحشیانه دانشجویان و حتی استادان دانشگاه در حالی است که مطالبه معترضان تنها توقف جنایت در غزه است، اما همین را هم تحمل نمی‌کنند. ۶۰۰نفر را دستگیر و ده‌ها نفر را تحقیر کردند و زیر باد کتک گرفتند؛ تا آنجا که مجبور شدند خون‌های ریخته‌شده دانشجویان را با ماشین آبپاش شست‌وشو دهند بلکه آثار جنایت پاک شود. اما تمام رسانه‌های اصلی، این خروش بی‌سابقه را سانسور کرده‌اند.
تا اینجا آزادی‌بیان به روایت آزادی آمریکایی است؛ اما بیایید فرض کنیم که این ماجرا در ایران اتفاق می‌افتاد. آنگاه رسانه‌ها و سیاستمداران غربی و نهاد‌های حقوق بشری چطور رفتار می‌کردند؟ این در حالی است که کنشگری دانشجویان، اعتراض به وحشی‌گری بی‌سابقه رژیم صهیونیستی است و نه اقدامی علیه امنیت ملی کرده‌اند و نه آسیبی به اموال عمومی زده‌اند و نه آدم کشته‌اند و نه کف خیابان مأموران را برهنه و سلاخی نموده‌اند و نه با گروه‌های آدمکش و تفرقه‌افکن و برانداز همکاری کرده‌اند و یا اجیر آنها شده‌اند. با همه اینها فرض کنید این وقایع در ایران بود؛ آنگاه آنها چه رفتاری می‌کردند؟
- تمام رسانه‌هایشان به‌خط می‌شدند تا شب و روز، عکس‌ها و تصاویر را به کرات بازنشر و تحلیل کنند. اگر هم تصویری پیدا نمی‌کردند از عکس‌های گذشته یا ساختگی یا تصاویر تجمعات دیگر کشورها استفاده می‌کردند.
- از فرصت استفاده و تمام گروه‌های آدمکش و تروریست و اراذل و اوباش را به‌صف می‌کردند تا وارد کشور شوند یا از گوشه و کنار شهر جمع‌شان می‌کردند تا تجمع دانشجویان را تبدیل به شورش علیه امنیت کشور کنند.
- تمام سیاستمداران در رده‌های مختلف در دیگر کشورها را ردیف می‌کردند تا تصاویر را محکوم کنند. از دولت‌ها درخواست می‌کردند با ایران قطع رابطه کنند و نهاد‌های امنیتی ایران را تروریستی بنامند.
- تمام سلبریتی‌ها به‌صف می‌شدند و موضع‌گیری می‌کردند. هر سلبریتی‌ای هم اعلام موضع نمی‌کرد، به‌صورت مجازی به او حمله‌ور می‌شدند تا از سر ترس سخن بگوید و ساکت نباشد. هر میزان هم لازم بود پول خرج می‌کردند.
- هر زمان اعتراضات از دایره اخبار خارج می‌شد و به سمت آرامش پیش می‌رفت، با ریختن خون چند بی‌گناه، آن را شعله‌ور می‌ساختند. حتی اگر لازم بود، در کف خیابان مامور امنیتی یا انتظامی یا آدم عادی را نیز سلاخی می‌کردند و خون می‌ریختند.
- همه نهاد‌های حقوق بشری را به‌خط می‌کردند تا بیانیه دهند و محکوم کنند و قطعنامه دهند و تحریم جدید وضع کنند.
- از صفحات آشپزی و آرایشگری و پیج‌های فیتنسی و صفحات رقص و جادوگری و شومنی گرفته تا همه اینفلوئنسر‌ها را به‌خط می‌کردند و سکه می‌دادند تا مطالب آنها را بازنشر کنند و این احساس ایجاد شود که تنها یکصدا بیشتر در جامعه وجود ندارد.
- عده‌ای ساده‌لوح و خودحقیرپندار را هم تحریک می‌کردند تا کاملا واداده، غرب را تشویق کنند و کشور را متهم به ناکارآمدی و تباهی کنند.
- جهت تهییج بیشتر و تحریک احساسات، آثار هنری تولید می‌کردند و شعر می‌ساختند و موسیقی درست می‌کردند. اما هیچ‌کس برای دختران و زنان دانشجوی آمریکایی شعر «برای خواهرم، خواهرت، خواهرامون» نمی‌خواند و با عکس‌های آنها فیلم و کلیپ نمی‌سازد.
- تا می‌توانستند به اموال عمومی و دارایی شخصی مردم و کشور لطمه می‌زدند تا ترس و وحشت در شهر حاکم شود و مردم احساس کنند همه‌چیز از دست رفته است و به‌زودی انقلاب می‌شود. بعد هم تصاویر آن را با ضریب بالا توزیع می‌کردند تا بگویند قدرت برتر در میدان آنها هستند. اما همان‌ها امروز هتک حیثیت دانشجویان آمریکایی را نادیده می‌گیرند، بلکه صدای‌شان آگاهی‌ساز و روشنگرانه نباشد.
منبع: روزنامه همشهری
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردی
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت