مواضع ایران در قبال پذیرش قطعنامه ۵۹۸/ دیدگاه امام برای عدم پذیرش قطعنامه سازمان ملل در جنگ تحمیلی
تاریخ انتشار: ۲۶ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۰۵۷۴۲۶
پیشکسوت دفاع مقدس گفت: درمورد پذیرش قطعنامه ۵۹۸ امام یک دیدگاه داشتند و سیاسیون و نظامی ها دیدگاهی دیگر،شعار امام این بود که جنگ جنگ تا رفع فتنه در عالم ،اما نظرسیاسیون و نظامی ها این بود جنگ جنگ تا پیروزی و یک عملیات دیگر آن هدفی که مد نظرامام بود اینکه صدام و حزب بعث را نابود کنیم.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از شبکه اطلاع رسانی آرمان کرمان؛ درتاریخ ۳۱ شهریور ماه سال ۱۳۵۹ه.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نکته حائز اهمیت در رابطه با قطعنامه‌های شورای امنیت این است که به نظر می‌رسد شورا در مورد جنگ عراق علیه ایران به مسامحه و ملاحظه‌کاری مبادرت کرده. به گونه‌ای که در بیشتر قطعنامه‌های صادر شده شورای امنیت درباره جنگ عراق علیه ایران، همواره، جنگ به عنوان «وضعیت» میان ایران و عراق بررسی شد.
شورای امنیت با آوردن واژه «وضعیت»، جنگ ایران و عراق را «تهاجم و تجاوز» به شمار نیاورد، در حالی‌که هر وضعیت و برخوردی متضمن آن است که یک طرف دست به تجاوز زده باشد و این بود که ایران متقبل چنین معاهده ای نمی شد چراکه از عمده مفاد این قطعنامه ضایع شدن حقوق حقه ایران بود در همین راستا شورای امنیت پس از تصویب قطعنامه های بیهوده و بدون اثر، به این نتیجه رسید که برای پایان جنگ باید حداقل های مورد نظر ایران را نیز در نظر بگیرد تا از این طریق امکان تامین برخی نظرات ایران فراهم شود.
مهدی زنگی آبادی مدرس دانشگاه و پیشکسوت دفاع مقدس در گفتگو باشبکه اطلاع رسانی آرمان کرمان؛ پیرامون اهداف قطعنامه ۵۹۸ و وضعیت ایران در زمان صدور آن گفت: زمانی که جنگ شروع شد شورای امنیت سازمان ملل از همان ابتدا قطعنامه های متعددی صادر کرد که به علت جهت گیری های ناعادلانه از سوی ایران رد شدند اما با صدور قطعنامه ۵۹۸ به علت نکات مثبتی در این قطعنامه گنجانده شده بود ایران آن را نه رد می کند ونه قبول.
این پیشکسوت دفاع مقدس بیان کرد: در این معاهده سازمان ملل ابتدا اسم تجاوز عراق به ایران را تخاصم و جنگ نگذاشت بلکه عنوان می کردند وضعیت بین ایران و عراق و این واژه هم هیچ تعهدی برای کشور عراق و سازمان ملل ایجاد نمی کرد که مشکل را حل کنند چون اعتقاد داشتند که جنگی واقع نشده بلکه این «وضعیت» است.
شروط ایران برای پذیرش قطعنامه ۵۹۸سازمان ملل
زنگی آبادی عنوان کرد:بعد از فتح خرمشهر و ایجاد احساس خطر در دشمن سازمان ملل دومین قطعنامه را حدود دوسال بعد از جنگ صادر کرد که دو طرف طی مذاکراتی به آتش بس برسند. در همین راستا ایران یک سری شروط گذاشته بود برای پذیرش این قطعنامه ایران خواستار این بود عراق به عنوان کشور متجاوز معرفی شود، متجاوز از کشور خارج شود و مرزههای بین المللی برگردند، اسرا آزاد شوند و همچنین خسارات جنگی پرداخته شود.
وی اظهار داشت: سازمان ملل و کشور متجاوز زیر بار این شروط نمی رفتند فقط می گفتند آتش بس حرف بچه های ما هم این بود وقتی دشمن در خاک ما است چطور آتش بس را بپذیریم؟ نهایتا جنگ ادامه پیدا کرد و ما برای اینکه شروطمون محقق شود به این نتیجه رسیدیم که سرنوشت جنگ را باید در میدان جنگ رقم بزنیم و همچنین باید کشور متجاوز و سازمان ملل را تحت فشار قرار دهیم در همین راستا وارد خاک عراق شدیم و یک سری عملیات های برون مرزی انجام دادیم. اسم این وضعیت در جنگ تعقیب و تنبیه متجاوز است.
این مدرس دانشگاه و پیشکسوت دفاع مقدس ابرازکرد: از دیگر تلاش های کشور ایران برای پذیرش شروطش توسط سازمان ملل و کشور متخاصم ایجاد فشار به سازمان ملل بود چرا که سازمان ملل هیچ تعهدی در قبال کشورهای آسیب دیده و مظلوم ندارد همانطور که امروزه برای کشورهای مظلوم کاری انجام نمی دهد بلکه او طرف قدرت های بزرگ جهانی است.
زنگی آبادی در خصوص باز پس گیری سرزمین های اشغال شده ایران از دشمن بعثی گفت: درعملیات والفجر هشت فاو را پس گرفتیم در عملیات خیبر جزایر مجنون را و درعملیات کربلای ۵ شلمچه را پس گرفتیم وقتی این وضعیت پیش آمد به دشمن فشار آمد به خصوص در عملیات کربلای۵ که در زمستان ۱۳۶۵ زمانی که ما این عملیات را انجام دادیم و شلمچه را گرفتیم به ده کیلومتری بصره که دومین شهر مهم عراق بود رسیدیم عراق و هم پیمانانش و دشمنان ما احساس کردند که ما داریم پیروز نظامی میدان جنگ می شویم به این فکر افتادند که چه امتیازی به ایران بدهیم تا ایران پیروز نظامی میدان جنگ نشود.
وی در ادامه افزود: در سال ۱۳۶۶ قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل را به تصویب رساندند که به ایران امتیاز بدهند و برای اولین بار در تاریخ جنگ ایران و عراق دشمن تسلیم شد تا امتیاز به ایران بدهد و شروط ما را در این قطعنامه گنجانده بودند سازمان ملل پیشنهاد داد که هر دو کشور بپذیرند و جنگ را خاتمه دهیم ایران خواستار این شد اول متجاوز معرفی شود سپس شروط بعدی اجرا شود در صورتی که آن ها شرط متجاوز را در مراحل بعدی گذاشته بودند یک سال هم به همین روال گذشت یعنی عراق پذیرفت قطعنامه را اما شرط های ما اجرا نمی شد.
این پیشکسوت دفاع مقدس بیان داشت: تا پذیرش قطعنامه یک سال طول کشید در واقع درسال۱۳۶۷ قطعنامه ۵۹۸ پذیرفته شد و پذیرش این قطعنامه هم در شرایط خاصی بود چون مجددا یک وضعیت خاصی برای ایران پیش آمد و آمریکا تصمیم داشت مستقیم وارد جنگ شود و همچنین کشورهای دیگر را درگیر جنگ کند و جنگ را فرسایشی ادامه دهند از این جهت مسئولین و امام پذیرش قطعنامه ۵۹۸ را اعلام کردند.
وی عنوان کرد: در آتش بس سال ۶۷ بعد از پذیرش قطعنامه همچنان وضعیت نه جنگ و نه صلح را داشتیم به مرزهای بین الملی برگشتیم آنجا جنگی نبود اما صلحی هم نبود همچنان نیروهای ما در مرز حضور داشتند و نیروهای دشمن هم بودند و هر آن احتمال حمله می دادیم تا اینکه دوسال بعد یعنی سال ۶۹ عراق شروط را کامل پذیرفت و جنگ خاتمه پیدا کرد.
زنگی آبادی با اشاره به پذیرش شروط قرارداد توسط کشور عراق گفت: بعد از پذیرش قطعنامه تا سال ۶۹ اتفاق خاصی درمورد شروط قطعنامه نیفتاد تا اینکه عراق رسما معاهده ۱۹۷۵ الجزایر را که معاهده بین ما و عراق بود پذیرفت و در این معاهده مشخص شد که مرزهای آبی و خاکی چگونه باشند و تمام این وضعیت به صورت قابل اطمینانی صورت گرفت و صدام تمام این شروط را پذیرفت؛ آزادی اسرا اجرایی و عملی شد هر دو کشور اسرای جنگی را آزاد کردند و بخش مهمی از قطعنامه ۵۹۸ محقق شد حتی دبیر کل وقت سازمان ملل «خاویر پرز دوکوئیار» بعد از سفر خود به ایران عراق را رسما متجاوز معرفی کرد.
وی تصریح کرد: تنها شرط خسارات جنگی محقق نشد آن هم به خاطر شرایطی بود که بعد از جنگ برای کشور عراق پیش آمد چون عراق درگیر جنگ دومی در خلیج فارس شد و بعد هم آمریکا وارد عراق شد و این شرط محقق نشد و هنوز هم به طور کامل محقق نشده.
زنگی آبادی پیرامون دیدگاه امام در رابطه با پذیرش قطعنامه افزود: درمورد پذیرش قطعنامه ۵۹۸ امام یک دیدگاه داشتند و سیاسیون و نظامی ها یک نظر دیگر داشتند شعار امام این بود که جنگ جنگ تا رفع فتنه در عالم اما نظرسیاسیون و نظامی ها این بود جنگ جنگ تا پیروزی و یک عملیات دیگر آن هدفی که مد نظرامام بود اینکه صدام و حزب بعث را نابود کنیم درواقع شر صدام را ازمنطقه کم و کوتاه کنیم و این در آن زمان محقق نشد و به این دلیل بود که امام فرمودند من در این شرایط جام زهر را نوشیدم.
این مدرس دانشگاه و پیشکسوت دفاع مقدس در پایان خاطر نشان کرد:برمبنای خواسته سیاسیون و نظامی ها و شرایط ملی و بین المللی، قطعنامه پذیرفته شد ضمن اینکه در پیام های بعدی امام فرمودند: ” جنگ ما فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت” .”مادرجنگ لحظه ای هم از عملکرد خود نادم و پشیمان نیستیم”… آن پیام امام را اگرمرور کنیم متوجه می شویم که امام هم به نوعی به این قضیه راضی شده است.سرانجام جنگ بدون هیچ دستاوردی برای صدام به اتمام رسیدودشمن به هیچ یک ازاهدافش نرسید.
انتهی پیام/م
منبع: دانا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۰۵۷۴۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
عروس بزرگ امام چرا همسرش را «داداش» صدا می زد؟ /آقا مصطفی اصلا از وضعیت نجف راضی نبود /او نمی خواست مثل بقیه پوشیه بزنم
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳، خبر فوت معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی، دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی و عروس ارشد امام (ره) منتشر شد.
آن طور که عصر ایران روایت کرده است؛ از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.
او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.
او در خاطره ای دیگر که جماران منتشر کرده، درباره همسرش گفته بود؛« آقا مصطفی مثل بقیه آخوندها و روحانیون نبود و خیلی مدرن و امروزی بود و مثل برخی از روحانیون در خیلی از مسائل و موضوعات از جمله حجاب، سختگیری نمی‌کرد و به من نمی‌گفت این جوری رو بگیر و یا آن‌گونه که در میان زنان نجف، به‌خصوص زن‌های روحانیون متداول و متعارف بود، از من نمی‌خواست مثل آن‌ها پوشیه بزنم؛ ولی دیگران در این زمینه سختگیری می‌کردند و اگر بدون پوشیه بیرون می‌آمدیم، به امام خبر و گزارش می‌دادند. یادم هست یک روز که پوشیه‌ام را روی صورتم نینداخته بودم، یک روحانی دنبالم آمد و گفت پوشیه‌ات را روی صورتت بینداز، اما من اعتنا نکردم و به راهم ادامه دادم، ولی او دست بردار نبود و تا درب منزل مرا تعقیب کرد و به دنبالم آمد و خانه را شناسایی کرد و بعداً قضیه را به حاج آقا مصطفی گفت، اما حاج آقا مصطفی که اصلاً به این چیزها اعتقاد نداشت، به جای این که دل به دل او بدهد، چند تا بد و بیراه به او گفت. آقا مصطفی اصلاً از وضعیت نجف راضی نبود و می‌گفت اگر به خاطر امام نبود، در اینجا نمی‌ماندم و به ایران برمی‌گشتم؛ البته جدا از وضعیت امام، خود ایشان هم اگر به ایران می‌آمد دستگیر می‌شد.»
2727
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1900022
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»