به نقل از «نامه نیوز»

یک بام و دو هوای محافظه کاران؛ از مینو خالقی تا تتلو

تاریخ انتشار: ۲۷ تیر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۰۷۳۸۴۷

این که کاری به گذشته افراد ندارند و به راحتی می پذیرند که او توبه کرده است، رویکرد مناسبی است ولی آیا این رویکرد، فقط شامل اصولگرایان است و اگر کسی،حتی تتلو، به صف محافظه کاران پیوست، پاک و منزه می شود ولی اگر کسی از جناح مقابل، دست از پا خطا کند و مثلاً در یک مهمانی خانوادگی، عکسی بی حجاب داشته باشد، نه توبه ای برای او متصور است و نه صالح برای بهره مندی از حقوق اجتماعی اش.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زمانی که مینو خالقی، منتخب مردم اصفهان در انتخابات مجلس شورای اسلامی را از ورود به مجلس بازداشتند، در توجیه کارشان گفتند که عکسی از او دارند که حجاب بر سر ندارد و حتی آن عکس را نیز در شبکه های اجتماعی منتشر کردند.

به گزارش نامه نیوز، به همین سادگی، کسی که توانسته بود رأی مردم را بگیرد، به اتهام این که در سال های قبل، عکسی بی حجاب داشته، رد صلاحیت شد و از نمایندگی موکلانش باز ماند.

زمان زیادی نگذشت که خواننده ای که در ادبیات رسمی، "غیرمجاز و زیرزمینی" خوانده می شود، به دیدار کاندیدای اصولگرایان در انتخابات رفت و به صف ابراهیم رئیسی پیوست.

در واکنش به این دیدار، عکس های سابق این خواننده که با دختران بی حجاب و مشروب و در وضعیت های غیر متعارف با هنجارهای رسمی منتشر شده بود، بار دیگر در شبکه های اجتماعی بازنشر شد و نوشتند که کار محافظه کاران اصولگرا بدانجا رسیده که برای جذب رأی دست به دامن تتلو شده اند.

گذشت و رئیسی هم رأی نیاورد و بعدها درباره دیدارش با تتلو ، از این که عکس های او را بازنشر ( و نه نشر اولیه) کرده بودند ابراز تاسف کرد و این کار را حرام بیّن خواند و با توبه کار خواندن تتلو گفت که او تاوان داده است.

چند روز پیش نیز، تتلو در جشن خبرگزاری فارس (بخش فارس پلاس) حضور پیدا کرد، در صف اول و کنار افرادی چون حمید رسایی و عزت الله ضرغامی نشست و از او تقدیر کردند.

البته این که کاری به گذشته افرادی حتی در حد تتلو هم ندارند و به راحتی می پذیرند که او توبه کرده است، رویکرد مناسبی است ولی آیا این رویکرد، فقط شامل اصولگرایان است و اگر کسی ، حتی تتلو، به صف محافظه کاران پیوست، پاک و منزه می شود و اشاره به گذشته اش، "حرام بیّن" ولی اگر کسی از جناح مقابل، دست از پا خطا کند و مثلاً در یک مهمانی خانوادگی، عکسی بی حجاب داشته باشد، نه توبه ای برای او متصور است و نه صالح برای بهره مندی از حقوق اجتماعی اش.

اتفاقاً بر عکس جوی که علیه همراهی اصولگرایان و تتلو راه افتاده، معتقدم که همراه ساختن همه مردم از تتلو گرفته تا دیگران و چشم پوشیدن بر زندگی خصوصی مردم، کاری است عقلانی و منطبق با حقوق شهروندی افراد، اما آنچه داد مردم را درآورده، تبعیض و یک بام و دوهوایی است که محافظه کاران و هر که خدمت شان کند را یک سو می دانند و شایسته برخورداری از همه مواهب می شمارند و بقیه ملت را در سوی دیگر و شهروندان درجه دو!

منبع: نامه نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت namehnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «نامه نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۰۷۳۸۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معمای کف و سقف مجاز حجاب

پس از پیروزی انقلاب و روی کار آمدن جمهوری اسلامی،سبک زندگی مردم و به ویژه پوشش افراد، چه زن و چه مرد به یک مناقشه پایان ناپذیر بدل شد و این مسئله امر تازه ای نیست که مثلا ربطی به مرگ مهسا امینی و وقایع پس از آن داشته باشد. همه به یاد می آورند سال های اول انقلاب را که بر روی دست جوانان با پیراهن آستین کوتاه رنگ پاشیده می شد و یا حتی پوشیدن لباس های رنگی ممنوع بود. همین چند سال پیش بود که سردار رادان فرمانده نیروی انتظامی، پوشیدن چکمه را مظهر تبرج و آن را غیر قانونی اعلام کرده بود. اما چرا این مناقشه در جامعه ایران قابل حل نیست؟ بسیاری از تحلیلگران سیاسی و اجتماعی دلیل تداوم چالش میان حکومت و مردم بر سر حجاب را عدم پذیرش این قانون از سوی مردم می دانند. اما به نظر می رسد مسئله فراتر از این امر است. در جوامع اقتدارگرا، اغلب قوانینی وضع می شود که مقبول عامه نیست ولی همان قوانین،بی‌کم و کاست با قدرت از سوی حکومت اعمال می شود. در ایران، با استناد به دین مبین اسلام که دین اکثریت قاطع مردم است، قوانین شریعت اجرا می شود. اما افراد برداشت های فردی خود را از برخی امر دینی دارند. از سوی دیگر بخش بزرگی از قوانین شرع، بیشتر امری فردی است که تعهد فرد به خدای او و مجازاتش هم الهی است. بر همین مبنا، افراد، اعمال مجازات از سوی حکومت، برای امری که بین آنها و پروردگارشان است را نمی پذیرند. با این حال مشکل در این هم نیست چرا که آن چیزی که به نام حجاب در ایران مورد مناقشه بین افراد جامعه با حکومت شده، چندان ربطی به پوشش شرعی ندارد. بر اساس شرع اسلام جز وجه و کفین هیچ بخشی، حتی به اندازه یک تار مو از بدن زن، نباید در معرض دید نامحرم باشد. چنین حجابی در ایران در بین اکثریت زنان جامعه رواج ندارد و آن حدی هم که حکومت بدان رضا داده بسیار نازلتر از حد شرعی است. اما همین میزان از حجاب مورد تایید حکومت هم مقبول بخش بزرگی از جامعه نیست و خود نظام سیاسی هم به این واقعیت اگاه است کماینکه وقتی فرمانده نیروی انتظامی دلیل عدم ورود روسای سابق جمهوری، به مسئله برخورد با بی حجابی را، ترس آنها از ریزش آرایشان می داند، یعنی او به زبان دیگر می گوید که کاندیدای ریاست جمهوری که مدافع برخورد با بی حجابان باشد در انتخابات رقابتی رای نمی آورد، چرا که اکثریت مردم موافق برخورد ماموران با بی حجابی نیستند. از سوی دیگر حکومت مایل است که اجبار به حجاب را در محدوده امر دینی نگه دارد تا آن را نه خواست حکومت و امری حکومتی بلکه خواست خدا و دین قلمداد کند و چون این حجاب با حجاب شرعی تفاوت فاحشی دارد، قادر به تعیین حدود و ثغور برای آن نیست و قوانین مربوط به آن هم دقیقا به همین علت از منطق کافی برای اجرا برخوردار نیستند؛ برای مثال همانگونه که در بالاتر هم گفته شد یک روز پوشیدن چکمه جرم بود و امروز نیست یا پوشش مهسا امینی که در آن روز توسط پلیس دستگیر شد امروز دیگر نه تنها جرم نیست که حتی آرزوی حکومت است یا مثلا اگر زنی امروز با پوشیدن کلاه تمام موهای خود را به پوشاند مرتکب جرم شده اما اگر یک شال ده سانتی متری بر سر کند که ده سانت از موهایش از جلو و نیم متر موهایش از عقب پیدا باشد از منظر قانونی ایرادی ندارد. در واقع نظام سیاسی قادر نیست که معیار شفافی را به عنوان پوشش حکومتی مشخص کرده و همان را اعمال کند. در این شرایط نه مردم می دانند تکلیفشان با حکومت چیست نه مامور حکومت می داند که دقیقا از مردم چه می خواهد. در واقع چیزی در میان است که سقف و کف آن نامشخص است. حال چگونه ممکن است قانونی لازم‌الاجرا شود اما حدود آن مشخص نباشد؟ تا کنون تنها ماده قانونی برای حجاب تبصره ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی بوده که در آن بر رعایت حجاب شرعی که همان وجه و کفین است تاکید شده و اگر قرار باشد نیروی انتظامی قانون مربوط به حجاب را اجرا کند باید بر همان مبنا، همه زنانی که حتی یک تار مویشان پیداست را دستگیر کنند. در قانون جدید هم که هنوز تصویب نشده بر پوشیدگی همه موی سر بانوان تاکید شده است. یعنی در هر صورت باید حکومت اول مشخص کند چه میزان از برهنگی سر مجاز است. قطعا حکومت نمی تواند شفاف اعلام کند که مثلا بیرون بودن بخشی از موی سر ایراد ندارد چرا که این دیگر حجاب شرعی نیست. در آن صورت باید اعلام کند که این یک پوشش اجباری حکومتی است اما حاکمیت، مایل نیست در مظان چنین اتهامی قرار گیرد و به اقتدارگرایی در حجاب متهم شود ولی تا زمانی که تکلیف حد و مرز تشخیص حجاب از بی‌حجابی روشن نشود، خروجی این قانون ،جز نمایش نزاع مردم و حکومت، چیز درخور دیگری ندارد و این چالش، به دلیل اجرای سلیقه ای از سوی مجریان و مردم اجتناب‌ناپذیر است. 2121 برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901041