ابتذال محکوم به توقیف است، حتی در لباس سینما و هنر

گروه فرهنگی: در یادداشت پیش رو که سید محسن عبداللهی پیرامون پویش شان سینماو مخالفتسینماگرانبا توقیف فیلم های سینمایی نگاشته شده، نگارنده معتقد است: شان سینما با توقیف فیلم هایی که دارای مشکلاتی هستند از بین نمی رود. شان سینما با تولید آثاری از بین می رود که جز ابتذال و انحطاط فرهنگی چیزی ندارند. شان سینما یعنی ساخت آثاری که انسان را به فکر فرو ببرد و تماشاگر را هیجان زده کند و چیزی به سینمای ایران اضافه کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

شان سینما با رفتار اخلاقی و قانون مدارانه اهالی آن حفظ می شود.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر می باشد:

به تازگی سینماگران عزیز پویشی را آغاز کرده اند تحت عنوان شان سینما و مخالفت خود را با توقیف فیلم های سینمایی ابراز کرده اند. نظر ایشان این است که هنر توقیف شدنی نیست و هر آن چه که یک هنرمند بسازد باید در اختیار جامعه قرار بگیرد. گویا امری بر دوستان سینمایی مشتبه شده است.

البته این خصلت نه فقط در سینمایی ها بلکه در اکثر هنرمندان وجود دارد و خود را به طور کامل برتر و بالاتر از هر چیزی می دانند و اصولا به هیچ گونه چهارچوبی پای بند نیستند. هنر ارزش بالایی دارد و هنرمند نیز. اما قرار نیست که هنرمند ما هر چیزی بسازد و هر حرفی بزند و کسی هم به او نگوید بالای چشمت ابرو است. هنرمند هنگامی که کاری را آغاز می کند باید بداند در چه جغرافیایی و با چه محدودیت هایی کار می کند. اگر قائل به رعایت خط قرمزهای آن جغرافیا نیست می تواند جغرافیای دیگری را برای کار انتخاب کند.

اما نمی شود که اگر سکونت در جایی هم چون ایران را انتخاب کرده است, خطوط قرمز شرعی, اخلاقی, اجتماعی, سیاسی و امنیتی کشورش را بی ارزش تلقی کند و حتی بعضا به آن ها بی احترامی کند. حضرات هر چیزی را می سازند و سپس توقع دارند که هیچ کس هم نه حرفی بزند و نه فیلمشان توقیف شود. این گذشتن از خطوط نیز ربطی به دولت های اصلاح طلب و اصولگرا ندارد. برای مثال در همین دولت چندین فیلم به دلایل اخلاقی و شرعی توقیف شدند و حتی شخص وزیر فرهنگ و ارشاد وقت دستور جلوگیری از ادامه اکران فیلمی را صادر کرد.

آن هنری که مدنظر بعضی از اهالی سینما است, هنر غربی است که محدودیتی ندارد و هر سخنی را می گوید و هر چیزی را به تصویر می کشد. البته هنرمند غربی خوب می داند خط قرمز چیست و امنیت ملی دقیقا به چه می گویند. در ضمن سینماگر غربی به خوبی می داند رده بندی سنی یعنی چه و مخاطب فیلم خود را مشخص می کند و برای این امر اهمیت فراوانی قائل است.

اما اگر در ایران به هنرمند روشنفکر خود بگوییم که جناب هنرمند فیلم شما باید تحت شرایطی خاص اکران شود و ما نمی توانیم آن را برای عموم به نمایش بگذاریم و نیاز به رده بندی سنی وجود دارد, به جناب هنرمند برمی خورد و این صحبت را بی احترامی به هنر می داند و شان هنرمند را بالاتر از محدودیت می داند. گویی هنرمند از آسمان آمده است و شانی بالاتر از قانون دارد. خیر این گونه نیست و هنرمند هم آن هنگامی کارش ارزش داد که بتواند خود را با محدودیت ها وفق دهد و بتواند با پذیرش همه آن ها اثری ارزشمند خلق کند.

در واقع هنر یک سینماگر اصیل این است که بتواند یک امری که حتی جزو خطوط قرمز می باشد را به شکلی هنرمندانه و ظریف و به گونه ای که همه از آن استقبال کنند به تصویر بکشد. اما بعضی از عالی جنابان دوست دارند با حداکثر آزادی مسائل را بگویند و بعد هم خود را هنرمند بنامند. این کار را هر کس دیگری هم می تواند انجام بدهد. یک تفاوتی باید بین هنرمند و یک فرد عادی که به صورت مستقیم حرف هایش می زند باشد.

شان سینما با توقیف فیلم هایی که دارای مشکلاتی هستند از بین نمی رود. شان سینما با تولید آثاری از بین می رود که جز ابتذال و انحطاط فرهنگی چیزی ندارند. شان سینما یعنی ساخت آثاری که انسان را به فکر فرو ببرد و تماشاگر را هیجان زده کند و چیزی به سینمای ایران اضافه کند. شان سینما با رفتار اخلاقی و قانون مدارانه اهالی آن حفظ می شود.

هنر توقیف شدنی نیست اما نه آن هنر فاسد مبتذل بلکه هنر والا که به فکر ارتقای فرهنگ جامعه و جایگاه والای انسانی است. این هنر نه تنها توقیف شدنی نیست بلکه باید با همه وجود از آن تقدیر کرد. کسانی هم که از این کمپین حمایت می کنند خود را به خواب زده اند و فراموش کرده اند که سینما چیست و هنر کدام است. این دوستان را دعوت می کنم که نگاهی دوباره به مبانی هنر در ابتدا و سپس به چهارچوب های کشوری که در آن فعالیت می کنند داشته باشند.

منبع: بولتن نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bultannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بولتن نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۲۱۰۳۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۷ چیزی که فقط افرادی که در خانواده ای با روابط سمی بزرگ شده اند درکشان می کنند

نحوه بزرگ شدن شما تا بزرگسالی، چه خوب و چه بد، بر رفتارتان تأثیر می گذارد.

تجربیات مخرب اولیه زندگی زخم های عاطفی ماندگاری از خود به جای می گذارند.

آنها اغلب روابط شما را به گونه ای تحت تاثیر خود قرار می دهند که درک آن دشوار است.

به گزارش روزیاتو، در ادامه به بررسی ۷ چیز در زندگی می پردازیم که طبق اصول روانشناسی، افرادی که در خانواده ای با روابط سمی بزرگ شده اند درکشان می کنند.

۱) زندگی در تنش مداوم

بزرگ شدن در یک خانواده سمی می تواند به معنای زندگی در یک تنش دائمی باشد. هرگز نمی دانید که درگیری بعدی چه زمانی رخ خواهد داد.

روانشناسان خاطرنشان می کنند که اعضای سمی خانواده ممکن است معتاد به درگیری های مداوم باشند.

در نتیجه، آنها از نظر احساسی بیش از حد واکنش نشان داده و در جمع یا در فضای خصوصی عصبانیتشان را نشان می دهند.

بزرگ شدن در چنین محیط ناآرامی مانند حرکت در میدان مین بوده که در آن هر قدم مملو از خطر است.

از لحظه‌ای که از خواب بیدار می‌شوید، تا زمانی که به رختخواب می‌روید، یک حس تنش وجود دارد؛ مانند طوفانی که در حال وقوع است.

شما در چنین شرایطی مجبور هستید که همیشه رفتارها و سخنان خود را بررسی کنید و هرگز نمی دانید که یک نظر ظاهراً بی ضرر چه زمانی طوفانی را برمی انگیزد.

این حالت حتی پس از مستقل شدن به سختی از بین می رود.

۲) احساس می کنید که در افت و خیز احساسی هستید

اعضای سمی خانواده همیشه در آستانه انفجار نیستند.

گاهی اوقات، آنها آرام، دوست‌داشتنی و خوب به نظر می رسند. درست پیش از اینکه بدون هیچ هشداری وارد حالت سمی خود شوند.

این دقیقاً همان چیزی است که باعث می شود احساس کنید که انگار در یک ترن هوایی احساسی هستید.

درست زمانی که فکر می کنید در امانید، یک طغیان شما را به قلمروی دلواپسی پرتاب می کند.

این تغییرات سریع خلق و خو باعث ایجاد حس بی ثباتی می شوند.

بچه‌هایی که در چنین شرایطی بزرگ می‌شوند و نمی‌دانند که چه چیزی انتظارشان را می کشد، ممکن است دچار اضطراب شده و دائماً خود را برای حمله عاطفی بعدی آماده کنند.

۳) مراقبت از دیگران

کودکان در خانواده‌های سمی ممکن است خود را در نقش هایی بیابند که معمولاً برای بزرگسالان تعریف شده اند؛ مانند نقش مراقب.

این امر آنها را وادار می کند که خیلی سریع بزرگ شوند و کودکی و معصومیت آنها را می رباید.

بر اساس اصول روانشناسی، اگر مجبور باشید از همان ابتدا نقش مراقب را بازی کنید، این احتمال وجود دارد که هویت خود را با انجام کارهایی برای دیگران پیوند دهید.

در حالی که کمک کردن خوب است، با داشتن چنین ذهنیتی این کار را بیش از حد و بدون تعیین مرزهای سالم و توجه به نیازهای خود انجام می دهید.

در این صورت، عزت نفس شما آسیب می بیند. به خصوص اگر این باور را داشته باشید که تنها در صورتی شایسته عشق و احترام هستید که بتوانید به دیگران کمک کنید.

۴) عزت نفس پایین

افرادی که در خانواده های سمی بزرگ شده اند، اغلب در دوره بزرگسالی با عزت نفس پایین دست و پنجه نرم می کنند.

اگر در دوران کودکی خود مجبور بودید که با انتقادات بی وقفه کنار بیایید، همان افرادی که باید به شما عشق بی‌قید و شرط می‌دادند، باعث شدند که احساس بی ارزشی کنید.

هنگامی که متقاعد شدید بی ارزش هستید، از بین بردن این باور دشوار است.

حتی در موقعیت هایی که به طور عینی موفق هستید، ممکن است دچار احساس بی کفایتی و شرم شوید.

بنابراین، اهداف بزرگ تری را برای خود تعیین کرده و اگر نتوانستید به آنها دست یابید، خودتان را سرزنش می کنید.

۵) کمال‌گرایی

فرزندان خانواده های سمی می توانند دچار کمال‌گرایی شوند.

شاید پدر و مادرتان اشتباهات شما را به‌ عنوان یک نقص، به ‌جای بخشی از زندگی عادی تلقی می‌کردند.

بنابراین، ممکن است این رفتار باعث شده باشد که شما در دوره بزرگسالی فکر کنید که باید از اشتباهات به هر قیمتی اجتناب کرد و تلاش برای کمال‌گرایی یک هنجار است؛ نه یک استثنا.

تمایل به کمال‌گرایی همچنین می تواند ناشی از نیاز به کسب تایید یا اجتناب از انتقاد در یک محیط خانوادگی سمی باشد که در درازمدت باعث استرس مزمن و نارضایتی از زندگی خواهد شد.

۶) سرکوب احساسات

محیط‌های سرکوب‌کننده عاطفی در دوران کودکی، بیان آشکار احساسات را برای افراد چالش‌برانگیز می کنند.

روانشناسان خاطرنشان کرده اند که سرکوب احساسات یک راهبرد معمول مقابله ای است که توسط اعضای خانواده های سمی استفاده می شود.

کودکان در چنین خانواده هایی این باور را دارند که ابراز احساسات می تواند منجر به نادیده گرفته شدن یا حتی خشونت و شرمندگی شود.

بنابراین آنها احساسات خود را سرکوب می کنند که باعث می شود ایجاد روابط عمیق در دوره بزرگسالی چالش‌برانگیزتر شود.

اگر نتوانید به طرف مقابل بگویید که واقعاً چه احساسی دارید، چگونه می توانید به او نزدیک شوید؟

۷) مکانیسم های مقابله ای ناسالم

بزرگ شدن در یک شرایط سمی می‌تواند باعث شود مکانیسم‌های مقابله‌ای دیگری در شما شکل گیرند:

کناره‌گیری از تعاملات اجتماعی به عنوان راهی برای محافظت از خود در برابر رنج های عاطفی بیشتر سوء مصرف مواد مخدر یا الکل برای از بین بردن درد عاطفی یا مقابله با استرس انجام رفتارهای خودآزاری در تلاش برای مقابله با احساسات طاقت‌فرسا یا به دست آوردن حس کنترل صرف زمان بیش از حد در شبکه های اجتماعی یا خیالبافی به عنوان وسیله ای برای فرار از واقعیت های زندگی ناکارآمد خانوادگی کانال عصر ایران در تلگرام