نگاه‌های نگران به پل تاریخی لنگرود
تاریخ انتشار: ۸ مرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۲۱۲۴۰۲
مدیر میراث فرهنگی شهرستان لنگرود معتقد است، مرمت پل خشتی این شهرستان براساس برنامه‌ریزی و با نظارت کارشناسان حرفه‌ای در حال انجام است، در حالیکه برخی اهالی بومی لنگرود می‌گویند مرمت این پل تاریخی توسط شهرداری و بدون در نظر گرفتن هر نوع ضوابط میراث فرهنگی اجرایی شده است.
به گزارش ایسنا، بومی‌های فرهنگ‌دوست شهرستان لنگرود و فعالان اجتماعی در صفحه‌های مجازی خود با ایجاد هشتگ «# من – نمی‌گذارم – پل – خشتی – لنگرود - بمیرد»، اعتراض خود را به بهسازی، تقویت و مرمت پل خشتی لنگرود اعلام کرده و شهرداری را عامل این اقدام می‌دانند؛ به عقیده آنها، میراث فرهنگی به دلیل نداشتن اعتبار، نمی‌تواند چندان محل انتقاد باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سید مهدی شمس، مدیرکل میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان لنگرود درباره‌ی عملیات مرمت این بنای تاریخی به ایسنا می‌گوید: لحظه به لحظه در عملیات مرمت با کارشناسان میراث فرهنگی استان برنامه‌ریزی‌ها صورت گرفته و در حال حاضر این اقدام نیز تحت نظارت است، در مرمت این پل تاریخی در واقع یک کارشناس حرفه‌ای مشغول به کار شده، نه یک بنّای ساختمان.
وی در پاسخ به این که برخی دوستداران میراث فرهنگی و فعالان اجتماعی و مردم بومی لنگرود نسبت به این مرمت معترض و معتقدند با این اقدام حتی ظاهرِ پل به طور کامل تغییر کرده اظهار می‌کند: یک گروه کارشناس حرفه‌ای در این زمینه اظهار نظر کرده‌اند، حرف مردم عادی برای ما نمی‌تواند ملاک باشد، آنها ۳۰ سال پیش و زمانی‌که مسیر عبور و مرور از روی پل را با سنگ لاشه‌ای پوشاندند کجا بودند و چرا اعتراضی نکردند؟ اقدامی که امروز در حال حذف آن هستیم تا هیچ مصالحی که در عرف و در بحث میراث فرهنگی قابل استفاده نیست، در این بنا استفاده نشود.
شمس با بیان اینکه پل خشتی لنگرود، یکی از نمادهای غرور مردم این شهر است، ادامه می‌دهد: دغدغه‌های مردم عادی را قبول دارم و به آنها احترام می‌گذارم، اما آنها نمی‌توانند برای ما تعیین تکلیف کنند، کارشناسان ما کسانی هستند که حمام گلشن در کاشان را مرمت کرده‌اند، نظر مردم عام با کارشناسان زمین تا آسمان متفاوت است، بنابراین اگر کارشناسی در این زمینه اعتراض دارد با من تماس بگیرد تا در این زمینه صحبت کنیم.
او با تاکید بر اینکه مواد و مصالح مورد استفاده در این بنای تاریخی کاملا براساس اصول و ضوابط میراثی است، می‌افزاید: با این وجود با چند بار بارش برف و باران در این محوطه، پل خشتی لنگرود بار دیگر به حالت اولیه خود برمی‌گردد.
مدیر میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان لنگرود با بیان اینکه هیچ موردی در مرمت این بنای تاریخی نیست که بحث میراثی آن را زیر سوال ببرد، اضافه می‌کند: در گذشته ۵۰ درصد این پل تخریب شده یا آسیب دیده بود.
«شمس» همچنین درباره عبور و مرور وسایل نقلیه و مردم بر روی این پل تاریخی می‌گوید: هیچ وسیله‌ی نقلیه‌ای امکان حرکت روی این پل را ندارد، چون مدتی است با ایجاد مانع، از این کار جلوگیری کرده‌ایم، از سوی دیگر مدت‌هاست که یک پل آهنی در فاصله‌ی بسیار کمی از این پل زده شده، اما مشکل این است که مردم خود حاضر نمی‌شوند قدری راه‌شان را دور کنند.
او همچنین در توضیح نوع مرمت انجام شده روی این بنای تاریخی اظهار می‌کند: از زمان آغاز مرمت این بنای تاریخی، عملیات جلبک‌گیری انجام شده و عملیات‌های پاکسازی شیمیایی و پاکسازی خشک مکانیکی روی این بنا نیز در دست انجام است.
*تغییر ظاهر پل تاریخی پس از مرمت
این در حالی است که علیرضا بندری، فعال اجتماعی با ادعای اینکه مردم شهر لنگرود از مرمت پل تاریخی «لنگرود» که توسط مدیریت شهری انجام شده ناراضی هستند؛ می‌گوید: در مرمت این پل به جای استفاده از مصالح همگون با بنای تاریخی، از سیمان و آجر استفاده کرده‌اند.
وی با بیان اینکه حدود ۴۰ سال است که به طور دائم از روی «پل خشتی» رد می‌شود، می‌گوید: بسیاری این بنا را به دوره صفویه نسبت می‌دهند، در حالیکه براساس اسناد موجود، این پل متعلق به دوره ایلخانی و باقیمانده از حدود ۶۰۰ سال پیش است.
این بومی لنگرود با اشاره به اینکه در طول این‌سال‌ها حتی یک بار هم ندیده که این پل حفاظت شود، ادامه می‌دهد: جا داشت برای حفاظت بهتر و بیشتر از این پل دست‌کم گاهی اوقات تردد روی آن را ممنوع می‌کردند، در حال حاضر برخی مواقع وسایل نقلیه از روی آن عبور می‌کنند، علاوه بر اینکه مسیر هر روزه بسیاری از مردم شهر است.
او با بیان اینکه دوستداران میراث فرهنگی بارها از شهرداران مختلف لنگرود خواسته‌اند که به این پل تاریخی توجه کنند چون این پل از نظر قدمت بیش از دیگر آثار تاریخی لنگرود قدمت دارد، تاکید می‌کند: بقیه آثار تاریخی پل کمتر از ۲۰۰ سال قدمت دارند، پیش از این بنای تاریخی «گنبد پیر بهادر» که قدمتی حدود ۵۰۰ سال داشت یا خانه «منجم‌باشی» متعلق به نخستین حاکم لنگرود یا خانه «دریابیگی» همگی تخریب شدند و در حال حاضر هیچ بنایی در این شهرستان، به جز پل لنگرود متعلق به دوره‌ی ایلخانی یا قبل‌تر از آن نیست.
«بندری» نسبت به استفاده از مصالح آجر و سیمان برای مرمت این پل تاریخی توسط شهرداری لنگرود هشدار داد و با بیان اینکه همه هزینه‌ها توسط شهرداری شهرستان تأمین شده، ادامه می‌دهد: براساس چیزی که میراث فرهنگی شهرستان می‌گوید، هیچ پولی برای مرمت این بنا در اختیار نداشته‌اند تا هزینه کنند.
او اظهار می‌کند: ما به عنوان فعالان و دوستداران میراث فرهنگی حاضریم در هر دادگاهی حاضر شویم و شهادت دهیم که مدیریت شهری مرمت این پل را بر عهده گرفته است. حتی خود شهرداری معتقد است اقدام انجام شده برای این بنای تاریخی، مرمت نیست و این پل باید تقویت‌سازی شود. در واقع براساس اصول اولیه‌ی مرمت، نزدیک‌ترین مصالح به مصالحِ استفاده‌شده برای این بنا باید استفاده شود، در حالی که بنای تاریخی پل لنگرود با سیمان سفید در حال مرمت است.
وی با تأکید بر اینکه قیافه ظاهری پل به صورت کامل تغییر کرده و مانند گذشته‌ی خود نیست، ادامه می‌دهد: مدیریت شهری مدعی است بعد از چند سال بارندگی رنگ پل عوض می‌شود و شبیه به گذشته می‌شود.
بندری تأکید می‌کند: همه باید احساس مسئولیت کنیم. این پل خشتی متعلق به کارخانه یک کلوچه خاص نیست که با انداختن تصویر آن پشت جعبه‌های کلوچه برای آن تبلیغ کند. این هویت یک شهر است. شهرداری می‌خواهد از پل بار بکشد، در حالی که اگر همین مبلغ را صرف ساخت یک پل جدید می‌کردند و این پل برای عبور و مرور تعطیل شده و برای جذب گردشگران استفاده می‌شد، تا دست‌کم ۱۵۰ سال دیگر آن استفاده شود.
این بومی شهر لنگرود در توضیح وضعیت ظاهری پل لنگرود بیان می‌کند: دو عرشه کوچک در دو طرف این پل قرار دارد که در طول سال‌های گذشته یکی از آنها تخریب شده و به جای آن توسط شهرداری لنگرود پارکینگ احداث شده است، اما یک عرشه‌ی دیگر هنوز باقی است و در حال حاضر نیز بدنه‌ی اصلی پل را در حال تغییر شکل ظاهری است.
او می‌گوید: ما به عنوان نهادها و سمن‌های میراث فرهنگی، معتقدیم این اتفاق باعث تخریب پل می‌شود و شهرداری باید پاسخگو باشد. همه مردم آمادگی دارند با کشیدن زنجیره انسانی دورتادور این پل حمایت خود را از آن اعلام کنند تا شاید توجه بیشتری به بنای تاریخی شود.
پل خشتی لنگرود چطور تاریخی شد؟
به گزارش ایسنا، پل خشتی لنگرود روی رودخانه لنگر رودخان و در مرکر شهر لنگرود ساخته شده است. براساس معماری این پل؛ دو بازوی این پل مانند خفاش هشت طاقچه دارد. این پل از آجر و ساروج ساخته شده است
در گذشته از کشور روسیه بار با بارکاس (یک نوع شناور روسی) از طریق رودخانه لنگرود که امروز یک رودخانه کم آب محسوب می‌شود به شهر لنگرود به عنوان لنگرگاه حمل و نقل می‌شد. اتاقک‌های متروکه و در حال تخریب در زمان صفویه و قاجاریه به عنوان اتقاق تشریفات و گمرکی برای تجار روسیه و ایران بشمار می‌رفتند.
براساس برخی از منابع تاریخی تا سال ۹۱۲ هجری قمری در لنگرود فقط پل‌های چوبی وجود داشته و پل خشتی وجود نداشت. این پل چهار و نیم متر طول و ارتفاع آن از سطح رودخانه ۹متر و هفتاد سانتی متر است .
پل تاریخی لنگرود با دو دهانه فراخ برای عبور شناورها روی رودخانه لنگر رودخان بین راه قدیم لاهیجان به لنگرود و درمرکز شهر لنگرود در کنار بازار ماهی فروشان ساخته شده است.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۲۱۲۴۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نمایشگاهی از نیم قرن تلاش برای احیای جلفا
ایسنا/اصفهان عضو شورای عالی میراث فرهنگی و گردشگری معتقد است: «علت خرابی آثار تاریخی، جهل و علت ترجیح مکان‌های بی‌ارزشِ امروزی بر مکان‌های ارزشمند کهن، کوته‌نظری نسبت به منافع سوداگرانۀ خُرد است.»
سیدمحمد بهشتی شیرازی، بعدازظهر پنجشنبه (۶ اردیبهشت‌ماه) در آیین افتتاحیه نمایشگاه «نیم‌قرن تلاش برای احیای جلفای اصفهان» (نمایشگاهی از عکس‌های احمد منتظر) که در محل ساختمان مدرسۀ فرانسوی‌ها (دانشکده هنرهای تجسمی دانشگاه هنر اصفهان) بیان شد، گفت: من زمانِ رفتن به سازمان میراث فرهنگی در سال ۷۶ با چند نکته مواجه شدم. سازمان میراث فرهنگی یک سازمان دولتی بوده و در سال‌هایی که ما در آنجا بودیم پولی برای پرداخت پاداش و عیدی و حق مأموریت به کسی را نداشت و کارمندان آنجا نیز با هزینه‌های خود به سفر می‌رفتند. انگیزه آنها برای کار، پطرس بودن بود (اقتباسی از داستان پطرس فداکار در کتاب‌های درسی) بود و یکی از این پطرس‌ها احمد منتظر است.
او افزود: من ۵۰ سال پیش شعر می‌گفتم. آن زمان قصد سرودن شعر و حالی شبیه به یک حسرت بزرگ داشتم؛ انگار یک فرصت طلایی را ازدست‌داده بودم که غیرقابل‌جبران بود! ۵۰ سال پیش شروع این شعر را این‌گونه نوشتم: «اردیبهشت هم تمام شد» و ۵۰ سال است که نتوانستم یک کلمه به آن اضافه کنم. اردیبهشت، ماه عجیبی است که اتفاقات بسیاری در آن می‌افتد و وقت بسیاری از کارها بوده که اگر ازدست برود قابل بازگشت نیست.
عضو شورای عالی میراث فرهنگی و گردشگری سپس این دو پرسش را مطرح کرد که چرا کار عکاس‌ها ارزشمند است، سپس در پاسخ گفت:۲ چیز طیره عقل است؛ دیدن به‌وقت ندیدن و ندیدن به‌وقت دیدن؛ و این همان کارِ عکاسان است. آنها کمک می‌کنند که آنچه نباید دید را ندید و آنچه باید دید را ببینیم. ما در زندگی از ۲ واژۀ «کهن» و «کهنه» استفادۀ بسیار کرده‌ایم و معمولاً توجهی به تفاوت ماهوی آنها نداریم. هردو واژه با زمان، سروکار دارند و ازاین‌جهت با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. «کهن» و «کهنه» ضد یکدیگر بوده و از جنس هم نیستند. «کهنه»، دورریختنی، بی‌ارزش و حضورش ملال‌آور است، درصورتی‌که «کهن» آن چیزی است که دور نمی‌اندازیم. ما بسیاری از اوقات از تکرار خسته می‌شویم، ولی اگر از تکرار غروب و طلوع خورشید خسته نمی‌شویم، و این موضوع به دلیل کهن بودن آن است.
بهشتی خاطرنشان کرد: کار یک عکاس، ثبت آن چیزی است که استعداد کهن بودن را دارد و واجد ارزشی است و زمان آن را مستعمل نکرده و عکاس آن را بیرون کشیده و پیش چشم ما می‌گذارد. هر چیزِ کهنی از روز اول کهن و هر چیز کهنه‌ای نیز از روز اول کهنه است. نو شدن، اقتضای امر کهن است. احمد منتظر تعدادی از مستندات ساختنان های جلفا را به نمایش گذاشته و زیر بعضی از آنها به خط سرخ نوشته‌اند که «اردیبهشت هم تمام شد.»
رئیس اسبق سازمان میراث فرهنگی و گردشگری اضافه کرد: دلیل ترجیح مکان‌های بی‌ارزشِ امروزی بر مکان‌های ارزشمند کهن، کوته‌نظری نسبت به منافع سوداگرانۀ خُرد است. علت خرابی آثار تاریخی، جهل است که بسیاری را نیز متقاعد می‌کند.
بهشتی با اشاره به اینکه برپایی نمایشگاه «نیم قرن تلاش برای احیای جلفای اصفهان» یک تذکر برای ما است، اضافه کرد: ردپای همه کارهایی که در این شهر کرده‌ایم، باقی است و نمی‌توان آنها را پاک کرد. این نمایشگاه یک هشدار خوب از این بابت بوده که ما هوشیارتر عمل کنیم.
او در ادامه گفت: در شهر ایروان به‌اندازه جلفای اصفهان اثری وجود ندارد که ۱۵۰ سال بیشتر عمر داشته باشد، ولی در جلفای اصفهان چنین آثاری وجود دارد.
یک آروز؛ ثبت جهانی بافت تاریخی اصفهان
همچنین میثم بکتاشیان، معاون فرهنگی هنری سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشب شهردااری اصفهان نیز چنین بیان کرد: دفتر فرهنگ و معماری، یک دفتر تخصصی ذیل این است که رسالتش پرداختن به موضوع فرهنگ معماری و شهرسازی به‌طور تخصصی است.
او با بیان اینکه در جای‌جای اصفهان با مصوناتی که توسط هنرمندان بزرگی خلق‌شده، روحمان جلا پیدا می‌کند، ادامه داد: پاسداشت فرهنگ اصیل معماری گذشته برای ما اهمیت دارد. ما در هفته فرهنگی سعی کردیم با تنوع برنامه‌ها در موضوعات مختلف، به سلایق مختلف مردم بپردازیم تا هرکس برنامه موردنظر خود را انتخاب کند. امیدوارم بتوانیم هرچه بهتر حوزه فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی را توسعه دهیم.
بکتاشیان تأکید کرد: بسیاری از شهرهای دیگر با قدمت کمتر، توانسته‌اند که بافت تاریخی خود را به ثبت جهانی برسانند. نکته‌ای که در دفتر فرهنگ و معماری به‌عنوان یک آرزو آن را دنبال می‌کنیم، ثبت جهانی بافت تاریخی اصفهان است.
به گزارش ایسنا، علاقه‌مندان برای بازدید از نمایشگاه «نیم‌قرن تلاش برای احیای جلفای اصفهان» می‌توانند تا ۱۳ اردیبهشت‌ماه به دانشکده هنرهای تجسمی دانشگاه هنر اصفهان(مدرسۀ فرانسوی‌ها)، واقع در خیابان حکیم نظامی، کوچه سنگتراش‌ها، کوی چهارسوقی‌ها مراجعه کنند.
انتهای پیام
همسر شهید آیت الله سیدمصطفی خمینی دار فانی را وداع گفت