روایت تکان دهنده زنان محبوس در زندان‌های هندوستان
تاریخ انتشار: ۱۱ مرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۲۴۷۳۶۲
به گزارش جماران، روزنامه ایران در گزارشی نوشت:به تازگی، شورشی در یکی از این زندان ها رخ داد و به فاجعه انجامید؛ شورشی که شروع آن تنها به خاطر گم شدن چند تکه نان بود و به مرگ چند زندانی منجر شد. قصه این زنان هندی گرچه پرازغصه، اما به غایت خواندنی و در نوع خود اعجاب آور است.
برای استاد حقوق، شمیم مؤدی، نخستین شب بدترین شب بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
شب اول، برق رفت. موش‌های بزرگ در جای جای زندان جولان می‌دادند. این زن 46 ساله این شب را وحشتناک توصیف می‌کند و می‌گوید، در آن شب شوم، نتوانست حتی ثانیه‌ای بخوابد. زمین زندان پُر از لکه‌های خون بود. هر اعتراضی شمیم به نگهبان زندان می‌کرد با این جواب رو به رو می‌شد: «خانم، اینجا زندان است نه هتل.» روز بعد، وقت خوردن ناهار باز دسته‌ای موش بزرگ حمله کردند.
او 22 روز را در وحشت و در این شرایط اسفناک توأم با حمله موش‌ها سپری کرد. او تا سرحد جنون پیش رفت و شانس آورد که به زندان بزرگ تری در هوشنگ‌آباد منتقل شد. اما نگهبانان آنجا خشن‌تر رفتار می‌کردند و بشدت زندانیان را کنترل می‌کردند. او می‌گوید: «یک بار مرا به اتاقی پر از مورچه قرمز بردند. در این اتاق برای اینکه متهم را شکنجه کنند روی او شربت می‌ریختند تا مورچه‌ها به هوای آن سراغ متهم بروند. واقعاً شکنجه جسمی و روحی آزاردهنده‌ای بود.»
شمیم مدت کوتاهی بعد از زندان آزاد می‌شود. «این یک ماه من زندگی را تجربه کردم که قبلاً حتی نمی‌توانستم آن را تصور کنم. من با حقایقی رو به رو شدم که نمی‌دانستم وجود دارند. در آنجا ارتباطم با جهان قطع بود. آنجا از زندانیان هر نوع سوء‌استفاده‌ای که فکرش را بکنید می‌شود. نگهبانان جوری با شما رفتار می‌کنند که انگار حق و حقوقی ندارید. انگار وجود خارجی ندارید.»
مدتی پیش اتفاق آزاردهنده‌ای در یکی از زندان‌های بمبئی رخ داد. یکی از زندانیان به نام مانجولا شاتی به جیره غذایی اعتراض کرد.
او به گم شدن چند تکه نان و دو عدد تخم مرغ اعتراض کرده بود. اما نتیجه آن وحشتناک بود: او را حسابی کتک زدند، به طور قانونی به او تجاوز کردند و در نهایت او را به حال خود رها کردند تا بمیرد.
پس از این حادثه دردناک، شورش دیگری در زندان بایکولا رخ داد. 200 نفر از زندانیان به شرایط اسفباری که داشتند اعتراض کردند که درنتیجه آن 6 نفر جانشان را از دست دادند. پس از انجام تحقیقات اعلام شد که نگهبانان و مأموران بی‌گناه هستند و در مرگ آنها هیچ اشتباهی متوجه آنها نیست.
آنچه را که نمی‌بینیم
طی 15 سال گذشته، جمعیت زنان زندانی هندی بیش از 61 درصد افزایش یافته است؛ در حالی که این رقم برای مردان 31درصد است. اما نکته تأسفبار اینجاست که امکانات لازم برای این زنان هیچ تغییر نکرده و در نتیجه، وضعیت نگهداری این زندانیان سال به سال بدتر می‌شود.
زنان اغلب در بخش‌های کوچکی در زندان‌های مردان نگهداری می‌شوند، حقوق آنها درجه دو است و توجه خاصی به خواسته‌هایشان نمی‌شود.
متأسفانه تعداد کمی از آنها – حدود 4.3 درصد - از امکاناتی نظیر پدهای بهداشتی برای دوران قاعدگی، امکانات لازم برای پیش و پس از زایمان و نیازهای ضروری بهره‌مند می‌شوند. در اکثر زندان‌ها، به جای پد به زنان پارچه می‌دهند.
مادهوریما دانوکا از سازمان حقوق بشر کشورهای مشترک المنافع به خبرنگار هندوستان تایمز می‌گوید: «مشکلات در زندان‌های کوچک‌تر به مراتب بیشتر است. در برخی از آنها، تعداد زندانیان در یک اتاق آن قدر زیاد است که بدن‌هایشان به هم می‌خورد. زندگی برای مدتی طولانی در چنین وضعیتی غیر قابل تصور است.»
او می‌افزاید: «زندانیان زن از تعداد کم نگهبان، پرستار و پزشک رنج می‌برند و کسی نیست که مشکلات آنها را حل کند. در نتیجه، فاصله زیادی بین خواسته‌های آنها و جواب‌های نگهبانان به وجود می‌آید که در نهایت منجر به شورش می‌شود و مشکلات را بیشتر می‌کند.»
ویجایی راگاوان از مؤسسه مطالعات اجتماعی تاتا به خبرنگار ما می‌گوید: «فاصله زیادی بین امکاناتی که در اختیار زنان و مردان زندانی قرار می‌گیرد وجود دارد. این فاصله آن قدر زیاد است که دو سر آن ناپیداست. در واقع، امکانات زنان آن قدر کم است که انگار اصلاً وجود ندارد. آنها جوری با زنان رفتار می‌کنند که انگار انسان نیستند. مشکلات زنان برای کسی اهمیت ندارد و این دردآور است.»
واریکا تاندا که بنیانگذار مؤسسه‌ای غیرانتفاعی برای حل مشکلات زنان زندانی است می‌گوید: «یکی از مشکلات اصلی زنان زندانی جیره غذایی آنهاست. من با تعدادی از آنها در زندان‌های مختلف صحبت کرده‌ام و از جواب‌های آنها حیرت کردم. وضعیت آنها به قدری در زمینه جیره غذایی اسفناک است که به مهم‌ترین مشکل آنها تبدیل شده است. آنها می‌گویند ما برای زنده ماندن به غذا نیاز داریم.»
بچه‌های پشت میله‌های زندان
غیر از جیره غذایی، یکی دیگر از مشکلات زنان زندانی، نگهداری از بچه‌هایشان است. مادرها می‌توانند تا 6 سالگی فرزندان‌شان آنها را پیش خودشان در زندان بزرگ کنند. اما بعد از این سن آنها را از زندان بیرون می‌کنند و معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظار این بچه‌هاست. اگر آنها خویشاوندی داشته باشند که حاضر به پذیرش بچه باشد خوش شانس هستند، وگرنه آن کودک سر از خیابان و زندگی خیابانی در می‌آورد.
تِلک تولسی 37 ساله یکی از این زنان است. او مادر سه فرزند است و به اتهام همدستی در قتل شوهرش به زندان افتاد. محکومیت او 5 سال بود.
داستان محکوم کردن او هم غم انگیز است. هیچ مدرکی جز یک اعتراف علیه او وجود ندارد. مأموران او را آن قدر کتک زدند تا مجبور شد زیر برگه اعتراف را امضا کند. او امضا کرد تا بتواند زنده بماند و فرزندانش بی‌سرپرست نشوند. پس از مدتی او از حق مشاور حقوقی برخوردار شد و در دادگاه تجدیدنظر تبرئه شده و در نهایت آزاد شد.
دانوکا که مشاور حقوقی او بود می‌گوید: «وقتی نخستین بار با او صحبت کردیم از اینکه به ناحق محکوم شده ناراحت و نگران نبود. او بیشتر نگران دختر بزرگش بود که با دایی‌اش زندگی می‌کرد و این واقعاً دل هر آدمی را به درد می‌آورد.»
رانجانا مرتیا وکیلی است که بیش از دو دهه است در ایالت راجستان وکالت می‌کند. او می‌گوید بیش از 99 درصد موکلین او را زنان فقیری تشکیل می‌دهند که هیچ مدرک مستدلی علیه اتهام وارده به آنها وجود ندارد و بیشتر آنها بی‌گناه به زندان افتاده‌اند.»
بازداشت‌های طولانی باعث می‌شود تا این زنان فراموش شوند: «اکثر این زنان از سوی خانواده‌هایشان طرد می‌شوند؛ کسی به ملاقات‌شان نمی‌آید؛ کسی با آنها تماس تلفنی نمی‌گیرد. خیلی از خانواده‌ها آنها را مایه ننگ می‌دانند و حاضر نیستند حتی اسم این زنان را به زبان بیاورند.»
زندگی پس از آزادی از زندان
شیرین صدیق، استاد جامعه شناسی، با چند نفر از این زنان صحبت کرده است تا از زندگی آنها پس از آزادی از زندان آگاه شود. او می‌گوید: «خودم چند تا از این زنان را دیدم که روز آزادی گریه می‌کردند. آنها می‌ترسیدند. آنها نمی‌دانستند چه در انتظارشان است. آنها نمی‌دانستند از این به بعد چطور باید زندگی کنند.» «وقتی مردی در هند به زندان می‌افتد، همسر و خانواده‌شان تلاش می‌کند به هر صورتی که شده او را آزاد کند. حتی پول خرج می‌کنند و رشوه می‌دهند. اما اگر زنی زندانی شود، کلاً فراموش می‌شود. کسی اسمش را هم نمی‌آورد. شوهرهایشان هم خیلی راحت از آنها جدا شده و با زن دیگری ازدواج می‌کنند. به نظر من، اصلاحات در روند محاکمه بسیار مهم‌تر از اصلاحات در زندان زنان است.»
منبع: جماران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۲۴۷۳۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کمک میلیاردی خیران برای آزادی زندانیان غیر عمد
به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مرکز فارس،مدیرکل زندان‌های فارس رهاورد برگزاری ۱۶ جشن گلریزان در استان را کمک ۴۴ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومانی خیران برای آزادی زندانیان غیر عمد اعلام کرد.
اسحاق ابراهیمی، با بیان اینکه پارسال بیش از ۶۵۰ زندانی جرایم غیر عمد از زندان‌های فارس با کمک خیران آزاد شده‌اند، گفت: در حال حاضر بیش از ۹۵۰ زندانی جرایم غیر عمد مالی در زندان‌های استان حضور دارند که چشم انتظار کمک خیران هستند.
وی دومین مرحله از پویش سهم من ۴۰ را نیز مورد استقبال مردم توصیف و اظهار کرد: بیش از ۶ هزار تراکنش تاکنون انجام و نزدیک به ۷ میلیون تومان در این حوزه جمع‌آوری شده است، ضمن اینکه شهروندان و هم‌استانی‌های عزیز در جریان باشند، کمک‌های هر نفر ۴۰ هزار تومانی آنان به تعداد اعضای خانواده، می‌تواند زمینه آزادی کل زندانیان جرایم غیر عمد را فراهم سازد و این برگ زرینی در تاریخ اجتماعی مردم فرهیم، نوع دوست و فرهنگ‌ساز استان خواهد بود.
رئیس ستاد دیه فارس یادآور شد: شماره کارت ۶۱۰۴۳۳۷۷۷۰۰۳۰۹۶۱ به نام ستاد دیه استان فارس آماده دریافت کمک‌های مردم برای آزادی زندانیان جرایم غیر عمد استان و اهدای شادی به خانواده‌های بی پناه آنان است.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»