به نقل از «خبرگزاری میزان»

شهیدی که شام عروسی اش نان و پنیر بود

تاریخ انتشار: ۱ شهریور ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۴۸۹۸۶۰

خبرگزاری میزان- «حمید ایرانمنش» شهیدی است که عروسی وی در ساده‌ترین حالت برگزار شد. به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان از کرمان، در دوران دفاع مقدس سفره‌هایی برای مراسم عقد و ازدواج جوانان پهن می‌شد که به راستی نظیر نداشتند. عزیزانی با ساده‌زیستی و پاکی و صداقت و با الگو گرفتن از حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) زندگی مشترک، خود را شروع می‌کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه به گوشه‌ای از مراسم ازدواج شهید «حمید ایرانمنش» معروف به «حمید چریک» به روایت همسر شهید «فاطمه حسنی سعدی» می‌پردازیم.

خرید ما به یک دست آینه و شمعدان و حلقه‌ی ازدواج خلاصه شد

مراسم خواستگاری با حضور حمید، ننه طاهره و برادر حمید و خانواده خودم انجام شد و در مراسم قرار خرید عروسی گذاشته شد. مهریه هم (۷۵ هزار تومان) وجه نقد تعیین شد. جالب اینکه وقتی مهریه تعیین می‌کردند، مادرم می‌گفت: کافی است و حمید آقا چانه می‌زد که نه، باید بیشتر باشد و بیشترین رقم را هم پیشنهاد کرد.

خرید ما به یک دست آینه و شمعدان و حلقه‌ی ازدواج خلاصه شد. من و حمید به کمترین چیز‌ها راضی بودیم. مهمترین چیز برای من خلوص نیّت و دینداری حمید بود.

مگر کسی شب عروسی گریه می‌کند

مراسم عقد و عروسی ما در «جوپار» سه روز مانده به ماه مبارک رمضان انجام شد. تعدادی از دوستان و همکاران و جمعی از اقوام در مراسم ساده ما شرکت داشتند. طی مراسم عقد، حمید مرتب قرآن می‌خواند و گریه می‌کرد. همه تعجّب کرده بودند و برایشان سوال بود که مگر کسی شب عروسی گریه می‌کند؟ گریه او به مجلس حال و هوایی روحانی بخشیده بود.

شام عروسی نان و پنیر بود

چهار روز بعد از عروسی به کرمان آمدیم و در منزل پدری حمید ساکن شدیم. قرار شد مجلس عروسی ساده‌ای هم در کرمان بگیریم و، چون ماه مبارک رمضان بود، میهمانان را برای افطار دعوت کنیم. ما هرکاری کردیم که غذای عروسی مطابق رسم معمول باشد، حمید موافقت نکرد. حتی موافق درست کردن برنج هم نبود. گفت، چه کسی را گول می‌زنیم، خودمان را یا دیگران را؟ اگر قرار است این مجلس را شلوغش کنیم، پس چرا خرید عروسی‌مان را آن قدر ساده گرفتیم؟

و وقتی احساس کرد کاملاً مجاب نشده‌ام، گفت: مطمئن باش این طور بریز و بپاش‌ها اسراف است و خدا راضی نیست و تو از من نخواه که بر خلاف خواست خدا عمل کنم.

من در آن لحظه با استدلالی که او کرد، مجاب شدم، اما وقتی مهمانی برگزار شد، معذب بودم و خودخوری می‌کردم. استدلال حمید را عقلم پذیرفته بود، اما احساسم نه. پیش خود می‌گفتم؛ حالا چه می‌شود... حالا چه می‌گویند...

مادرم می‌گفت: فکرش را نکن، اثر نمی‌کرد. اتّفاقاً حمید برای آن شب استاندار و همکاران خودش را در سپاه و همین طور تعدادی از خانواده‌های پول‌دار کرمان را دعوت کرده بود. فکر می‌کنید شام چه دادیم؟

نان و پنیر! همین. البته سبزی هم بود. من دل تو دلم نبود که برخورد مهمانان با این شام چگونه است؟ وقتی دیدم همکارانش به‌به و چه‌چه می‌کنند و حمید را به خاطر سادگی شامی که داده، تحسین می‌کنند، نفس راحتی کشیدم. هر چند مادرم خبرآورد که به بعضی از مهمان‌ها ناراحت شدند، اما دیگر مهم نبود، چون آن‌هایی که برای من اهمیت داشتند، همان دوستان حمید بودند که آن‌ها هم می‌گفتند؛ حمید با این کارش به ما درس داد.
شجاعت یعنی بتوانی کار درستی را بر خلاف رسم و رسوم که به غلط جا افتاده، انجام بدهی

حمید به من گفت: شجاعت فقط تو جنگیدن و این چیز‌ها نیست. شجاعت یعنی همین که بتوانی کار درستی را بر خلاف رسم و رسوم که به غلط جا افتاده، انجام بدهی. حمید توضیح داد: نمی‌گویم شام مفصل دادن کار غلطی است، من دارم می‌گویم شام ساده دادن هم کار غلطی نیست. شام مفصل دادن کار درستی است، اما اینکه جا افتاده حتماً تو هر مراسمی باید شام و ناهار مفصل بدهی و ساده برگزار کردن آن را غلط بدانی، غلط است.

انتهای پیام/

خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.

منبع: دفاع پرس

منبع: خبرگزاری میزان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۴۸۹۸۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

طعنه هاشمی‌طبا به رئیسی و کابینه‌اش: فکر می‌کنند روز عروسی‌شان است؛ برای یکدیگر نوشابه باز می‌کنند

مصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: مگر نه اینکه باید با حسن ظن با آدم‌ها روبه‌رو شد و مگر اصل بر برائت نیست؟ مگر می‌شود مردم آدم‌هایی را انتخاب کنند که خوب نباشند و مراکز نظارتی آدم‌هایی را تأیید کنند که خوب نباشند؟

با تأیید اصل خوبی آدم‌ها فقط می‌خواهیم ببینیم این وعده‌ها چه سرانجامی یافته است.

طعنه هاشمی طبا به مدافعان دولت رئیسی: در دولت روحانی، نگران سفره مردم بودید، اما در دولت جدید از پوشیدن لنگ و دمپایی و روزه گرفتن حرف می‌زنید.

۱- ساخت چهار میلیون مسکن در چهار سال

۲- ایجاد سالانه یک میلیون شغل

۳- اصلاح نظام بانکی کشور

۴- تک‌رقمی‌شدن تورم

۵- توجه به معیشت و حقوق پزشکان و پرستاران

۶- اجرای خصوصی‌سازی واقعی

۷- استفاده از ۷۰ درصد ظرفیت خالی اقتصاد کشور

۸- مداخله‌نکردن دولت در بازارها

۹- حل مشکل حاشیه‌نشینان

۱۰- نظارت دقیق در زنجیره تأمین، تولید و توزیع کالا

۱۱- جذابیت‌زدایی از سرمایه‌گذاری در حوزه‌های غیرمولد

۱۲- جلوگیری از هدایت سرمایه‌ها به سمت بازار ارز، طلا و زمین

۱۳- اصلاح چندنرخی‌بودن ارز

۱۴- تولید نهاده‌های دامی مورد نیاز در داخل کشور

۱۵- قطع وابستگی سفره مردم به خارج

۱۶- وعده‌های وزیر ارتباطات و فناوری (۶ مورد)

۱۷- وعده‌های وزیر امور اقتصادی و دارایی (۵ مورد)

۱۸- وعده‌های وزیر امور خارجه (۲ مورد)

۱۹- وعده‌های دیگر وزرا چند ده مورد

البته فهرست وعده‌ها بسیار است و در نگاه اول هم می‌توان آن‌هایی را که کلی گفته شده، غربال کرد؛ ولی برخی وعده‌ها آن‌قدر با استحکام لفظ و عدد دقیق گفته می‌شود که جای تردید باقی نمی‌گذارد. فقط از این تعجب می‌کنم که ظرفیت دهان ما تا چه اندازه بزرگ است که این‌همه امر مهم و با حجم وسیع در آن جای می‌گیرد.

اینکه می‌گویند آیا می‌توان ظرفی پیدا کرد که هرچه در آن بریزیم، پر نشود، ظاهرا مصداق آن دهان ماست؛ مثلا دبیر مناطق آزاد چندی پیش گفتند که اماراتی‌ها صد میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در کیش می‌کنند و چینی‌ها رقم بسیار بیشتر (البته عدد را هم گفتند) حال در ۱۴۰۳/۰۲/۰۹ مراسمی از بسته‌های امکان سرمایه‌گذاری در مناطق آزاد بهره‌برداری کردند. این کار مثل آن است که انسان نیازهای زندگی را ردیف کند و بگوید چه کسی حاضر است این کارها را برای من انجام دهد.

این کار ایشان یعنی تکذیب همه سرمایه‌گذاری‌هایی که قبلا گفته بودند، به‌علاوه سرمایه‌گذار خود باید بداند چه کاری می‌خواهد بکند و نه آنکه بسته طرح به او بدهیم و بگوییم تشریف بیاورید و با مراسم رسمی و پرده‌برداری این بسته‌های نه‌چندان مورد علاقه سرمایه‌گذاران را رونمایی کنیم. مگر نمی‌شود بدون پرده‌برداری آن‌ها را منتشر کرد. ظاهرا اصل بر پرده‌برداری است و نه عمل.

یا جناب وزیر صمت در شهریورماه در حضور مقام محترم ریاست‌جمهوری گفتند صد هزار اتومبیل برقی در راستای کاهش آلودگی هوا تا پایان سال ۱۴۰۲ تولید و به مردم عرضه می‌شود. صرف‌نظر از اینکه با ۱۵ میلیون اتومبیل موجود درون بدسوز و سالی یک میلیون تولید اتومبیل درون بدسوز داخلی این وعده کمکی به تلطیف هوا نمی‌کند؛ ولی به هر حال بازشدن پای اتومبیل برقی به کشور خوب است؛ ولی آن صد هزار اتومبیل برقی کجاست؟

البته ما و مردم به شنیدن این وعده‌های بی‌انت‌ها عادت کرده‌ایم و مردم هم باور ندارند که بتوان این‌همه کار انجام داد؛ ولی از نظر روان‌شناختی مردم دوست دارند وعده‌های شیرین بشنوند و به‌همین‌دلیل رأی آن‌ها به هرکسی که بیشتر وعده کلان و شیرین بدهد، تعلق می‌گیرد. جالب است که نه رئیس‌جمهور، نه معاون اول و نه هیچ‌کدام از وزرا توجهی به آینده کشور از لحاظ زیست‌محیطی و زوال کشور از لحاظ زیربناهای تولیدی نکرده‌اند و این می‌رساند که اگر چند درصد به وعده‌های خود اعتقاد داشتند، در این مورد کلا خود را عاجز می‌بینند و عدد صفر را در مقابل این کار گذاشته‌اند.

از طرفی پیچیدگی مسائل کشور به حدی رسیده است که ادعا برای حل آن جرئت بسیار می‌خواهد و ناگفته پیداست که این جرئت نمی‌تواند بر حسب تعقل باشد. متأسفانه تعریف مسائل و مشکلات کشور هم از سوی خوبان مشاغل و حکمرانی و هم از سوی منتقدان به‌درستی انجام نمی‌شود و حسب فریادهای روز اظهار نظر می‌کنند.

چه خوب است که مسئولان کلاه‌شان را قاضی کنند که واقعا قادر به چه کاری هستند و مردم هم کلاه‌شان را قاضی کنند که بدانند چه چیز دارند و چه چیز می‌توانند داشته باشند. مسئولان جهاد تبیین را در شیرین نشان‌دادن حوادث یافته‌اند و نه بیان واقعیت‌های روز کشور که مردم به آن‌ها آگاه شوند.

بحمدالله اینک کشور در دست خوبان افتاده است و ناخوبان پاک‌سازی شده‌اند و به کناری رفته‌اند. خوبان هم فکر می‌کنند روز عروسی‌شان است و برای یکدیگر نوشابه باز می‌کنند؛ هرچند خودشان در ضمیرشان اعتراف دارند کاری نمی‌توانند انجام دهند، چه رسد به کارهای پیچیده زمین‌مانده که کارستان است و البته هرازچندگاه همین خوبان به این نتیجه می‌رسند که فقط خودشان خوب هستند و دیگر همفکران را طرد می‌کنند.

به نظر می‌رسد گروهی به این باور رسیده‌اند که اینک «عروسی خوبان» است؛ همان خوبانی که وعده‌های‌شان صرفا وعده است و اگر وعده نبود که به آن نمی‌گفتند «وعده». اگر خیلی فکر می‌کنند که روز عروسی‌شان است، به گفته سعدی روی آورند که فرمود: «محال است که هنرمندان بمیرند و بی‌هنران جای ایشان بگیرند»؛ ولی آنان «یعلمون ظاهر الحیوه الدنیا» هستند؛ درحالی‌که گفته سعدی در تاریخ اثبات شده است؛ پس خوبان بدانند از زمره «و هم عن الاخره هم غافلون» نباشند. مغرور به امروز، «روز عروسی» نباشند.

ما هیچ‌کدام ابرمرد و قهرمان بی‌انت‌ها نیستیم. اگر همان امت وسط باشیم و منصف، کارمان بیشتر پیش می‌رود. خوبان اندکی تواضع کنند و تجربه سه سال گذشته را مرور کنند و صادقانه بر خود ملاحظه کنند که کدام کار را می‌توانند انجام دهند و بگویند. بیش‌ازاین از آن‌ها توقع نداریم.