◄ از گفتوگوی فرهنگ‌ها تا جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری
تاریخ انتشار: ۱ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۸۱۴۹۳۵
تین‌نیوز |
وبلاگ هادی خانیکی-سخنان ۲ روز پیش ترامپ و نتانیاهو در این نشست نوعی همسرایی و همصدایی برای بازخوانی خشونت‌بارترین اندیشه‌های تاریخی بود. فصلی نو افزوده بر کتاب معتبر تاریخ بی‌خردی باربارا تاکمن بوده تا از یاد‌ها نرود که «بی‌خردی زمان و مکان نمی‌شناسد، بی‌زمان و جهانشمول است»
دکتر حسن روحانی رئیس‌جمهوری اسلامی ایران هم دیروز در سویه‌ای دیگر همان سخن سنجیده‌ای را باز خواند که پنج سال پیش در دعوت عام جهانیان برای خلق «جهانی عاری از خشونت وافراطی‌گری» به زبان آورده بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نوزده سال پیش در سی‌ام شهریور ماه ۱۳۷۷، صدای سید محمد خاتمی رئیس جمهوری منتخب ملت‌ایران در سرسرای پنجاه و سومین مجمع سازمان ملل متحد پیچید که «من از ایران سرافراز آمده‌ام، به نمایندگی از ملتی بزرگ
و پر آوازه که ده‌ها قرن پیش صاحب تمدن بوده و پس از پذیرش آیین اسلام در تأسیس و تمدن اسلامی نقش ممتاز داشته است. و به نام جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد می‌کنم که به عنوان گام اول سال ۲۰۰۱ از سوی سازمان ملل سال گفتوگوی تمدن‌ها نامیده شود، با این امید که با این گفت‌و‌گو نخستین گام‌های ضروری برای تحقق عدالت و آزادی جهانی برداشته شود.»
این سخن مقبول افتاد و قطعنامه شماره ۵۳۲۲ اجلاس عمومی آن را به متن حقوقی الزام‌آوری در عرصه بین‌المللی تبدیل کرد که بر‌اساس آن «دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و غیر‌دولتی موظف شدند برای ارتقای مفهوم گفتوگوی تمدن‌ها، برنامه‌های مناسب فرهنگی، آموزشی و اجتماعی تدوین و اجرا نمایند.» گفتوگوی تمدن‌ها و فرهنگ‌ها که مورد استقبال جامعه جهانی بویژه اصحاب فکر و فرهنگ قرار گرفت، در واقع درصدد ارائه گفتمان و پارادایم جدیدی بود که در آن تسلط به دانش و آشنایی با مهارت‌های گفت‌و‌گو می‌تواند جهان رااز موقعیت‌های مخاطره‌آمیز خارج کند و راه و رسمی نو فراروی انسان‌ها و جامعه‌های تشنه آزادی و عدالت قرار دهد.
گفت‌و‌گو را می‌توان کوششی برای تضعیف وضع تراژیک جهان دانست و خشونت و افراطی‌گری را به کمک آن در همه‌جا به حاشیه راند. از آن پس هرچه جهان از پیدایی وضعیت‌های ضد گفت‌و‌گویی در غرب و شرق خود بیشتر زیان دید، جدی‌تر در اندیشه پیشبرد «گفتوگوی فرهنگ‌ها» برآمد. مروری بر آنچه در طول این ایام از مراکز دانشگاهی و فرهنگی و در نهادهای مدنی و سیاسی حاصل شده است می‌تواند یادآور این باشد که راهبرد «گفتوگوی فرهنگ‌ها» ظرفیتی جدید و وسیع برای خارج کردن جهان از موقعیت‌های خشونت‌زا و بحران‌آفرین است. سی‌ام شهریور که «روز ملی گفتوگوی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها» بود و متأسفانه به دستور دولت احمدی‌نژاد از تقویم ایران خارج شد، بخشی از میراث و تبار ملت ایران در مبارزه با افراطی‌گری و خشونت است. این روز در ذهن و دل ملت ما ثبت شده است و از یاد نمی‌رود، پس آیا زمان آن نیست که در پرتو این میراث گفت‌و‌گویی، جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری را بازخوانی کنیم؟
منبع: تین نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۸۱۴۹۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
روایتی از پیشتازی نصف‌جهان و اهالی آن در عرصه شعر و ادبیات
یک دانشیار زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه اصفهان سال‌ها زبان بومی خود را داشته است، گفت: خاقانی از افرادی بود که هیچکس را به شاعری قبول نداشت اما در برابر شاعری به نام سنایی سر تعظیم فرو می‌آورد؛ در همین راستا باید بگوییم سنایی خود را شاگرد استادی چون ابوالفتح اصفهانی می‌داند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، محمد ابراهیم ایرج‌پور شامگاه سه‌شنبه _چهارم اردیبهشت_ در برنامه تلویزیونی بهار بهار با اشاره به فرهنگ غنی اصفهان در حوزه‌های مختلف اظهار کرد: حقیقت این است که اصفهان در حوزه‌های مختلف حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و ادبیات نیز از این قاعده مستثنی نیست.
وی افزود: دریای سخنی که در اصفهان جوشیده تا اقصی نقاط جهان را پیموده و در همین راستا برنامه‌های بسیاری می‌توان از آن ساخت.
این دانشیار زبان و ادبیات فارسی با اشاره به سیر تاریخ ادبیات، شعر و فرهنگ اصفهان تصریح کرد: بعد از اسلام و در چند دوره تاریخی، اصفهان به‌عنوان پایتخت قرار گرفته و از مهم‌ترین این دوره‌ها می‌توان به دوره صفوی و سلجوقی اشاره داشت که رنگ و بوی ادبیات بیشتر بر مشام می‌رسد.
ایرج‌پور با نگاهی به سبک‌شناسی در شعر فارسی عنوان کرد: شعر فارسی از لحاظ سبک شناسی چند دوره عمده دارد که سبک خراسانی آغازین است چراکه زبان فارسی نو یا دری از خطه خراسان سرچشمه گرفته و طبیعتاً شعر فارسی نیز از آن دوره و مکان برخاسته است.
وی با اشاره به اینکه دوره بعدی سبک عراقی است که دو مکان عرب و عجم دارد، گفت: منظور از عراق عجم جایی است که ما در آن قرار داریم و شامل قسمت میانی ایران همچون اصفهان، ری، همدان، اراک و مواردی از این دست است که سبک عراقی برخاسته از این ناحیه است؛ همچنین سبک بعدی هندی است و بعد از آن دوره بازگشت را داریم.
این دانشیار زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه اصفهان سال‌ها زبان بومی خود را داشته و فارسی مشهور پس از دوره صفوی رایج شده است، اظهار کرد: خاقانی از افرادی بود که هیچکس را به شاعری قبول نداشته اما در برابر شاعری به نام سنایی سر تعظیم فرو می‌آورد؛ در همین راستا باید بگوییم سنایی خود را شاگرد استادی چون ابوالفتح اصفهانی می‌داند که به دو زبان شعر می‌گفته.
ایرج‌پور با بیان اینکه در سبک عراقی شاعران بزرگی همچون کمال‌الدین اصفهانی را داریم، ادامه داد: در دوره صفوی و سبک هندی که معروف به سبک اصفهانی است، چون از شعر کمتر استقبال می‌شد شاعران زیادی به هند رفتند اما ویژگی اصلی سبک هندی این است که پرورندگان آن همچون صائب و شاعران زیادی همچون او از اصفهان برخاستند.
وی با بیان اینکه پس از سبک هندی دوره بازگشت را داریم که در آن شاعران دانشمند با محوریت مشتاق اصفهانی کنار هم آمدند و انجمنی بنیانگذاری کرده و دوره جدیدی را در شعر آغاز کردند، تصریح کرد: اگرچه در این دوره تقلید و تکرار وجود داشته اما استاد صفا و سایر افرادی همچون او می‌گویند چه بسا زبان فارسی به طور کلی دچار نابودی می‌شد و این افراد تنها کسانی بودند که با بازگشت خود به شاعران بزرگ سعی کردند این زبان را پاس داشته و آن را حفظ کنند.
این دانشیار زبان و ادبیات فارسی با بیان داستانی از سفرنامه ناصرخسرو در ۱۰۰۱ سال پیش و در طی سفر کوتاه خود به اصفهان گفت: امید به اینکه بازگردیم و این شهر را بشناسیم و برای فرهنگ خود وقت بگذاریم چراکه فرهنگ، هنر و ادب ما غذای روح است که از آن غافل هستیم.
ایرج‌پور اظهار کرد: ما شهر، فرهنگ و داشته‌های اصفهان را نمی‌شناسیم در همین راستا معرفی کردن مهم‌ترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم تا جایگاه آن را شناخته، به او احترام بگذاریم و در حفظ و پویایی آن تلاش کنیم.
در بخشی دیگر از این برنامه نیز محمد قدسی استاد دانشگاه و حوزه اظهار کرد: از دیرباز شاعرانی همچون سعدی، مولانا، حافظ، صائب و افرادی از این دست را داشتیم که مطالعاتی در مورد معارف دینی داشتند و با دقت نظرهای خود در روایات و آیات و با آمیختن تخیل، شعر فارسی را ارائه و برای ما فرهنگ ساختند.
وی ادامه داد: در ابتدا به نظر می‌رسد که شاعر و شاعر شدن شدن ساده است، غافل از اینکه شاعری اگر بخواهد تمام ابعاد فرهنگی را داشته باشد باید مطالعات سنگینی کند، به خواندن هیچ کتابی بسنده نکند، رنج، تحقیق و تفحص کند، از شاعران پیشین خود الهام بگیرد و روز به روز ذوق خود را تقویت، خلوت سحر و تقوا داشته و مانند سعدی، مولانا و… جامعیت داشته باشد.
این استاد دانشگاه و حوزه تصریح کرد: هر عصری ویژگی‌ها و نقطه نظرات خود را دارد اما اگر شاعری بخواهد در عصر مدرنیته فرهنگ‌سازی کند باید خیلی رنج بکشد تا معارف خود یعنی قرآن و روایات را به اضافه زبان نو که جوان ما آن را بفهمد، تلفیق کند.
قدسی با بیان داستانی افزود: نام قدیمی اصفهان جی بوده و افتخار داریم که از جی ما سلمان فارسی برخاسته؛ همچنین لازم به ذکر است که در ۷۶۰ کتاب، از اصفهان سخن گفته شده و این عجیب است و نشان از مهم بودن آن در دوره‌ها و سلسله‌های مختلف دارد.
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد