چیزی به نام هنر در شهرستان‌ها وجود ندارد/ گورستان محل تمرینمان شده‌بود
تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۸۵۳۰۷۷
عزت‌الله قمی را پدر تئاتر ورامین می‌دانند. او از چهل سال بی‌توجهی به تئاتر ورامین می‌گوید. شاگرد سابق سمندریان می‌گوید در شهرستان‌ها هنر وجود ندارد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، وضعیت تئاتر استان تهران برخلاف مرکزیت آن چندان جذاب و مناسب نیست. وضعیت فرهنگی برخی شهرستان‌ها به بهانه نزدیکی به تهران منجر به کمبودها و فقدان‌ها شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وضعیت به زعم هنرمندان دماوند و پیشوا و قرچک و ... نیز چندان مطلوب نیست. از همین رو در جشنواره استانی تهران پای صحبت عزت‌الله قمی نشستیم که چهل سال زندگی خود را صرف آموزش در ورامین کرده است. در شرایطی که او می‌توانست در دهه شصت به جرگه فعالان امروزی تئاتر بپیوندد، با توجه به حرفه دبیریش، تدریس تئاتر در ورامین را پیشه کرد.
آنچه می‌خوانید گفته‌های کامل این هنرمند پیشکسوت درباره تئاتر ورامین است.
***
تسنیم: تئاتر را از کجا یاد گرفتید؟ کجا آموزش دیدید؟
قمی: من بچه ورامین هستم. کار تئاتر را ابتدا از مدرسه شروع کردم. بعد دیپلم گرفتم تربیت‌معلم شهری ری رفتم، اولین دوره‌ای که تربیت‌معلم در تهران ایجاد شد ما بودیم. بعد از تربیت‌معلم رفتم دانشکده هنرهای دراماتیک، سال 56 بود و البته لیسانس من 8 سال طول کشید. به انقلاب فرهنگی برخورد و فارغ‌التحصیلی من بعد از انقلاب بود.
تسنیم: چرا شما آمدید ورامین؟
لیسانسم طول کشید دوزیست شده بودم و نمی‌دانستم چه بکنم
قمی: من در ورامین بودم و به تهران رفت‌وآمد می‌کردم. بعد چون لیسانسم طول کشید دوزیست شده بودم و نمی‌دانستم چه بکنم. آموزش‌وپرورش را ادامه بدهم یا تئاتر را ادامه بدهم؟! بعد در مدرسه برای بچه‌ها کار می‌کردم. با بچه‌ها در مدرسه شروع کردم به کار کردن و بعد انجمن نمایش تأسیس شد و کارمان را با انجمن نمایش شروع کردیم. 3 سال هم در وزارتخانه آموزش‌وپرورش بودم و کارشناس تئاتر وزارتخانه بودم.
تئاتر در آموزش‌وپرورش جدی نیست
بعد دیدم ظاهراً تئاتر در آموزش‌وپرورش جدی نیست. من یک طرحی دادم که بچه‌های امور تربیتی بیایند و ما 300، 400 ساعت آموزش تئاتر برای آنها برگزار کنیم بروند در مدرسه‌ها تئاتر کار کنند و ظاهراً گفتند خیلی قضیه را جدی گرفته‌ای، بعد دیدم جدی نیست از وزارتخانه برگشتم و این قضیه برای سال 68 تا 71 است؛ ولی در همان زمانی که در وزارتخانه بودم، جشنواره‌های تئاتر را خوب برگزار می‌کردیم، اساتید را دعوت می‌کردیم . می‌آمدند.
تسنیم: رابطه‌ای با کانون پرورشی نداشتید؟
قمی: نه. بعد از آنجا برگشتم آمدم داخل مدرسه و در جنوب شهر با بچه‌هایی که احساس می‌کردم مستعد هستند، هم درس می‌دادم و هم کار می‌کردم، من زبان انگلیسی تدریس می‌کردم و بعد احساس کردم در انجمن کار کنم. فیلم و سریال هم البته کار کردم.
تسنیم: هم‌دوره‌ای‌های شما چه کسانی هستند؟
قمی: مجید بزاز، خانم افسر اسدی بود، گوهر خیراندیش بود، جهان‌تاب بود، پیروانی بود.
تسنیم: رابطه‌تان را با دوستان کم کردید یا قطع شد؟
قمی: نه، ارتباط قطع شد، یعنی خانه هنر در تهران است. در شهرستان‌ها اصلاً مطرح نیست و چیزی به نام هنر در شهرستان‌ها وجود ندارد.
تسنیم: وقتی آمدید در مدارس شروع به آموزش کردید چیزی به نام تئاتر وجود داشت؟
قمی: بله پیش از انقلاب در سال 53 ما جشنواره تئاتر برگزار کردیم تحت عنوان تئاتر شهرستان.
تسنیم: بعد آدم‌های معروفی آنجا بودند؟
قمی: آقای نصیریان آمدند، اداره تئاتر کمک کرد، هادی اسماعیلی آمد، جمشید لایق بود، دو گروه آن زمان برنامه داشت یک گروه تئاتر پیچ، یک گروه تئاتر همفکر که من بنیانگذار گروه همفکر بودم.
تسنیم: فقط آن جشنواره بود یا سالهای بعد ادامه پیدا کرد؟
قمی: نه، همان سال برگزار شد و بعد دیگر تکرار نشد، سالن خوبِ اجرایی هم نداشتیم، آن زمان یک سالنِ پیش‌آهنگی بود که الآن کانون فرهنگی - تربیتی آموزش‌وپرورش است، یک سالن دیگری هم بود که جنب آن دبیرستان دخترانه بود. آن زمان اجرای عموم بود و خوب هم استقبال می‌شد.
تسنیم: چه شد که قطع شد؟
قمی: وقتی انقلاب شد و جنگ شد و همه‌چیز تحت تأثیر این قضایا گرفت. بعد با بچه‌هایی که کار می‌کردیم یک عده رفتند، یک عده دنبال مسائل دیگری داشتند و از آن حالت خارج شد.
تسنیم: جنگ باعث شد وضعیت در تهران کمی تغییر کند ولی گروه‌های دیگری فعال شوند، این اتفاقات در ورامین هیچ‌وقت نیفتاد؟
قمی: یکسری از بچه‌ها بودند تئاتر کار می‌کردند ولی تئاترشان بیشتر تبلیغی بود تا تئاتر، مثلاً به آن شکل که بیشتر تهییج کننده بود، چون ما در ابتدا کار کرده بودیم فکر می‌کردند ما طاغوتی هستیم، درصورتی‌که ما سال 56 وارد دانشگاه شدم، سال 55 فارغ‌التحصیل تربیت‌معلم بودم و هیچ‌کدام از این قضایا نبود، آدم‌هایی را که تئاتر کار می‌کردند می‌شناختیم بعد همان افراد آمدند از ما خواستند تئاتر کار کنیم.
تسنیم: شما در این سال‌ها خودتان را وقف آموزش کردید؟
قمی: بله مدام در انجمن نمایش کلاس برگزار کردم، هنرجو تربیت کردم، مابین آن هم فیلم و سریالی بوده کار کردم.
تسنیم: در بین شاگردان شما آدم معروفی هم ظهور کرد؟ آقای امینی شاگرد شما بودند؟
قمی: بله آقای شفیعی، سپهر محمدی الآن نویسنده و کارگردان است، آقای رشید جعفری الآن خرم‌آباد است، محمد حیدری الآن فیلم‌ساز، تئاتر عروسی کارگردانی کرده و فعال هستند، علی اردستانی تلویزیون کار می‌کند.
تسنیم: در چه حوزه‌ای بیشتر تدریس می‌کردید؟
قمی: در تئاتر معلمی می‌کردم؛ ولی برای من اخلاق خیلی مهم است. هنوز هم معتقدم اگر هنرمند اخلاق نداشته باشد فاجعه است و هنر برای من مقدس بوده .شما یک نفر را در این شهر نمی‌توانید پیدا کنید که در این رشته بوده و یک مشکل اخلاقی در این قضایا داشته باشد. همیشه سعی کردم بچه‌ها از این قضایا بری باشند. شاید یکی از عللش این بود که پایگاه ما در آموزش‌وپرورش محکم شده بود و هر کاری نمی‌کردم و حریم داشتم. اگر حریم حفظ می‌شد کار می‌کردم و اگر حفظ نمی‌شد کار نمی‌کردم. متن را می‌خواندم اگر خوب بود کار می‌کردم.
تسنیم: نگرش شما از استادی در دانشگاه به شما منتقل شده بود یا نه؟
سمندریان در کلاس به بچه‌ها می‌گفت از او (من) یاد بگیرید
قمی: مثلاً آقای سمندریان برای من خیلی مهم بود. استاد من بود، حتی در کلاس به بچه‌ها می‌گفت از او (من) یاد بگیرید. 50 کیلومتر می‌آید، 50 کیلومتر برمی‌گردد، من خوابگاهی نبودم، حتی می‌گفت من از قمی خجالت می‌کشم کارش را انجام می‌دهد شما کارتان را انجام نمی‌دهید، ما شبانه درس می‌خواندیم؛ چون من صبح‌ها تدریس می‌کردم و شبانه دراماتیک می‌خواندم. وقتی برمی‌گشتم چون وسیله نقلیه نداشتم با اتوبوس و مینی‌بوس می‌رفتم، گاهی دلهره داشتم که ماشین است یا نیست که سوار شوم و بروم.
تسنیم: آموزش در تئاتر یکسری امکانات نیاز دارد، شما اینجا با امکانات صفری احتمالاً روبه‌رو شدید. با این قضیه چگونه کنار آمدید؟
در گورستان تمرین می‌کردیم؛ در ورامین برای تمرین جا نبود
قمی: من وقتی شرایط را دیدم گفتم در این شرایط من باید کار کنم، یک نمایشی کار کردیم «تصویر شکسته» و ما در گورستان می‌رفتیم تمرین می‌کردیم. در ورامین چون برای تمرین جا نبود با بچه‌ها می‌رفتیم در گورستان تمرین می‌کردیم. من فکر گفتم حالا شرایط که این‌طوری است من نمی‌توانستم بدون فعالیت باشم و منتظر باشم تا شرایط فراهم شوم و بعد کار کنم، شروع کردم به تئاتر کار کردن؛ ولی امکاناتی وجود نداشت البته الآن هم وجود ندارد.
تسنیم: الآن شما 40 سال است در ورامین تئاتر کار می‌کنید. غیر از شما کسی بود که در این 40 سال آموزش بدهد یا شما پیشگام بودید؟
الآن همه می‌گویند پدر تئاتر ورامین فلانی (من) است
قمی: اگر خودخواهی و اغراق نباشد، آن زمان کسانی در این قضیه بودند آقای عبادالله کریمی آمد اینجا، آموزش می‌داد. البته از زمانی که انجمن نمایشی درست شد به مرور اساتید آمدند آنجا؛ ولی مانند من تداوم نداشتند. می‌آمدند یک دورهٔ کوتاهی برگزار می‌کردند و می‌رفتند. الآن همه می‌گویند پدر تئاتر ورامین فلانی است.
تسنیم: در 40 سال پیش امکاناتی نبوده اما بعد از 40 سال چه اتفاقی افتاده است؟ آیا به مطلوب خودتان رسیدید و در ورامین شکل گرفته است؟ الآن شما تعداد زیادی شاگرد و هنرجو دارید، الآن وضعیت سخت‌افزاری برای آموزش چگونه است؟
الآن حتی یک پلاتوی تمرین نداریم، جا برای تمرین نداریم
قمی: ما الآن حتی یک پلاتوی تمرین نداریم، جا برای تمرین نداریم، قبلاً یک پلاتویی بود بعد آن را به گالری تبدیل کردند، بعد دیدند بچه‌ها نیاز دارند گاهی در اختیار آموزش و تمرین می‌گذارند ولی جای تمرین و آموزش نیست، این است که نه امکانات تهویهٔ خوبی دارد، نه پارکتی دارد و ما دست‌به‌عصا کار می‌کنیم، فرهنگسرای رازی ابتدا کتابخانه بود.
تسنیم: چه سالی ساختند؟
هیچ امکاناتی نداریم، یک کتابخانه و یک سینما
قمی: سال 56 قبل از انقلاب؛ ولی نیمه‌کاره بود و بعد از انقلاب تمام شد. یک شرکت ایتالیایی هم کار کرده بود. آن زمان ورامین جزء سمنان بود. این کتابخانه هم از صدقه‌سر بچه‌های تئاتر است. ما نمایش ضیافت بیضایی را در سمنان و شاهرود اجرا کردیم و من کارگردان بودم و رسیدیم به سمنان مدیر کتابخانه گفت این گروه از کجا آمده‌اند؟ گفتند از ورامین آمدند، من را صدا کردند، گفتند این ماکت کتابخانه است دو سال است بودجه می‌آید؛ ولی زمین برای این کتابخانه تخصیص نمی‌دهند که ما از شهردار خواهش کردیم زمین را گرفتند و این کتابخانه را ساختند. کتابخانه الآن فرهنگسرا شده است، درصورتی‌که فرهنگسرا نیست؛ چون جایی ندارد. ما سال 53 اینجا جشنواره برگزار کردیم، 45 سال است تئاتر در اینجا برپا بوده، حالا در اینجا چه داریم؟! هیچ امکاناتی نداریم، یک کتابخانه و یک سینما.
تسنیم: جمعیت اینجا چقدر است؟
نیرویی که آموزش می‌دهیم، زمان بهره‌برداری می‌روند تهران
قمی: چند سال پیش 700 هزار نفر بود و این امکانات برای این جمعیت خیلی کم است و اصلاً امکاناتی نیست. یک بدی هم دارد .ما نیرویی که آموزش می‌دهیم و تربیت می‌کنیم وقتی زمان بهره‌برداری آنها فرامی‌رسد می‌روند تهران. یعنی ورامین مشخص نیست شهرستان است، مرکز استان است؟ خوابگاه است؟ همه تا چیزی یاد می‌گیرند سریع می‌روند تهران.
تسنیم: چرا در این 40 سال با وجود اینکه شما خواسته‌هایتان را هم گفتید، منجر به ساختن یک سالن تئاتر یا حتی یک پلاتو نشده است؟
یک فرهنگسرا داریم که به نیروی انتظامی دادند
قمی: نیاز و ضرورتش را احساس نمی‌کردندو گفتیمو مثلاً فرهنگسرا را من به نمایندهٔ شهرمان گفتم، نماینده شهر ما آموزش‌وپرورشی بوده، گفتم چرا ما نباید یک سالن خوب داشته باشیم؟ گفت تلاش می‌کنیم اتفاق بیفتد و این قول را برای اتفاقات جدید دادند و امیدواریم این کار را بکنند و ضرورت ایجاد آن را حس کنند. ورامین یک نماینده دارد آقای نقویان. الآن خیلی جالب است. ما یک فرهنگسرا داریم که به نیروی انتظامی دادند. هنوز آن را به اداره شهر واگذار نکردند، می‌گویند می‌دهیم، نمی‌دهیم. الآن آماده بهره‌برداری است و همه امکانات را هم دارد و الآن دست پلیس راهنمایی و رانندگی است.
تسنیم: این ساختمان ارشاد ساخته است؟
مواد مخدری که نمی‌توانند رد کنند سرریز می‌شود داخل ورامین
قمی: بله. ورامین، شریف‌آباد، گلوگاه تهران است، مواد مخدری که نمی‌توانند رد کنند سرریز می‌شود داخل ورامین، حالا شما تصور کنید شهری که در آن مواد مخدر سرریز می‌شود و مهاجر و حاشیه‌نشینی زیاد دارد، نباید از نظر فرهنگی به آن توجه شود؟ در حد لازم توجه نشده است.
تسنیم: الآن این آسیب‌های اجتماعی در ورامین و پیشوا بارز است؟
در روزنامه ورامین خواندم 130 قهوه‌خانه در ورامین وجود دارد
قمی: اعتیاد که فراوان است و بعد بیکاری وجود دارد و باعث این آسیب‌ها می‌شود. شهر ما تاریخی است، نمونه‌اش مسجد جامع ورامین که 800 سال سابقه دارد یا قلعه ایرج برای دوره اشکانیان است. این شهر با این سابقه فرهنگی از نظر امکانات وضع خوبی ندارد. در سطح خود ورامین دو سه استخر مناسب ندارد. من چند وقت پیش در روزنامه ورامین خواندم 130 قهوه‌خانه در ورامین وجود دارد و شما تصور کنید جوان‌ها در این قهوه‌خانه‌ها می‌خواهند چه کنند؟ اگر کار فرهنگی نکند و مراکز فرهنگی و تفریحی نباشد، این بستر آماده است برای همه نوع بزه‌کاری.
تسنیم: امیدی دارید در ورامین اتفاقی بیفتد؟
قمی: امیدواریم و ما همیشه با امید زندگی کردیم وقتی سال 53 در ورامین جشنواره تئاتر برگزار کردیم الآن که سال 96 است ما نباید دو سه سالن مناسب در سطح شهر داشته باشیم؟! بعد این سالن تئاتر ما تشکیلات و لباس داشته باشد. الآن اگر بچه‌های تئاتر وسط اجرا دستشویی داشته باشند، حتی یک دستشویی نیست که آنها بروند، اتاق گریم ندارد، دستشویی ندارد.
تسنیم: اگر ورامین سالن داشته باشد این ظرفیت را دارد که در طول سال فعال باشد؟
قمی: بله، ظرفیتش را دارد به شرط مدیریت درست، مدیریت فرهنگی باشد نه مدیری که با مقولهٔ فرهنگی آشنا نباشد. هنرمندان دنبال برخوردِ عاطفی و انسانی هستند، مدیریت سخت است و مدیریت بر هنرمندان سخت‌تر است. ما چیزی نمی‌خواهیم. درمجموع اگر هم باشد باید با یک برنامه‌ریزی درست داشته باشد. تئاتر کودک می‌تواند اجرا شود و الآن گاهی اتفاق می‌افتد و آن هم مناسبتی و هنرمندان اینجا انجام می‌دهند. این پتانسیل را دارد؛ ولی امکانات وجود ندارد. من خودم 3،4 ماه تئاتر تمرین می‌کنم می‌گویند 10 روز بیشتر نمی‌توانید اجرا کنید.
تسنیم: مخاطب چگونه است؟
قمی: بستگی به نوع کار دارد، بچه‌های کمدی را بیشتر دوست، تئاتر به معنای علمی‌اش به خاطر بافت جمعیتی که بیشتر کشاورز و کارگر هستند نه خیلی مخاطب ندارد.
تسنیم: تئاتر به مثابه سرگرمی در ورامین جواب می‌دهد؛
قمی: صد درصد جواب می‌دهد.
تسنیم: آقای شفیعی در ورامین بعد از بازدید از ورامین به شما چه قول‌هایی دادند؟
در آلمان مدرسه‌ای دیدم که دو سالن تئاترداشت
قمی: با انرژی دارند جلو می‌روند. الآن یک ساختمانی کنار فرهنگسرا دارند می‌سازند که می‌خواهند آنجا یک گالری ایجاد کنند برای هنرهای تجسمی، طبقه دوم آن را بدهند به عنوان محلی برای تئاتر و حداقل بتوانند آنجا یک بلک‌باکس ایجاد بکند و اداره ارشاد به مرکز هنرهای نمایشی واگذار کند و مرکز هنرهای نمایشی هم شنیدم گفته است حمایت می‌کند. وقتی یک نفر دارد تئاتر کار می‌کند باید تأمین مالی داشته باشد، بچه‌ها از من می‌پرسند ما رشته تئاتر را ادامه بدهیم یا نه؟ نمی‌توانم بگویم ادامه بدهید چون آینده‌اش مشخص نیست، من یک پیشنهادی دادم گفتم این همه دانشجوی تئاتر جذب می‌کنید، تئاتر را بیاورند داخل آموزش‌وپرورش، چرا نباید در مدارس ما کلاس تئاتر وجود داشته باشد که کارشناسان تئاتر بروند داخل مدارس تئاتر کار کنند؟ اگر اینها آموزش درست ببینند و کلاس تئاتر در مدارس باشد حداقل تماشاگرانِ خوبی تربیت می‌شود و سطحی تربیت نمی‌شوند و آیندهٔ تئاتر تأمین می‌شود. من رفتم یک مدرسه‌ای در آلمان دیدم دو سالن تئاتر دارند و حتی یک سالن موسیقی دارند و شنیدم اینها از سال اول مدرسه حجم‌سازی انجام می‌دهند درصورتی‌که حجم‌سازی در رشته تئاتر عروسکی سال سوم اتفاق می‌افتد و تخصصی است.
تسنیم: شما در مدرسه تئاتر آموزش دادید و آیا نتیجه‌ای هم در خلاقیت بچه‌ها در تئاتر گرفتید؟
قمی: بله. یکی از چیزهایی که در مدرسه من را نگه داشت کار تئاتری بود، یعنی رفتن در صحنه و ارتباطات، من را به مدرسه علاقه‌مند کرد، خودش برای بچه‌ها جذابیت دارد البته اگر مربیِ کاردانی نباشد می‌تواند بد باشد، الآن مثلاً در مدرسه تئاتر کار می‌کند اصلاً نمی‌شناسد، نمایشنامه را می‌دهد دست بچه‌ها می‌گوید بروید کار کنید، چون نمی‌شناسد نمی‌تواند کاری بکند به خاطر همین تئاتر در آموزش‌وپرورش از بین رفته است. سالهای قبل در آموزش‌وپرورش مسابقه برگزار می‌شد دو روز مسابقات برگزار می‌شد الآن نصفِ روز هم نیست از تمام دبیرستان‌ها دو گروه می‌آیند ابتدایی که نداریم، راهنمایی هم 3، 4 گروه می‌آیند و نصف روز هم نمی‌شود. این کار آزمایش خودش را داده و در تمام کشورها دارند از آن استفاده می‌کنند.
تسنیم: شما هنوز در آموزش‌وپرورش مشغول هستید؟
قمی: نه، بازنشسته شدم. من الآن در فرهنگسرا کار می‌کنم. من یک کلاس دارم ابتدا تئاتر را به آنها معرفی می‌کنم بعد می‌گویم تئاتر انسان‌محور است و ما کار اندیشه‌ای با اینها می‌کنیم فقط کار فرهنگی نیست، روانشناسی، جامعه‌شناسی، تاریخ، همه اینها را با آنها کار می‌کنیم، یکی از بچه‌ها می‌گفت آقا حوزه‌ای درس می‌دهد گفتم اگر بخواهید بروید روی صحنه باید بشناسید، باید همه‌چیز را بدانید و بعد وارد صحنه شوید و الآن نزدیک 30، 40 از کلاس‌های ما وارد دانشگاه شدند و با آنها در ارتباط هستم.
تسنیم: الآن بچه‌هایی که در ورامین فعال هستند در انتخاب متن‌هایشان از شما کمک گرفتند؟ مشاوره می‌گیرند؟
قمی: کم؛ یعنی مستقل می‌شوند خودشان می‌خواهند کار انجام بدهند. چون همهٔ اینها جنبهٔ اقتصادی دارد طرف 3 سال تئاتر کار می‌کند بعد می‌ماند چه بکند، بعد میان‌بُر می‌زند گروه تشکیل می‌دهد، چون کنترلی نیست و کیفیتی هم مهم نیست او کارگردان می‌شود و برای خودش پرستیژی قائل می‌شود و دیگر نیاز به آموزش نمی‌بیند، مدیر بودن در این قضایا خیلی مهم است، من معتقدم چرا می‌گوییم در آموزش‌وپرورش بچه‌های حتی تا 15 سالگی نباید برای عموم تئاتر کنند چون ضرر دارد و یک شخصیت‌هایی برای آنها تثبیت می‌شود باید با این کارها تئاتر خلاق کار شود. یا برای خودشان یا نهایتاً پدر و مادرها و آن هم بد است بچه‌ها باید برای خودشان کار کنند، تأثیری که در آن سن برای آنها می‌گذرد خیلی وحشتناک است چون یک شخصیت کاذب پیدا می‌کنند. چرا در بازیگری می‌گوییم یک بازیگر خوب بازیگری است که به سن کودکی‌اش برگردد؟ چون آن من اجتماعی‌اش گرفته شود و آن زمان می‌تواند به خلاقیت برسد، اگر در صحنه مدام احساس کنم دارم قضاوت می‌شوم می‌خواهم وارد جلدی شوم که شاید آن را نمی‌شناسم.
تسنیم: آینده تئاتر ورامین را چگونه می‌بینید؟
قمی: من تئاتر ورامین را جدا از تئاتر کشور نمی‌بینم، تئاتر شهرستان‌ها خیلی برای من مهم است، تئاتر شهرستان‌ها فراموش شده است، امیدواریم تا مدت‌ها اینها انجمن نمایشی نداشتند جدیداً این اتفاق می‌افتد درست است 20 دوره انجام می‌شود ولی هرکسی آمد یک‌چیزی گفت و رفت. من هنوز با این سن و سال باید از جیب خودم پول بگذارم برای وسایل اولیه تئاتر، چون متولی ندارد و حمایت نمی‌شود و من چند نمایش این دوره کار کردم. آقای شفیعی کمک مختصری کرد که تاکنون این اتفاق نیفتاده بود. یک‌زمانی کار می‌کردید ارشاد 100 یا 200 تومان می‌دادند. یکی دو نفر از دوستان من کار را دیده بودند می‌گفتند تو چگونه جرئت می‌کنی با دو پرژکتور اجرا می‌کنی؟! واقعاً فاجعه است، ضرورتش هست؛ ولی دانش آن نیست و مسئولین به این پی نبردند که این چقدر ضروری است. وزارت ارشاد می‌گوید ما بودجه نداریم و وقتی بودجه ندارد چگونه می‌تواند کمک کند؟ اینها را می‌فهمم؛ ولی نمی‌شود. این همه می‌گویند تهاجم فرهنگی برای مقابله با تهاجم فرهنگی که نمی‌شود دست‌خالی مقابله کرد.
الآن طرف خیلی راحت با هزار تومان یکی سی‌دی می‌خرد. شما باید بتوانید تئاتر خوب ارائه بدهید. در یک جای خوب که مردم جذب شوند و تلویزیون را خاموش کنند و بیایند تئاتر ببینند. وقتی شما این امکانات را ندارید یک سالن تئاتر ندارید. وقتی بازیگر تئاتر کرایه رفت‌وبرگشت خودش را ندارد، شما چگونه می‌خواهید ادامه بدهید؟ چرا این همه دانشجوی تئاتر وجود دارد، آنها را جذب نمی‌کنند؟ بروند آموزش‌وپرورش کار کنند، شما می‌گویید ماهواره نگاه نکنند پس چه کنند.
سینما را تازه تأسیس کردند؛ ولی همان سینمایی است که ما زمان مدرسه می‌رفتیم و سینمای دیگری ساخته نشده است. یک مدتی تعطیل بود من یک مقاله‌ای نوشتم گفتم سینما را به ما برگردانید و این تنها رابطهٔ ما با دنیای مدرنیته را از دست ما نگیرید.
تسنیم: الآن وضعیت اکرانش چگونه است؟ استقبال خوب است؟
قمی: می‌آیند از طرف مدارس بچه‌ها را می‌برند؛ ولی کیفیت ندارد، سینما باید جذابیت داشته باشد، الآن اطراف فرهنگسرا را نگاه می‌کنید حالتان بد می‌شود. ذوقتان از بین می‌رود این باید ویترین باشد. این‌طوری ذوق شما از بین می‌رود. رغبت و انرژی را از آدم می‌گیرد. الآن ادارهٔ ارشاد مشکل ندارند دستشان خالی است، نهادهای دیگر کار نمی‌کنند، مثلاً شهرداری باید کار کنند. ضرورت و نیازش وجود دارد و ما باید یکی دو سالن تجهیزشده داشته باشیم که بتوانیم بچه‌ها را جذب کنیم و بعد مرکز هنرهای نمایشی یک بودجه‌ای برای اجرا بدهد به من می‌گویند چرا کارهای پر پرسوناژ نمی‌کنید؟ می‌گویم پول ندارم، می‌گویند چرا از شاگردانتان استفاده نمی‌کنید؟ می‌گویم طرف 6 ماه می‌خواهد بیاید وقت و انرژی بگذارد، بعد چیزی نگیرد؟! مثلاً سری قبل آقای عاطفی می‌گفتند هر اجرا حداقل 1 میلیون به بچه‌ها می‌دهیم ما که ندیدیم! این می‌شود که بی‌مایه فطیر است و اگر پشت‌کار فرهنگی پول نباشد نمی‌شود، نباید اجازه بدهند کارِ بی‌کیفیت اجرا شود، این بد دفاع کردن است، شما می‌خواهید اینجا کارِ فرهنگی بکنید فضا ندارید نمی‌شود. اینجا نور صحنه ندارد حداقل باید 50 تا پرژکتور داشته باشد مگر می‌شود با دو تا پرژکتور نمایش کار کرد، الآن اینجا نور جمعی وجود ندارد. انسان با امید زنده است و امیدواریم مسئولین به این موضوع توجه کنند، نماینده شهر قول داده است در این دوره کاری بکند و گام‌هایی بردارد و ما امیدواریم که گام‌هایی در این راه بردارد.
================
گفتگو از احسان زیورعالم
================
انتهای پیام/
R1369/P1356/S4,39/CT2منبع: تسنیم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۸۵۳۰۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنگ اوکراین به گورستان تسلیحات «افتخارآمیز» آمریکا تبدیل شده است
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اسپوتنیک، «اِم چونگ‌ایل» معاون وزیر خارجه کره شمالی امروز چهارشنبه با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که خیلی وقت است که میدان نبرد در اوکراین به گورستان تسلیحات گوناگونی تبدیل شده که آمریکا و ناتو به آنها افتخار می‌کنند.
وی با اشاره به کمک‌های تسلیحاتی جدید آمریکا به اوکراین نوشت: لایحه کمک نظامی اضافی ایالات متحده به اوکراین صرفاً یک ماده روانگردان برای کاهش موقت ترس از دارودسته زلنسکی است.
دیمیتری پولیانسکی، معاون اول نماینده دایم روسیه در سازمان ملل روز یکشبنه اعلام کرد که ارائه کمک های نظامی جدید آمریکا به اوکراین به جلوگیری از پایان شکوهمند رژیم کی یف کمک نمی کند.
وی با انتشار پیامی در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: هنگامی که رییس و رهبر دولتی به مردم خودش اهمیت نمی‌دهد و کشورش را نمی‌فروشد، همچنین اتفاقی رخ می‌دهد؛ اینجا چیزی برای جشن‌گرفتن نیست.
این دیپلمات روس اوکراین را «شرکت نظامی خصوصی» ضدروی توصیف کرد و در ادامه نوشت: این شیوه کمی بیشتر کار خواهد کرد، پول بیشتری به جیب زده می‌شود، سلاح بیشتری دزدیده می‌شود و ده‌ها هزار اوکراینی کشته خواهند شد.
پولیانسکی همچنین گفت: اما پایان شکوهمند رژیم کی‌یف بدون توجه به این بسته جدید و تمام تلاش‌های بیهوده حامیان آمریکایی و ناتو برای زنده نگه داشتن آن اجتناب‌ناپذیر است.
کد خبر 6087354
محکومیت بدوی توماج صالحی به اعدام