Web Analytics Made Easy - Statcounter
به نقل از «ایلنا»
2024-03-19@07:37:12 GMT

روایتی از پوش 120 ساله‌ حسینه‌ی چرخاب+عکس و فیلم

تاریخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۹۱۶۴۵۱

روایتی از پوش 120 ساله‌ حسینه‌ی چرخاب+عکس و فیلم

‍‍‍‍‍‍

به گزارش خبرنگار ایلنا، مراسم تاریخی «پوش‌کشی حسینیه چرخاب اردکان» در استان یزد، هرساله، در صبح روز دوم ماه محرم، که بنابر روایات همزمان با برافراشته شدن خیمه امام حسین(ع) در صحرای کربلا صورت می‌گیرد، سنتی دیرینه است. مردم اردکان به این مراسم، «پوش‌بالاکنی» می‌گویند. درنهایت، این پوش صبح چهاردم محرم پایین کشیده و جمع می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پوش به چادر بزرگ مخصوص پوشاندن حیاط و فضای تکیه در موسم زمستان برای مجلس روضه‌خوانی و عزاداری می‌گویند. بنابر تاریخ حک شده روی آن، این پوش مربوط به ۱۱۹ سال پیش است، که پارچه‌ای از جنس پنبه متشکل از ۵ تکه منقوش و ‫عمل استاد «محمدجعفر خیام اصفهانی» است. متأسفانه این پوش تاریخی، چندی است که وضعیت نامناسبی دارد، با این حال، هم‌چنان هرسال، آن را بالا می‌کشند که همین مسئله، باعث نگرانی اهالی هنر و میراث شده است.

مصطفی هاتفی (کارشناس صنایع دستی و پژوشگر حوزه‌ی فرش) در گفتگو با خبرنگار ایلنا درباره‌ی این پوش گفت: پوشی حسینه‌ی چرخاب اردکان، از پارچه‌ای پنبه‌ای، متشکل از 5 تکه‌ی منقوش با هنر چاپ و کولاژ و تکه‌دوزی، با پیشینه‌ای 120 ساله است. آنچه این پوش منحصربه‌فرد را، از تمام پوش‌های دیگر متمایز می‌کند، نقش‌ونگارهای خاص آن است. شهرهای دیگر اگر پوشی داشته باشند، چیزی به اسم خیمه‌گاه است که با یک پارچه‌ی ساده‌ی برزنتی دوخته شده است.

او ادامه داد: این پوش 100 درصد پنبه است. اما جدیداً متأسفانه قسمت‌هایی توسط مردم محلی، به آن الحاق شده که همه پارچه‌های معمولی است. نقش‌هایی که روی پوش هست نقاشی نیست، بلکه روی آن دوخته شده و تکه‌دوزی شده است. این طرح و نقش‌ها هم از جنس پنبه است.

هاتفی درباره‌ی نقش‌ونگارهای روی پوش توضیح داد و گفت: یکی از نقش و نگارهای روی پوش‌، همان شیر و خورشید معروف است. دیگری فرشته‌هایی است که حالت آدم ‌بالدار دارند. از دیگر طرح‌ها، درخت زندگی است که 14 شاخه دارد و 14 معصوم از آن برداشت می‌‌شود. از دیگر نقش‌و‌نقوش روی پوش، درخت سرو است. در حاشیه‌ی پوش هم شعر مشهور محتشم کاشانی «باز این چه شورش است...»، نوشته شده است.

او ادامه داد: اکثر این نقش‌ها به آئین میترائیسم برمی‌گردد. شیر و خورشید، مربوط به آن دوره است که بعداً وارد تشیع شد. در هر دوره که خواسته‌اند این نقش‌ونگارها را به دوره‌های بعدی منتقل کنند، حالت مذهبی‌اش را تغییر داده‌اند. در دوره‌ی زردشت، به این نقوش نماد قداست می‌دادند. دو درختی که در این پوش وجود دارد، درخت سرو و درخت زندگی است. درخت سرو، درختی است که بعد از مبعوث شدن زردشت به پیامبری، خداوند چند بذر از آن درخت را به او داد و گفت که این بذرها را در دنیا بکار، که نماد پایداری و استواری است. از طرفی، به خاطر همین صفات، سرو را به حضرت ابوالفضل(ع) تعبیر می‌کنند.

او ادامه داد: درخت زندگی در دوره‌ی ایلامیان، در محدوده‌ی بین‌النهرین وجود داشته است. طبق باور آن‌ها، هر کس که عصاره‌ای از این درخت را بخورد، جاودانه می‌شود و هیچ‌وقت نمی‌میرد. همین نقش در نقوش ایران باستان هم با 14 برگ وجود دارد که بعد وارد تشیع شد و حالا 14 معصوم را از آن برداشت می‌کنند، به‌طوری که هر کس به آن متوسل شود، رستگار خواهد شد. در این نقوش، هر دوی این درخت‌ها نگهبانانی دارند. بالای درخت سرو، دو فرشته هستند که از آن نگهداری می‌‌کنند. درخت زندگی هم توسط دو شیری که شمشیر در دست دارند، محافظت می‌شود.

این پژوهشگر افزود: شیر و خورشید تا قبل از حمله‌ی مغول، در اکثر پرچم‌ها و نمادهای ایرانی وجود داشت. بعد از حمله‌ی مغول، شیر و خورشید نماد تشیع می‌شود، و در زمان صفویه رسماً روی پرچم ایران قرار می‌گیرد. شیر نماد اسلام است؛ خورشید نماد پیامبر، و شمشیر هم نماد ذوالفقار. تعبیر دیگری هم هست که می‌گوید: شیر حضرت علی(ع) است که به اسد معروف است، خورشید نماد پیامبر(ص) و شمشیر هم نماد ذوالفقار است. شیر و خورشید، نمادی از تشیع است و اصلاً هم ربطی به شاهنشاهی و طاغوت ندارد.

وی درباره‌ی تاریخچه‌ی این پوش توضیح داد و گفت: این پوش الان تقریباً 80 سال است که در حسینه‌ی چرخاب اردکان بالا می‌رود. پوش متعلق به مجدالعلماء (از بزرگان و خوانین اردکان در دوره‌ی قاجار) است که در روضه‌خوانی‌ها در صحن حیاط منزلش کشیده می‌شد. البته گفته می‌شود حسینه‌ی چرخاب هم پوشی شبیه به این را داشته، ولی به‌مرور از بین رفته و بعد از آن، از پوش مجدالعلما استفاده می‌کنند.

او به آداب و مناسک کشیدن پوش اشاره کرد و گفت: پوش را در روز دوم محرم بالا می‌کشند. چون امام حسین(ع) در روز دوم محرم، وارد کربلا شد و چون اجازه ندادند که وارد شهر شود، بیرونِ شهر، خیمه زد. از این روز، کل مردم محل در حسینه جمع می‌شوند، و پوش را بالا می‌کشند. این مراسم، از قدیم واقف و متولی هم داشته است، که مسئول آذین‌بندی حسینه بوده‌اند. پوش از 5 تکه تشکیل شده است که با کمک مردم، هر ساله به هم متصل می‌شود. خود پوش سوراخ دارد که با طناب آن‌ها را به هم محکم می‌بندند. یکی از وقف‌های پوش، این است که بعد از برافراشته شدن، به مردم ارده‌شیره صبحانه می‌دهند و ظهر هم کلجوش داده می‌شد. در نهایت، صبح 14 ماه محرم، مراسم پایین کشیدن پوش است. پوش را باز می‌کنند، بسته‌بندی می‌کنند و به‌جای اصلیش برمی‌گردانند.

هاتفی گفت: پوش امسال 119 ساله شد. در سال 1320 هجری قمری توسط استاد «محمدجعفر خیام اصفهانی» دوخته شده است.

او درباره‌ی وضعیت نامناسب و مرمت‌های غیراصولی پوش گفت: هر سال این پوشش مرمت می‌شود، اما به‌طور کاملاً غیراصولی. خود مردم و بچه‌های هیئت آن را رفو می‌کنند. باید یک کارشناس حرفه‌ای این کار را انجام دهد، و مثل خودش آن را رفو و مرمت کند؛ نه اینکه پارچه‌ی الحاقی به آن وصل کنند. سال 1381 که مسئول موزه‌ی ایران باستان از این پوش دیدن کرده بود، پیشنهاد داده بود که عین همین پوش، با همین نقش‌ونگار و همین ابعاد برای حسینه‌ی چرخاب بدوزند، و در عوض خواسته بودند که پوش را به موزه منتقل کرده و از آن نگه‌داری کنند. ولی هیئت این پیشنهاد را رد کرد، و الان هم پشیمان هستند.

او گفت: الان پوش نسبت به 15 سال پیش، خیلی فرسوده شده است. پوش نباید زیر باران و آفتاب باشد، چون از جنس پنبه است، هر وقت که باران بیاید، حالت سنگینی به خود می‌گیرد و تمام آب‌ها را در خود جذب می‌کند، و سنگین می‌شود و به‌خاطر حالت تکه‌دوزی‌اش، نخ‌هایش پاره می‌شود. امروزه اگر کسی بخواهد عین همین پوش را بدوزد، هزینه‌اش زیر 100 میلیون نیست. با توجه به تاریخی بودن پوش، و نقش‌ونگاری که دارد، نباید موقع بالاکردن روی زمین پهن‌ شود. موقع بالاکشیدن پوش، آن را روی زمین پهن می‌کنند و بعد می‌روند روی آن راه می‌روند تا درزها را به هم متصل کنند، و این نقش‌و‌نگارها روی زمین کشیده می‌شود و این کار به پوش آسیب جدی می‌رساند.

فیلم این مراسم را در زیر می‌توانید مشاهد کنید.

عکس‌ها: حسین حائری

منبع: ایلنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۹۱۶۴۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

هفت سین، هفت میم یا هفت سِپند؟

انداختن سفره هفت‌سین رسم جدایی ناپذیر از نوروز است؛ رسمی که هر چند در سالیان گذشته از تغییرات به دور نبوده، اما ماهیت خود را حفظ کرده است و هنوز هم اکثر خانواده‌ها خود را مقید به اجرای این رسم می‌دانند.

«هفت‌سین» چه تغییراتی کرده است؟

به گزارش ایسنا،‌ درباره شکل‌گیری این رسم صحبت‌های متفاوتی مطرح می‌شود، اما همه بر این موضوع اتفاق نظر دارند که سرآغاز چنین رسمی، ایرانِ باستان است. در توضیح این موضوع، منیژه مشیری در مقاله «نوروز و نگاهی کهن به سفره هفت‌سین» آورده است: «زردشت برای گسترش یکتاپرستی مردم را به پرستش اهورامزدا فرامی‌خواند و از میان ایزدان بسیاری که مردم به آنها اعتقاد داشتند ۶ فرشته را انتخاب و آنها را به عنوان دستیار اهورامزدا در امور دنیایی معرفی می‌کند که در مجموع "هفت جاوید مقدس" را تشکیل می‌دهند.»

بر این اساس مشخص می‌شود شکل‌گیری سنتی، به نام سفره هفت‌سین صرفا برای زیبایی نبوده و فلسفه‌ای مقدس در آن وجود داشته است. مردم ایرانِ باستان با چیدن سفره هفت‌سین نوعی مراسم آیینی‌ را برای هفت جاوید مقدس یا «هفت اَمشاسپَندان» اجرا می‌کردند و آنچه بر روی سفره قرار می‌دادند نمادی از این اَمشاسپَندان بوده است.

بهمن،‌ اردیبهشت،‌ شهریور،‌ اسفند،‌ خرداد و مرداد، ۶ امشاسپندی هستند که در کنار اهورامزدا فعالیت دارند؛ نماد بهمن جانوران سوددِه مانند آبزیان، پرندگان و چهارپایان است. نماد اردیبهشت آتش چراغ یا شعله شمع،‌ نماد شهریور سکه و فلز، نماد اسفند خاک بِکر و تمیز، نماد خرداد آب و نماد مرداد هر نوع گل و گیاه است. بر این اساس آنچه که امروز به عنوان سفره هفت‌سین می‌شناسیم با آنچه که در ابتدا وجود داشته متفاوت است؛‌ اما علت این تغییرات چیست؟

با توجه به اینکه در طول زمان، ایران از گزند حمله اقوام مختلف به دور نبوده است، بروز برخی تغییرات در هفت‌سین وابسته به همین امر است. درعین حال به نظر می‌رسد مردم برای حفظ این آیین باستانی تصمیم‌ گرفتند به جای واژه‌های این «هفت سِپَند» به اختصار از «هفت‌سین» استفاده کنند. این تصمیم نشان دهنده آن است که پس از اتفاقات مختلف، مردم بنابر شرایط فرهنگی،‌ مذهبی،‌ اقتصادی و... اقلامی را یا به سفره هفت‌سین اضافه یا از آن کم کرده‌اند. همچنین در نقاطی از کشور حتی چیدن سفره‌هایی بر اساس «هفت‌شین» یا «هفت میم» نیز وجود دارد.

سفره هفت‌سین این روزها محتویات متفاوتی دارد که گاهی بحث بر سر بودن یا نبودن آنها شکل می‌گیرد. سیر،‌ سیب،‌ سکه،‌ سماق،‌ سنجد، سمنو، و سبزه؛ ارکانِ جدایی ناپذیر سفره هفت‌سین در کنار قرآن،‌ آینه و شمعدان است. سنجد به نشانه ورود به سرزمین خرد و دعوت به عقل، سیب نماد صحت و سلامت، سبزه نشانه از خودگذشتگی و سرزندگی، سمنو نشانه قوت و مبارزه با ضعف، سیر نماد مناعت‌طبع و قناعت، سرکه نماد پذیرش ناملایمات و سماق نشانه بردباری است.

اما با این حال برخی دانه‌های اسپند، چند دانه برنج، سُنبله گندم، ماهی قرمز،‌ تخم‌مرغ رنگی،‌ نان سنگک، ساعت و گل سُنبل را هم در سفره می‌گذارند. هرچند برخی اضافه شدن اقلامی به جز هفت‌ رکنِ اصلی سفره هفت‌سین‌ را نوعی از تهاجم فرهنگی می‌دانند و معتقدند آیین‌های نوروزی را دستخوش تغییرات کرده است؛ چنانچه هوشنگ جاوید -  پژوهشگر تاکید می‌کند: «ورود ماهی قرمز به سفره نوروزی از دوره قاجار است، وجود ماهی قرمز روی سفره نوروز سندیت کهن ندارد. اگر از هموطنان زرتشتی هم بپرسید، هیچ کدام سر سفره هفت سین ماهی قرمز نمی‌گذارند.»

در این بین، برخی در کنار سفره هفت‌سین ایرانی از هفت‌سین قرآنی هم استفاده می‌کنند؛ به این صورت که ۷ آیه قرآن کریم که شروع آنها با «سین» است را با زعفران بر روی یک کاسه می‌نویسند و پس از تحویلِ سال کمی آب یا آبِ باران به آن اضافه می‌کنند و به نیت سلامتی می‌نوشند.

با این حال و با وجود تغییراتی که از ایران باستان تاکنون در چینش سفره‌ هفت‌سین اتفاق افتاده است، اما اصلِ وجودی این سفره زیر سوال نرفته و هنوز هم در هیاهوی روزهای پایانی سال افراد زیادی به جا آوردن این رسم را واجب دانسته و با وجود تمام مشغله‌ها به دنبال سبز کردن یا خریدن سبزه،‌ تهیه سمنو و... هستند.

پی‌نوشت: در بخشی از این گزارش از اطلاعات «نشریه کلک» و کتاب «نوروز و فلسفه هفت سین نوشته محمدعلی دادخواه» استفاده شده است.

انتهای پیام

دیگر خبرها

  • روایتی از آخرین نفس‌های یک بازارچه قدیمی
  • هفت سین، هفت میم یا هفت سِپند؟
  • (ویدئو) روایتی جالب از یک تجربه‌گر مرگ در برنامه زندگی پس از زندگی
  • روایتی از مشاهده فرد فوت کرده در تجربه نزدیک به مرگ
  • روایتی از برگ‌های زرین حوزه داروسازی
  • کارگاه‌های ساخت نماد‌های شهری در مشهد
  • روایتی از فعالیت‌های قرآنی یک نابغه اطلاعاتی
  • روایتی از مقاومت و ایثار ستودنی مردم چادگان
  • ببینید | روایتی از مراسم عقد قاری برجسته قرآن با حضور رهبر انقلاب
  • روایتی از قلعه‌ای به بلندای تاریخ/ «دهخدا» مهمان امیرمفخم