خودسوزی در کدام استانها بیشتر است؟
تاریخ انتشار: ۱۹ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۰۰۲۵۲۳
سوختگی برای بیماران هرگز تمام نمیشود؛ در تنشان میماند و با زندگی، خانواده و کار آنها گره میخورد. اگر حمایتی نباشد این گرهها سفتتر میشوند و جان بیمار را به لب میرسانند...
به گزارش ایسنا، آخرین آمارهایی که در مورد سوختگی درایران اعلام شده از سوختن سالانه ۱۸۰ هزار نفر در کشور خبر میهند که از این تعداد ۳۰ هزار نفر در بیمارستانهای سوختگی بستری میشوند و ۳۰۰۰ نفر نیز فوت میکنند، اما بخشی از این آمار تحت پوشش بیمه قرار نمیگیرند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
او میگوید: سوختگیهای اتفاقی یا مواردی که حین کار اتفاق میافتد، تحت پوشش بیمه هستند، اما اگر یک نفر دیگری را بسوزاند یا اگر خودسوزی اتفاق افتد پوشش بیمهای وجود ندارد. اگر فردی، شخص دیگری را آتش بزند، او مسئول پرداخت هزینههای بیمار خواهد بود. در مورد خودسوزی وخودکشی هم گفته میشود چون خود فرد اقدام به این کار کرده است، باید هزینهها را خودش بپردازد.
فاطمی اعتقاد دارد بیماران سوختگی چهار نوع معلولیت جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی را تحمل میکنند. حتی معلولیت اقتصادی آنها تا جایی پیش میرود که گاهی آنها مجبور به گدایی میشوند. او میگوید: گفته میشود بسیاری از گداهایی که در محدوده میدان ونک تهران گدایی میکنند، بیماران سوخته بیمارستان مطهری هستند؛ چون به این بیمارستان نزدیک است. حتی در قدیم جنازه بیمار را نگه میداشتند تا خانواده پول بیمارستان را بدهد. این بیماران در شهر خود نمیتوانند عملهای جراحی پلاستیک پیچیده و حرفهای داشته باشند. علاوه برآن گدایی در تهران هم درآمد خوبی دارد و کم کم به آن عادت میکنند. از طرفی هم بیمار در اینجا شناخته نمیشود، اما در شهرهای کوچک خودشان فشار اجتماعی روی آنها زیاد است.
درمان هریک درصد سوختگی، پنج میلیون تومان وی میگوید: بیشتر کسانی که خودسوزی میکنند به دلیل ابتلا به مشکلات روانی این نوع خودکشی را انتخاب میکنند. در بیشتر موارد نیز بار خودسوزی به خانواده فرد تحمیل میشود که هیچ گناهی در این زمینه نداشتهاند؛ به همین دلیل تمام حوادث خودسوزی، دیگرسوزی و ... باید تحت پوشش بیمه باشند. بعضی از بیمارستانها به صورت غیررسمی بیمه را برای بیمارانی که خودسوزی کردهاند، قبول میکنند؛ هرچند این موضوع در قوانین رسمی نیامده است.
رئیس انجمن حمایت از بیماران سوخته میگوید: اگر بخواهیم بیمار سوختگی را به صورت درست درمان کنیم و مراقبتهای مناسب شامل انجام تمام پانسمانها و عملهای جراحی را برای او انجام دهیم، درمان هر یک درصد سوختگی، پنج میلیون تومان هزینه میبرد. معمولا بیماری در بیمارستان سوختگی بستری میشود که حداقل ۱۰ درصد سوختگی داشته باشد؛ بنابر این هربیماری که بستری شود حدودا ۵۰ میلیون تومان باید هزینه کند و اگر بیمارستان بیمه او را قبول کند ۱۰ درصد این هزینه را باید بپردازد. به دلیل هزینههای بالا، این خدمات تحت پوش بستههای خدمتی وزارت بهداشت (طرح تحول نظام سلامت) هنوز قرار نگرفته است.
کارفرمایان تمایلی به استخدام بیماران سوخته ندارند
ماجرای بیماران سوخته بعد از درمان تمام نمیشود. گاهی پایان درمان برای آنها شروع مبارزهای دیگر بیرون از بیمارستان است؛ این بار نوبت درگیری با خانواده، جامعه و محل کار است؛ البته اگر محل کاری برای او باقی مانده باشد.
فاطمی درباره اتفاقات بعد از درمان بیماران سوخته نیز توضیح میدهد و میگوید: بیماری که میسوزد بعد از مرخص شدن از بیمارستان هم با خانواده، جامعه، محل کار و هم با خودش مشکل دارد. هر کسی که میسوزد، ظاهر بدنش صدمه میبیند و دچار اختلال میشود. بسیاری از مردم با دیدن فردی که سوخته است، تعجب میکنند یا ناراحت میشوند. همه این موارد باعث میشود بیماران تمایلی به کار در محیطی عمومی را نداشته باشند. کارفرمایان هم دوست ندارند آنها را به کار گیرند.
وی تاکید می کند: بیمار سوخته فقیر بوده است، اما اتفاقی برای او افتاده که هزینه بسیار بالایی برای او داشته و به فقرش اضافه میکند. ما بیمارانی داریم که مجبور میشوند خانه و زندگی خود را بفروشند تا هزینه درمان خود را بپردازند. در مواردی هزینه بیمارستان به ۳۰۰ میلیون تومان هم رسیده و بیمار شغل خود را هم از دست داده است. همه این موارد باعث میشود آنها فقر اقتصادی شدیدی پیدا کنند؛ در نتیجه درمان را ادامه نمیدهند.
مرزنشینها بیشتر میسوزند
رئیس انجمن حمایت از بیماران سوخته، روایت تازه ای از آمار سوختگی در نقاط مختلف کشور دارد و آمار خودسوزی را سیستان و بلوچستان، ایلام، کرمانشاه، لرستان و خوزستان را نسبت به سایر شهر و استانها بالاتر بیان میکند.
به گفته فاطمی، یکی از روشهای خودکشی به خصوص در زنان خودسوزی است. علاوه بر اینکه فرد خودش را با این کار از بین میبرد، از اطرافیان و اجتماع هم انتقام میگیرد. خودسوزی نوعی خودکشی خشن و پرسرو صدا است و درصد سوختگی در این موارد بسیار بالاست؛ چون فرد خودش را با نفت و بنزین آتش میزند. آمار مرگ و میر هم در میان کسانی که دست به این کار میزنند، بسیار بالاست. کسانی هم که زنده میمانند با آسیب و صدمه شدیدی زندگی میکنند.
قانونی برای فروش اسید نداریم
فاطمی اسید پاشی را دگرسوزی میکند، که آمار این نوع دگرسوزی در ایران اگرچه کم نیست اما نسبت به سایر کشورها نظیر هند، بنگلادش، پاکستان و آسیای جنوب شرقی کمتر است. این درحالیست که در این کشورها به دلیل بالا بودن آمار اسیدپاشی، فروش اسید تحت نظر دولت است.
او در این خصوص میافزاید: قوانینی در این کشورها تصویب شده است که طبق آن، اگر کسی بدون مجوز اسید بفروشد، قانون برای او حبس و جریمه نقدی مشخص کرده است و نام کسی که اسید میخرد، ثبت میشود، اما در ایران چنین قانونی وجود ندارد و اسید به آسانی در دسترس همه قرار دارد و به راحتی از باتریسازیها و تعمیرگاهها میتوان آن را تهیه کرد.
رئیس انجمن حمایت از بیماران سوخته همچنین اضافه میکند: بیشتر موارد اسیدپاشی در ایران به دلیل انتقام به خصوص انتقامهای عشقی و زناشویی است، اما در هند و پاکستان مسائل مالی و درگیری بر سر زمین و ... عامل مهمی در اقدام به اسید پاشی است.
در درمان سوختگی عقب هستیم
فاطمی درباره آمارهای سوختگی و امکانات آن در کشور نیز میگوید: ما در ایران تقریبا هشت برابر متوسط جهانی سوختگی داریم. قرار بود تا انتهای سال ۱۳۹۴، ۲۴۰۰ تخت سوختگی داشته باشیم، اما الان حدود ۱۴۰۰ تخت داریم و هنوز استاندارد سال ۹۴ را هم نداریم. قرار بود ۴۵۰ تخت آی سی یو تا انتهای سال ۹۴ داشته باشیم و امروز حدود ۱۵۰ تخت آی سی یو سوختگی داریم. ایجاد بخش و تخت سوختگی هزینه زیادی دارد و به نظر میرسد هنوز در اولویت وزارت بهداشت نیست.
او ادامه میدهد: سوال مهم این است که آیا از همین میزان تخت سوختگی بهرهبرداری مناسب میشود؟ در حال حاضر بسیاری از تختهای سوختگی موجود، استاندارد نیستند؛ یعنی شرایط لازم برای درمان بیمار سوختگی را ندارند. ما نباید اتاق شش تخته سوختگی داشته باشیم، ولی در همین تهران چنین اتاقهایی را داریم. تجهیزات بیمارستانهای سوختگی کافی نیست و تقریبا تمام بیمارستانهای سوختگی امکان استفاده از پانسمانهای جدید را ندارند. این موضوع روی کیفیت درمان بیمار اثر میگذارد؛ به دلیل این موارد است که میزان مرگ و میر ما چندین برابر متوسط جهانی است. ما در زمینه درمان سوختگی بسیار عقب هستیم. علاوه بر این، بیمار با عارضه، چسبندگی و زخمی که گوشت اضافه آورده، زنده میماند.
فاطمی به محرومیت درمان سوختگی در مناطق مرزی هم اشاره میکند و میگوید: وزارت بهداشت باید به بخشهای سوختگی نگاه ویژهای داشته باشد؛ به خصوص در نقاط مرزی. شهرهای ایلام و لرستان بیمارستان سوختگی ندارند و بیمار سوخته را به بیمارستانهای دیگری میفرستند. اگر انتقال بیمار به صورت استاندارد صورت گیرد، عوارض زیادی ندارد، اما بیمارستانی که بیمار به آن منتقل میشود استانداردهای لازم را ندارد. در نهایت بیماران بدحال به تهران میرسند و متاسفانه مرگو میر هم در آنها زیاد است.
کارفرمایان حمایت درمانی را قطع میکنند
رئیس انجمن حمایت از بیمارن سوخته در بخش دیگری از گفتوگو به سهم ۲۳ درصدی حوادث شغلی در میان موارد سوختگی اشاره میکند و میگوید: ۷۵ درصد از کسانی که در محل کار خود دچار سوختگی شدند، ابراز میکردند با این که آموزش لازم را دیده بودند و وسایل ایمنی هم به آنها داده شده بود، دچار سوختگی شدند. آنها خطا را از خود یا همکاران خود میدانستند. این موضوع نشان میدهد که ارتقای ایمنی و آموزش در محل کار برای کاهش خطای انسانی، نقش مهمی در این زمینه دارد. اغلب موارد سوختگی نیز در کارخانههایی اتفاق میافتد که یا با مواد مذاب سر و کار دارند یا در اثر آتش سوزی فرد دچار سوختگی میشود.
او اضافه میکند که در بسیاری از موارد فرد کار خود را از دست میدهد و کارفرما هم با وجود اینکه موظف به حمایت درمانی است، اما به دلیل هزینههای بالای درمان، بعد از مدتی این حمایت را قطع میکند.
سهم ۳۰ درصدی کودکان از موارد سوختگی فاطمی همچنین میگوید: کودکان حدود ۳۰ درصد از موارد سوختگی راتشکیل میدهند. ۸۰ درصد این موارد هم در خانه اتفاق میافتد. کتری، سماور، دیگ زودپز، اجاق گاز و مایعات داغ هم شایعترین علل سوختگی در کودکان است که در بیشتر موارد ناشی از سهل انگاری مراقبان یا والدین است. میزان مرگ و میر در کودکان نیز بالاتر است.
او میگوید: سوختگی کودکان عوارض بیشتری دارد و مدت طولانیتری او را گرفتار میکند. به همین دلیل ارتقای فرهنگ پیشگیری از سوختگی در خانوادهها بسیار مهم است. پدران و مادران باید یاد بگیرند مراقب باشند که فرزندشان نسوزد. آشپزخانه محل حضور بچه نیست. هنگام استفاده یا حمل مواد غذایی و مایعات داغ باید دقت لازم را داشته باشند. اما متاسفانه هیچ کجا هم در این مورد آموزش داده نمیشود.
منبع: فرارو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۰۰۲۵۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کوچکترین ایمپلنتی که با تحریک مغز اختلالات عصبی را درمان میکند
به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ این ایمپلنت به اندازه یک نخود است و میتواند به صورت بیسیم از طریق یک فرستنده خارجی تغذیه شود و غشای محافظ متصل به پایین جمجمه را برای درمان برخی اختلالات عصبی تحریک کند. محققان معتقدند که این ایمپلنت در درمان افسردگیهای مقاوم به دارو و سایر اختلالات روانپزشکی یا عصبی کاربرد خواهد داشت و از آنجا که نسبت به سایر رابطهای مغز و کامپیوتر کمتر تهاجمی است، تحولی را در درمان بیماران ایجاد خواهد کرد.
محققان میگویند: در مطالعاتمان نشان دادیم که دستگاه ما میتواند قشر حرکتی را فعال کند که در نتیجه بیمار دست خود را حرکت میدهد. در آینده، میتوانیم ایمپلنت را در بالای سایر قسمتهای مغز، مانند قشر پیشانی مغز قرار دهیم، جایی که انتظار داریم عملکرد اجرایی را در افراد مبتلا به افسردگی یا سایر اختلالات بهبود بخشد.
فناوریهای قابل کاشت موجود برای تحریک مغز توسط باتریهای نسبتاً بزرگی تغذیه میشوند که باید زیر پوست در جای دیگری از بدن قرار گیرند و از طریق سیمهای بلند به دستگاه تحریک کننده متصل شوند. چنین محدودیتهایی در طراحی نیاز به جراحی بیشتری دارد و فرد را در معرض بار بیشتری از کاشت سختافزار، خطرات شکستگی یا خرابی سیم و نیاز به جراحیهای جایگزین باتری در آینده قرار میدهد. اما محققان میگویند: با تغذیه بیسیم دستگاه با استفاده از یک فرستنده خارجی، نیاز به باتری را از بین بردیم.
این فناوری بر مادهای متکی است که میدانهای مغناطیسی را به پالسهای الکتریکی تبدیل میکند. این فرآیند تبدیل در مقیاسهای کوچک بسیار کارآمد است؛ به این معنی که برای فعالسازی و کنترل نیازی به مانور پیچیده یا دقیق ندارد. در واقع، ایمپلنت تمام انرژی خود را از طریق این اثر مغناطیسی دریافت میکند.این دستگاه دارای عرض ۹ میلیمتر است و میتواند برای تجریک مغز ۱۴/۵ ولت برق تولید کند.
به گفته محققان، تحریک عصبی کلیدی برای توانمندسازی درمانها در فضای سلامت روان است؛ جایی که عوارض جانبی دارو و فقدان اثربخشی، بسیاری از افراد را بدون گزینههای درمانی کافی رها میکند.
تستهای بالینی و دستورالعملهای آیندهمحققان این دستگاه را به طور موقت روی یک بیمار انسانی آزمایش کردند و از آن برای تحریک قشر حرکتی ⎯ بخشی از مغز که مسئول حرکت است ⎯ و ایجاد پاسخ حرکت دست استفاده کردند. آنها سپس نشان دادند که دستگاه به مدت ۳۰ روز در خوکها به طور پایدار با مغز ارتباط برقرار میکند. این کار قبلاً انجام نشده بود زیرا کیفیت و قدرت سیگنال مورد نیاز برای تحریک مغز از طریق سخت شامه قبلاً با انتقال انرژی بیسیم برای ایمپلنتهای کوچک غیرممکن بود.
محققان معتقدند که این فناوری به راحتی در خانه استفاده میشود. یک پزشک درمان را تجویز میکند و دستورالعملهایی را برای استفاده از دستگاه ارائه میکند، اما بیماران کنترل کاملی بر نحوه انجام درمان خواهند داشت.
در بازگشت به خانه، بیمار کلاه یا لباس پوشیدنی خود را به سر میگذارد و با ایمپلنت ارتباط برقرار میکند، آیفون یا ساعت هوشمند خود را فشار میدهد و سپس تحریک الکتریکی آن ایمپلنت شبکه عصبی را در مغز فعال میکند.
بیشتر بخوانید: اولین ایمپلنت مغز کامپیوتر توسط یک محقق ایرانی کاشته شدکاشت به یک روش حداقل تهاجمی ۳۰ دقیقهای نیاز دارد که دستگاه را در استخوان روی مغز قرار میدهد. هم ایمپلنت و هم برش عملاً نامرئی خواهند بود و بیمار همان روز به خانه میرود.
رای برخی از شرایط، به عنوان مثال، صرع، ممکن است دستگاه به طور دائم یا بیشتر اوقات روشن باشد، اما برای اختلالاتی مانند افسردگی و OCD، فقط چند دقیقه تحریک در روز میتواند برای ایجاد تغییرات مورد نظر کافی باشد.
انتهای پیام/
نسترن صائبی صفت کد خبر: 1228149 برچسبها مغز آمریکا