اشتغال، مناسب سازی معابر و سالن ورزشی مهمترین نیاز نابینایان است
تاریخ انتشار: ۱ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۱۹۴۶۱۵
سنندج - ایرنا - اشتغال، مناسب سازی معابر و احداث سالن ورزشی ویژه نابینایان از مهمترین خواسته های نابینایان و کم بینایان شهرستان بانه است.
به گزارش خبرنگار ایرنا، نابینایی از جمله معلولیتهایی است که برخی انسان ها با آن دسته و پنجه نرم می کند و محدودیت های مختلفی در جامعه دارد و به همین دلیل این دست از افراد با مشکلات خاصی رو به رو هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
نابینان و کم بینایان بخشی از جامعه هستند که همواره با مشکلات زیادی به لحاظ امکانات رفاهی، آموزشی و ورزشی مواجه هستند و با وجود این مشکلات تلاش می کنند که از یادگیری و فعالیت های اجتماعی از دیگر اقشار جامعه عقب نمانند.
در بانه حدود 120 نفر نابینا و کم بینا وجود دارد که تعداد زیادی از این افراد بر اثر انفجار مین های باقی مانده از جنگ هشت ساله ایران و عراق دچار این مشکل شده، تعدادی به صورت مادرزادی و تعدادی هم براثر بیماری های مختلف دچار نابینایی و کم بینایی شده اند.
نابینایان و کم بینایان بانه در فعالیت های ورزشی، فرهنگی و هنری بویژه موسیقی فعالیت می کنند و با تلاش آنها هر سال جشنواره سراسری موسیقی نابینایان و کم بینایان کشور در این شهر برگزار می شود.
تیم گلبال نابینایان و کم بینایان بانه مقام اول کشور را دارد و هفت سال متوالی در سطح استان کردستان رتبه نخست را کسب کرده است، این تیم سال 95 به مقام قهرمانی لیگ دسته یک کشور و امسال قهرمان استان کردستان شد.
هشت نفر از نابینایان شهر بانه عضو تیم گلبال و تعدادی از نابینایان علاقمند در زمینه موسیقی فعالیت می کنند و 60 نفر نابینا و کم بینا نیز عضو انجمن نابینایان بانه هستند.
یکی از نابینایان بانه ایی در گفت و گو با خبرنگار ایرنا ضمن تقدیر از اقدامات شهرداری و شورای شهر برای مناسب سازی معابر شهری گفت: در 2 سال اخیر شهرداری و شورای شهر با همکاری انجمن نابینایان در زمینه مناسب سازی معابر تلاش زیادی کردند و بخش زیادی از پیاده روهای مرکزی شهر مناسب سازی شد.
حیدر نادری افزود: نابینایان با وجود محدودیت های زیاد، ولی در زمینه فرهنگی و هنری فعال هستند و در تحصیل هم به موفقیت های زیاد دست یافته اند بطوریکه تعدادی از نابینایان بانه ایی در دانشگاه ها تدریس می کنند.
وی با ابراز رضایت از فضای شهری بانه برای تردد نابینایان اظهار کرد: با اقداماتی که شهرداری برای مناسب سازی معابر انجام داده نابینایان نیازی به همراهی کسی در ترددهای درون شهری ندارند و به تنهایی در سطح شهر رفت و آمد می کنند.
نادری نابینایی خود را ناشی از تنبلی چشم و عدم توجه به این عارضه در سنین کودکی دانست و گفت: از یک سالگی نابینا شدم و با وجود تلاش پزشکان نتوانستم بینایی ام را دوباره بدست بیاورم.
وی یادآور شد: یک سالن مناسب ورزشی برای نابینایان در بانه وجود ندارد و سالن ورزشی موجود نیز در زمان محدودی در اختیار این قشر قرار می گیرد و با توجه به اینکه تیم گلبال نابینایان بانه از تیم های مطرح کشوری است و چند مقام قهرمانی کسب کرده باید سالن ورزشی مناسبی در اختیار اعضای این تیم قرار گیرد.
نادری از بهزیستی نیز خواست به قشر نابینایان توجه بیشتر و خاصی داشته و امکانات لازم را در اختیار نابینایان و کم بینایان برای رشد و شکوفایی استعدادهای آنها قرار دهد.
پدر یکی ار نابینایان هم معتقد است: نابینایی دخترم به صورت مادرزادی است و در یک ماهگی متوجه شدیم او نابینا است.
عمر شایان افزود: فضای منزل ما مناسب شرایط دخترم نیست و هنگام رفت و آمد در خانه مشکل دارد که هنوز تنوانسته ام فضای خانه را طوری طراحی کنم که بتواند بدون کمک ما کارهای خود را انجام دهند.
وی اظهار کرد: دخترم علاوه بر نابینایی با عفونت در ناحیه فک و گردن هم مواجه است و هر سال باید 2 بار تحت عمل جراحی قرار گیرد که این عمل ها هزینه های زیادی دارد که توان تامین آن را ندارم.
شایان با بیان اینکه تاکنون تنها بهزیستی به ما کمک کرده که آن هم کفاف هزینه های دخترم را نمی دهد، گفت: پسرم تنها نان آور خانواده است که اکنون به خدمت سربازی رفته و خودم هم توان کار کردن ندارم.
مسئول انجمن نابینایان و کم بینایان بانه نیز در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: در حوزه مناسب سازی معابر اقداماتی انجام شده اما هنوز با خواسته های معلولان و نابینایان همخوانی ندارد.
هادی همت که در 14 سالگی بر اثر انفجار مین بینایی خود را از دست داده است، افزود: خط کشی که ویژه معلولان و نابینایان در معابر اجرا شده در برخی خیابان ها به تیر چراغ برق و یا دیوار منتهی می شود و نیاز به اصلاح دارد.
وی اظهار کرد: مناسب سازی معابر برای معلولان و نابینایان در خیابان های اصلی شهر بانه انجام شده ولی در معابر فرعی شهر هنوز اقدامی در این زمینه صورت نگرفته است.
همت یادآور شد: معلولان و نابینایان همانند دیگر اقشار جامعه نیاز به اشتغال دارند در حالیکه در بانه به اشتغال نابینایان و کم بینایان در بخش دولتی و خصوصی توجه چندانی نشده است.
وی افزود: با توجه به موفقیت های که نابینایان بانه در زمینه وزرشی کسب کرده اند ضروری است یک سالن ورزشی ویژه نابینایان در این شهر احداث شود.
سرپرست شهرداری بانه در خصوص مشکلات (تیر چراغ برق) سر راه تردد معلولان و نابینان در برخی معابر شهری گفت: اداره برق باید تیر برق ها را در گوشه ای از خیابان یا جایی نصب کند که برای عابرین پیاده بویژه معلولان و نابینایان ایجاد مزاحمت نکند.
ولی الله احمدی اظهار کرد: با وجود مکاتبات زیاد انجام شده در بحث نصب و جابجایی تیرهای برق در معابر عمومی، شرکت برق شهرستان بانه تاکنون در این زمینه اقدامی انجام نداده است.
وی با بیان اینکه شهرداری بانه از ایده های معلولان برای مناسب سازی معابر استقبال می کند، افزود: در جلسات مختلف با معلولان و نابینایان از آنها خواسته ایم ایده ها و طرح های خود را برای مناسب سازی معابر شهری اعلام کنند تا در هنگام مناسب سازی و اجرای طرح های عمرانی از این ایده ها و طرح ها در راستای اصلاح معابر استفاده کنیم.
احمدی تاکید کرد: البته انجمن معلولان و نابینایان شهر نیز هنوز ایده و طرحی در ایتن خصوص به شهرداری ارائه نکرده اند اما تا جای که امکان داشته در معابر عمومی مناسب سازی برای تردد معلولان و نابینایان انجام شده و در ایجاد معابر جدید هم این شرایط لحاظ خواهد شد.
وی ادامه داد: در بسیاری از مسیرها کف خوابه های که مانع عبور و مرور عابرین شده بود را حذف کردیم و اکنون 80 درصد مشکل مناسب سازی معابر برای تردد معلولان و نابینایان اصلاح شده است.
سرپرست شهرداری بانه اضافه کرد: در 2 سال اخیر اکثر پیاده روها مناسب سازی و هم سطح شده و در تقاطع ها هم رمپ ویژه برای عبور معلولان تعریف شده است.
رئیس شرکت توزیع نیروی برق بانه نیز در خصوص جانمایی برخی تیرهای برق به خبرنگار ایرنا گفت: بسیاری از معابر عمومی شهر بانه کم عرض هستند و گاهی مجبوریم تیرهای برق را در نقاطی نصب کنیم که کم عرض است و برای تردد عابرین پیاده ایجاد مزاحمت می کند.
ارسلان محمدی تاکید کرد: با توجه به افزایش مصرف برق شبکه های توزیع در بانه روز به روز در حال افزایش است و راه اندازی شبکه های زمینی که امکانی سهل تر برای انتقال برق است، چهار برابر شبکه های هوایی هزینه دارد.
وی افزود: البته برای اجرای شبکه های زیر زمینی با مشکلات زیادی نیز مواجه هستیم و گاهی در اجرای این شبکه ها با تاسیسات زیر زمینی برخورد می کنیم که اجرای کار را چندین برابر سخت می کند.
23 مهر روز جهانی نابینایان بود.
شهرستان بانه با 158 هزار نفر جمعیت در 270 کیلومتری غرب سنندج واقع است.
خبرنگار: زینب طلایی ** انتشار: مجید سلیمانی
7469/9102
منبع: ایرنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۱۹۴۶۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دوسالانههای تجسمی با چه چالشهایی دست و پنجه نرم میکنند؟
با کمی اغماض و مسامحه، میتوان گفت دوسالانهها تا اینجا کارنامۀ قابل قبولی داشتهاند اما نیازهای هنری و فرهنگی جامعه ما گسترش یافته و لزوم بازنگری در مورد نحوه، سطح برگزاری و گستردگی آنها محسوس است. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حسین عصمتی هنرمند شناختهشده عرصه هنرهای تجسمی که در زمینه نگارگری و مجسمهسازی فعالیت دارد، در یادداشتی به بررسی مسائل و چالشهای دوسالانههای هنری پرداخته است.
پیشنهادهایی برای اثرگذاری بیشتر یازدهمین دوسالانه ملی نگارگری ایرانمتن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار گرفته به شرح زیر است:
«دوسالانهها پیش از انقلاب اسلامی شروع به فعالیت کردند. به واسطۀ برگزاری آنها در این سالها، اتفاقات خوبی در عرصه هنر افتاده است. جوانانِ هنرمندِ متعددی در این فعالیتهای هنری دیده شده و به دلیل معرفی در دوسالانهها به عرصه رسیدهاند. دوسالانهها، انگیزه و شوق مناسبی را برای هنرمندان جوان جهت انجام فعالیتهای هنری ایجاد کرده و آنها را در ادواری در کنار هم جمع کرده است. با کمی اغماض و مسامحه، میتوان گفت دوسالانهها تا اینجا کارنامۀ قابل قبولی داشتهاند اما نیازهای هنری و فرهنگی جامعه ما گسترش یافته و لزوم بازنگری در مورد نحوه، سطح برگزاری و گستردگی آنها محسوس است. به دلیل برنامهریزی دقیقتر و کاملتر، ضروری است چالشها و مشکلات دوسالانه مورد بررسی قرار گیرد. دوسالانهها دارای مشکلات متعددی هستند که باید در آسیبشناسی رشتههای مختلف در یک فرایند دقیق تحقیقاتی مورد توجه قرار بگیرد. اما فیالحال به دلیل این که خود در دوسالانههای نگارگری فعال بودهام و در حوزه مجسمه نیز فعالیت دارم، مواردی که آشکار است و در این دو دوسالانه دیده میشود را طرح میکنم.
به نظر میرسد عنوان هر دوسالانه (دوسالانه نگارگری، مجسمهسازی، نقاشی و ...) ، از این لحاظ که گرایشهای مختلف را در خود جای میدهد، ظرفیت این وسعت و فراوانی را ندارد. بر اساس این عناوین، باید تمام گرایشهای موجود در هر رشته امکان حضور در دوسالانه و بخش مسابقات را داشته باشند اما آنچه که تا کنون اتفاق افتاده، اینگونه نبوده است. کیفیت و نحوۀ برگزاری دوسالانهها چنان محدود بوده که نتوانسته تمام هنرمندان با گرایشهای متنوع آن رشته را در برگیرد. گاهی این گرایشها، گرایشهایی هستند که در عرصۀ تولیدات فرهنگی و هنری، باید بخشی از نیاز فرهنگی جامعه را تأمین کنند. یکی از مشکلات، فراگیر نبودن دوسالانههاست؛ فراگیر نبودن به این معنا که در هر دوسالانه، متناسب با نظرات و سلایق ارکان دوسالانه مانند، شورای سیاستگذاری، دبیر و داوران؛ گسترۀ خاص و محدودی از آثار مورد توجه قرار میگیرد و بخش عمده و متنوعی از آثار امکان دیده شدن و محک خوردن را به دست نمیآورند. لذا خواسته یا ناخواسته، شکل مشخصی از آثار که مورد توجه دبیر و داوران است، ارزشگذاری شده و باقی آثار در حاشیه قرار میگیرند. به تعبیری، با حمایت از نوع مشخصی از سبک و جریان هنری، دیگر سبکها که البته مورد نیاز فرهنگ و هنر ایران است، مغفول مانده و به هنگام نیاز دست فرهنگ و هنرِ ایران، تقریبا از این تخصصهای هنری خالی میماند.
این چالش در تمامی دوسالانهها یا اکثر آنها وجود دارد. در این راستا مثالی از هر دوسالانه، ضروری و تبیینکننده موضوع خواهد بود. چنین چالشی در برگزاری دوسالانه مجسمه دیده میشود. در مقایسه با کیفیت برگزاری دوسالانه در این سالها، مجسمهسازی معنای گستردهتری دارد و هرگونه پیکرتراشی و شکل دادن به اشیاء را در بر میگیرد. امروزه این تعریف گستردهتر هم شده است. پرسش این است که آیا میتوان در یک دوسالانه با امکانات محدود گرایشهای متعدد مجسمهسازی را در نمایشگاه پذیرفت؟ با توجه با سابقه این دوسالانه و حداقل در سالهای اخیر، آثاری بیشتر به نمایشگاه راه یافتهاند که بهرهای از نگاه مدرن در مجسمهسازی بردهاند. به تعبیری میتوان ادعا کرد یک شیوۀ خاص که مورد وثوق برگزارکنندگان بوده، در نمایشگاه غلبۀ بیشتری یافته است. به اعتقاد اینجانب چنین اتفاقی سبب شده است هنگامی که جامعه نیاز دارد هنرمندانی به شیوه واقعگرا و کلاسیک اثری را تولید کنند، دچار کمبود شود. به عنوان مثال، وقتی باید سردیس شخصیتی ساخته شود، به واسطۀ محدودیت، چالش ایجاد میشود. به همین دلیل آثاری در این زمینه تولید میشوند که بهواسطه ضعف اجرایی اکثراً مورد وهن قرار میگیرند. در صورتی که باید تعداد این هنرمندان بیش از این باشد. با توجه به این مطلب، چند سوال طرح میشود؛ کسانی که به شیوه کلاسیک و یا واقعگرا کار میکنند، در دوسالانۀ مجسمهسازی چه جایگاهی دارند؟ کسانی که مایل هستند در حوزه مجسمهسازی با رویکرد عامهپسند(اثری که مورد توجه جامعه قرار گیرد) خلق اثر کنند، چه جایگاهی دارند؟ و ...
البته منظور این نیست که دوسالانهها ریشه این معضلات و ضعفها است. ریشه را باید در بخشهای دیگری مانند آموزش جستوجو کرد. اما دوسالانه امکان و انگیزهای است برای هنرمندانی که به صورت خودجوش فعالیت میکنند و به این عرصهها علاقهمند هستند. این نوع از آثار، نیاز بخشی از جامعه است.
در دوسالانه نگارگری نیز چنین مشکلی دیده میشود. گرایشها و بخشهای متنوعی در نگارگری وجود دارد. به عنوان مثال در بخش گل و مرغ، هنرمندانی به شیوه قدیم کار میکنند و برخی به شیوههای جدید. در هر دو شیوه آثار فاخری خلق میشود اما به دلیل محدودیت و گاهی گرایش داوران، یکی از این دو شیوه که معمولا شیوه قدیم است، با بیمهری مواجه میشود. در ساخت گل و مرغ به شیوههای جدید نیز تنوع و گوناگونی وجود دارد که با همین چالش مواجه است. هنرمندانی هستند که در شهرستانها مشغول خلق اثر هستند و معمولاً نادیده گرفته میشوند. در بخش نگارگری نیز هنرمندان در سبکهای مختلف مشغول تولیدات هنری هستند. هر هنرمندی شیوهای را انتخاب و به آن شیوه، تولید اثر دارد اما به دلایل مختلف، برخی از شیوهها دیده نشده و مورد توجه واقع نمیشود. همچنین بخشهایی مانند تشعیر و طراحی که هر کدام اهمیت خود را دارند نیز در دورههایی از دوسالانه نگارگری حذف میشوند.
به نظر میرسد در دوسالانههای دیگر نیز مسائل مشابهی وجود دارد که موجب میشود برخی از گرایشات به آنها راه پیدا نکنند.
چنانکه عرض شد، دوسالانهها پاسخگویِ درخواست تمام هنرمندان با گرایشات متنوع نیست. شاید دلیل اصلی، علایق و نوع نگاه ارکان دوسالانهها باشد. بخشی هم مربوط به محدودیت امکانات دوسالانهها است. سوال اینجاست که چه باید کرد؟ آیا باید دوسالانهها با همین ساختار از این محدودیت رها شوند؟ آیا نیاز به تأسیس دوسالانههای بیشتری برای گرایشاتی که مورد نیاز جامعه است، داریم؟ اینها سوالاتی است که برای پاسخ به آنها نیاز به تحقیق و بررسی گستردهتری وجود دارد».
انتهای پیام/