آدم‌هایی که در «مهر» فراموش شده‌اند
تاریخ انتشار: ۱۳ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۲۵۹۸۲
رویداد۲۴-«جایی مثل جهنم است»، «فراموش شده‌ایم»، «کسی به فکر ما نیست». اینها جملاتی است که ساکنان «کوزوی 6 » یا شهرک آسمان شهر جدید پرند در وصف محل زندگی خود می‌گویند. محلی که بدون پرس و جو هم می‌شود فهمید در آن چه می‌گذرد. ساختمان‌های بلند بدقواره‌ای که مثل قارچ از میان کوه‌ها و تپه‌های خاکی سر از خاک بیرون آورده‌اند، سگ‌های ولگردی که در زمین‌های خاکی اطراف و زیر ماشین یا توی کانال آب از شر گرما پناه گرفته‌اند و.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پرند، شهری که قرار بود محلی برای آرامش قشر کم درآمد باشد حالا با دریایی از مشکلات به محلی تبدیل شده که همه ساکنانش تصمیم گرفته‌اند اگر مشکل‌شان حل نشود قید زندگی در آن را بزنند. از جاده‌های خلوت و خاکی به کوزوی 6 یا شهرک آسمان می‌رسم. خورشید وسط آسمان خودنمایی می‌کند. توی خیابان‌های خلوت شهرک به جز نیسان وانتی که میوه می‌فروشد نه خبری از آدم هست نه ماشین. آنقدر که سگ‌های ولگرد در این خیابان‌ها تردد دارند آدم‌ها تردد نمی‌کنند.
کمی جلوتر چند جوان روبه‌روی کوچه‌ای که سردرش با بنر نوشته شده «بازارچه» ایستاده‌اند. دو سوپر مارکت و یک میوه‌فروشی هم سر بازارچه و داخل کوچه بن‌بست هم گوشت و مرغ‌فروشی است و نانوایی که تازگی‌ها راه افتاده. داخل بازارچه چند مغازه دیگر هم هست که هنوز راه نیفتاده.با مرد میانسالی که روبه‌روی میوه فروشی ایستاده سر حرف را باز می‌کنم. او 2 سال است در این شهرک زندگی می‌کند و کارگر میوه فروشی است. آنطور که خودش تعریف می‌کند بعد از اینکه همه طایفه همسرش از تهران به پرند آمدند او هم خانه و زندگیش را به اینجا آورد.
اما به گفته خودش بعد از مدتی همه خانواده همسرش دوباره به تهران برگشتند و او حالا به هر دری می‌زند تا برگردد تهران. کافی است از آدم‌هایی که اینجا زندگی می‌کنند بپرسید که از زندگی در این منطقه راضی هستید یا نه؟ حتماً همه آنها مثل کارگر میوه فروشی که دل پری دارد شروع به حرف زدن می‌کنند: « اینجا نه پارک دارد نه امکانات رفاهی برای بچه‌ها. چقدر این بچه‌ها توی خاک و خل بازی کنند؟ هوا که تاریک می‌شود دیگر جرأت نداریم از خانه بیرون بیاییم چون همه جا پر از سگ‌های ولگرد است که به مردم حمله می‌کنند. امکانات رفاهی صفر است. یکسری آدم هم خانه‌های اینجا را تبدیل کرده‌اند به حیاط خلوت‌شان. هر روز دختر و پسر است که می‌آید و صبح تا شب سرو صدا می‌کنند. دزدی هم که تا دلتان بخواهد زیاد است. همین 4 شب پیش اینجا سه تا ماشین را دزدیدند.»
چند زن جوان مقابل سوپر مارکت گرم حرف زدن هستند. یکی روی صندلی نشسته و دوتای دیگر با نایلون‌های پر از مواد غذایی و میوه ایستاده‌اند. وقتی نزدیک می‌روم و از مشکلاتشان می‌پرسم حرف‌ها و شکایت‌هایشان مثل آب پشت سد سرازیر می‌شود. انگار سال‌هاست منتظرند کسی بیاید و از آنها درباره مشکلاتشان بپرسد. زنی که روی صندلی نشسته اول شروع می‌کند: «خودتان ببینید چه مشکلاتی داریم. نه پارک داریم که بچه‌هایمان از آن استفاده کنند نه فضای سبزی که آدم به آن دل خوش کند. ببینید چه وضعی داریم که مردم از سوپر مارکتی می‌خواهند لوازم ورزشی بیاورد و پارک بسازد. بانک و عابر بانک هم نداریم. برای پرداخت قسط باید 10 هزارتومان هزینه کنیم و برویم میدان استقلال و برگردیم.» مردم یکی یکی جمع می‌شوند و هر کدام با صدایی بلند و عصبانی می‌خواهند شکایت خود را به گوش مسئولان برسانند.
زنی دیگر می‌گوید: «من با پدر و مادر مریضم اینجا زندگی می‌کنم. این فاز نه درمانگاهی دارد نه داروخانه‌ای. هر بار مجبوریم برای خرید یک ورق استامینوفن تا میدان استقلال برویم. توی این خیابان‌های خلوت هم که به ماشین‌های شخصی اعتمادی نیست و مجبوریم آژانس بگیریم. آن دفعه مادرم تشنج کرد و 40 دقیقه طول کشید تا از رباط کریم اورژانس بیاید. الان دیگر همه روستاها هم درمانگاه دارند اما ما نداریم.»
مردی از وسط جمع، اتوبوس زرد رنگ شرکت واحد را نشان می‌دهد که کنارخیابان پارک شده و از راننده خبری نیست: «این تنها وسیله عبور و مرور ما به میدان اصلی شهر است که آن طرف خیابان از صبح پارک می‌کند تا غروب که می‌رود خانه.»صاحب سوپرمارکت با دقت به کارت خبرنگاری‌ام نگاه می‌کند و به بقیه اطمینان می‌دهد که واقعاً خبرنگار هستم و آمده‌ام که از مشکلاتشان بنویسم. سوپرمارکتی محل که او هم مثل بقیه از شرایط راضی نیست، می‌گوید: «وقتی به کسی می‌گویی کوزوی 6 انگار گفته‌ای جهنم، انگار گفته‌ای آخر دنیا. اینجا هر شب ماشین یکی از ساکنان را می‌دزدند یا داخلش را خالی می‌کنند، وقتی زنگ می‌زنی به 110 کسی پاسخگو نیست.»
بعد گوشی موبایلش را از جیبش درمی‌آورد و شماره 110 را طوری که همه ببینند، می‌گیرد و می‌گذارد روی بلندگو. اپراتور پشت خط می‌گوید: «شما با مرکز پاسخگوی 112 جمعیت هلال احمر تماس گرفته‌اید.» همه می‌زنند زیر خنده. خنده‌هایی که چند ثانیه بیشتر دوام نمی‌آورد. صاحب سوپرمارکت ادامه حرفش را می‌گیرد و می‌گوید: «هر روز که پیش از آمدن به مغازه دو سه میلیون پول نقد از بانک می‌گیرم تا به مردم بدهم، این دور و بر نه خبری از بانک هست نه عابر بانک. اینجا بدبختی کم نداریم. من هم این کار از دستم بر می‌آید و انجام می‌دهم. اگر من پول نیاورم مجبورند کلی خرج کنند و بروند تا میدان استقلال تا از دستگاه پول بگیرند.»
شکایت ساکنان کوزو 6 تمامی ندارد. تنها حرف‌شان مشکلات محل زندگی شان است. زنی میانسال که تا چند لحظه پیش فقط شنونده بود به حرف می‌آید و می‌گوید: «شب‌ها که پنجره را باز می‌کنم و به بیرون نگاه می‌کنم از تاریکی ترسم می‌گیرد. آنقدر تاریک است که انگار وسط بیابان زندگی می‌کنیم. هیچ چراغی این اطراف نیست که لااقل آدم از اینکه بیرون را نگاه می‌کند نترسد. صبح هم که دخترم را می‌فرستم پایین تا با سرویس به مدرسه برود دائم نگران هستم نکند سگ‌ها به او حمله کنند. واقعاً ما چه گناهی کرده‌ایم که اینجا زندگی می‌کنیم؟» بیشتر ساکنان این شهرک 2 سال است اینجا زندگی می‌کنند و از هر کدام که می‌پرسم چه شد اینجا را انتخاب کردند تنها یک جمله را تکرار می‌کنند «از روی ناچاری و بدبختی.»
مرد دیگری از پشت جمعیت جلو می‌آید و از مترو می‌گوید: «آقا اینجا جزیره است. جزیره‌ای وسط بیابان. شما فقط یک کلمه بنویس و بگو مترو را زودتر بکشند.» حرفش مثل انعکاس کلمه‌ای در کوه از دهان همه تکرار می‌شود. مترو مترو. مترو بیاید همه چیز می‌آید. مترو بیاید محله‌مان آباد می‌شود.
مسأله دیگری که همه از آن ناراحت هستند مدرسه‌ای است که امسال افتتاح شده و محلی‌ها به شوخی می‌گویند آن طرف کوه است. می‌گویند مدرسه هر روز از آنها پول می‌خواهد، چون هیچ امکاناتی ندارد. نه پرده دارد و نه بخاری. با زن مسنی به سمت مدرسه می‌رویم. توی مسیر هر چند دقیقه ماشینی می‌گذرد و لابه‌لای کوه‌هایی که بین‌شان جاده کشیده شده گم می‌شود.
دبستان دخترانه دماوند و دبستان پسرانه شهید محمدحسین محمدپور یک ماه است که شروع به کار کرده و در دو شیفت دخترانه و پسرانه فعالیت می‌کند. سرایدار مدرسه جلو در مشغول چانه زدن با رفتگر شهرداری است. با او وارد مدرسه می‌شوم. مدرسه منظم و مرتب است با آجرهایی که از نویی برق می‌زنند. بچه‌ها با لباس‌های صورتی یکدست توی حیاط مشغول بازی هستند. داخل راهرو مدیر مدرسه را می‌بینم و بعد از بازگو کردن حرفهای اهالی محل در مورد مدرسه دستپاچه می‌شود و با عصبانیت می‌گوید: «هیچ چیز نداریم اما حرفی نمی‌زنیم. خودمان روی پایمان می‌ایستیم و درستش می‌کنیم.» مؤدبانه می‌خواهد که از مدرسه بیرون بروم و با هماهنگی و نامه‌نگاری با اداره کل آموزش و پرورش برگردم.
شهرک «کرمانشاهان» در فاز 6 هم وضعیت مشابهی دارد. آنجا هم مردم شکایت‌هایی مشابه ساکنان کوزوی 6 دارند. از حضور سگ‌ها و دزدها گرفته تا نبود امکانات شهری مانند روشنایی در خیابان یا نداشتن تلفن ثابت. اینجا در شهر پرند به جز فازهای صفر و یک و 2 که نزدیک میدان استقلال هستند و امکانات‌شان بهتر از بقیه است وضعیت فازهای دیگر آنقدر وخیم است که گویی آدم‌های اینجا به فراموشی سپرده شده‌اند.
منبع: رویداد24
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.rouydad24.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «رویداد24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۲۵۹۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تنبیه بارسلونا: 6 یک تاریخی را فراموش کنید!
به گزارش "ورزش سه"، سوت پایان به صدا درآمد و پاریسی‌ها در خط میانه زمین دایره‌ای را برای نمایش شادی پیدا کردند. در حالی که کیلیان امباپه به تازگی بازی را با زدن دومین گل به پایان رسانده و کار بارسلونا را در دقیقه 89 تمام کرده بود، آنها سرانجام توانستند با شادی از راهیابی به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا جشن بگیرند.
دقایقی بعد و پس از جشن گرفتن نزدیک به حاشیه توسط بازیکنان، کادرفنی پاری‌سن‌ژرمن هم به قهرمانان شب خود پیوستند و در این بین، کیلیان امباپه و لوئیز انریکه را در آغوش یکدیگر مشاهده کردیم؛ درست مثل صحنه‌ای که هفت سال قبل در بازی بارسلونا و پاریس در لیگ قهرمانان و بین نیمار و انریکه دیده بودیم.
در شروع جشن و حلقه‌ی بزرگ شادی پاریسی‌ها، کاپیتان این تیم خود را از دایره بیرون کشید تا سرمربی را پیدا کند و همراه با او جشن بگیرد، چراکه آبی‌ها برای چهارمین بار در تاریخ توانستند به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا برسند.
سپس بازیکنان به همراه 3 هزار هوادار پاریسی که سه‌شنبه شب به استادیوم مونتخوئیک در بارسلونا سفر کرده بودند، دوباره جشن خود را آغاز کردند؛ هوادارانی که در شروع بازی با گلزنی رافینیا برای بارسلونا شوکه شده بودند، اما پس از گل‌های دمبله، ویتینا و دبل کیلیان امباپه، از این بازی هیجان‌انگیز لذت بردند.
لوئیز انریکه هفت سال قبل شکست 4 بر صفر در پاریس را با پیروزی تاریخی 6 بر یک در نو کمپ جبران کرد که نحوه شادی او همراه با ستاره‌های بارسلونا هنوز در ذهن هواداران فوتبال مانده، اما او این بار با سرمربیگری در پاری‌سن‌ژرمن، آغوش کیلیان امباپه را برای شادی برابر آبی اناری‌ها انتخاب کرده و سرمست از کامبک دوباره در لیگ قهرمانان در استادیوم مونتخوئیک بود.
پاری‌سن‌ژرمن پیش از این در طول تاریخ 5 بار در مراحل حذفی مقابل بارسلونا قرار گرفته که دو بار موفق به پیروزی شده و سه بار شکست خورده بود که آخرین باخت و حذف آنها مقابل تیمِ تحت هدایت انریکه بود و بازیِ فراموش نشدنی 6 بر یک بود، اما فرانسوی‌ها توانستند سه‌شنبه شب این آمار را مساوی کنند.
صعود در مراحل یک چهارم نهایی در فصل 95-1994 و یک‌هشتم نهایی در فصل 21-2020 را بازیکنان پاریسی تجربه کرده بودند و می‌خواستند دوباره با شکست بارسا به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا برسند و توانستند با هدایت انریکه و درخشش امباپه این اتفاق را تجربه کنند و برای دومین بار در سه سال متوالی، در خانه حریف‌شان بالا بروند.
انریکه بدون توجه به اینکه کاپیتان و سرمربی آبی اناری‌ها بوده، شادی زیادی همراه با شاگردان خود در ورزشگاه بارسلونا داشت و جشن آنها با هواداران‌شان طولانی مدت بود تا حالا به استقبال بازی با دورتموند و صعود به فینال بروند.
اساسنامه سازمان ملی سنجش و ارزشیابی نظام آموزش کشور پس از نوبت اول کنکور سراسری ابلاغ می‌شود