رمان‌هایی درباره نازیسم جوایز ادبی فرانسه را بردند
تاریخ انتشار: ۱۵ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۸۱۰۹۹
به گزارش امتداد نیوز به نقل از خبرگزاری فرانسه، امروز ظهر به وقت محلی، داوران جایزه گنکور طبق معمول هر سال در رستوران دروان پاریس جمع شدند تا برنده نهایی جایزه گنکور ۲۰۱۷ را معرفی کنند.
آنها از رمان «صورت جلسه» نوشته اریک ویلارد، به عنوان برنده نهایی این جایزه نام بردند.
ویلارد، نویسنده و نمایشنامه‌نویس ۴۹ ساله فرانسوی که برنده این جایزه معتبر ادبی شده، نخستین کتابش را سال ۱۹۹۹ منتشر کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«صورت جلسه» رمانی درباره به قدرت رسیدن هیتلر در آلمان و پیوستن اتریش به آلمان نازی در سال ۱۹۳۸ است. این کتاب حمایت علنی صنایع آلمان از ماشین جنگ نازی را روایت کرده است.
در همین حال به رسم همیشه اندکی پس از معرفی برنده جایزه گنکور، جایزه ادبی رنودو اولیویه گوئز نویسنده ۴۳ ساله رمان «ناپدید شدن جوزف منگل» را به عنوان برنده معرفی کرد. این رمان درباره شکنجه‌گر زندان آشویتس جوزف منگل است. او برای تجربیاتش در اتاق گاز، شناخته می شود.
ویلارد درباره کتابش گفت: برای این که خیلی چیزها را بدانیم نیاز داریم داستان را به کار بگیریم.
آکادمی گنکور به ریاست برنارد پیووت برگزار می‌شود.این چهره ادبی تاکید کرد تحت تاثیر داستان این کتاب واقع شده و آن را ساده و فوق‌العاده دیده است. وی افزود: این کتاب درس ادبیات می‌دهد و در عین حال کتابی سیاسی است .
دیگر اعضای گروه داوری گنکور متشکل از چهره‌های برجسته‌ای چون پی‌یر آسولین، طاهر بن جلون، فرانسوآز چندرناگور، فیلیپ کلودل، پل کنستانت، دیدیه دشان، ویرجینیا دسپنتس، پاتریک رمبو و اریک-امانوئل اشمیت برندگان امسال را انتخاب کردند.
هفته پیش چهار نویسنده به عنوان نامزدهای نهایی این جایزه انتخاب شده بودند. به این ترتیب یانیک هانائل نویسنده «تاج خود را نگه دار»، ورونیک اولمی برای رمان «باخیتا» وآلیس زنیته برای رمان «هنر باختن» از دریافت این جایزه باز ماندند.
این جایزه به معنی دستاورد مهمی برای انتشارات اکت‌سود است که فرانسوآز نیسن وزیر فرهنگ فعلی، مدیر سابق آن بود. دو سال پیش نیز این انتشاراتی برای کتاب «قطب نما» نوشته ماتیاس انارد جایزه گنکور را دریافت کرده بود.
سال پیش لیلا سلیمانی، نویسنده فرانسوی-مراکشی این جایزه را برای «ترانه شیرین» از آن خود کرده بود.
این جایزه که ارزش مادی ندارد، به صورت نمادین به برنده خود ۱۰ یورو اهدا می‌کند، اما دریافت این جایزه موجب فروش بالای رمان برنده می‌شود و شمارگان کتاب برنده را بین ۲۰۰ هزار تا ۵۰۰ هزار نسخه افزایش می‌دهد.
جایزه رنودو که از سال ۱۹۲۶ تاسیس شده، هر سال نویسنده‌ای را انتخاب می‌کند که موازی برنده گنکور استحقاق دریافت جایزه داشته ولی به عنوان برنده گنکور انتخاب نشده باشد.
true برچسب ها :این مطلب بدون برچسب می باشد.
trueمنبع: امتداد نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.emtedadnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «امتداد نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۸۱۰۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«کمی دیرتر» به چاپ هفدهم رسید
این اثر که از چهار فصل زمستان، پاییز، تابستان و بهار تشکیل شده، نگاهی متفاوت و نقادانه به فضای انتظار جامعه امروز است. رمان با یک اتفاق شگفت و غریب آغاز می‌شود، جشن نیمه‌شعبان و مجلسی پرشور و بسیاری که فریاد «آقا بیا» سرداده‌اند… در این میان جوانی و فریادی که: «آقا نیا…» این شروع جذاب ما را با شخصیت‌هایی آشنا می‌کند که همه مدعی انتظارند اما وقتی هنگام عمل می‌رسد و هنگامه عمل به شعارها می‌رسد، آن نمی‌کنند که می‌گفتند. رمان در فضایی مکاشفه‌گونه و بی‌زمان پیش می‌رود و مواجه همه آدم‌ها را می‌بینیم با قصه ظهور… و کشف چرایی «آقا نیا» ی جوان.
شجاعی در این رمان همه اقشار و همه آدم‌ها را با بهانه‌هایشان برای نخواستن امر ظهور، دقیق و ظریف معرفی می‌کند. تا آنجاکه حتی به راوی هم رحم نمی‌کند و در فضایی بسیار بدیع، خودش را هم در معرض این امتحان می‌گذارد. نویسنده در «کمی دیرتر» همه آفت‌های انتظار را با شخصیت‌های قصه‌اش برای مخاطب روایت نمی‌کند، بلکه به تصویر می‌کشد و نشانش می‌دهد… انسان‌های مدعی انتظار و منتظر ظهور غریبه نیستند؛ خودمانیم و شجاعی در رمانش به خوبی به این زبان دست یافته که وقتی از هر قشر و صنف و گروهی یک نمونه آورده با مصادیق کار ندارد و در پی اثبات شمول ادعایش است.
نویسنده در پایان همه موشکافی‌ها در نقد منتظران به دنبال آن است که مخاطب منتظر واقعی را بشناسد و ببیند که انتظار به فریادهای بلند «آقا بیا» نیست؛ به دلی است که برای حضرت می‌تپد و اخلاصی که میان زندگی جاری است و آقایی که خودش به دیدار منتظرانش می‌آید…
جاده کندوان یک طرفه شد