به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

افزایش بودجه پژوهشی دانشگاه لرستان از ۳ به ۱۱ درصد برای تقویت پژوهش‌محوری کاربردی

تاریخ انتشار: ۲۰ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۵۵۱۰۲۴

به گزارش خبرنگار  گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از لرستان خسرو عزیزی، رئیس دانشگاه لرستان گفت: از مهرماه امسال مأموریت دانشگاه لرستان و به تبع آن اعضای هیأت علمی تعریف شد و به تأیید هیأت امنا رسید.

وی ادامه داد: باید حداقل ۶۰ درصد مقالاتی را که برای چاپ تأئید می‌شود در راستای مأموریت دانشگاه لرستان باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

عزیزی گفت: مأموریت دانشگاه لرستان در افق ۱۴۰۴ مشخص شده که براساس آن باید این دانشگاه به لحاظ رنکینگ در منطقه پنج مقام دوم را کسب کند.

رئیس دانشگاه لرستان گفت: هر گروه آموزشی مأموریت خاص خود را دارد به عنوان مثال در رشته‌های کشاورزی موضوع مبارزه با خشکی و خشکسالی، افزایش بهره‌وری آب، سلامت محصولات غذایی، نوآوری در تولید محصول و ثروت از گیاهان دارویی، احیای جنگل‌ها و استفاده از پتانسیل‌های طبیعی در راستای اهلی کردن گونه‌هایی که در خطر انقراض قرار دارند مثل کشت موسیر، مورد تحقیق و پیگیری است.

وی با اشاره به اینکه در دانشکده فنی و مهندسی مسائل انرژی، استفاده بهینه از انرژی درنظر گرفته می‌شود و براساس تخصص خود مأموریت‌ها درنظر گرفته شده است، خاطر نشان کرد: در دانشکده علوم انسانی علاوه بر مسائل مربوط به استان، تحقیقاتی در راستای ترویج فرهنگ ایثار و شهادت در حال انجام است.
رئیس دانشگاه لرستان با بیان اینکه یک دانشجوی دکترا باید ترم هشتم دفاع کند و چنانچه بیشتر از آن شود سنوات می‌خورد و باید هزینه‌هایی را پرداخت کند، عنوان کرد: «به دانشجوی ارشد برای انجام پایان‌نامه‌اش ۸۰۰ هزار تومان و به پایان‌نامه مقطع دکتری دو میلیون تومان پرداخت می‌شود».

عزیزی با اشاره به اینکه چنانچه خلائی وجود داشته باشد از محل گرند و پژوهانه عضو هیأت علمی نیز هزینه‌ای به دانشجو برای تحقیق پرداخت می‌شود، بیان کرد: همچنین دفتر ارتباط با جامعه و صنعت نیز در دانشگاه فعال است و چنانچه دانشجویی برای رفع مشکلات و چالش‌های پیش روی دستگاه‌هایی نظیر صنعت و معدن، جهاد کشاورزی و منابع طبیعی تحقیقاتی را انجام دهد بخشی از آن هزینه را دستگاه مربوط تقبل می‌کند.

رئیس دانشگاه لرستان از افزایش بودجه پژوهشی دانشگاه از سه درصد به یازده درصد خبر داد و گفت:این کار برای تقویت سهم پژوهش در دانشگاه صورت گرفته تا دانشگاه نسل سوم، تقویت‌ شود.

 عزیزی  در ادامه گفت:تجهیز شدن ‌آزمایشگاه‌ مرکزی دانشگاه لرستان از جمله برنامه‌های مهم زیرساختی برای تقویت رویکرد پژوهش‌محوری کاربردی در دانشگاه لرستان بوده است به گونه‌ای که بیش از ده میلیارد تومان برای نوسازی و تجهیزات آزمایشگاه دانشگاه لرستان، هزینه شده است.

وی  افزود: در بخش ارتباط دانشگاه و صنعت نیز به‌صورت پیوسته، جلسات دانشکده‌های دانشگاه لرستان با مدیران صنعت استان تشکیل می‌شود و خروجی این جلسات نیز عقد تفاهم‌نامه‌های متعدد برای تقویت ارتباط بین دانشگاه و صنعت بوده است و این بخشی از رسالت دانشگاه لرستان در راستای دانشگاه نسل سوم است و تلاش این بوده است تقویت شود.

انتهای پیام / د

تعیین افق دانشگاه لرستان تا ۱۴۰۴

منبع: باشگاه خبرنگاران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۵۵۱۰۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بودجه و شجاعت بازگشت به ماه وجود ندارد!

برنامه «آپولو» انسان‌ها را در سال ۱۹۶۹ روی ماه قرار داد اما اکنون این پرسش در ذهن بسیاری از افراد شکل گرفته است که چرا از آن زمان دیگر انسان‌ها روی ماه فرود نیامده‌اند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است. بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو»(Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس»(Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. مأموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج مأموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است.

اگر پروژه «جمنای»(Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌سازهای ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریباً ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملاً با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت.

همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقاً ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های مؤثر در این برنامه چه کنند. آنها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتورها و جا دادن آنها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آنها درست بوده زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با مأموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است.

مأموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین مأموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در مأموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام مأموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریباً در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر»(Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا»(Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

مأموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

مأموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملاً متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که مأموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است زیرا یک چارچوب دستیابی به رویاها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

کد خبر 747105