به نقل از «جهان نيوز»

دلایل ابتلا به سنگ کلیه از دیدگاه طب‌ سنتی

تاریخ انتشار: ۲۳ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۶۲۵۸۳۶

به گزراش جهان نيوز، پس از آزمایش‌های مختلف و سونوگرافی مشخص می‌شود شما به سنگ کلیه مبتلا هستید و این دردها هم ناشی از این مساله بوده است. دکتر سعید صانعی ، پزشک و مشاور درمان‌های گیاهی و طب سنتی، دلایل ابتلا به سنگ کلیه را از نگاه طبی بررسی می‌کند.

سنگ از کجا می‌آید؟
چاردیواری نوشت: دلایل زیادی در ابتلا به سنگ کلیه می‌تواند نقش داشته باشد ولی از دیدگاه طب‌سنتی، دلیل اصلی به وجود آمدن سنگ کلیه، بلغم محجر (بلغمی که به حالت سنگ درآمده) محسوب می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علاوه بر این، آن دسته از افرادی که مزاج کلیه‌های آنها سرد است، بیش از بقیه مستعد ابتلا به سنگ کلیه هستند. وقتی بلغم در کلیه‌هایی که مزاج سرد دارند باقی می‌ماند تبدیل به بلغم کریستالی (بلوری) خواهد شد و در نهایت این کریستال‌ها به یکدیگر می‌چسبند و سنگ ایجاد می‌کنند. برای این‌که بتوان به وجود کریستال در بدن پی برد، باید حتما آزمایش ادرار انجام داد. آزمایش ادرار و تشخیص بموقع کریستال می‌تواند به پیشگیری از سنگ کلیه کمک کند البته به شرط آن‌که درمان سریعا برای فرد انجام شود. گاهی سنگ کلیه می‌تواند بدون هیچ علائمی ایجاد شود و فرد تنها به‌دلیل درد متوجه ابتلا به آن شود. درد‌ به‌دلیل جا به جایی سنگ‌ها به وجود می‌آید و این دردها معمولا برای فرد غیرقابل تحمل است.

لبنیات خوب است، اما...
همه افراد بخوبی می‌دانند مصرف لبنیات بویژه شیر برای بدن ضروری است و از ابتلا به پوکی استخوان جلوگیری می‌کند، اما در رابطه با مصرف شیر و به‌طور کلی لبنیات باید حتما از مصلح آن نیز استفاده کرد تا احتمال ابتلا به سنگ کلیه به حداقل برسد. برای مثال، مصلح شیر، دارچین یا عسل محسوب می‌شود و در زمان مصرف شیر باید به آن عسل یا دارچین اضافه کرد.
اضافه کردن عسل به شیر، علاوه بر این‌که مانع از رسوب کلسیم در کلیه و ایجاد سنگ می‌شود، به هضم بهتر شیر نیز کمک می‌کند. آن دسته از افرادی که عادت دارند در وعده صبحانه از مواد غذایی با طبع سرد استفاده کنند، باید این عادت خود را کنار بگذارند و به جای آن استفاده از مواد غذایی با طبع گرم را جایگزین کنند. مثلا استفاده از ارده، شیر و عسل در وعده صبحانه می‌تواند بسیار مفید باشد. همچنین می‌توان از ارده همراه با شیره خرما و انگور استفاده کرد. بسیاری از افراد تمایل دارند به‌وفور از کشک استفاده کنند، اگر چه کشک یک ماده غذایی مفید با مقدار زیادی کلسیم است و در سلامت استخوان‌ها نقش دارد ولی در صورتی که با مصلح مصرف نشود، می‌تواند در به وجود آوردن سنگ کلیه نقش داشته باشد.
کشک باید با گردو مصرف شود تا مشکلی به وجود نیاورد برای استفاده از کشک مایع نیز باید به آن نعناع و سیر داغ اضافه کرد تا به این شکل از رسوب کلسیم در کلیه جلوگیری کرد. یکی از غذاهای مقوی که حاوی کلسیم فراوان است و کلسیم آن هم در کلیه رسوب نمی‌کند، «اشکنه» محسوب می‌شود. این غذا را با کشک، تخم‌مرغ، گردو و روغن حیوانی درست می‌کنند. موارد دیگری هم وجود دارد که برای پیشگیری از سنگ کلیه باید به آنها توجه کرد. برای‌مثال، آن دسته از افرادی که عادت دارند همراه ماهی از ماست استفاده کنند یا بعد از خوردن ماهی شیر می‌نوشند، باید این عادت‌های خود را کنار بگذارند چون انجام چنین کاری در کوتاه‌مدت می‌تواند باعث رسوب کلسیم و مواد زائد در کلیه شود و در نتیجه سنگ کلیه را ایجاد کند.

سرمای دلچسب ولی دردسرساز
تغذیه تنها عامل به وجود آورنده سنگ‌کلیه محسوب نمی‌شود و برخی عادت‌ها نیز می‌تواند در این مساله نقش داشته باشد. برای مثال، آن دسته از افرادی که عادت دارند روی زمین (موزائیک، سنگ و...) بنشینند، بیش از بقیه مستعد ابتلا به سنگ کلیه هستند.
طب‌سنتی بر این باور است که کلیه‌ها نباید در معرض سرما قرار بگیرد به همین دلیل افراد وقتی بدن‌شان بسیار عرق کرده است، نباید در مقابل باد سرد کولر قرار بگیرند چون این مساله باعث ایجاد سنگ خواهد شد. افرادی که بیش از بقیه مستعد ابتلا به سنگ کلیه هستند، باید حتما به کمر خود یک شال نخی سبک ببندند.

غذاهای سرد نخورید!
از دیدگاه طب‌سنتی، یکی دیگر از دلایل به‌وجود آورنده سنگ کلیه می‌تواند تغذیه باشد. برخی غذاها، می‌تواند شانس ابتلا به سنگ کلیه را افزایش بدهد. برای مثال، مصرف ماکارونی بدون سبوس و نان‌هایی که از آرد سفید درست شده و فاقد سبوس هستند، می‌توانند باعث به وجود آوردن سنگ کلیه شوند. مصرف نان و ماکارونی بدون سبوس، با رشد و ازدیاد میکروب‌های بد داخل روده همراه است و سموم ناشی از این میکروب‌ها می‌توانند در ایجاد سنگ صفرا و کلیه نقش داشته باشند. به طور کلی غذاهایی که طبع سرد دارند، می‌توانند باعث ابتلا به سنگ کلیه بویژه در افرادی که مستعد سنگ کلیه هستند، شوند.

منبع: جام جم آنلاین

منبع: جهان نيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jahannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جهان نيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۶۲۵۸۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.