مدينه شد ز داغ مصطفى بيت الحزن امشب

صفر داغ رحلت پيامبر گرامي اسلام (ص) و شهادت امام حسن مجتبي (ع) بر دل تازه مي شود.
بسیج اشکذر:

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است
ديدم شروع محشر کبراي ديگر است
گردون شده سياه و فضا پر زدود و آه
تاريک تر ز عرصة تاريک محشر است
گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمين
اشک عزا به ديدة زهراي اطهر است
گفتم چه روي داده که زهرا زند به سر
ديدم که روز، روز عزاي پيمبر است


ويژگي هاي رسول خدا (ص) در بيان صديقۀ طاهرۀ (س)
در بخشي از شرح خطبۀ فدکيه به بررسي تبيين شخصيت والاي پيامبر(ص) از نگاه صديقه طاهره(س) مي پردازد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حضرت زهرا سلام الله عليها در فرازي از خطبه فدکيه به تبيين و معرفي شخصيت والاي پدر بزگوار خود رسول خدا صلي الله عليه وآله پرداختند تا بدين وسيله هم مهاجرين و انصار را متوجه بي وفايي شان نمايند و هم راهنمايي باشد براي همه کساني که مي خواهند در مسير آن حضرت گام بردارند و پيامبر گونه به تبليغ محمدي بپردازند.
نکات بيان شده از سوي حضرت زهرا (س)
يکم: پيامبر خود را تافته جدا بافته از مردم نمي دانست بلکه خود را برخاسته از متن مردم مي دانست و هرگز آن بُعد ملکوتي، معنوي و بلندي عظمت ايشان، موجب نشد تا از شما فاصله بگيرد و خود را از طبقۀ ممتاز بداند: « لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ» به يقين، رسولى از خود شما به سوي شما آمد.
دوم: چون پيامبر برخواسته از متن شما بود و فاصله اي از شما نداشت هر سختي، فشار، رنج و غمي بر شما وارد مي شود آن را غم و رنج بر خود مي دانست و از آن رنج مي برد و محزون مي گرديد: «عَزيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ» که رنج هاى شما بر او سخت است.
سوم: چون رسول خدا صلي الله عليه وآله رابطۀ تنگاتنگ با مردم داشت، نسبت به آنان مهربان، رئوف و به سرنوشت آنان حساس بود؛ در هدايت و ايمان مردم حريص بوده و بيش از اندازه به زحمت مي‌افتاد: «حَريصٌ عَلَيْکُمْ بِالْمُؤْمِنينَ رَؤُفٌ رَحيمٌ» و اصرار بر هدايت شما دارد؛ و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است!. (توبه 128)
چهارم: اين پيامبر مردمي، دلسوز، رئوف به شما، هيچ نسبتي با شما ندارد و شما افتخار هيچ نسبتي را با او نداريد، بلکه پدر من و برادر پسر عموي من علي است و اين نسبت نزديک از افتخارات من است.
پنجم: پيامبر خدا صلي الله عليه وآله در مدت 23 سال از بعثت خود در محيط جزيرۀ العرب که مردمش در فساد فکري و فرهنگي به سر مي بردند، توانست:
الف) بت پرستي را به خدا پرستي و ظلم و نابرابري را به عدالت و مساوات تبديل کنند.
ب) به همه پرسش ها و ابهام هايي که مردم جزيرۀ العرب نسبت به مبدأ و معاد داشتند، پاسخ دهند.
ششم: آن مقام و منزلتي که زمينه ساز پيامبري رسول خدا صلي الله عليه وآله شد و ظرفيت پيامبري را براي ايشان فراهم آورد، عبد و بنده خدا بودن پيامبر بود همانگونه همين خصوصيت «عبد بودن»، زمينه ساز رفتن رسول خدا صلي الله عليه وآله به معراج شده است.
هفتم: هرگاه توطئه اي از انسان هاي شيطان صفت تدارک ديده مي شد و گروه ها در مقام اغتشاش و براندازي اسلام بر مي آمدند، در چنين شرايط حساس و پيچيده که شاخ شيطان و توطئۀ دشمنان ظاهر مي گرديد، رسول خدا صلي الله عليه وآله امام علي عليه السلام را براي مقابله با آنها مي فرستاد تا فتنه ها و توطئه ها با شمشير وي خاموش گردد.

نمونه هايى ازفضايل و سيره فردى رسول خدا(ص)
احترام بزرگان
جريربن عبدالله گويد: چون رسول خدا مبعوث گرديد، من به حضورش آمدم تا با او بيعت کنم، فرمود: يا جرير به چه منظورى پيش من آمده ‏اى، گفتم: يا رسول الله (ص) آمده ‏ام تا بر دست تو مسلمان شوم، حضرت عباى خود را براى نشستن من به زمين پهن کرد. بعد به ياران خود فرمود: چون کسى که در ميان قوم خويش محترم است پيش شما آيد احترامش کنيد.
صبر و مقاومت
آنگاه که پسرش ابراهيم در حال جان دادن بود چنين فرمود: اگر فرزند در گذشته، براى پدر اجرى نداشت و اگر اين نبود که زندگان به مردگان ملحق خواهند شد، در اين صورت بر تو محزون مى‏ شديم اى ابراهيم، بعد به گريه افتاد و فرمود: چشم اشک مى ‏ريزد، قلب مى‏ سوزد ولى جز آنچه خدا راضى باشد سخنى نمى‏گوئيم و اى ابراهيم ما در فراق تو محزونيم : "و قال لابنه ابراهيم و هو يجود بنفسه: لولا ان الماضى فرط الباقى و ان الاخر لاحق بالاول لحزّنا عليک يا ابراهيم ثم دمعت عينه و قال: تدمع العين و يحزن القلب و لا نقول الا ما يرضى الرب و انّا بک يا ابراهيم لمحزونون:".
تواضع‏
روزى خواهر رضاعيش محضر وى آمد، حضرت چون او را ديد شاد شد، عباى خويش را پهن کرد و او را در آن نشانيد، با او سخن مي ‏گفت و بر رويش مى ‏خنديد، بعد برخاست و رفت، آنگاه برادر آن زن آمد حضرت با او مثل خواهرش رفتار نکرد، گفتند: يا رسول الله با خواهرش رفتارى کردى که با برادرش نکردى با آنکه او مرد است؟!
فرمود: آن خواهر بر پدرش از اين برادر نيکوکارتر بود.
پناه بردن به خدا
روزى به مردى از بنى فهد گذر کرد که بنده‏ اش را مى ‏زد بنده در زير شکنجه م ى‏گفت: اعوذ بالله، مولايش از او دست بر نمى‏ داشت چون حضرت را ديد گفت: «اعوذ بمحمد» (ص) به محمد (ص) پنام مى‏ برم، مولايش از زدن او دست کشيد.
حضرت فرمود: به خدا پناه مى‏ برد دست بر نمى ‏دارى ولى به محمد (ص) پناه مى ‏برد دست بر مى ‏دارى؟!! خدا از محمد (ص) سزاوارتر است که پناه آورنده‏ اش را پناه دهد، مرد گفت: براى خدا او را آزاد کردم: «هو حر لوجه الله»فرمود: به خدائى که مرا بحق مبعوث فرموده، اگر چنين نمى‏ کردى، چهره ‏ات با حرارت آتش جهنم مواجهه مى‏ شد. «والذى بعثنى بالحق نبيا لو لم تفعل لواقع و جهُک حرّالنار»11.
بدترين مردم در کلام رسول خدا(ص)
امام باقر عليه السلام فرمود که رسول خدا صلي ا... عليه و آله براي مردم خطبه اي خواند و فرمود: آيا به شما خبر دهم که بدترين شما کيست؟ عرض کردند: آري اي رسول خدا(ص)! حضرت فرمود: کسي که ياري اش را از مردمان باز دارد و زيردستش را بزند و براي خودش تنها توشه تهيه کند.
مردم از اين سخن پيامبر(ص) چنين پنداشتند که خداوند بدتر از چنين کسي نيافريده است. سپس پيامبر(ص) فرمود: آيا شما را به بدتر از اين کس خبردار کنم؟ عرض کردند: آري اي رسول خدا(ص)! فرمود: کسي که اميد خير از او داشته نمي شود و از شرش ايمني نيست.
باز مردم گمان کردند که خداوند بدتر از چنين کسي نيافريده است. سپس پيامبر(ص) فرمود: آيا به شما به بدتر از اين هم خبر دهم؟ عرض کردند: آري. حضرت فرمود: کسي که بسيار هرزه گو و بدزبان است و هرگاه نام مومني نزد او برده مي شود، وي را لعنت مي کند و هرگاه نزد مومنين از او ياد شود، آنان نيز بر او لعنت مي فرستند.
امام باقرعليه السلام همچنين فرمود که رسول خدا(ص) فرموده است: بر پنج کس من و هر پيامبري که دعايش پذيرفته و مورد قبول درگاه الهي است، لعنت مي فرستيم: آن که در کتاب خدا چيزي بيفزايد، آن که سنت و روش مرا ترک کند، آن که قضا و قدر الهي را دروغ بداند، آن که درباره خاندان من آن چه را خداوند حرام کرده است حلال بداند (احترام خاندان مرا رعايت نکند) و آن که غنيمت را براي خود برگزيند و آن را بر خود حلال بداند.
گرامي ترين امت نزد رسول خدا(ص)
پيامبر اکرم حضرت محمد صلّي الله عليه و آله فرمودند: خوشا به حال کسي که زمان قائم عليه السّلام را درک کند در حالي که قبل از قيامش از او پيروي مي‌کرده است.
و به او و ائمه قبل از او متمسک شده و از دشمنانشان، به سوي خداوند بيزاري جسته است.
آنها دوستان من و گرامي ترين و کريم ترينِ امت نزد من هستند.
صفات شبيه‌ترين افراد به رسول اکرم(ص)
رسول گرامي خدا حضرت محمد مصطفي صلي الله عليه و آله فرمودند: آيا شما را از شبيه ترينتان به خودم با خبر نسازم؟ گفتند: آرى اى رسول خدا!
فرمودند: هر کس خوش اخلاق تر، نرم خوتر، به خويشانش نيکوکارتر، نسبت به برادران دينى اش دوست دارتر، بر حق شکيباتر، خشم را فروخورنده تر و با گذشت تر و درخرسندى و خشم با انصاف تر باشد.

شهادت امام حسن (ع) تسليت باد

اى دل خون شده! ايّام عزاى حسن ست
کز ثَرى تا به ثريّا همه بيت الحزن ست
پيرهن چاک زنم در غم آن گوهر پاک
گز غمش چاک ملک را به فلک پيرهن ست
فضائل و مناقب امام حسن(ع)

تاريخ نويسان درباره امام حسن مجتبي(ع) فضايل و مناقبي را ذکر کرده‌اند که برخي از آنها چنين است:
1. نام‌گذاري امام حسن از سوي خداوند
جابر بن عبدالله مي‌گويد: هنگامي که حضرت زهرا امام حسن(ع) را به دنيا آورد، به امام علي(ع) گفت: «برايش نام انتخاب کن». علي(ع) فرمود: «من در نام‌گذاري اين فرزند بر پيامبر خدا پيش نمي‌گيرم». قنداقه امام حسن را خدمت رسول الله(ص) آوردند و گفتند: يا رسول الله! برايش نام انتخاب کن. پيامبر فرمود: «در اين نام‌گذاري بر خداي متعال سبقت نمي‌گيرم». پس خداي متعال به جبرئيل وحي فرستاد که محمد(ص) صاحب فرزند شد، به جانب وي برو، تبريک بگو، و به او بگو که علي نسبت به تو مثل هارون نسبت به موسي است، پس نام فرزند هارون را بر وي بگذار. جبرئيل بر پيامبر(ص) فرود آمد، تولد فرزند را از جانب خداوند بر وي تبريک گفت و گفت: خداي متعال فرمود: «نام مولود فاطمه را به اسم پسر هارون نام‌گذاري کن». پيامبر فرمود: «نام پسر هارون چيست؟» جبرئيل گفت: شبر. پيامبر(ص) فرمود: «زبان ما عربي است!» پس جبرئيل در جواب گفت: «او را حسن نام بگذار» و پيامبر نام حسن را برايش برگزيد.
2. امام حسن؛ سرور جوانان بهشت
جابر از پيامبر خدا(ص) نقل مي‌کند: «هر کس خواست سرور جوانان بهشت را ببيند، پس به چهره حسن بن علي نگاه کند.
3. هيبت و ابهت امام حسن، هيبت رسول خدا
ابن علي رافعي از پدرش، از جده‌اش زينب دختر ابي رافع، نقل مي‌کند: حضرت فاطمه با دو پسرش حسن و حسين(ع) خدمت رسول خدا(ص) رسيد ... و فرمود: «اين دو پسرانت هستند، پس چيزي به ارث و يادگار آن دو را بياموز»، پيامبر(ص) چنين درباره آنها فرمود: «حسن، هيبت و ابهت مرا دارد. اما حسين داراي جود و بخشش و شجاعت من است». مؤيّد اين روايت، روايتي است که محمد بن اسحاق نقل کرده است؛ کسي در شرافت بعد از رسول خدا(ص) به حسن بن علي نرسيده است. وي مي‌گويد من در مسير مکه خود شاهد بودم که امام حسن از مَرکبش پايين آمد و پياده مي‌رفت از همراهانش کسي نماند، مگر اين‌که او نيز از مرکبش پياده شد، حتي سعد بن ابي وقاص هم پياده شد و در کنار حضرت راه مي‌رفت.
4. امام مجتبي؛ شبيه‌ترين مردم به رسول خدا
از انس بن مالک نقل شده است: کسي در شباهت به رسول الله مانند حسن بن علي نبود.
5. شديدترين ابراز محبت‌هاي رسول خدا نسبت به امام مجتبي
اسامة بن زيد گويد: شبى از شب‌ها به خاطر حاجتى، در خانه رسول خدا(ص) را کوبيدم، آن‌حضرت از خانه بيرون آمد، نيازم را گفتم و پيامبر حاجتم را برآورده ساخت؛ در آن حال حضرتش را ديدم چيزى بر خود پيچيده بود که نام آن‌را نمي‌دانستم! گفتم: يا رسول الله! اين لباس چه نام دارد؟ رسول خدا(ص) لباس خود را باز کرد، ديدم حسن و حسين را در بغل داشت، سپس فرمود: «اين دو فرزند، فرزند من و فرزند دخترم مي‌باشند! خدايا! من آنها را دوست مي‌دارم و تو دوست بدار هرکسي که آنها را دوست داشته باشد.
در روايتي ديگر از بَراء بن عازب آمده است؛ من ديدم که حسن بر دوش رسول الله بود، در حالي که مي‌فرمود: «خدايا! من او (حسن) را دوست مي‌دارم، تو نيز او را دوست بدار.»
6.زهد و عبادت امام حسن
امام حسن مجتبي(ع)؛ عابدترين، زاهدترين و با فضيلت‌ترين مردم زمانش بود و زماني که عازم حج مي‌شد، با پاي پياده مي‌رفت و گاهي هم پا برهنه. امام حسن زماني که ياد مرگ مي کرد مي‌گريست و هنگامي که به ياد قبر و قيامت مي‌افتاد، اشک از چشمانش سرازير مي‌شد.
7. بذل و بخشش در راه خدا
امام مجتبي(ع) اهل جود و بخشش بود و در ميان مردم به اين خصلت معروف بود. روايات فراوان در اين‌باره آمده است؛ علامه مجلسي صاحب کتاب «بحار الانوار» از «حلية الاولياء» نقل مي‌کند: «امام حسن(ع) دو بار تمام زندگي‌اش را در راه خدا بين مستمندان تقسيم کرد.

امام حسن مجتبي(ع) در نگاه پيامبر (ص)
حذيفه گويد: روزي صحابه رسول خدا صلي الله عليه و آله در نزديکي کوه حرا- يا غير آن - گرد پيامبر جمع شده بودند که حسن در خردسالي با وقار خاصي به جمع آنان پيوست. پيامبر صلي الله عليه و آله با نگاه طولاني که بر او داشت، همه را مخاطب قرار داد و فرمود: "آگاه باشيد که همانا او - حسن- بعد از من راهنما و هدايتگر شما خواهد بود.
او تحفه اي است از خداوند جهان براي من؛ از من خبر خواهد داد و مردم را با آثار باقي مانده از من آشنا خواهد کرد. سنت مرا زنده خواهد کرد و افعال و کردارش نشانگر کارهاي من است. خداوند عنايت و رحمتش را بر او فرو فرستد. رحمت و رضوان خداوند بر کسي باد که حق او را بشناسد و به خاطر من به او احترام نموده و نيکي کند."
مورخان نوشته اند که: روزي رسول خدا صلي الله عليه و آله ضمن اظهار محبت به امام حسن مجتبي عليه السلام فرمود: همانا حسن ريحانه من است. و اين فرزندم سيد و بزرگ است و به زودي خداوند به دست او بين دو گروه مسلمان، صلح بر قرار خواهد کرد."¬
ناگفته نماند که اين سخن، يک پيشگويي از رسول خدا صلي الله عليه و آله بود که در آينده بين دو گروه از مسلمانان جنگ و خونريزي خواهد شد و امام حسن عليه السلام بين آن دو صلح و دوستي برقرار خواهد کرد.
طبق نقل تاريخ، امام حسن مجتبي عليه السلام با مشاهده خيانت ياران و فراهم نبودن زمينه جنگ با معاويه، خير و صلاح امت را در اين ديدند که از درگير شدن با معاويه خود داري کرده و با صلح پيشنهادي معاويه، موافقت کنند؛ و در اثر اين صلح، هم مسلمانان را از شر هجوم خارجيان نجات دادند و هم از جنگ و خونريزي جلوگيري کردند.
وصيت امام حسن عليه السلام
چون امام حسن عليه السلام را مسموم کردند و حال او دگرگون شد برادرشان امام حسين عليه السلام به بالين آن حضرت حاضر شدند. وقتي جوياي احوال او گشتند امام حسن عليه السلام فرمودند: «خود را در اوّلين روز از روزهاي آخرت و آخرين روز از روزهاي دنيا مي بينم». در ادامه، اين گونه وصيت فرمودند: «گواهي مي دهم به وحدانيت خدا و اين که براي او شريکي نيست و تنها او سزاوار پرستش است. هرکه اطاعت او را در پيش گيرد رستگار مي شود و هرکه نافرماني اش کند گم راه مي گردد و کسي که از گناهان و تقصيراتش به نزد او توبه کند هدايت مي شود. اي حسين،جنازه مرا در کنار جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم دفن کن به شرط آن که کسي مانع اين کار نباشد. اگر تو را از اين کار باز داشتند مبادا بر آن پافشاري کني؛ چون راضي نيستم به خاطر اين کار قطره اي خون به زمين ريخته شود».
فضيلت و آثار گريه بر مصيبت امام حسن عليه السلام
ابن عباس روايت مي کند که رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم فرمودند: «آن گاه که فرزندم حسن مجتبي را با زهر شهيد کنند تمام ساکنان آسمان وزمين بر او سوگوار مي شوند. بدانيد سوگواري و گريه بر مصيبت هاي فرزندم حسن بسيار فضيلت دارد. هرکس در مصيبت او گريه کند چشمان او در روزي که همه ديده ها نابينا خواهند بود روشن و بينا خواهد شد و دل او در روزي که تمام دل ها اندوهناک خواهند بود از غبار اندوه پاک خواهد شد و هرکس که مرقد او را در بقيع زيارت کند، قدم هاي او در پل صراط، در روزي که قدم ها بر آن لرزان شوند، از لغزش در امان خواهد ماند».
آخرين گريه امام حسن عليه السلام
نقل شده است چون زهر در بدن مبارک امام حسن عليه السلام اثر کرد و حالت احتضار بدو دست داد، ناگهان اشک از چشمان آن حضرت سرازير شد. حاضران عرض کردند: «اي فرزند رسول خدا، آيا شما نيز با اين مقام و منزلت و قرابتي که با پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم داريد و با اين همه عبادات و اطاعات در اين لحظات گريه مي کنيد؟ حضرت فرمودند: «من براي دو چيز گريه مي کنم: اوّل براي هيبت و وحشت روز قيامت که بسيار سخت است، دوّم به سبب فراق و دوري از دوستان که اين نيز کار مشکلي است».

منبع: بسیج نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت basijnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بسیج نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۶۲۷۹۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سیره و روش امام صادق(ع) تعامل با اهل سنت بود

حجت الاسلام و المسلمین لطف الله اشراقی استاد سطوح عالی حوزه علمیه قم در گفتگو با خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب ارتباط مسالمت آمیز حضرت صادق(ع) با اهل سنت را از سیره ایشان دانست و اظهار داشت: امام صادق علیه السلام دستوراتی به رهبران مذاهب اسلامی داشتند، از جمله این دستورات به احترام متقابل به یکدیگر ، شرکت در تشییع جنازه یکدیگر و عیادت مرضای همدیگر بروید و تقابل نداشته باشید، ایشان به عنوان منادی وحدت مذاهب اسلامی مطرح هستند و در آن برهه زمان در بین حکومت بنی امیه و بنی عباس ، علوم فقه ،تاریخ و علوم اسلامی در رشته های متفاوت بیان نمودند و باعث شد مسلمانان مرکزیتی برای وحدت داشته باشند و امام صادق علیه السلام را به عنوان یک شخصیت علمی و با تقوا و فرزند پیامبر اسلام صلوات الله علیه قبول داشته باشند و منشاء وحدت و تقریب لحاظ کنند.

وی افزود: امام صادق علیه اسلام می فرمایند: " لولانا ما عرف الله"اگر ما اهل بیت نبودیم ، خداوند شناخته نمی شد، "لولانا ما عبد الله" اگر ما نبودیم ، عبادت خداوند انجام نمی گرفت و این ویژگی در مقام اهل بیت و به خصوص امام صادق علیه السلام وجود داشت که مذهب جعفری و حقائق علوم آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین را رواج داند.

حجت الاسلام اشراقی بیان کرد: سیره ایشان در ارتباط با تعامل با اهل سنت ، ایجاد ارتباط مسالمت آمیز به عنوان برادران دینی بوده است و  از صفات بارز امام صادق علیه السلام بصیرت شناسی و جبهه شناسی با نگاه فراجناحی بوده است.

وی ادامه داد: امام صادق علیه السلام در مدینه منوره 4هزار شاگرد در حوزه علمیه خود داشتند که از بین این 4هزار نفر ، 17 نفر با بصیرت و ولایت مدار وجود نداشت، شخصی نزد امام آمد و عرض کرد ، شما با این تعداد شاگرد چرا قیام نمی کنید ، امام فرمود: اگر به تعداد انگشتانم یار داشتم ، قیام می کردم.

وی در پایان خاطرنشان کرد: عبدالله بن ابی یعفور یکی از محدثین و راویان می باشند که بدلیل مریضی مبتلا به شرب خمر بوده است، نزد امام آمد و عرض کرد من مریض هستم و اجازه بفرمائید من شروع کنم به استفاده از مشروب که ایشان فرمودند: خیر ، این شیطانی است که موکل تو شده است و اگر تو اراده کنی او مایوس می شود، او قسم خورد وگفت: "والله لا اشرب من..." و به امام عرضه داشت اگر شما اناری را به نیم کنید و نیمی را حرام و نیمی را حلال بگویید من نیز به همان عمل می کنم زیرا فرمایشات شما از روی هوای نفس نیست و بر مبنای دستورات الهی است؛ ما حوزویان باید با پیروی از امام صادق علیه اسلام ولایت مدار بوده و با نصرت از اهل بیت علیهم السلام در راستای اسلام گام موثر برداریم.
 
انتهای پیام/