سوچی در صدر ناقضان حقوق بشر
تاریخ انتشار: ۶ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۸۳۲۷۲۷
رئیس و وزیر امور خارجه دولت میانمار به عنوان برنده جایزه بین المللی "اسلام هراسی" در سال ۲۰۱۷ میلادی معرفی شد. به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، "آنگ سان سوچی" وزیر امور خارجه و رئیس میانمار از سوی کمیسیون حقوق بشر اسلامی مستقر در لندن به عنوان برنده جایزه اسلام هراسی در سال 2017 میلادی انتخاب شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خشونت و نسل کشی سوچی علیه مسلمانان روهینگیا آنقدر غم انگیز و وحشتناک بود که وی توانست از سایر نامزدهای دریافت جایزه بین المللی اسلام هراسی از جمله رئیس جمهور آمریکا، مارین لوپن رئیس جبهه ملی فرانسه و گیرت ویلدرس رهبر حزب افراطی راستگرای آزادی هلند پیشی بگیرد. جایزه سالیانه اسلام هراسی از سوی کمیسیون حقوق بشر اسلامی مستقر در لندن اعطا می شود. تاکنون حدود یک میلیون نفر از مسلمان روهینگیا با ترک استان راخین به سوی مرزهای بنگلادش آواره شده اند.
این در حالی است که وی مفتخر به گرفتن جایزه نوبل نیز هست. در بخش اسلام هراسی در بریتانیا نیز "تامی رابینسون" رئیس سابق گروه فاشیستی (ئی دی ال) به خاطر دیدگاه های افراطی ضد اسلامی اش، به عنوان برنده معرفی شده است. سایر نامزدهای دریافت این جایزه عبارت بودند از: "کتی هاپکینز" مجری تلویزیون و ستون نویس روزنامه ها، نایجل فاراژ رهبر سابق حزب استقلال بریتانیا، "آن ماری واترز" سیاستمدار تندرو و ضد اسلام و بوریس جانسون وزیر خارجه بریتانیا. فاکس نیوز نیز جایزه اسلام هراسی در بخش رسانه ها را به خود اختصاص داده است.
کمیسیون حقوق بشر اسلامی یک سازمان غیرانتفاعی و مستقل است که در سال 1997 میلادی تاسیس شده است.
در فوریه 1978، نظامیان میانمار نخستین عملیات گسترده خود را در ایالت آراکان که اکنون به نام راخین شناخته می‌شود واقع در غرب میانمار اجرا کردند. آنگ سان سوچی که برنده جایزه صلح نوبل بوده و تحصیل کرده دانشگاه آکسفورد است، کسی است که در میانمار اکثر مردم و حتی مسلمانان به او لقب "مادر سو" را داده‌اند. مسلمانان روهینگیا از در دهه 1990 تاکنون که در ایالت شمالی آراکان به سر می‌برده‌اند، در حصار محصور شده و در معرض محدودیت‌های شدید، جابجایی، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی کافی، تحصیلات و شغل قرار گرفتند. از جمله اقدامات رایج علیه آنها اعدام‌های خود سرانه، تجاوز، اخاذی، کار اجباری و دیگر قساوت‌های حقوق بشری بوده که اغلب به دست نیروهای امنیتی انجام می‌شوند. محدودیت درخصوص ازدواج و زایمان مسلمانان میانمار نیز باعث شد بالغ بر 60 هزار کودک قوم روهینگیا که توسط دولت میانمار( برمه) به عنوان شهروند ثبت نشده‌اند، نتوانند به مدرسه ابتدایی دسترسی داشته باشند. این در حالی است که آنگ سان سوچی آنچه که گزارش سازمان دیده بان حقوق بشر "پاکسازی نژادی" و جرم علیه بشریت دانسته را رد می‌کند، نیازمند بررسی بین‌المللی است. سکوت عمدی وی در قبال خشونت‌های مبتنی بر انگیزه نژادی علیه اقلیت مسلمانان که تنها چهار درصد از جمعیت کل میانمار را تشکیل می‌دهند منجر به موج فزاینده انتقادهای بین‌المللی شده است.
نسل کشی تدریجی قوم روهینگیا از سال 1978 به عنوان سیاست دولت میانمار به اجرا گذاشته شده است.
"مادر سو" عملا تصمیم گرفته تا با سرکوب گران آنها و نژادپرستان ضد مسلمان در هر سطحی از جامعه در یک جبهه بایستد و از طرف دیگر دولت‌هایی نظیر آمریکا و انگلیس بر اساس نیازها و منافع تجاری و راهبردی خود اقدام به حمایت از رهبران نظامی میانمار کرده‌اند که بر اساس گزارش‌ها حامی عوامل اسلام هراسی هستند. این در حالی است که سی و یکمین اجلاس سران کشورهای عضو اتحادیه جنوب شرق آسیا «آ.سه.آن» در فیلیپین ( 21 تا23 آبان) درقبال جنایت های اعمال شده علیه مسلمانان روهینگیایی در سکوت کامل برگزار شد. «آنگ سان سوچی» درحالی در اجلاس «آ.سه.آن» شرکت کرد که دو دهه پیش در مبارزه برای دموکراسی علیه حاکمان نظامی مستبد میانمار (برمه)، از کشورهای جنوب شرق آسیا خواسته بود تا در قبال وضعیت بد اقتصادی و فساد موجود در این کشور بی اعتنا نباشند. وی به عنوان رهبر مخالفان دولت وقت میانمار که برای آزادی مبارزه می کرد، در مقاله ای که در13 جولای سال 1999 در روزنامه «نیشن» تایلند منتشر شد، سیاست عدم مداخله 10 عضو «آ.سه.آن» را در قبال وضعیت سیاسی اقتصادی میانمار صرفاً بهانه ای برای کمک نکردن به مردم این کشور توصیف کرد. وی اکنون که جایزه اسلام هراسی را به مدال صلح نوبل خود افزوده است؛ تلاش بسیاری دارد تا این اتحادیه همچنان در مورد فجایع ایالت راخین و سرکوب مسلمانان روهینگیا سکوت اختیار کند. وی با استفاده از همین سکوت در اجلاس سران آسه آن در مانیل فیلیپین و همچنین اجلاس سران کشورهای عضو سازمان همکاری های آسیا - پاسفیک «اپک» در هانوی ویتنام شرکت کرد. از اواخر ماه اوت گذشته که سیاست سرکوب مسلمانان روهینگیایی در میانمار توسط ارتش و بودائیان افراطی بالا گرفت، چند هزار نفر کشته و بیش از یک میلیون نفر از آنها با بدترین شرایط به بنگلادش پناه برده اند.
منبع: شبکه خبر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irinn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبکه خبر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۸۳۲۷۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا با عدالت نسبتی داریم؟/ابعاد مهم سفر رئیس‌جمهور به پاکستان/اشاعه ايران‌هراسي يا تبليغ بازدارندگي؟
به گزارش «تابناک» روزنامه های امروز سه شنبه چهارم اردیبهشت ماه در حالی چاپ و منتشر شد که چشم‌انداز 10میلیارد دلاری رابطه ایران و پاکستان در سفر رئیسی به اسلام آباد، واگذاری سرخابی‌ها پس از دو دهه و حواشي و انتقادهاي آزاد شدن خريد جت شخصی از مواردی است که در صفحات نخست روزنامه های امروز برجسته شده است.
در ادامه تعدادی از یادداشت ها و سرمقاله های منتشره در روزنامه های امروز را مرور می کنیم:
مهدي عليخاني طی یادداشتی در شماره امروز اعتماد با عنوان اشاعه ايران‌هراسي يا تبليغ بازدارندگي؟ نوشت: روز گذشته در مسير يك بزرگراه تهران، توجهم به بيلبوردهاي مربوط به پاسخ ضروري ايران به رژيم اسراييل جلب شد. پرتكرارترين بيلبورد در كنار برخي تبليغات مثبت، حاوي اين متن بود: «فارين افيرز: واقعيت اين است كه ايران بیش از هر زمان ديگري بر خاورميانه مسلط‌تر شده است.» قبل از توضيح درباره اين عبارت لازم است اشاره كنم منطقه خاورميانه رئاليستي‌ترين نظم را در جهان دارد. اگرچه از منظر رئاليست‌ها شرط «امنيت» برخورداري از «قدرت»ِ سخت است، اما ميان آنها درخصوص «ميزان برخورداري» از قدرت اختلاف وجود دارد. «واقع‌گرايان تدافعي» معتقدند كسب قدرت بايد تا حد «تامين امنيت» باشد و بعد از آن ديگر ضرورتي ندارد. در مقابل «واقع‌گرايان تهاجمي» تاكيد مي‌كنند كه بايد به ميزاني قدرت را كسب كرد كه به «تسلط» منجر شود. بعد از قدرت‌يابي شيعيان در عراق و پيروزي حزب‌الله در جنگ 2006، محور عربي منطقه به طرح «هلال شيعه» پرداخت تا از اين طريق هم فشار غرب پس از 11 سپتامبر براي اصلاحات در پادشاهي‌ها را تعديل كند و هم با معرفي ايران و شيعيان به عنوان تهديد منافع غرب، ائتلاف جديدي عليه تهران بسازند. اين روند با جنگ 2008 غزه، تحولات 2011، ظهور داعش و جنگ يمن شدت گرفت و افزايش حضور منطقه‌اي ايران در تلاقي با برجسته‌سازي برنامه هسته‌اي منجر به شكل‌گيري يك محور عربي - عبري - غربي در برابر تهران شد. از منظر آنها حضور فرامرزي ايران «تهاجمي» و با هدف «تسلط» بر منطقه بود.
در مقابل، مقامات عاليرتبه ايران و حتي مقامات نظامي اين حضور را «تدافعي» و با هدف «تامين امنيت» دانستند و عبارت معروف «اگر در... نجنگيم بايد در كرمانشاه و تهران بجنگيم» مورد تاكيد قرار گرفت. طرح اينكه هدف ايران از مبارزه با تروريسم در سوريه و عراق يا كمك به متحدان غيردولتي‌اش نه «تامين امنيت» خود كه تسلط بر «منطقه» است ، يك رويكرد با پيوست «رسانه‌اي» در جهت امنيتي‌سازي چهره ايران براي ساخت ائتلاف‌هاي سياسي و امنيتي در منطقه بود. به‌اين‌دليل، تلاش ايران اين شد تا اين ذهنيت و برداشت را در خارج و حتي داخل اصلاح كند. سال‌ها قبل كه يك گزارش راهبردي انديشكده امريكايي در جريان بحران يمن و پس از تسلط حوثي‌ها بر پايتخت، با توصيه ضرورت مقابله جدي‌تر با ايران را مي‌خواندم، غالب استنادهاي كتاب به سخنان برخي مقامات غيرمسوول ايراني خصوصا نمايندگان وقت مجلس درجهت «مصرف داخلي» اما با «پيامد خارجي» بود. ازجمله استناد پرتكرار به جمله‌اي از یک نماينده وقت كه امروز هم در پشت اين بيلبوردهاست. عبارتي كه محور ضدايراني به بهانه سابقه قبلي اين فرد آن را عادي تلقي نكرد و پس از آن هم در بسياري از تحليل‌هاي عربي - عبري - غربي عليه ايران تكرار شد. او گفته بود: «اكنون ايران بر چهار پايتخت عربي يعني بغداد، دمشق، بيروت و صنعا حكومت مي‌كند و اين پايتخت‌ها در دست ايران است.» اين نوع بيان‌ها هم در درون جوامع متحد ايران واكنش مي‌ساخت و مي‌سازد و هم استدلال دشمنان و رقبا براي توجيه تقابل با تهران مي‌شد و مي‌شود. به اين دليل حتي در دوره دولت انقلابي مستقر و نيز پس از جنگ اخير غزه چنين تعابيري به سرعت از سوي حاكميت رد مي‌شود. اكنون، ايران پس از يك دوره طولاني «صبر راهبردي» مجبور به پاسخي اجتناب‌ناپذير به رژيم اسراييل شد تا بر «توان بازدارندگي» خود تاكيد مجددي كند. دكترين رسمي نظامي و امنيتي ايران همواره دستيابي و توسعه توانمنديهاي نظامي به‌ويژه در حوزه موشكي و پهپادي را مبتني بر «دفاع» و «تامين امنيت» و نه «تهاجم» و «سلطه» اعلام كرده است. مشخص نيست نصب پرتعداد بيلبوردي كه جمله‌اي هدفمند و با نيت مشخص از يك رسانه فكري غربي كه تاكيد دارد ايران بر منطقه مسلط شده، (و نه اينكه «به دنبال» تسلط بر منطقه است) و از منظر آنها، نتيجه در پس اين گزاره اتخاذ راهكار مقابله‌جويانه و ائتلاف‌سازي بين‌المللي و منطقه‌اي ضد تهران است، آيا ناشي از غفلت و ناآگاهي متصديان شهري است يا مبتني بر اهداف تنش‌زاي يك جريان فكري خاص؟! بنابراين بايد تاكيد كرد كه پرداخت ضروري به توان دفاعي ايران براي اطمينان بخشي به جامعه براي ارتقا «حس امنيت» و «غرور ملي» در مقابل تهديدهاي بيروني و نيز به رخ كشيدن آن در جهت نمايش «بازدارندگي ملي» در وراي مرزها، چيزي متفاوت از افتادن در دام اشاعه ادبيات ضدايراني است كه هدفي جز ايران‌هراسي ندارد!
آیا با عدالت نسبتی داریم؟
روزنامه جمهوری اسلامی طی یادداشتی در شماره امروز خود نوشت: براساس احادیث زیادی که از معصومین علیهم‌السلام مبنی بر ضرورت محاسبه نفس داریم، لازم است با بررسی کارنامه نظام جمهوری اسلامی به این سوال مهم پاسخ بدهیم که آیا به آنچه اقتضای یک نظام اسلامی است عمل شده یا نه؟ امام خمینی در این زمینه می‌گفتند:
«تا حالا که این جمهوری اسلامی را همه شما زحمت کشیدید و همه قشرهای ملت متحد شدند با هم و خون‌ها دادند و زحمت‌ها کشیدند و زجرها کشیدند و این سد را شکستند و رای به جمهوری اسلامی هم دادند، برای این نبود که فقط حریف را از میدان در کنند و خودشان به جای او بنشینند. برای این بود که یک رژیم فاسد را تبدیل کنند به یک رژیم صحیح، رژیم عادل که وقتی رژیم عادل تحقق پیدا کرد و احکام اسلام آنطور که باید تحقق پیدا کرد، آن وقت افراد اگر عمل کنند، راه صحیح واقعیت را پیدا می‌کنند... و ما تا حالا نرسیده‌ایم به این...» صحیفه امام، جلد 9، صفحه 12.
این سخنرانی در 17 تیرماه 1358 خطاب به جمعی از دانشجویان و کارمندان صورت گرفت که نشان می‌دهد امام خمینی به عنوان بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی، ارزیابی کارنامه نظام را از همان ابتدا به صورت مستمر لازم می‌دانستند و اینطور نبود که به نام و عنوان آنچه تاسیس کرده‌اند قانع باشند و به محتوا و عملکرد کاری نداشته باشند. در همین سخنرانی، ایشان می‌گویند: «اگر ما با همه زحمت‌ها، با همه خون دادن‌ها به اینجا رسیدیم که جمهوری اسلامی و باز رهایش کنیم تمام کارهایمان هدر رفته، یعنی طاغوت فرق نمی‌کند که محمدرضا باشد یا من و شما».
قضاوت بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی که بدون تعارف و مجامله با صراحت اعلام کرد ما تا حالا به آنچه مقتضای نظام جمهوری اسلامی است نرسیده‌ایم، باید برای تمام کارگزاران این نظام از صدر تا ذیل سرمشق باشد. معیار قضاوت را نیز ایشان به روشنی مشخص کرده و گفته‌اند رژیم صحیح، رژیم عادل است.
با در دست داشتن همین معیار روشن، ما اکنون می‌توانیم به این سوال مهم پاسخ بدهیم که آیا در جمهوری اسلامی ایران به آنچه اقتضای یک نظام اسلامی است عمل می‌شود یا نه؟
هیچکس، چه در سطح کارگزاران نظام و چه در سطح عموم مردم، تردید ندارد که ما هنوز نتوانسته‌ایم عدالت را در جامعه برقرار کنیم. این، قضاوتی است که از کارگزاران ارشد نظام هم بارها شنیده شده و نمودهای عینی آن نیز در جامعه کاملاً قابل لمس است. ثروت کشور به صورت عادلانه میان مردم تقسیم نمی‌شود، در ادارات با ارباب رجوع برخورد یکسان صورت نمی‌گیرد، پارتی‌بازی در اکثر دستگاه‌ها بشدت رواج دارد، حقوق‌ها، مزایا و امکانات رفاهی به تناسب شایستگی‌ها و نیازهای واقعی پرداخت نمی‌شوند. بر بخش‌های بکارگیری افراد در پست‌ها و تفویض جایگاه‌ها شایسته‌سالاری رعایت نمی‌شود، به افراد بله‌قربان‌گو امتیاز داده می‌شود و افراد منتقد منصف و دلسوز طرد می‌شوند و...
اینها و بسیاری موارد دیگر نشانه‌های بارز تبعیض هستند، چیزی که با روح اسلام و نظامی که قرار است با «جمهوریت» و «اسلامیت» اداره شود در تضاد کامل هستند. در جامعه‌ای که حتی با مفسدان اقتصادی برخورد یکسان نمی‌شود بطوری که یکی را به دلایل خاص از زیر سنگ هم که شده پیدا می‌کنند و به صُلابه می‌کشند ولی دیگری را که فساد بزرگ‌تری مرتکب شده تکریم می‌کنند و در بهترین جایگاه قرارش می‌دهند، چگونه می‌توان باور کرد که عدالت حاکم است؟ در جامعه‌ای که پرونده بزرگترین فساد اقتصادی را به جای آنکه با اولویت بررسی کنند به محاق می‌برند و آن را فسادنمائی جلوه می‌دهند، چگونه می‌توان پذیرفت عدالت در حال اجرا شدن است؟ در جامعه‌ای که اهانت‌کننده به پیشوایان دین را به جای محاکمه بر صدر می‌نشانند، چگونه می‌توان به مردم گفت در حال ساختن بنای رفیع حکومت عدل علی هستیم؟
مردم با مشاهده این بی‌عدالتی‌ها اگر به این نتیجه برسند که ما کاری غیر از تغییر اسم انجام نداده‌ایم و هدفمان این بود که محمدرضا پهلوی را کنار بزنیم و خودمان جای او را بگیریم، نمی‌توان قضاوتشان را رد کرد. قرار نبود آنهمه شهید بدهیم و آنهمه فداکاری صورت بگیرد و بعد از 45 سال هنوز در پیچ و خم‌های تبعیض و بی‌عدالتی سرگردان باشیم و در عین حال به عده‌ای اجازه بدهیم چنین وضعیتی را متن عدالت جلوه دهند!
ابعاد مهم سفر رئیس‌جمهور به پاکستان
حسن بهشتی پور کارشناس مسائل سیاست خارجی طی یادداشتی در شماره امروز ایران با عنوان ابعاد مهم سفر رئیس‌جمهور به اسلام آباد نوشت: سفر بهنگام رئیس جمهور ایران به پاکستان در شرایط کنونی منطقه حائز وجوه مهمی در زمینه موضوعات اقتصادی و امنیتی است و می‌تواند ابعاد و پیامدهای مهمی در روند معادلات جاری به دنبال داشته باشد. آقای رئیسی نخستین مقام بلندپایه در سطح رئیس جمهور یک کشور منطقه است که پس از انتخابات اخیر پاکستان و تشکیل دولت جدید، به این کشور سفر کرده است. وجود قرابت‌های تاریخی و فرهنگی در کنار پیوندهای عمیق دو کشور در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی سبب شده تا ایران و پاکستان بتوانند بر مشکلات اخیر برآمده از فعالیت گروه‌های تروریستی در مرزهای مشترک فائق آیند و زمینه را برای سفر رئیس جمهور ایران به اسلام آباد فراهم کنند.
دولت سیزدهم از زمان آغاز به کار خود در روند پیگیری تقویت سیاست همسایگی، اجرای پروژه‌های اقتصادی و مرزی گسترده‌ای را با پاکستان کلید زد که زمینه توسعه تجارت مرزی و جذب سرمایه‌گذاری در استان‌های همجوار مرزی را ممکن کرده است. گسترش این همکاری که ناظر بر تمرکز دو کشور بر بهره‌گیری حداکثری از ظرفیت‌های اقتصادی جریان دارد، باعث شده تا مقام‌های دو کشور تکمیل پروژه خط لوله گاز ایران - پاکستان را که تا پیش از این به دلیل تحریم‌های ایالات متحده به مدت یک دهه در بلاتکلیفی بسر می‌برد، در دستور کار قرار دهند. بی‌تردید این موضوع از محورهای مهم تبادلات آقای رئیسی در سفر به پاکستان خواهد بود. این در حالی است که یکی از عوامل مهم و اثرگذار در رابطه دوجانبه تهران و اسلام‌آباد، وضعیت ژئوپلیتیک کشورهای عربی منطقه است. در این راستا ازسرگیری رابطه ایران و عربستان به عنوان دو بازیگر مهم منطقه که هر دو با پاکستان رابطه نزدیکی دارند، می‌تواند سبب کاهش رقابت‌های منطقه‌ای و شکل‌گیری زمینه همگرایی این سه کشور مهم در زمینه تبادلات اقتصادی و انرژی شود. در فضای کنونی عربستان سعودی در کنار امارات و قطر اجرای شمار زیادی از پروژه‌های چند میلیارد دلاری از طریق سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف اقتصاد پاکستان را در دستور کار قرار داده‌اند در چنین شرایطی هدفگذاری 10 میلیارد دلاری دولت سیزدهم در حوزه مبادلات تجاری با پاکستان از جمله اهداف مهمی است که به نظر می‌رسد دولت، برنامه‌ای جدی برای تحقق آن در دستور کار قرار داده است. رایزنی‌های چهره به چهره آقای رئیسی با دولتمردان جدید پاکستان می‌تواند فرصت مهمی برای نیل به این هدف مهم اقتصادی و عقب نماندن از بازار رقابت‌های تجاری و سرمایه‌گذاری با پاکستان و محیط پیرامونی باشد.
وجه مهم دیگر سفر رئیس جمهور به پاکستان را باید از منظر امنیتی مورد توجه قرار داد. یکی از مهمترین عواملی که بازیگران تهدیدکننده امنیت در محیط پیرامونی ایران در دستور کار قرار داده‌اند، فعال کردن گروه‌های تروریستی و قاچاقچیان مواد مخدر است؛ گروه‌هایی که به فراخور تحولات و اوج‌گیری رابطه ایران و پاکستان تلاش کرده‌اند با اقدامات تروریستی، این رابطه را تحت تأثیر قرار دهند. در چنین فضایی به نظر می‌رسد که مقام‌های ایران و پاکستان عزم خود را برای مدیریت امنیت مرزی جزم کرده‌اند و اجرای جدی و هوشمندانه تفاهم امنیتی فی مابین را در دستور کار قرار داده‌اند. این مهم می‌تواند مقابله دولت پاکستان با گروه‌های تروریستی مستقر در خاک این کشور را بیشتر کرده و در فضای جدی‌تری به مقابله با دشمن مشترک این روزهای منطقه بپردازند.
بی تردید سفرجاری آقای رئیسی به پاکستان زیر سایه درک درست از اقتضائات کنونی منطقه می‌تواند روند همکاری‌های اقتصادی، امنیتی و منطقه‌ای دو کشور را وارد فصل تازه‌ای نماید.
همسر شهید آیت الله سیدمصطفی خمینی دار فانی را وداع گفت