حائری شیرازی: آیتالله هاشمی بچه عزیز امام بود/ احمدینژاد در حد هاشمی تمکین کند بس است نه بیشتر
تاریخ انتشار: ۱۴ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۸۹۷۰۷۱
آیتالله محیالدین حائریشیرازی در گفت و گویی منتشرنشده درباره مسائل مختلفی از جمله موضوع انتخابات سال 88 صحبت کرده است. آفتابنیوز : او در بخشی از این گفت و گو با اشاره به اهمیت مناظره، گفته است: اگر مناظره نبود که آقای موسوی الان رئیسجمهورتان بود؛ یعنی این فردی که الان مقاومت میکند، اگر این رئیسجمهور شده بود چه کار میکردید؟ فکرش را بکنید! شما الان میشناسید ایشان کیست؛ این ۱۳ میلیون که رأی دادند آدم بودند؛ اگر این مناظره نبود این ۱۳ میلیون شده بود ۲۰ میلیون و آن ۲۶ میلیون شده بود ۱۶ میلیون.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بخش هایی از این گفتگو را در ادامه بخوانید؛
حاجآقا! شما روی یک مبانی چیزی در جمهوری اسلامی آوردید به رسم رأی مردم، حضور تودههای مردم، مشارکت بیشتر، مشارکت حداکثری، همه بیایند... سؤال من این است که فردا یک نفر میآید هرچه احمدینژاد عمل کرده عکسش را عمل میکند و مردم هم به وی رأی میدهند... آن وقت شما چه کار میکنید؟
اگر آن که میخواهد قانون وضع کند میداند که قانون برج دوقلوست، صد طبقه است، یعنی لازمه دارد و آن لازمهاش لازمه دیگر دارد، آن لازمهاش نیز لازمه دیگری دارد؛ صدتا لازم و ملازم روی سرش هست. پس هر قانونی در حکم عمارتی است با ارتفاع صد طبقه... شالودهاش باید چند طبقه باشد. کمتر از ۶۰ متر نمیشود باشد؛ مطالعات این «بله» و «نه» ها در مجلس چقدر باید باشد... نمایندهها را قسم بدهید که دستور جلسه را کی دیدید؟ صبح دیدید؟ یک ساعت دیگر میخواهد روی آن رأی بدهد؛ چقدر روی این فرصت گذاشته است؟ آقای ساوجی مطالعه میکرد قبلش هم.
موحدی ساوجی؟
نماینده بود بعد مرحوم شد؛ تصادف کرد. با ملکی و گیوه هم میآمد در مجلس. حالت خاصی داشت و خیلی سادهزیست بود، صریحاللهجه بود؛ خاطراتش را هم شما گمان میکنم چاپ کردید.
بله چاپ کردیم.
تعهد داشت که دستور جلسهها را قبلاً مطالعه کند؛ با یک جاهایی تلفن بزند ببیند آنها چه حرفی دارند... از مسائل جاری اطلاعاتی دارند. در هر رشتهای یک کمیسیونی تشکیل شده است. خیال میکنند این کمیسیونها غنای کارشناسی دارد! بسیاری از حرفها در آنجا بار سیاسی دارد و همینها باعث میشود که یکدفعه به آقای کردان رأی بدهند! میگویند رهبری گفته رئیسجمهور را ناراحت نکنید... یکدفعه هم پایش میایستند اینجور استیضاح میکنند او را و برش میگردانند. ۸۰ درصد اینجور ۸۰ درصد آنجور؛ یا اولی درست است یا آخری درست است! اینها نشاندهنده این است که این جماعت تصمیم پخته نمیگیرند.
شما بیایید سراغ تاجرها که وقتی میخواهند در یک موضوعی مذاکره کنند اینقدر لَیثَ وَ لَعَل میآورند (اگر اینطور شد چه کار کنیم، پشت سرش چه کار کنیم) اینها مهم است. چرا تمام کشورهای اسلامی روحانیشان دولتی شد؟ چون در آیه «وَ اعْلَمُوا أَنما غَنِمْتُمْ مِنْ شَیء فَاِن لِله خُمُسَهُ و لِلرسُولِ و...»، «ما غَنِمْتَمْ» را آنها محصور میگرفتند به غنیمت جنگی. ائمه ما گفتند هر دارایی که انسان پیدا میکند، خمس دارد... نتیجهاش این شد که مردم ما از هرچه داشتند خمس میدادند. این حوزهها با چه اداره میشد؟ با خمس. همین اصناف با خمس کمک میکردند، همین تاجرها باعث استقلال اقتصادی حوزه شدند. کمونیستها هستند که دشمن خونی اینها هستند، اینها را قبول ندارند، میخواهند اینها را دور بیندازند. بسیاری از قوانینتان را کمونیستها وضع کردند.
حاجآقا باید مدعی باشیم...
شما الان در کشور مباحات دارید؛ شما یک درخت توی زمین بکارید... در اسلام داریم، در جمهوری اسلامی هم داریم که اینها مال دولت است. دیگر هرچه مباح بوده، شده ملک دولت؛ ولایت دولت بر اراضی. خوب مالکیت آن غلط است... چرا؟ مالک باید برای ملکش طرح داشته باشد، برنامه داشته باشد، صیانت و نظارت و نگهداری داشته باشد؛ دولت به اندازهای نیرو دارد که از این زمینهایی که شد ملکش، بتواند خوب دفاع کند. شما میدانید سالی چقدر جنگلهایی که ملک دولت است قطع میشود؟
وقتی میگوییم نظام جمهوری اسلامی است و اکثریت مردم باید بیایند و مشارکت کنند، اگر امروز و فردا قانون وضع کردید و مردم آمدند رأی منفی یا مثبت به نمایندگان دادند، درک اسلامی را چه کنیم... مبانی قرآن، کسی که میداند با کسی که نمیداند برابر نیست؛ اما در انتخابات شما که آقای حائری هستید یک رأی دارید که خبرهاید، بنده هم که هیچ هستم یک رأی دارم. در جمهوری اسلامی اینطور است.
گفتی، حالا بشنو! وقتی میگوییم اینها بیایند قانون وضع بکنند، شورای نگهبان بالای سرشان نمیگذاریم. اصناف دیگر نمیتوانند قانون علیه اسلام بگذارند که اسلامیتش را باید شورای نگهبان تأیید بکند تا اصناف هم بتوانند قانونشان را بگذارند. هیچ مشکلی ندارند؛ منتها الان همان مشکلی که گفتید وجود دارد، مشکل نادانی هم هست. اگر یک قانون میگذارد که ممکن است برای آخرت خوب نباشد، برای دنیا که خوب است! اما فعلاً قانونی میگذاریم که طرف تجربه کافی روی آن ندارد؛ بعداً مردم میشوند موش آزمایشگاهی. اینکه گفته شده باید عمر هر قانونی شش ماه باشد و اگر قانونی وضع شد تا شش ماه نمیشود آن را تغییر داد.
قانونهایی که هفته گذشته تصویب شده بود این هفته دوباره میآورند. شما ببینید، مگر این مجلسیها آقای مهاجرانی را استیضاح نکردند؟ درست است؟ مهاجرانی استیضاح اینها را جواب داد؛ بعد کتاب استیضاح او پرفروشترین کتابها شد. به خاطر چه؟ به خاطر اینکه اینها تقسیمات صنفی نبودند؛ اگر اینها تقسیمات صنفی بودند، وقتی جواب به او میدادند، جواب میدادند که رویش نیاید سرش را بلند کند که من این کارها را کردم! غافل از اینکه مغزهای متفکرتان در اصنافتان یعنی صنف طبیب، صنف مهندس، ببینید... الان شما نظامی صنفی ندارید، این وقتی خواست رأی بدهد با کارت صنفیاش باید بیاید رأی بدهد نه با شناسنامه، بعد اینها کیفیت این قوانین را که وضع میشود حلاجی میکنند، اشکال بر آن میگیرند، برمیگردانند. مجلس نه کارشناس موضوعی است نه کارشناس هنر؛ شورای نگهبان هم کارشناس خودشان است.
آقای جنتی میگوید ما کارشناس موضوعی نیستیم. آن مجلس اصناف میشود کارشناس موضوعی. حتی اینکه ما مباحات نداریم، میدانید چرا نداریم؟ ترسیدیم بگوییم درخت کاشتن حلال است، آزاد است، مردم بروند یک میلیون درخت بکارند، بعد سند مالکیت زمین را بگیرند، بعد بیایند تغییر کاربری بدهند، بعد آن را بکنند مسکونی و هر یک متر آن را به قیمت کل زمین بفروشند! ترسیدیم؛ شاهد آوردیم که خرمان دم نداشت، مباحات نداریم، همه زمینها مال دولت است! ما از این مقطع ترسیدیم و این قوانین را وضع کردیم. یک پایانی برای ترسمان بگذاریم و بیاییم تعریف کنیم و بگوییم اگر درخت کاشتید، تا درخت هست، مالک هستید ولی اگر درخت را قطع کردید امتیازتان لغو میشود؛ این مسائل حل میشد. راهها را از راه قانون حل کنیم نه از راه نظامی. بیاییم برای قوانین شرط و شروط قرار بدهیم و عبور کنیم از مشکلات به وسیله قانونگذاری؛ حتی ما حجاب را به وسیله قوانین میتوانیم خیلی کمکش کنیم.
بحث ترس بحث خیلی جالبی بود... یکی از مسائل مهمی که در مجلس خبرگان رهبری اتفاق افتاد و کم و بیش بین بعضی از علمای ما هم مطرح بود، ترس برای همه است غیر از معصومین؛ این نقطه به هرحال گاهی اوقات مثبت است گاهی اوقات منفی است. ما در آنجا یک مسئله ترس داشتیم که نکند اگر شورایی بشود این چنین بشود یا رهبری واحد بشود دست کس دیگری بیفتد و نتواند این ترس نامرئی بر خود تحمیلشده را فکری برایش بکند. بعضی از آقایان این دغدغه در نوشتههایشان، گفتههایشان، سکوتهایشان و مانند اینها بیان شده ولی همه بر این نظرند که انتخاب خوبی بوده؛ در این شکی نیست. الان مرور زمان هم ثابت کرده این مسئله را، و آقایان هم علناً همین نظر را دارند.
ما میخواهیم ببینیم در آن مجلس خبرگان روز چهاردهم خرداد ۶۸ سه اتفاق مهم در ایران افتاده؛ اول ارتحال امام که یک انفجاری بود و دنیا را گرفت؛ دوم فَک مُهر از وصیتنامه ناخوانده امام که خود عصاره این انقلاب بود؛ و سوم انتخاب آیتالله خامنهای به مقام معظم رهبری که هر سه این اتفاقات در مجلس خبرگان رهبری مطرح بوده است. در اینجا باز بعد از داستان انتخاب آقای خامنهای به مقام رهبری، حضرت آیتاللهالعظمی گلپایگانی آمدند بر پیکر امام نماز خواندند و آقای خامنهای به ایشان اقتدا کرد و اینها جلوههای منحصربهفرد نظام حکومتی در ایران است. میخواستم درخصوص این رویداد تاریخی و این اتفاقات صحبت بفرمایید...
امام میفرمود ما سالها دنبال یک برنامه بودیم و آنچه میخواستیم نمیشد، عکسش میشد و ما ناراحت میشدیم؛ بعد میدیدیم چقدر خوب شد که آنچه ما میخواستیم نشد، آنچه نمیخواستیم شد. نمونه بزرگش قبول قطعنامه است. خود امام گفت من این جام کشندهتر از زهر را سر میکشم و مسئولیت را برعهده میگیرم؛ من گفتم تا آخرین نفر و تا آخرین نفس... اما میگویم با صدام صلح میکنیم، صلح ما تاکتیکی هم نیست. چرا؟ چون میخواهد جنگ را در زمان حیات خودش حل کند که بعدش معضلی نداشته باشند. از جنگ عبور کنند. خودش میگفت این کشندهتر از زهر است اما نتایج آن را نگاه کنید:
آقای دکوئیار اعلام کرد که عراق متجاوز است؛ پاک کرد سابقه سوء ما را در افکار عمومی عالم، ذهنیت عالم را نسبت به ما باز کرد، قلب اهل عالم بغداد ما بود؛ بغداد برای ما چیزی نمیشد، ما به یک وجب خاک عراق هم نظر نداشتیم و دیدید که همین پیروزی که برای ما شکست بود برای عراق پیروزیای بود که او را مغرور کرد و حمله کرد به کویت! نتیجه آن این شد که عراق به این روز نشسته؛ یعنی این همه مردم ما که کشته شدند به وسیله عراقیها، این خون پاک را مردم عراق ریختند، میگویند از ترس صدام ریختیم. خوب میگویند این خونها را در مقابل براندازی صدام بریزید.
ببینید میگوید تو از ترس صدام خون اینها را ریختی که چه بشود؟ میگوید صدام مجبورمان میکرد. میبینید پشت سر صدام عراق چقدر مصیبت دارد! این بمبهایی که آنجا گذاشته میشود، مردم عراق هم دارند میگذارند عراقی است که دارد عراقی را میکشد؛ غیرعراقی نیست. ما در این جریان که امام عبور از آقای منتظری را انجام داد اگر نداده بود ما هیچ وقت نمیتوانستیم آقای خامنهای را مطرح بکنیم عبور از شورا اصلاً بهوسیله هیأت رئیسه نمیشد؛ چون نظر هیأت رئیسه سفت و سخت شورایی بود. این را که چه کسانی عضو شورا باشند سر پیکر امام به توافق رسیده بودند، اعضای شورایش را هم معین کرده بودند! بعضیها هم میگفتند در نطقهای قبل از دستورشان.
نوشتند در بعضی از صحیفههایشان.
اصلاً برای اینها غیرمنتظره بود که یک عده کثیری ایستادند؛ همه بهعنوان مخالف شورا از اینجا پیدا شد که ما صاحب داریم. صاحب ما به دلهای ما گذاشت. خود من یکیاش بودم؛ اول کسی که بهعنوان مخالف شورا صحبت کرد من بودم؛ من بهعنوان نطق قبل از دستور خواستم صحبت کنم که نشد؛ ناراحت شدم و بعدش من را صدا کردند بهعنوان مخالف اول بروم صحبت کنم چون اینها در اولویت هستند، اینهایی که ثبتنام کردند. حالا ببین من بهطور غیررسمی قبل از دستور، صحبتم شد جزو دستور. این کار خداست.
اینجور نیست که امام زمان یک پیک بفرستد یا تلفن بزند یا اطلاع بدهد... نه، قلب رهبری را اداره میکند. خود من گفتم که استانداری نوشته در ۲۲ بهمن سخنرانش را امام جمعه معین کند، من هم آقای مصباح را تعیین کردم. نمایندهها رفته بودند آقای فخرالدین حجازی را آورده بودند و میگفتند نصف وقت را آقای مصباح صحبت کند نصفش را هم بدهید به آقای فخرالدین حجازی. من گفتم نه، چون تصویب کردیم. وقتی این را گفتم کدر شدند؛ کدورت لحظه به لحظه شدیدتر شد، مثل یک کسی که گناه کبیره کرده ناراحت بودم. از خودم پرسیدم این کدورت از کی پیدا شد؛ گفتم از وقتی گفتند میایستیم تا آخر! گفتم خوب، حالا چاره دارد و ما عقبنشینی میکنیم. به آقای مصباح گفتم شما عیب ندارد سخنرانی نکنید؟ گفت نه، چه اشکالی دارد! گفتم کل وقت را بدهید آنها، نصفش را تقاضا کردند من گفتم همه وقت را بدهید به ایشان؛ خودم هم در راهپیمایی شرکت کردم.
ایشان داشت صحبت میکرد که هواپیمای عراقی آمد صنایع الکترونیک را زد! اگر در حالی بمباران میشد که مردم میگفتند کشور دارد بمباران میشود ولی اینها دعوایشان بر سر سخنران راهپیمایی ۲۲ بهمن است که این باشد یا آن... گفتم همهاش او باشد. آن کسی که دل من را که در یک شهرستان هستم هدایت میکند چون میداند بمباران میخواهد بشود، چون میداند صلاح نیست که دعوا بشود زیرا این بمبارانها، یعنی ما اگر اجازه نمیدادیم آقای فخرالدین حجازی اصلاً صحبت کند، این دوستان نمایندهها پای منبر آقای مصباح میآمدند شعار منفی میدادند و همه چیز به هم میریخت. میگویم کسی به من نگفت ولی من فقط دیدم کدر شدند. امام زمان انقباض و انبساط قلبها در مشتش است، از راه این سیگنال میزند، اداره میکند، تاکنون هم با روشنایی اداره شدیم. رهبر خودش هم اوقاتش تلخ شد از اینکه اسمش را بردند، بدش آمد.
ما اینجا میخواهیم درباره اجلاس خبرگان رفع شبهه بکنیم. حضرت امام که فوت کردند، قبل از فوت ایشان، جلسات فوقالعادهای با مرحوم آیتالله مشکینی و علمای دیگر در رابطه با شب قبل از آن و حذف مرجعیت از رهبری در شورای بازنگری قانون اساسی انجام شد... اصلاً ۲۴ ساعت هم نگذشت و بهقدری سرعت وقایع زیاد بود که بعضیها معتقد بودند قبلاً توافق آقای خامنهای را گرفتهاند.
امام در رابطه با تغییر مرجعیت در زمان حیات خودش فرمود، این جمله امام است، هرگاه مردم به خبرگان رأی دهند و خبرگان مجتهد عادلی -نه مرجع مجتهد عادلی- را انتخاب کنند، او ولی منتخب مردم است و حکمش نافذ است.
آقای خامنهای در آن جلسه قبلی هم که الان فرمودید، مکدر شدند از این صحبت که در جلسه قبل از شروع خبرگان بین خواص مطرح شده بود و وصیتنامه را هم آقا قبلاً خوانده بوده که به آن روانی دارند میخواند. این یک صحبت است و میخواستیم ببینیم چقدر شما اطلاع دارید؟ صحت دارد اینها؟ سؤال دیگری هم در این خصوص دارم که فرمودید مکدر شدند.
آنچه بوده این بوده که امام روی آقای خامنهای به صورت تستی علل میکرده، روی آقای هاشمی به صورت نوازشی عمل میکرده؛ همیشه سعی میکرده دل آقای هاشمی را به سویی حفظ کند، نگه دارد اما همیشه سعی میکرده که آقای خامنهای را تحریک کند.
چطور؟
خود آقای خامنهای دوره ریاستجمهوریاش آمده بود شیراز؛ با من نشسته بود دو به دو صحبت میکردیم. ایشان به من گفت امام خیلی به آقای هاشمی علاقهمند است. هر وقت آقای هاشمی میرود مسافرت، یک گوسفندی قربانی میکند میدهد به فقرا برای سلامتیاش؛ وقتی هم که برمیگردد یک گوسفند دیگر قربانی میکند به عنوان شکرانه... اما این کار را برای احدی نمیکند یعنی برای من هم نمیکند. طبیعتاً آقای هاشمی هم خودش اطلاع داشت که امام این کار را میکند؛ عزیز نازی بود پیش امام، این وضعیتش بود.
چرا اینطور بود؟
امام او را با نوازش حفظ میکرد که از دستش درنیاورند اما این راه غلغلک میکرد که اگر نفسانیتی در او هست، تا من هستم ظهور پیدا بکند، بعدش گرفتار مشکل نشود. یک نامهای شما به یک کسی بنویسید جواب شما را به جای اینکه بدهد بگوید ببرید در فلان مسجد این نامه جواب من را بخوانید! شما چقدر ناراحت میشوید؛ میگویید من به تو نامه نوشتم جواب نامه را بده به من. رهبری در خطبههای جمعه مسائلی را مطرح کردند. امام گفت اینطور نیست. به آقای خامنهای گفتند که امام گفته مطلب این نیست. ایشان نامه نوشت به امام که نظرتان در رابطه با خطبهها چیست؟ امام دو صفحه نوشت. گفتند خوب این نامه را چهکار کنیم؟ گفت بدهید صدا و سیما؛ نگفت بدهید به ایشان. استناد امام چه بود؟
میگفت شما خطبههایت در صدا و سیما رفته، جواب من هم باید برود توی صدا و سیما! ایشان میگفت من از شما سؤال کردم جواب من را بدهید. به من گفت من پای رادیو بودم، دیدم دارد نامه من را رادیو میخواند. من در جواب به امام نامه نوشتم. وقتی نامه را گوش گرفتم در نامهام نوشتم که نامه حضرتعالی را استماع و سپس زیارت کردم. در معنایش این است که اول از رادیو شنیدم بعد دیدم. این زهر دارد؛ استماعش را خط زدم و نوشتم نامه حضرتعالی را زیارت کردم. من سی سال است بر این مبنا عمل میکنم. ممکن است الفاظ من که کفاف نداشته باشد برای تبیین نحوه تمکین کردن در مقابل تندترین برخورد امام. این بود که امام هم جواب داد شما خورشیدی هستید که اطراف خود را روشن میکنید، یعنی لقبی امام به ایشان داد که تا آن موقع بر کسی نداده بود. رسمش این است که وقتی رهبر یک تصمیمی میگیرد، اگر طرف تمکین کرد تجلیل میکند و اگر تمکین نکرد خردش میکند.
الان هم صادق است دیگر؟
بله، الان آقای هاشمی رئیسجمهور بود؛ زیرمجموعه شهردارش انواع ظلمها را به مردم میکردند. این اطلاعات به دفتر رهبری رسید.
یعنی منظورتان کرباسچی است دیگر؟
بله، ایشان زمینه محاکمه کرباسچی -آن هم محاکمه علنیاش- را فراهم کرد. مگر کرباسچی نم پس میداد!؟ غرور اینها از این چیزها بالاتر بود.
کرباسچی شاگرد خود شما هم بوده؟
رهبری چه کار کرد؟ رهبری مناظره بین آقای اژهای و آقای کرباسچی، نتیجهاش میدانید چه شد: آقای هاشمی که قبلاً برای آقای کرباسچی مدال داده بود به عنوان سازندگی، وقتی رهبری این کار را کرد تمکین کرد، تمکین کرد ماندگار شد حذف نشد. من گفتم در مصاحبه دیروز -در سایت من هست مصاحبهام- در حد تمکین آقای هاشمی از رهبری، اگر احمدینژاد تمکین کند کافی است. اینکه آقای هاشمی را که میگفتند مثلاً با این فتنهها هست، من گفتم آقای احمدینژاد به اندازه آقای هاشمی تمکین کند؛ گفتم آقای هاشمی چه کار کرد؟ نیروی برجسته او را که کرباسچی بود آوردند در مناظره، او را له کردند. ایشان یک از گل نازکتری نگفت. الان هم نوبت احمدینژاد است؛ اگر احمدینژاد وقتی که با این آقا یا آن آقا یا آن آقا برخوردهایی میکند در حد آقای هاشمی -بیشتر هم نه- تمکین کند، به سلامت این دوره را تمام میکند و با آبرو هم تمام میکند. در هیأت دولت هم همین را اشاره کردم.
حاجآقا خیلیها میگویند احمدینژاد ولاییتر بوده؟
ولاییتر حالا معلوم میشود.
خوب، او را با آن شعار خانهنشین کردند.
با رفتن و برگشتن ولایی بودن آدم معلوم نمیشود.
نه حاجآقا، میگویم همینها آقای هاشمی را به جرم اینکه ضد ولایت فقیه است، خانهنشین کردند...
نه، به حرف من نگاه بکن. از روی اینکه امام برای آقای هاشمی گوسفند قربانی میکرده کشف نمیکنیم که آقای هاشمی ولایی بوده، کشف میکنیم وجودش برای نظام لازم بوده و امام این وزنه را خرج میکرده که ایشان را از او مصادره نکند، از او ندزدند، بچه عزیزش بود، میخواستند سرقت کنند؛ هزینه میکرده برای این؛ اما این یکی سر به سرش میگذاشت، او را میچلاند که اگر یک ذره نفسانیتی وجود دارد در زمان حیات امام ظهور پیدا کند، امام فکر یکی دیگر باشد. ببینید فشار امام روی رهبری علامت عنایتش برای آیندهاش بود و آقای هاشمی اعتقادش به ولایت، آن روزی که کرباسچی را برداشتند ولی هیچ نگفت، معلوم شد؛ یعنی وقتی رهبری سر به سرش میگذارد هیچ چیز نگوید! از آن نامهای که ایشان نوشته، در زندگی آقای هاشمی یک استثنا هست. باید خودش آن را جبران کند. آن نامه برایش مانده، زیر فشار شدید بوده... الان اگر از او سؤال بکنند تأیید کند و آن نامه کند، به صلاحش نیست.
بهتر است که در این جریانها قبول کند. گاهی میشود آدم یک کار شتابزدهای میکند منتها یک دیدگاههایی با هم تفاوت دارند. ایشان میگوید برای اینکه آمریکا از ما آتو و سوژه نگیرد اینجا هم مثل سوریه است، عنوان امنیتی اداره کردن جامعهمان کاهش پیدا کند. خوب اگر نکردیم و یکدفعه آنها بالا آمدند چه کار کنیم؟ من معتقدم همین اندازه که آقای هاشمی حرفش را میزند اما وقتی رهبری روی حرفش حرف زد تمکین میکند بس است؛ اما بهتر بود این نامه را نمینوشت. در زندگی آقای هاشمی این نامه مثل یک زدگی در طناب است؛ من حالا اگر یک وقتی دیدار با او بکنم میگویم که این را خودش جبران کند بهترش است.
حاجآقا! بعضیها معتقدند که اگر آقای رفسنجانی در روز ۱۴ خرداد ۶۸ آن مطالب را به آن نحو مطرح نمیکرد، آقای خامنهای رهبر نمیشد. شما در آن روز در آن مجلس بودید؛ نظرتان چیست؟
اگر صحبتی شد بعد از رأیگیری شد؛ قبل از رأیگیری فرصت نبود کسی صحبت بکند. بعضیها اعلام کردند که امام هم گفته بود؛ حتی صحبت حاج احمدآقا هم مطرح شد که امام در حیاتشان گفته بودند؛ که حاج احمدآقا البته بعد از انتخابات این حرف را زد.
پس این دوتا صحبت بعد از انتخابات بود؟
آنچه قول احمدآقاست که به ما گفت، بعد از انتخابات بود. ما به احمدآقا خبر دادیم که مجلس ایشان را انتخاب کرده؛ به اتفاق آقای جنتی آنجا رفته بودیم. ایشان گفت دل امام را خوشحال کردید. بعد این را گفت که چند روز قبل پای تلویزیون بودیم و آن صحبتهای اینها همه بعد است... در مجلس هم اگر صحبتی شد بعد از رأیگیری شد.
منبع: انتخاب
منبع: آفتاب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۸۹۷۰۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پرویز داوودی؛ ۱۸ نکته درباره معاون اولی که از رییس خود برید
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- امروز دوشنبه سوم اردیبهشت 1403 است و از اعلام خبر درگذشت ناگهانی دکتر پرویز داوودی معاون اول رییس جمهوری در دورۀ نخست محمود احمدینژاد (84 تا 88) چهار روز میگذرد.
با این حال غیبت رییس جمهوری سابق هم در مراسم تشییع جنازه و هم ترحیم و هم حتی پرهیز از پیام تسلیت ( تا لحظه نگارش این متن) برای مرد شمارۀ دو دولت اول خود و جایگاه معاون اول رییس جمهوری که بعد از حذف سمت نخستوزیر در قانون اساسی 1368 در نظر گرفته شده اقتضا میکند با درگذشت مرحوم پرویز داوودی با تأمل بیشتر مواجه و به این بهانه برخی نکات را یادآور شویم که البته نخستین آنها بیاعتنایی نصبکننده و مافوق اوست به خاطر اتفاقاتی که بعدتر رخ داد و کافی است یادآور شویم همان روز یک رییس جمهوری سابق دیگر (سید محمد خاتمی) به مراسم ترحیم همسر معاون -و تازه نه معاون اول خود- رفت تا بدانیم کاری که احمدینژاد در حق پرویز داوودی انجام داده نشان میدهد «معجزۀ هزارۀ سوم» واجد چه صفات برجستۀ اخلاقییی و کشف اصولگرایی ایرانی تا چه حد ناب بوده است!
احمدی نژاد در سال ۹۳ در مراسم ترحیم پدر او شرکت کرد اما ۱۰ سال بعد به ختم خودش نرفت!
عنوان «معاون اول رییس جمهوری» هر چند تازه است ولی بعد از حذف نخستوزیر -که در تاریخ ایران با عنوان رییس الوزرا و صدراعظم قدمت بسیار دارد - تدبیری بود تا اعضای شورای بازنگری قانون اساسی به کار بستند زیرا بدون نخستوزیر هم اداره جلسات دولت در غیاب رییس جمهوری دچار مشکل میشد هم استقبال رسمی از نخستوزیران خارجی چون رییس جمهوری ایران همتای آنان به لحاظ پروتکلی نیست و از این رو معاون اول رییس جمهوری در نظر گرفته شد که هر چند منزلت و احترام و جایگاه نخستوزیر را دارد اما قدرت او را ندارد و به تعبیر اسحاق جهانگیری معاون اول رییس جمهوری در دوران حسن روحانی در طول رییس جمهوری تعریف میشود و اختیار عزل و نصب بدون نظر رییسجمهوری را ندارد بر خلاف نخستوزیر خاصه در دهه ۶۰ که مرد اول اجرایی بود کما اینکه در دوران ریاستجمهوری بنیصدر و آیتالله خامنهای دولتها به نخستوزیران (محمد علی رجایی و میر حسین موسوی) منتسب میشوند. مراد از دولت شهید رجایی هم دولت او در زمان نخستوزیری است نه ریاست جمهوری چون اولا دوران ریاست جمهوری او بسیار کوتاه بود (کمتر از ۴۰ روز: مرداد تا ۸ شهریور ۱۳۶۰) و تازه نخستوزیر دوره او هم دکتر باهنر بود.
به اشتباه اما تصور میشود مراد از دولت رجایی دولت دوران ریاست جمهوری اوست. در حالی که یک سال نخستوزیری زمان ریاست جمهوری بنیصدر مدنظر است و میدانیم سران حزب جمهوری اسلامی او را به اولین رییس جمهوری تحمیل کردند (به خاطر در اختیار داشتن اکثزیت کرسی های مجلس اول).
پرویز داوودی، سومین معاون اول رییس جمهوری به حساب می آمد: بعد از حسن ابراهیم حبیبی ( دو رییس جمهور: هاشمی رفسنجانی و خاتمی) و محمدرضا عارف ( دوره دوم خاتمی). بعد از او هم شاهد سه معاون اول دیگر بودهایم: اسفندیار رحیم مشایی، محمد رضا رحیمی، اسحاق جهانگیری ( دو هر دو دوره حسن روحانی)و محمد رضا مخبر ( معاون اول فعلی در دولت ابراهیم رییسی).
عمر معاون اولی رحیم مشایی البته بسیار کوتاه بود و با توصیه یا نهی رهبری احمدینژاد ناچار شد او را از معاونت اولی کنار بگذارد و محمد رضا رحیمی را جانشین او کرد.
با محاکمه و زندان رحیمی جایگاه معاون اول آسیب دید و اسحاق جهانگیری کوشید آن را ترمیم کند و دفاع جانانه از رییس جمهوری در مناظره ها و انصراف به سود حسن روحانی در خاطره ها مانده است.
پرویز داوودی البته از جنس مردان احمدی نژاد نبود و به سفارش سید محمود هاشمی شاهرودی معاون اول شد و احمدی نژاد میخواست با قبول پیشنهاد رییس قوه قضاییه از نفوذ او به نفع دولت خود استفاده کند. استاد اقتصاد دانشگاه شهید بهشتی دانش آموخته دانشگاهی در آمریکا بود و در دوران هاشمی شاهرودی معاونت اقتصادی قوه قضاییه را بر عهده داشت و در واقع اولین و آخرین معاون اقتصادی قوه قضاییه چون بعد از او و هاشمی شاهرودی برچیده شد. مرحوم هاشمی شاهرودی علاقه خاصی به امور اقتصادی داشت و این انتصاب را می توان در آن راستا هم دانست.
احمدی نژاد بعد از انتصاب اسفندیار رحیم مشایی به معاون اولی هم آقای داوودی را کنار نگذاشت و به عنوان مشاور عالی و رییس مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری نصب کرد.
۱۸نکته درباره معاون اول و مشخصا پرویز داوودی این بحث را کامل می کند:
۱. این که از ۶۸ به این سو تنها ۷ نفر بر این کرسی نشسته اند و مرد شماره دو دولت به حساب می آید توجه بیشتر به کارنامه پرویز داوودی را توضیح می دهد: حسن حبیبی (۱۲ سال)، محمد رضا عارف (۴ سال)، پرویز داوودی ( ۴ سال)، اسنفدیار رحیم مشایی ( ۵ روز)، محمد رضا رحیمی ( ۴ سال) و محمد رضا مخبر ( از ۱۴۰۰ به این طرف).
۲. پرویز خان بیش از این که یار این محمود (احمدی نژاد) باشد یار آن محمود (هاشمی شاهرودی) بود. چندان که معاون اقتصادی او در دوران قوه قضاییه و بعد از خروج از دولت هم رییس دفتر هاشمی شاهرودی در مجمع تشخیص هر چند شان معاون اول سابق رییس دفتری نیست.
۳. مرحوم داوودی در دولت احمدی نژاد جانشین محمدرضا عارف شد و جالب این که در انتخابات اسفند ۱۳۹۴ که با شور و شوق فراوان انجام و عارف با رای بالا نفر اول تهران شد داوودی هم کاندیدا بود و ناکام ماند. همین نامزدی نشان داد که به رغم چهار سال معاون اولی عنصر عمیق سیاسی نیست و همچنان روی حمایت خاص هاشمی شاهرودی حساب میکرد.
۴. انتصاب او به عنوان مشاور عالی نشان می دهد رابطه او با دولت احمدی نژاد محدود به ۸۴ تا ۸۸ نبوده و تا پایان با او بوده در حالی که وانمود کرد رابطه خود با او را بعد از سال ۹۰ گسسته است.
۵. امضای بیانیه سال ۹۷ مهم ترین دلیل خشم احمدی نژاد از اوست. همان بیانیه که شماری از مردان احمدی نژاد حساب خود را از او جدا کردند و اتفاقا همان باعث شد ابراهیم رییسی برخی از آنها را به کار گیرد. مرحوم داوودی اما ترجیح داد بی عضویت رسمی برای جبهه پایداری برنامه اقتصادی بنویسد.
۶. چندان اهل اظهار نظر سیاسی نبود و به خاطر نوع رفتار و سلوک دکتر حسن حبیبی در ۸ سال ریاست جمهوری هاشمی و ۴ سال خاتمی این سنت جا افتاد که معاون اول نباید زیاد دیده شود. عارف هم این سنت را ادامه داد و داوودی هم در همین مسیر بود. هر چند در سال ۸۸ و در اواخر دوران معاون اولی گفت: ما آقای احمدی نژاد را آسان گیر نیاوردهایم تا به راحتی از دست بدهیم!
۷. در سال ۹۶ و در رقابت روحانی با رییسی از رییسی حمایت کرد و پشت سر رییس سابق خود - احمدی نژاد- که رد صلاحیت شده بود نایستاد.
۸. مردم در سال ۹۲ به روحانی رای دادند. در ۹۴ هم به همفکران او در مجلس. در ۹۶ هم روحانی را ابقا کردند اما لایحه پیوستن ایران به گروه ویژه اقدام مالی یا اف ای تی اف را باید مخالفان روحانی در مجمع تشخیص تصویب می کردند و این مدل دموکراسی در دنیا همتایی ندارد که رییس جمهوری و مجلس تصویب کنند و رقبای شکست خورده در انتخابات وتو کنند. ربط قضیه به مرحوم این است که افایتیاف را مثل کاپیتولاسیون می دانست و موضع محسن رضایی را تقویت می کرد.
۹. همان طور که احمدی نژاد استاندار دولت هاشمی رفسنجانی بود و بر رییسِ رییس خود شورید داوودی هم معاون وزیر اقتصاد در دولت هاشمی رفسنجانی بود اما در مجمع تشخیص مصلحت در جبهه مخالفان رییس مجمع قرار داشت.
۱۰. از جملات ماندگار مرحوم این است که دولت مهرورزی نه تنها مبتلا به فساد نیست بلکه کمترین فساد را تحمل نمی کند. او صندلی خود را اما به محمد رضا رحیمی سپرد ( اگر ۵ روز معاون اولی رحیم مشایی از ۲۷ تیر تا ۲ مردا ۸۸ را نادیده بگیریم) که به اتهام فساد بازداشت و زندانی شد.
۱۱. در دورانی که رییس بنیاد ملی نخبگان بود به خاطر اشتغالات دیگر اداره بنیاد را به زلفی گل سپرد و همین سابقه موجب شد در دولت رییسی وزیر علوم شود و از این حیث وزیر فعلی علوم وام دار مرحوم است.
۱۲. با این که چهره ای تکنوکرات بود اما دوست داشت حرف های خاص مذهبی بر زبان آورد. از جمله در ۱۴ تیر ۱۳۸۶ گفت: الگوی ما سیاست های اهل بیت است و فاطمه زهرا. در حالی که در طول ۲۵۰ سال امامت ۱۲ امام شیعه تا قبل از غیبت تنها در سه دوره کوتاه قدرت را در اختیار داشتند. امام علی کمتر از ۵ سال، امام حسن کمتر از یک سال و امام رضا هم دو سال ولیعهدی تشریفاتی. با این نگاه مشخص نبود منظور او چیست. درامور اخلاقی و دینی طبیعی است و ربطی به این دولت و آن دولت ندارد ولی در مقام دولت بیشتر حرفی برای جلب خوشایندها به نظر می رسید زیرا دولت زیر مجموعه نظام است و کلیت نظام از باور به امامت و ولایت شیعه مشروعیت می گیرد و دولت خاص تافته جدا بافته نبود و حتی رییسان جمهوری روحانی چنین مدعای نداشتند.
۱۳. در اول خرداد ۱۳۸۶ به گونهای به استقبال تحریمها رفت که از یک استاد اقتصاد بعید بود.
۱۴. در اردیبهشت ۸۸ و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری در سفر به تانزانیا ۶۰ نفر را با خود برد. یک هیات ۶۰ نفری برای سفر به کشوری چون تانزانیا این گونه توجیه شد که چون رییس جمهوری درگیر انتخابات شده و خود نمی تواند به سفر برود معاون اول به جای او رفته در حالی که معمولا رییس جمهور میرود و معاون اول می ماند. در دولت روحانی و دولت فعلی هم این گونه است.
۱۵. در ۱۴ تیر ۱۳۸۶ لوح تقدیری به مادر سید حسن نصرالله تقدیم کرد. از تاسف های مرحوم داوودی این بود که احمدینژاد از تکریم و تجلیل مادر سید حسن نصرالله شیعه و روحانی به تسلیت به مادر هوگو چاوز در اسفند ۹۱ رسیده که به اعتقاد احمدینژاد با عیسی مسیح بازمی گردد!
۱۶. احمدی نژاد از او در احکام انتصاب با این صفات یاد کرده بود: اندیشمند، متعهد، دل سوز، فداکار.... همه این توصیفات را به خاطر امضای بیانیه در سال ۹۷ نادیده انگاشت و به مرگ او هم توجه نکرد.
۱۷. برخی معتقدند بیتوجهی احمدینژاد به نظر معاون اول برای معرفی حسین صمصامی به عنوان وزیر اقتصاد هم به اختلافات او با پرویز داوودی دامن زد. احمدینژاد تحت تاثیر ایده سید شمسالدین حسینی برای یارانه نقدی که تلفیقی از طرح ۵۰ هزار تومانی مهدی کروبی در سال ۸۴ و جمشید پژویان اقتصاددان برای حذف یارانه غیر مستقیم بود به جای «صمامی مزرعه آخوند» سید شمس الدین حسینی را برای وزارت اقتصاد در نظر گرفت و یارانه نقدی را به اجرا گذاشت.
۱۸. در حالی که از مرحوم به عنوان تئوریسین جبهه پایداری یاد میشود اما به احتمال زیاد رابطه تشکیلاتی نداشتند و بیشتر از تخصص خود استفاده کرده و برای آنها برنامه اقتصادی نوشته هر چند کاش در حیات از او میپرسیدند آنچه در دولت رییسی و مجلس انقلابی شاهدیم با آن برنامه انطباق دارد و اصلا وضعیت فعلی حاصل برنامه است یا بیبرنامگی؟ به بیان روشنتر کو برنامه؟کدام برنامه؟