به نقل از «ایلنا»

حال شیرین و آینده نگران کننده برای توپچی‌ها/ دلربایی به سبک اوزیل

تاریخ انتشار: ۲۸ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۱۵۰۳۴۸

به گزارش ایلنا، او توانست مسعود اوزیل و الکسیس سانچس را با وجود ناکامی باشگاه برای متقاعد کردن آنها به تمدید قراردادهای‌شان، در آرسنال نگه دارد و الکساندر لاکازت را هم از لیون با قراردادی 52 میلیون پوندی که رکورد گران‌ترین خرید باشگاه را شکست، جذب کند.

به علاوه، جذب سئاد کولاسیناک - یکی از بازیکنان تیم منتخب فصل گذشته بوندس‌لیگا - به‌عنوان بازیکن آزاد هم یک حرکت عالی برای توپچی‌ها به نظر می‌رسید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در نتیجه، ارتقای اوضاع تیم نسبت به جایگاه ناامید کننده‌اش در قیاس با فصل گذشته که پنجم شد -ناکامی که باعث شد ونگر نتواند تیمش را برای نخستین‌بار از سال 1997 به لیگ قهرمانان برساند- کاملاً ممکن به نظر می‌رسید. با این حال بعد از گذشت 5 ماه از تابستان حرکات نه چندان بزرگ آرسنال در بازار نقل و انتقالات، به نظر می‌رسد که داستانی مشابه دارد در ورزشگاه امارات تکرار می‌شود.

زوج‌های تهاجمی هیجان‌انگیز در یک سوم پایانی؟ بله. بازیکنانی ناکام در استفاده از تمام پتانسیل‌شان؟ بله. نتایج بی‌ثبات در بازی‌های خارج از خانه برخلاف سلطه در بازی‌های خانگی؟ بله.

تساوی‌های اخیر آرسنال برابر ساوتهمپتون و وستهام یک بار دیگر سخت بودن لیگ برتر را ثابت کرد و علاوه بر آن به آنهایی که فکر می‌کردند تیم ونگر می‌تواند مدعی قهرمانی باشد، یادآوری کرد که نقاط ضعف تیم او بیش از آن چیزی است که اجازه دهد لیگ را در جایگاه نخست به پایان برساند. بی‌ثباتی مأیوس کننده خود آرسنالی‌ها از یک طرف و یکه‌تازی مقتدرانه و شکست‌ناپذیری تمام نشدنی منچسترسیتی در صدر جدول در طرف دیگر، بدان معناست که توپچی‌های لندن یک بار دیگر جنگی تمام عیار و بزرگ پیش رو دارند تا شانسی برای بازگشت به لیگ قهرمانان اروپا داشته باشند.

پیروزی یک بر صفر آنها مقابل نیوکاسل در ابتدای این هفته شامل بسیاری از آن فاکتورهایی بود که ما در تمام این سال‌ها بر اساس آنها توپچی‌ها را جزو مدعیان قهرمانی لیگ برتر دانسته‌ایم: تسلط بر تملک توپ، شوت‌های متعدد به سمت چارچوب دروازه و یک شماره 10 جادوگر که یک بار دیگر ناجی تیم شد. این ناجی ملی‌پوش آلمانی تیم مسعود اوزیل بود که هنوز درباره آینده‌اش تصمیم‌گیری نکرده است و از دید خود این بازیکن 29 ساله عجله‌ای هم برای این کار وجود ندارد چون در ماه ژانویه امسال می‌تواند با هر تیمی که بخواهد وارد مذاکره شود و تابستان سال آینده به‌عنوان بازیکن آزاد به آن ملحق شود.

او می‌تواند تا پایان فصل هم صبر کند و آن موقع مذاکراتش را با مشتری جدیدش آغاز کند. در تضاد با تمام شایعاتی که درباره‌اش وجود دارد، اوزیل یک بازی تقریباً بی‌عیب و نقص را مقابل نیوکاسل ارائه کرد که پاداش آن را هم با زدن گل برتری تیمش در نیمه اول گرفت، یک والی زیبا که راب الیوت هیچ شانسی برای مهار آن نداشت.

درست در زمانی که آمار بردهای خانگی آرسنال (13 برد در 14 بازی اخیرش) ونگر و آرسنال را به گرفتن نتایج خوب در ادامه فصل امیدوار می‌کند، ونگر کاملاً می‌داند که اوزیل و الکسیس سانچس در هفته آینده ممکن است بخش زیادی از تمرکزشان را از دست بدهند چون پنجره زمستانی نقل و انتقالات ماه ژانویه باز می‌شود و مذاکرات آنها با مشتریان‌شان آغاز.

به نظر می‌رسد که جاه‌طلبی ابتدای فصل آرسنال در مورد رقابت در کورس قهرمانی حالا به تلاش و تقلا برای نگه داشتن بهترین بازیکنانش تنزل پیدا کرده و این قطعآً چیزی نیست که ونگر در ابتدای فصل به آن فکر می‌کرد.

منبع:سایت گل/ کریس ویتلی

 

 

 

منبع: ایلنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۱۵۰۳۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

غفلت در بهره‌برداری از میادین مشترک نفت و گاز، چه بر سر آینده اقتصاد می آورد؟

به گزارش خبرآنلاین منابع نفت و گاز محدودند و هر روز هم از میزان‌شان کاسته می‌شود و از سوی دیگر، سوخت‌های فسیلی به واسطه تأثیرات سوئی که بر زیست‌بوم کره زمین می‌گذارند، اگر جایگزین مطمئنی برای‌شان پیدا شود، جایگاه و ارزش خود را در صنعت و اقتصاد جهان از دست خواهند داد؛ چنان‌که امروز شاهد گسترش سوخت‌های پاک و انرژی‌های سبز هستیم؛ ازاین‌رو حتی این احتمال وجود دارد که زودتر از آنکه منابع نفت و گازمان تمام شود، بی‌ارزش و بی‌مشتری بماند.

روزنامه شرق نوشت: پس چاره چیست و چه باید کرد؟ خرج‌کردن منابع و سرمایه‌های ملی در کشور به چنان مرز بحرانی رسیده که دیگر قطعا زمان و فرصت نداریم که چرخ را از نو اختراع کنیم و نسخه‌های بی‌مایه و فاقد پشتوانه اجرائی و عملیاتی ارائه دهیم. تنها گزینه پیش‌رو، گام‌زدن در مسیر تجربه‌های امتحان‌ پس‌داده و به ثمر نشسته است. تجربه همان‌هایی که مانند ما منابع خدادادی دارند، چه در داخل کشورشان و چه در میادین مشترک؛ اما با نگاهی متفات، درآمدهای حاصل از فروش نفت و گازشان را در عوض هزینه‌کرد برای بودجه‌های جاری به کانال‌های سرمایه‌گذاری هدایت‌ کرده و امروز، فصل خوشه‌چینی‌شان رسیده؛ کشورهایی مانند نروژ یا همسایگانی مانند امارات و قطر.

نفت و گاز برای این کشورها سرمایه ملی بوده، سرمایه را سرمایه‌گذاری کردند و هزینه‌های‌شان را هم از کنار همان سرمایه‌گذاری‌ها تأمین می‌کنند؛ نگاهی که شاید در کشور ما با راه‌اندازی حساب ذخیره ارزی و بعد هم صندوق توسعه ملی گام‌های نخستینش برداشته شد؛ اما از همان گام نخست و قدم اول فراتر نرفت؛ چراکه این مهم، نیازمند عزمی ملی و خواستی همگانی است؛ اینکه منابع ملی را به کانال سرمایه‌گذاری هدایت کنیم تا حق آیندگان را هم حفظ کنیم و سهم آنها را هم پیش‌خور نکنیم، نیازمند همراهی و همگامی همه سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران و مجریان است.

صندوق توسعه ملی در مدت قریب به سه سال گذشته سعی بر آن داشته تا این مفهوم را برای تمام ارکان اقتصادی کشور تبیین و تفهیم کند که کارکرد و اساسنامه این صندوق، ایفای نقش در کسوت یک صندوق بین‌نسلی است تا منابع ملی را سرمایه‌گذاری کرده، خلق ثروت و ارزش کند و در نهایت، هم ساکنان امروز و هم اهالی فردا را منتفع سازد؛ اما نه‌تنها شاهد همراهی و همگاهی نبوده؛ بلکه تمام انرژی و ظرفیت‌هایش را صرف آن کرده تا سنگ‌هایی را که پیش پایش نهاده‌اند، بردارد؛ آن‌هم برای آینده فرزندان این سرزمین. افق روشن صندوق توسعه ملی که با عنوان حکمرانی نوین مطرح شد و چشم‌اندازش وصول مطالبات ملی و معوق و هدایت در راستای ارزش‌آفرینی برای مردم ایران بوده، امروز به جنگی فرسایشی بدل شده است‌.

و اما در میانه این کشمکش، آنچه ذبح می‌شود، منفعت مردم ایران ‌ است و بدون‌تردید برنده بازی، همسایگانی هستند که از تعلل و بی‌عملی ما سود می‌برند؛ سرمایه‌گذاری صندوق توسعه ملی در میادین مشترک نفت و گاز به منظور افزایش برداشت از منابعی که همسایه با تمام توان و ظرفیت از آن برداشت می‌کند، فرصت طلایی برای خلق ثروت و افزایش سرمایه و منابع ملی بود؛ فرصتی که با تنگ‌نظری و بخشی‌نگری به اضمحلال رفت و تنها کشورهایی را که با آنها میادین مشترک داریم، شادمان کرد.

کشوری مانند قطر که میدان گازی پارس جنوبی را با ما به اشتراک دارد، نه‌تنها با تمام توان و ظرفیت در حال برداشت است؛ بلکه همواره و هرروزه سرمایه‌گذاری در این میدان را افزون می‌کند تا کاهش افت فشار در پی برداشت‌ مستمر، حجم تولید و صادرات‌شان را کاهش ندهد؛ اما ما در این سوی مرز تنها اقدامات آنها را به نظاره نشسته‌ایم و قدم از قدم برنمی‌داریم. بحمدالله توجیه‌ها و بهانه‌ها جور است: کشور در شرایط تحریم است و توان سرمایه‌گذاری تازه را نداریم و الخ... . اما صندوق توسعه ملی دقیقا در چنین شرایطی طرحی را ارائه داد که حجم بالایی از سرمایه‌ها را به میادین مشترک نفت و گاز گسیل می‌کرد و حاصلش افزایش برداشت درخورتوجه از میادین بود که هم سرمایه ملی را افزون می‌کرد و هم با پرداخت سهم دولت، گشایشی ایجاد می‌کرد و مرهمی می‌شد بر اقتصاد ملی؛ اما حیف و صد حیف که منفعت ملی فدای بخشی‌نگری شد.

23302

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901962