کیوسک عرضهکننده سیگار محل مناسبی برای نشریه کودک است؟!
تاریخ انتشار: ۳ دی ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۲۲۹۱۲۴
نخستین روزنامه کودکان و نوجوانان در ایران با عنوان «زنگ آخر» امروز (۳ دی ماه) در تهران منتشر شد.
سمیه کرمانی، مدیر مسوول و صاحب امتیار روزنامه «زنگ آخر» در گفتوگویی با ایسنا ضمن اعلام این خبر اظهار کرد: این روزنامه با توجه ویژه به جامعه مخاطب دانش آموزان و با محتوای آموزشی، سرگرمی، داستانی، سلامت و بهداشت با زبان و ادبیات کودکانه ارائه می شود تا کودکان خبرخوانی و گزارش خوانی را از سالهای نخستین زندگی و آموزش خود در مدرسه بیاموزند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
او مهترین اهداف انتشار روزنامه «زنگ آخر» را نشریهخوانی بچهها از سنین دبستان و همزمان با سوادآموزی و علم آموزی عنوان کرد و گفت: روزنامهخوانی مقدمهای بر کتابخوانی و بالا بردن سطح دانش و آگاهی ست. همچنین با توجه به علاقه کودکان و دانشآموزان به فضای مجازی و گرفتن عکس و سلفی، یکی از بخشهای این روزنامه را با عنوان «سلفی مدرسه» به این موضوع اختصاص دادهایم تا دانشآموزان هدفمند به عکاسی و گرفتن سلفی بپردازند. در این بخش از بچهها خواسته شده است تا با همکلاسیها و معلمها که دوستشان دارند و مهمتر از همه با یک کار خوب سلفی بگیرند و برای بهترین سلفیهایشان که محتوای آموزندهای داشته باشد جوایزی در نظر گرفته خواهد شد؛ البته جشنواره «سلفی مدرسه» با همین منظور در اردیبهشت سال آینده برگزار میشود.
مدیر مسؤول روزنامه «زنگ آخر» افزود: «مدال قهرمانی» بخش دیگری از این روزنامه است که به کودکان قهرمان از جانب روزنامه اعطا میشود و در پایان هر سال از مردم خواسته میشود تا با توجه به عملکرد دانشآموزان قهرمان، قهرمان قهرمانان دانشآموزان ایران را انتخاب کنند. همچنین «ماموران انرژی» یکی دیگر از بخشهای این روزنامه است که کودکان را به صرفهجویی دعوت میکند. در این بخش از کودکان خواستهایم تا اعمال خود را در جهت صرفهجویی انرژی برای روزنامه ارسال کنند و به این شکل با نگاه ویژهتری به صرفهجویی بپردازند. گردشگری روستایی از جمله بخشهایی است که کودکان روستایی گزارشگر آن هستند و محتوای آن با هدف آشنایی سایر کودکان در اقصا نقاط ایران زمین با روستاها و سبک زندگی روستایی تولید میشود. فکر میکنم این بخش باعث رونق گردشگری روستایی خواهد شد.
کرمانی یادآور شد: همچنین آشنایی بچهها با محلهای که در آن زندگی میکنند و گزارش آن برای سایر کودکان بخش دیگری از روزنامه «زنگ آخر» را تشکیل میدهد. در بخش دیگری نیز بچهها میتوانند نامهای به هر کسی میخواهند بنویسند و در آن آرزوها، پرسشها و سوالات خود را از خدا و یا هرکس که دوست دارند بپرسند و مشاوری پاسخ آنان را خواهد نوشت. همچنین بازنویسی داستانهای کهن پارسی به زبان کودکانه از بخشهای دیگر این روزنامه است و در بخش دیگری هد هد (نماد فرهنگ و ادبیات کهن ما) با ابوعلی سینا سخن میگوید و در خصوص بیماریها و سلامتی برای بچهها اطلاعاتی را کسب میکند. اینها بخشی از محتوای «زنگ آخر» است و امیدواریم که این روزنامه در طول انتشار خود به اهداف عالی در جهت آگاهسازی نسل جدید و ترغیب آنان به مطالعه دست یابد. در همین راستا روزنامه «زنگ آخر» از تمامی معلمین و فعالین کودک و نوجوان جهت بهتر شدن محتوای خود دعوت به همکاری میکند و منتظر انتقادات و پیشنهادات تمامی آموزگاران است.
مدیر مسؤول روزنامه «زنگ آخر» در پاسخ به این پرسش که مکان توزیع نشریات و روزنامه کودکان و نوجوانان و قشر دانشآموز کجاست؟ گفت: متاسفانه کیوسکهای مطبوعاتی برای ارائه مطبوعات بزرگسالان نیز سالهاست که کارکرد خود را از دست دادهاند و تبدیل به یک بوفه کار راهانداز برای عابران شدهاند و بیش از همه چیز سیگار و گاهی مواد مخدر تامین میکنند. در چنین شرایطی که مطبوعات بزرگسالان برای حضور در کیوسک ها احساس امنیت ندارند، چطور میتوان از آنها انتظار داشت محل عرضه مناسبی برای نشریات کودکان باشند و دانش آموزان بتوانند مثلا در سر راه مدرسه و خانه خود به این مکانها برای خرید نشریه مورد علاقهشان سری بزنند.
کرمانی که پیشتر مدیرمسؤول نشریات «مدیر ورزش»، «خوشبختی» و «تاجر» بوده، افزود: متاسفانه بزرگسالان هم گاهی احساس امنیت نمیکنند که بیش از چند لحظه در کنار این کیوسکها بایستند و عناوین نشریات را مطالعه کنند و با آرامش نشریه خود را انتخاب کنند، چه برسد به کودکی که محل عرضه نشریه و خوراک فرهنگی و سیگار را یکسان میبیند و اینکه چه تصویری از روزنامهها و مجلات در ذهن او نقش میبندد را تنها خدا میداند. در این شرایط مدارس باید محل عرضه نشریات شوند و لااقل نمایشگاههای فصلی برای بچهها درون مدارس دایر شوند تا آنان با نشریات آشنا شوند. متاسفانه قوانین بیش از حد سختگیرانه هستند و با همکاری بیشتر آموزش و پرورش و کانون پرورش فکری کودکان میتوان فضای امنی برای ارائه نشریات کودکان فراهم کرد . خوشبختانه مدیران مدارس بسیار محتاط هستند و آموزش و پرورش و مدارس مکان امنی است و از طرفی نشریات تابع قوانین و تحت نظارت هیات نظارت و مطبوعات کار میکنند و نمیتوانند محتوای غیر متعارف و بیاخلاقی داشته باشند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۲۲۹۱۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامههای تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه دربارهاش صحبت میکنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامههای جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحثهای متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون میشود، برنامههایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی میآورند. در گذشتهای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسکخونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونیها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظهای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِخودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامهساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سالهای کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطرهها مانده باشد؛ او در جریان گفتوگو با خبرنگار تسنیم بارها به جملهای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمیهای عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیهکنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفتوگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامهسازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامههایی ساخته میشود که آهنگی میزنند و مجری فریاد میزند دست و جیغ و هورا! یا بچههایشان را میآورند تا دیده شوند، این برنامهسازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامهسازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچهها را افزایش بدهد این کار را میکردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامهسازیهای تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دورهای همه برنامههای کودک تلویزیون همین کار را میکردند تا به گونهای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمیگویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمیگویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمیکند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همهچیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچهها در برههای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکلگیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغبازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیریشان است. سن تربیتپذیری، آیندهسازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق میافتد. باید از طریق برنامهسازی بهطور غیرمستقیم و مستقیم و با بازیهای درست و کاربردی، مهارتافزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد میزند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباسهای رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمیتواند برای کودک، فرهنگسازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچهها نمیتوانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژیشان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچهها بگذارند که این بچهها بتوانند انرژیشان را تخلیه کنند. اگر خلاقیتهایی را برای بچهها ایجاد کنند. برنامههایی که بتواند از خلاقیتهای بچهها استفاده کند، بسازند. همانطور که در گذشته هم این نوع برنامه میساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغبازی نبود. باید این شلوغ بازیها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامههای تلویزیون که دست میزنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامهای که قرار است حرفهای مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکتهایی میروند تا خلأهای ذاتی برنامهسازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقهای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت میبینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکتها نمیکنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص میدهند.
چرا ترجمهها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار میکنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچهها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر میآید با سبک زندگی خانوادههای ایرانیها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس میکنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجیهای کودک را نمیشناسند، شاید نمیدانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعهمان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگمان از دست میرود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت میکنیم برخیها میخندند و جدّی نمیگیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعهشناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راهاندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروههای کودک کار میکردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار میگرفتند. اینها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقهشان به بچهها واقعی بود. لذا سعی میکردند اطلاعات راجع به برنامهسازی را از همهجا بدست بیاورند و خودشان را با خواستههای کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقهمندند برنامههای کودک بسازند اما نه آنطور که باید و شاید. برنامههای شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتونهای قدیمیاند که هنوز دوستداشتنیاند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیدهام. شاید بعضاً برنامههایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقهمندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمیشود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامهسازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکاناند، برنامهسازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچهها میاندیشند. آموزشهایی که برای بچهها میگذارند، باید آموزشهایی باشد برای آیندهشان هم مفید باشد. اگر این آموزشها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچهها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی میگیرد. بچهها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعهای از برنامههایی که سرگرمکنندهاند، آموزشهای خیلی ملایم، مثبت و دوستداشتنی برای کودکان طراحی کردهاند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمیکند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفتوگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمیبینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا میکنند میخواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که میخواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته میخورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفتهایم و گفتهایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع میدهند و یا میگویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول میکنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامههای کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر میآید سیاستگذاریها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون میتواند از افراد کاربلد و تهیهکنندگان قدیمی که دور مانده و خانهنشین و بیکار ماندهاند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشدهاند و از نظراتشان استفاده نشده است. در کارنامهشان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامههای تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده میشود و عملی نمیبینیم.
انتهای پیام/