تشکیل منظومه شمسی در یک حباب فضایی غول‌پیکر
تاریخ انتشار: ۳ دی ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۲۳۱۳۱۱
ایران اکونومیست - به گزارش ایران اکونومیست به نقل از اسپیس، نظریه‌های مختلفی در مورد چگونگی شکل‌گیری منظومه شمسی وجود دارد، اما دانشمندان نتوانسته‌اند روی یک مدل واحد توافق کنند که تمام تناقضات این گوشه از فضا را توضیح دهد.
اکنون دانشمندان دانشگاه شیکاگو یک مدل جدید ارائه کرده‌اند که از راز شکل گیری منظومه شمسی پرده‌برداری می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آنها می‌گویند که منظومه شمسی ما درون یک حباب فضایی عظیم تشکیل شده است که این حباب توسط ستاره‌ای 40 تا 50 برابر بزرگ‌تر از خورشید ایجاد شده بوده است.
این ستاره‌های غول پیکر ستاره‌های "ولف-رایه"(Wolf-Rayet) نامیده می‌شوند و داغ‌ترین ستارگان در جهان هستی هستند.
این منجر به تولید یک باد ستاره‌ای می‌شود که ستاره را در میان عناصر تولیدی خود قرار می‌دهد و در نهایت به شکل یک حباب در اطراف ستاره می‌شود.
گرد و غبار و گاز در داخل قشر این حباب که جای خوبی برای تشکیل ستاره‌های جدید است، به دام می‌افتند.
فرضیه غالب فعلی در مورد شکل گیری منظومه شمسی این است که در محدوده یک ابرنواختر تشکیل شده است. با این حال، این نظریه نمی‌تواند فراوانی ایزوتوپ آلومینیوم-26 را در منظومه شمسی اولیه و همچنین عدم وجود ایزوتوپ آهن-60 را توضیح دهد.
نسبت این دو عنصر در منظومه شمسی بدوی، نسبت به بقیه کهکشان، یک راز کیهانی است. اما نظریه ولف-رایه ممکن است راه حلی ارائه داده باشد؛ در حالی که ابرنواخترها هر دو ایزوتوپ را به مقدار مشخص در برخی موارد آزاد می‌کنند، ستارگان ولف-رایه آلومینیوم-26 تولید می‌کنند اما آهن-60 تولید نمی‌کنند.
ستاره غول پیکر ممکن است چه از طریق انفجار ابرنواختری یا فروپاشی مستقیم در یک سیاهچاله از بین رفته باشد، اما قبل از مرگ، قشر حباب تا حدی از بین رفته که نتیجه آن تولد منظومه شمسی ما بود.
ستارگان ولف-رایه ستارگانی بسیار پرجرم یعنی با جرم بالای 20 برابر جرم خورشید هستند. آنها همچنین بسیار روشن و داغ هستند و از این رو توجه اخترشناسان را جلب کرده‌اند و به دلیل روشنایی زیاد خود یکی از گونه‌های فراغول‌ها هستند.
طیف این ستارگان نیز غیر عادی است و این خود یکی از عواملی است که آنان را از دیگر ستارگان آسمان جدا می‌سازد.
ابرنواختر یا سوپرنوا پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آنگاه به طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هسته کوچک نوترونی به جای می‌گذارد.
نوترون سنگین‌ترین ماده در فضا است. مقداری نوترون به اندازه یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد.
ستاره ماده خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد.
هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید.
ابرنواخترها نادر هستند؛ در کهکشان خودمان به طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آنها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند.
آخرین ابرنواختر قطعی که در کهکشان راه شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال 1604 میلادی بود. اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند.
در حالی که هیچ چیز در مورد فضا قطعی نیست، این نظریه یک نظریه جالب است که مستلزم مطالعات بیشتر است.
این تحقیق در مجله Astrophysical منتشر شده است.
منبع: ایران اکونومیست
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۲۳۱۳۱۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
این فناوری زمین را از گزند سیارک ها حفظ می کند
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از اسپیس، الگوریتم جدید هوش مصنوعی ردیابی سیارک، به نام Tracklet-less Heliocentric Orbit Recovery یا THOR، بیش از ۴۰۰ هزار تصویر آرشیوی از آسمان شب را بررسی کرد که توسط آزمایشگاه ملی تحقیقات نجوم نوری مادون قرمز (NOIRLab) نگهداری می شد. این الگوریتم برای انجام کار خود به ۵ رصد در طول ۳۰ روز از یک بخش خاص از آسمان نیاز دارد و آموزش داده شده است تا ۱.۷ میلیارد نقطه نوری را تنها در یک تصویر در هر فضا تجزیه و تحلیل کند.
ستاره شناسان همچنین از هوش مصنوعی برای بهبود کیفیت تصویر و تجزیه و تحلیل عکس های فضایی استفاده می کنند. برخی از هوش مصنوعی حتی ممکن است به نجات زمین از یک سیارک فاجعه آمیز کمک کند. اگرچه دانشمندان زمان زیادی را صرف جستجوی سیارک ها در فضا، از جمله در منظومه شمسی کرده اند، اما یافتن برخی از آنها بسیار چالش برانگیز است.
یک الگوریتم جدید هوش مصنوعی حدود ۲۷۵۰۰ سیارک را در عکس‌های تلسکوپ موجود در معرض دید قرار داده است. الگوریتم هوش مصنوعی به دانشمندان کمک می کند تا سیارک ها را ردیابی کنند که برخی از آنها ممکن است روزی با زمین برخورد کنند. بسیاری از سیارک‌های جدید در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارند.
دانشمندان در حال حاضر بیش از ۱.۳ میلیون سیارک را در این بخش از منظومه شمسی یافته اند، اما به نوعی، با وجود اینکه در عکس های تله فوتوی قدیمی قرار داشتند، هنوز نزدیک به ۳۰۰۰۰ مورد از آنها پیدا نشده بود. از این سیارک‌ها که در طی حدود ۵ هفته یافت شده‌اند، ۱۵۰ سیارک مسیرهایی دارند که می‌توانند آنها را به مدار زمین هدایت کنند، اگرچه به نظر می‌رسد هیچ کدام قرار نیست به این سیاره برخورد کنند.
بیشتر بخوانید:
پایان سلطه گوگل با این موتور جست‌وجوی جدیدبا این حال، با توجه به اینکه یک سیارک می تواند آسیب قابل توجهی به زمین وارد کند اطلاع قبلی ضروری است.
کد خبر 849482 برچسب‌ها ناسا کره زمین هوش مصنوعی نجوم - سیاره - ستاره فضاپیما - کاوشگر
تیراندازی، مراسم عروسی در ونایی بروجرد را به عزا تبدیل کرد