18درصدساختمانهای تهران بتنی است
تاریخ انتشار: ۴ دی ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۲۵۷۹۷۵
رییس مرکز تحقیقات بتن با بیان این که هزینه احداث بناهای بتنی کمتر از دیگر ساختمانها است، گفت: هماکنون تنها ۱۸ درصد ساختمانهای تهران از نوع بتنی هستند. ناطقان: مصطفی احمدوند در همایش ملی انجمن بتن آمریکا (ACI) – شاخه ایران اظهار کرد: مدت زمان ساخت بناهای بتنی نسبت به دیگر سازهها کمتر است و در عین حال هزینه ساخت هم کاهش پیدا میکند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی درخصوص تعداد ساختمانهای بتنی شهر تهران گفت: هماکنون حدود ۱۸ درصد ساختمانهای تهران از نوع بتنی هستند.
احمدوند با بیان اینکه شاهد این هستیم برخی برجهای شهر تهران نیز از بتن ساخته نمیشود، این مساله را در کاهش ضریب مقاومت سازهها در برابر زلزله موثر دانست.
رییس مرکز تحقیقات بتن از نبود استانداردهای شفاف ودقیق در مصالح ساختمانی انتقاد کرد و افزود: به دلیل نبود استانداردهای شفاف و دقیق مبتنی بر مشخصات عملکردی جدید برای مصرف مصالح بدون هدر رفتن امکانپذیر نیست و در چرخه تولید مصالح حتی در مرحله اجرا حدود ۸۰ درصد هدررفت منابع داریم و ۲۰ درصد از مصالح به صورت مفید استفاده میشود.
احمدوند، یکی از عوامل اتلاف مواد، مصالح و بتن را اجرای روشهای سنتی دانست و گفت: در ۲۰ سال گذشته چشم انداز ۲۰ ساله صنعت بتن و استانداردها و مقررات این حوزه تدوین و ابلاغ شده است و تاکنون ۲۷ استاندارد تعریف شد که پس از تدوین، آن را به موسسه استاندارد واگذار کرد. این استانداردها، ملی هستند که رعایت آن هم الزامی است.
همچنین در این همایش، برات قبادیان ـ معان وزیر صنعت، معدن و تجارت ـ اظهارکرد: استحکام ساختمانها در برابر زلزله مستلزم تولید بتن کیفی است و تحقق این مساله به همکاری علمی دانشگاه و صنعت بستگی دارد.
وی با بیان اینکه امروزه ترکیب بتن در جهان در حال تغییر و تحول است گفت: مهمترین مشخصه این تحول را در ارتقای کیفیت بناها شاهد هستیم.
به گفته قبادیان، لازم است از الیاف صنعتی قابل بازیافت برای پایداری سازههای بتنی استفاده کرد و کنترل نحوهی اجرای بتن و آمادهسازی آن، پایداری بتن در پروژه ها را افزایش میدهد.
معاون وزیر صنعت، معدون و تجارت به برخی راهکارهای افزایش مقاومت سازهها اشاره کرد و گفت: پیادهسازی استانداردهای مشخص، کاربرد دستورالعملهای تهیه بتن با دوام و مقاوم، پیاده سازی نظام بازرسی سیستم مدیریت در این بخش و کنترل نحوه اجرای سازههای بتنی در پایداری سازههای ساختمانی بسیار تاثیرگذار است.
در ادامه این همایش، عضو هیات مدیره سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران بر ضرورت توجه صنعت بتن به مسائل زیست محیطی اشاره و تاکید کرد: تولید بتن کم کربن و استفاده از مواد جایگزین سیمان، پوزولانهای طبیعی و سربارهها میتواند در کاهش اثرات زیست محیطی کمک کننده مهمی باشد.
مهدی روانشادنیا افزود: بازیافت نخالههای به جا مانده از بتن میتواند از برنامه های ۲۰ ساله آینده این صنعت باشد و برای این کار باید مشوقهای قانونی در جهت اقتصادی کردن صنعت بازیافت ایجاد شود و بازار نخالههای بازیافتی ایجاد و مالیات بر تولید کربن هم میتواند به عنوان یک مکانیسم مهم تنبیهی عمل کند.
وی با بیان اینکه باید فکری به حال اجرای بتن در هوای سرد مناطق کوهستانی داشته باشیم، گفت: این مساله باعث میشود از فجایعی مثل آنچه در سر پل ذهاب رخ داد جلوگیری کنیم و در این راستا باید تولید کنندگان بتن آماده استاندارد را تقویت کنیم و به تولید بتنهای با مقاومت بالا و ویژه تمایل بیشتری داشته باشیم.
عضو هیات مدیره سازمان نظام مهندسی استان تهران به دو معضل زمین لرزه و آلودگی هوا اشاره و تصریح کرد: در چشم انداز ۲۰ ساله آینده بتن کشور تهیه سند آمایشی و اطلس تولیدکنندگان این بخش ضروری به نظر میرسد.
به گفته روانشادنیا، زنجیره تامین بتن در کشور از تولید سیمان تا اجرای آن در ساختمان یک فرایند تولید دی اکسید کربن است که باعث مصرف بخش قابل توجه انرژی کشور در این صنعت می شود و به آلایندگی محیط زیست دامن میزند. تدوین این سند در کاهش مصرف انرژی و تولید گازهای گلخانه ای از طریق استفاده از مواد جایگزین سیمان و بتنهای با مقاومت بالا کمک می کند. منبع: ایسنا برچسب ها: ساختمان های بتنی ، تهران ، بناهای بتنی
منبع: ناطقان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۲۵۷۹۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
قرن بیست و یکم قرن گردشگری
صدای ایران/حميد سعادتی-بر اساس گزارش سازمان جهانی گردشگری، صنعت گردشگری در حال تبدیل شدن به بزرگترین و پرسودترین صنعت در سطح جهان است. در حال حاضر، 11٪ به تولید ناخالص داخلی (GDP)، 10٪ در اشتغال، 5٪ به صادرات، و 5٪به سرمایه گذاری جهانی کمک می کند.
رشد سریع صنعت گردشگری بسیاری از کارشناسان را بر آن داشته است تا قرن بیست و یکم را قرن گردشگری بدانند.
از منظر اقتصادی، گردشگری بین المللی درآمد قابل توجهی برای کشورها ایجاد می کند. توسعه گردشگری نقش مهمی در تشویق سرمایه گذاری زیرساختی، تامین درآمد دولت و ایجاد فرصت های شغلی مستقیم و غیرمستقیم در سراسر جهان ایفا می کند.
کشورهای پیشرفته و توسعه یافته اکنون اهمیت اقتصادی گردشگری را درک می کنند. آنها به دلیل هزینه های اولیه ای که گردشگران برای خدمات مصرفی انجام می دهند، آن را یک منبع مالی می دانند. در نهایت این امر به رشد و توسعه اقتصادی کمک می کند.
با این حال، برای کشورهای در حال توسعه، توسعه گردشگری می تواند چالش هایی مانند نرخ بالای بیکاری، محدودیت منابع ارزی و اتکای بیش از حد به یک بخش اقتصادی را نیز به همراه داشته باشد.
اهمیت گردشگری از نظر تولید و اشتغال همواره مورد تاکید بوده است. در سطح جهانی، گردشگری 70% صادرات و30%صادرات خدمات را به خود اختصاص داده است. علاوه بر این، 10٪ به تولید ناخالص داخلی جهان (GDP) کمک می کند.
توسعه گردشگری منجر به رشد اقتصادی و اشتغال در مناطق مقصد می شود. همانطور که گردشگران تقاضای نهایی خود را برای محصولات افزایش می دهند، هم بخش های مرتبط با گردشگری و هم بخش های غیر گردشگری تولید را گسترش می دهند. در نتیجه رشد اقتصادی رخ می دهد و تقاضا برای نیروی کار نیز افزایش می یابد. رشد اقتصادی ناشی از ایجاد اشتغال به کاهش فقر و بهبود توزیع درآمد در جوامع کمک می کند.
شایان ذکر است که از هر ده شغل در سراسر جهان، یک شغل مربوط به گردشگری است. توسعه گردشگری به طور قابل توجهی بر تنوع اقتصادی تأثیر می گذارد و به دستیابی به اهداف اقتصادی در کشورها کمک می کند.
به طور خلاصه، گردشگری یک صنعت بزرگ جهانی است که درآمد قابل توجهی را برای کشورها به ارمغان می آورد. به عنوان یک محرک اقتصادی حیاتی عمل می کند، تنوع در فعالیت های اقتصادی را تقویت می کند و بستر مناسبی را برای دستیابی به اهداف اقتصادی فراهم می کند.