به نقل از «جام جم آنلاین»

داستان تنهایی دختر قاتل

تاریخ انتشار: ۸ دی ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۳۱۵۸۸۶

این دختر که حالا با وجود اصرار اولیای دم برای قصاص با حکم قضایی از قصاص معاف و به پرداخت دیه محکوم شده در پرداخت دیه ناتوان است وبرای تقسیط دیه از قضات دادگاه درخواست کمک کرده است.

زینب و مادرش پدرش را در خانه با ضربه‌های چاقو کشتند و با صحنه‌سازی سعی کردند ماجرا را طوری وانمود کنند که قربانی درگیری خیابانی شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مادر زینب حالا در آستانه اعدام قرار دارد و این دختر که از قصاص رهایی یافته می‌گوید در صورتی که از زندان آزاد شود هیچ کسی را ندارد که بتواند با او زندگی کند به همین دلیل می‌خواهد به بهزیستی برود.

گفت‌وگوی اختصاصی تپش با این دختر را می‌خوانید.

چقدر درس خوانده‌ای؟

تا سال اول دبیرستان درس خواندم و بعد ترک‌تحصیل کردم.

چرا درست را ادامه ندادی؟

علاقه‌ای به درس خواندن نداشتم. در درس‌هایم ضعیف بودم.

پس چه‌کار می‌کردی؟

در خانه به مادرم کمک می‌کردم.

رابطه‌ات با پدرت چطور بود؟

چون تنها دختر خانواده بودم پدرم مرا خیلی دوست داشت. من هم او را دوست داشتم. ولی پدرم می‌گفت به خاطر همین علاقه هیچ وقت اجازه نمی‌دهد ازدواج کنم. پدرم کمی سختگیر بود. او به خاطر رفتن به خانه دوستانم، آرایش کردن و صحبت با تلفن همراه با من دعوا می‌کرد.

حالا فکر می‌کنی علت سختگیری‌های پدرت چه بود؟

حالا فهمیده‌ام او به خاطر خودم و آینده‌ام سختگیری می‌کرد، اما آن زمان این موضوع را نمی‌فهمیدم.

چرا می‌خواستی در 16سالگی ازدواج کنی؟

درس نمی‌خواندم و در خانه بیکار بودم. سه ماه بود با پسر یکی از اقوام دور مادرم آشنا شده بودم. او به من علاقه‌مند بود و می‌خواست به خواستگاری‌ام بیاید، اما پدرم مخالف این ازدواج بود.

چرا پدرت مخالف این ازدواج بود؟

پدرم می‌گفت یکی از بستگان‌مان را برای تحقیق فرستاده و شنیده پسر مورد علاقه‌ام مواد مخدر مصرف می‌کند و دروغگو است.

حالا از پسر مورد علاقه‌ات خبری داری؟

نه، در این شش سال که در کانون اصلاح و تربیت هستم هیچ خبری از او ندارم.

در دفتر خاطراتت نوشته بودی پسر موردعلاقه‌ات از ازدواج با تو منصرف شده، این نشان می‌دهد پدرت سد راهت نبوده؟

نه این طور نیست. او قصد ازدواج با من را داشت، ولی پدرم مخالف این ازدواج بود.

چرا نقشه قتل پدرت را کشیدی؟

می‌خواستم با پسر مورد علاقه‌ام ازدواج کنم.

چطور مادرت را راضی کردی که در قتل به تو کمک کند؟

مادرم را تهدید کرده بودم اگر پدرم را برای این ازدواج راضی نکند از خانه فرار می‌کنم. مادرم یک شب درباره ازدواج با پدرم صحبت کرد، اما پدرم قبول نکرد. به همین دلیل مادرم قبول کرد با من همدست شود.

رابطه‌ات با مادرت چطور بود؟

او مرا دوست داشت، ولی خیلی وقت‌ها به پدرم می‌گفت نباید به همه خواسته‌های من پاسخ مثبت بدهد. فکر می‌کنم پدرم مرا بیشتر از مادرم دوست داشت.

از ماجرای قتل بگو؟

اولین بار من و مادرم در غذای پدرم مرگ موش ریختیم، اما پدرم غذایش را نخورد. دومین بار مادرم آبمیوه مسموم را به پدرم داد که او بعد از خوردن آبمیوه، بیهوش شد. من بالشت را روی دهان پدرم گذاشتم و مادرم چند ضربه چاقو به او زد. مادرم ترسید و چاقو را رها کرد. من همان موقع چاقو را برداشتم و چند ضربه به پدرم زدم.

پدرت قبل از مرگ حرفی نزد؟

نه. او تحت تاثیر آبمیوه مسموم بی‌حال بود. فقط برای لحظه‌ای به چشمانم نگاه کرد.

حالا پشیمان نیستی؟

خیلی پشیمانم. من پدرم را دوست داشتم. بچگی کردم.

چطور توانستی چند ضربه چاقو به او بزنی؟

چیز زیادی یادم نیست و نمی‌دانم چند ضربه به پدرم زدم.

بعد از قتل چه کار کردید؟

جنازه را در خیابان رها کردیم تا با صحنه سازی نشان دهیم قتل در دعوای خیابانی رخ داده است.

پلیس چطور به شما مشکوک شد؟

فرش خانه خونی شده بود. برای این‌که آثار خون را از بین ببریم فرش را شستیم و آن را روی دیوار خانه پهن کردیم که پلیس با دیدن فرش به ما مشکوک شد. حتی ما فرصت نکرده بودیم آثار خون روی دیوار را پاک کنیم. وقتی پلیس لکه‌های خون روی دیوار را دید گفتم لکه شربت آلبالوست، ولی مادرم به همه‌چیز اعتراف کرد.

فکر می‌کنی چرا اولیای دم برای تو و مادرت قصاص خواستند و به آن اصرار دارند؟

آنها از من و مادرم ناراحت هستند، چون پدرم را بی‌گناه کشتیم. آنها معتقد بودند من لیاقت مهرومحبت پدرم را نداشتم.

حکم دادگاه اول درباره تو و مادرت چه بود؟

دادگاه اول من و مادرم را به قصاص محکوم کرد، اما بعد از قانون جدید وقتی پزشکی قانونی تائید کرد زمانی که دست به این کار زدم بچه بودم و به رشدعقلی نرسیده بودم و واقعا نمی‌دانستم مرتکب چه اشتباهی شده‌ام، من طبق قانون از قصاص معاف و به پرداخت دیه محکوم شدم. ولی حکم قصاص مادرم تائید شده است.

یعنی در آن زمان نمی‌دانستی مجازات کسی که دست به قتل بزند قصاص است؟

نه. من بچه بودم. فکر می‌کردم فقط برای مدتی زندانی می‌شوم، اما درکانون اصلاح و تربیت با قانون آشنا شدم .حالا هم نمی‌توانم دیه را بپردازم به همین دلیل درخواست اعسار داده‌ام تا دادگاه دیه را قسطی کند.

حکم قصاص مادرت در چه مرحله‌ای قرار دارد؟

حکم قصاص مادرم در دیوان عالی کشور تائید شده و قرار است بزودی اعدام شود.

اولیای دم تحت هیچ شرایطی راضی به گذشت نیستند؟

نه. آنها برای قصاص من هم اصرار داشتند ولی طبق قانون تائید شد من بچه بودم که دست به چنین کاری زدم. به همین دلیل از قصاص معاف شدم و حالا باید دیه بپردازم. برادرهایم گفته‌اند اگر آزاد شوم حق ندارم پیش آنها بروم.

در صورت آزادی می‌خواهی چه کار کنی؟

اگر از زندان آزاد شوم برای زندگی به بهزیستی می‌روم، چون کسی را ندارم. من خیلی تنها هستم. خانواده‌ام حتی برای ملاقاتم نیامده‌اند. در بهزیستی کاری پیدا می‌کنم تا بتوانم دیه را به صورت قسطی بپردازم.

حالا در کانون اصلاح و تربیت چه‌کار می‌کنی؟

در کانون قرآن و نماز می‌خوانم‌. هر روز که می‌گذرد بیشتر متوجه اشتباهی که مرتکب شده‌ام می‌شوم. من حالا بیشتر از هر وقتی دلتنگ پدرم هستم.

اگر زمان به عقب برگردد باز هم چنین تصمیمی می‌گیری؟

هرگز. من باعث شدم پدرم کشته شود و مادرم در آستانه اعدام قرار بگیرد و خانواده‌ام مرا ترک کنند. من واقعا از گذشته‌ام پشیمانم.

مرجان طباطبایی

ضمیمه تپش جام جم

منبع: جام جم آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۳۱۵۸۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فرمانده‌ای که پسرخاله صدام را اسیر کرده بود

در عملیات والفجر ۳ با تصرف ارتفاعات کله‌قندی موفق به اسارت گرفتن سرهنگ جاسم‌یعقوب پسرخاله صدام شده بود. برای همین از او کینه داشتند و ما نمی‌خواستیم پیکر شهید به دست دشمن بیفتد. اما وقتی بچه‌ها می‌روند اثری از جنازه در نیزارها پیدا نمی‌کنند.

به گزارش ایسنا، متن پیش رو گفتگوی روزنامه جوان با  فرزند سردار شهید عبدالحسین برونسی به مناسبت سالگرد بازگشت پیکرش است که در ادامه می‌توانید بخوانید: ابوالفضل برونسی فرزند سردارشهید عبدالحسین برونسی می‌گوید که از نوجوانی همراه پدرش در جبهه‌های دفاع‌مقدس بود و در بسیاری از وقایع او را همراهی کرده است. فرزند شهید می‌گوید: «پدرم راضی نبود پیکرش برگردد. دوست داشت مفقودالاثر باشد. ۲۷ سال هم پیکرش مفقود بود. او به دلیل ارادتی که به خانم حضرت زهرا (س) داشت، می‌خواست پیکرش مفقود باشد. اما خواست خدا بود که تفحص و شناسایی شود.» پیکر شهیدبرونسی در ۱۷ اردیبهشت سال ۱۳۹۰ مقارن با شهادت حضرت زهرای اطهر (س) به وطن برگشت. شهید برونسی از زمان شهادتش در شرق دجله به همراه ۱۲شهید دیگر سال‌ها آنجا بودند تا اینکه تفحص شدند. هنگام کشف پیکر این شهید، لباس پاسداری، بخشی از صفحات قرآن و بادگیرش اجزایی بودند که توسط آن‌ها شناسایی شد و سپس بقایای پیکرشهید در قبر خالی خودش در بهشت رضا (ع) آرام گرفت. به مناسبت سیزدهمین سالگرد بازگشت پیکرشهید برونسی با فرزند ارشدش ابوالفضل برونسی همکلام شدیم که متن ذیل حاصل این همکلامی است. 

گویا شما یک خانواده پرجمعیتی داشتید. شهیدبرونسی با داشتن آن همه فرزند چطور می‌توانست در جبهه حضور داشته باشد؟

پدرم متولد ۱۳۲۱ در یکی از روستاهای تربت حیدریه به نام «گلبوی‌کدکن» بود و هشت بچه قد و نیم قد یعنی سه‌دختر و پنچ پسر داشت. ولی چه زمان قبل انقلاب و بعد از انقلاب این توفیق را داشت که در فعالیت‌های انقلابی شرکت کند. با شروع جنگ هم که بارها به جبهه رفت. ما بیشتر عید نوروزها پدرمان را نمی‌دیدیم. همیشه به مدت‌های طولانی در جبهه می‌ماند. خودم فرزند اول خانواده و متولد بهمن ۱۳۴۸ هستم. من آن زمان شهادت پدرم ۱۵ ساله بودم و خواهر کوچکم (زینب) سه‌ماهه بود که به ما اطلاع دادند پدرمان در عملیات بدر ۱۳۶۳ به درجه شهادت نائل آمده است. 

عکسی از شما و پدرتان موجود است که با هم در جبهه بودید. چه خاطراتی از ایشان در جبهه دارید؟

خاطرات که زیاد است. قبل از شهادت پدرم به مدت سه‌ماه با ایشان در جبهه بودم. حاج‌آقا خودش در منطقه بود و موقعی که مدارس درسی تعطیل شده بود، یکی از رزمندگان را دنبالم فرستاد. من همراه ایشان بدون کارت و مدارک وارد جبهه شدم. آن‌موقع کم سن و سال بودم و لباس خاکی اندازه من پیدا نمی‌شد، مجبور بودم همان سایز موجودی که هست را بپوشم. هرکجا پدرم می‌رفت من هم دنبالش می‌رفتم و اصلاً خبر نداشتم که پدرم فرمانده تیپ ۱۸ جواد الائمه (ع) را برعهده دارد. با آنکه پدرم از لحاظ سواد تا سوم دبستان بیشتر درس نخوانده بود، ولی سواد علمی بالایی داشت و به قرآن و نهج البلاغه اشراف داشت و سخنرانی‌های قهاری برای رزمندگان داشت. تمام فیلم و صدای شهید بعد از گذشت ۴۰ سال از شهادت ایشان موجود است. از صدای سخنرانی‌های پدرم نوارهای کاست بسیاری به یادگار مانده است. ایشان سه نوارکاست فقط وصیتنامه با صدای خود باقی گذاشته است. شهید در بخشی از نوارهایش اینطور وصیت کرده است: «فرزندانم، خوب به قرآن گوش کنید و این کتاب آسمانی را سرمشق زندگی‌تان قرار بدهید. باید از قرآن استمداد کنید و باید از قرآن مدد بگیرید و متوسل به امام زمان (عج) باشید. همیشه آیات قرآن را زمزمه کنید تا شیطان به شما رسوخ پنهانی نکند.»

چگونه شد که پیکر شهید ۲۷ سال در گمنامی باقی ماند؟ 

پدر در بیشتر عملیات مانند عملیات والفجر ۳، فتح‌المبین، الی بیت‌المقدس، مسلم بن‌عقیل و عملیات‌رمضان حضور داشت که چند بار هم مجروح شده بود. نهایتاً در اواخر سال ۱۳۶۳ در عملیات بدر به شهادت رسید که ابتدا به ما گفتند اسیر شده است. ولی در اردیبهشت سال ۱۳۶۴ خبر شهادت پدر را به ما دادند. موقعی که پدر در قید حیات بودند خودشان می‌گفتند که من به این زودی‌ها شهید نمی‌شوم. در حرف‌هایش می‌گفت وقتی زینب (بچه آخر شهید) به دنیا بیاید از پا قدمی او، من شهید می‌شوم. همرزم پدرم می‌گفت خود شهید در عملیات بدر که برای رزمندگان صبحت می‌کرد گفته بود که «دیشب خواب حضرت زهرا (س) را دیدم. من فردا دیگر نیستم. این آخرین عملیات من است.» همینطور هم شد و ساعت ۱۱ صبح روز بعد پدرم کنار سنگرش با اصابت ترکش خمپاره به بدنش به شهادت رسید. یکی از همرزمان پدر به مشهد آمده بود برای ما تعریف می‌کرد: «زمانی که پدرتان به شهادت رسیده بود، من آخرین نفری بودم که از عملیات برمی‌گشتم. دیدم جنازه‌ای در کنار سنگر افتاده است. وقتی رفتم جلو دیدم شهیدبرونسی است. نصف بدن شهید بر اثر اصابت خمپاره رفته و متلاشی شده بود. جنازه را بغل کردم که به عقب بیاورم ناگهان خودم مجروح شدم و نتوانستم پیکر شهید را عقب بیاورم و در نیزارها رها کردم. رفتم به بچه‌ها اطلاع دادم که پیگیر برگرداندن پیکر او باشند، چون گفته می‌شد صدام برای سر شهیدبرونسی جایزه تعیین کرده است. زیرا ایشان در عملیات والفجر ۳ با تصرف ارتفاعات کله‌قندی موفق به اسارت گرفتن سرهنگ جاسم‌یعقوب پسرخاله صدام شده بود. برای همین از او کینه داشتند و ما نمی‌خواستیم پیکر شهید به دست دشمن بیفتد. اما وقتی بچه‌ها می‌روند اثری از جنازه در نیزارها پیدا نمی‌کنند.

و نهایتاً پیکر ایشان در سال ۱۳۹۰ تفحص می‌شود؟

بله، در سال ۹۰ دستور می‌رسد که گروه تفحص می‌توانند شهدای خندق و مجنون را شناسایی کنند. هرچه پیکر ایرانی است ببرند و جنازه‌های عراقی را که در این منطقه هست تحویل دهند. پیکر حاج‌آقا که با لباس فرم پاسداری بود به همراه چند تن دیگر از شهدای ایرانی پیدا می‌شوند. اردیبهشت سال ۱۳۹۰ سردارباقرزاده به ما طلاع دادند که اثری از پدرتان پیدا شده است. آنموقع دیگر پدر و مادر شهید به رحمت خدا رفته بودند و با گرفتن آزمایش دی‌ان‌ای از فرزندان شهید این قضیه را ثابت کردند. ولی من وسایلی که پدر همراهش داشت خوب می‌شناختم. وقتی که اجزایی مانند صفحات قرآن و جانماز شهید را پیدا کردند و لباس او را دیدم، گفتم «پدر» است. بعد از تشییع پدرم، پیکرش را در همان مزاری دفن کردیم که اردیبهشت سال ۱۳۶۴ به صورت نمادین سنگی برایش گذاشته بودیم. پدرم به حضرت زهرا (س) خیلی ارادت داشت. برای همین پیکرش مقارن با شهادت حضرت‌زهرا (س) در ۱۷‌اردیبهشت سال ۱۳۹۰ به وطن برگشت و با استقبال مردم تشییع شد. 

از دینداری شهید برونسی بسیار روایت شده است به عنوان فرزند ارشد شهید چه مطالبی در این خصوص دارید؟

صبحت زیاد است. مثلاً مادربزرگم برای‌مان از پدر تعریف می‌کرد که یک روز پدرتان از دبستان آمد و گفت من دیگر مدرسه نمی‌روم. پدربزرگ‌مان گفته بود شما که مدرسه را دوست داشتید چه شده که نمی‌خواهی مدرسه بروی. شهید بغض می‌کند و به پدربزرگ می‌گوید: بگذار برایت کشاورزی کنم، ولی مدرسه نروم. آنموقع‌ها دبستان فقط یک معلم داشت و می‌دانستیم آدم درستی نیست ولی کاری از دست‌مان برنمی آمد. بعداً فهمیدیم عبدالحسین او را با یک دختر پشت دیوار مدرسه دیده و برای همین شهید می‌گفت مدرسه نجس است. من دیگر نمی‌روم. به این علت تصمیم گرفت به مکتب قرآنی برود و به آموزش قرآن و نهج البلاغه بپردازد. 

زمانی که پدر در جبهه بودند چطور مادرتان می‌توانست خانواده را با چندین فرزند اداره کند؟ 

واقعاً برای مادرمان خیلی سخت بود با هشت بچه و بدون پدر، ما را مدیریت کند. چون قبل از انقلاب هم پدرم فعالیت‌های سیاسی بسیاری داشت و در راهپیمایی‌ها و در پخش اعلامیه‌های سخنرانی امام (ره) خیلی فعال بود. همین فعالیت‌های سیاسی باعث شد که سال ۵۷ او را دستگیر و زندانی کنند. من آن روز همراه پدرم بودم و صحنه دستگیری ایشان را توسط ساواک با چشم خودم دیدم. ناگهان قدرت تکلم و سخن گفتن را از دست دادم. این مسئله تا بزرگ شدنم من را آزار می‌داد تا اینکه شفای خودم را در حرم امام رضا (ع) گرفتم. زمان رژیم شاه، حکم اعدام پدرم صادر شد. ولی با پیروزی انقلاب اسلامی ایشان آزاد شد. پدر بعد از انقلاب از شغل بنایی دست کشید و با ورود به سپاه راهی جبهه شد. مادرم تعریف می‌کرد در خلال سال‌های جنگ یکی از برادرهایم از روی پله افتاد و دستش شکست. بچه خیلی بی‌تابی می‌کرد و پدرم که آنموقع به مرخصی آمده بود، برادرم را بغل می‌کند و از خانه بیرون می‌آید تا یک تاکسی بگیرد و برادرم را به بیمارستان برساند. مادرم هم پشت سر پدرم چادر به سرش می‌اندازد و می‌گوید از کار پدرت تعجب کردم در صورتی که آن لحظه ماشین سپاه جلوی خانه پارک بود، اما پدرت سوار نشد تا از اموال دولتی برای کار شخصی استفاده نکند. 

از همرزمان پدر چه خاطره‌ای برای نقل دارید؟ 

یکی از همرزمان پدر تعریف می‌کردند: «مرحوم آیت‌الله میرزا جوادآقا تهرانی جبهه زیاد می‌رفتند. شبی که برای سخنرانی به تیپ امام‌جواد (ع) آمده بودند؛ موقع نماز که شد، قبول نمی‌کردند امام جماعت باشند، رزمندگان خیلی اصرار کردند که دل‌مان می‌خواهد یک نماز به امامت شما بخوانیم. اما مرحوم آیت‌الله قبول نمی‌کردند. شهید برونسی عرض کرد: حاج آقا جلو بایستید. ایشان فرموند: اگر شما دستور دهید، می‌روم. شهید برونسی گفت: من کوچک‌تر از آنم که دستور بدهم، از شما خواهش می‌کنم. فرمودند: نه خواهش شما را نمی‌پذیرم. بچه‌های رزمنده به برونسی گفتند بگو دستور می‌دهم تا ما به آرزوی‌مان برسیم. شهید برونسی به ناچار و با خنده گفت: حاج آقا دستور می‌دهم شما بایستید جلو. میرزا جواد آقا فرمودند: چشم فرمانده عزیزم! نماز با سوز وحال عجیبی همراه با اشک خوانده شد. بعد از نماز با چشمان اشک‌آلود خطاب به شهید برونسی فرمودند: مرا فراموش نکنی! جواد را فراموش نکنی! شهید برونسی ایشان را در آغوش گرفت و گفت: «حاج آقا شما کجا و ما کجا؟ شما باید به فکر ما باشید و ما را فراموش نکنید» میرزا متواضعانه فرمودند: «تعارفات را کنار بگذارید، فقط من این خواهش را دارم که جواد را یادتان نرود. حتماً مرا شفاعت کنید.»

انتهای پیام