Web Analytics Made Easy - Statcounter

رکنا: سحرگاه امروز قاتل «ستایش قریشی»، دختربچه شش ساله افغانی تبار، در حالی پای چوبه دار می رود که پدر و مادرش دست به دعا بودند تا شاید خانواده دخترک از گناه نابخشودنی پسرشان بگذرند و فرصت دوباره‌ای برای زندگی به او بدهند.

 این پایان قصه است؛ قصه‌ای که از آن یکشنبه تلخ شروع شد؛ یکشنبه ٢٢فروردین ٩٥. دختربچه ٦ساله‌ای به نام «ستایش قریشی» به طرز دلخراشی به قتل Murder رسید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

قاتل The Murderer امیرحسین ١٦ساله بود، پسر همسایه‌ای که به ستایش تجاوز Rape کرد و او را با چاقو به قتل رساند؛ امیرحسینی که حالا زیر تیغ است؛ امیرحسینی که زندگی دو همسایه در خیرآباد ورامین را ویران کرد؛ یکی در حسرت قصاص و دیگری در انتظار بخشش. شهریور‌ سال ۹۵ بود که امیرحسین در شعبه هفتم دادگاه کیفری یک استان تهران به ریاست قاضی Judge خازنی پای میز محاکمه قرار گرفت. پس از چندین‌بار محاکمه، سه اتهام عمل منافی عفت، قتل عمد و جنایت Crime بر میت به امیرحسین تفهیم شد. براساس رأی صادره، قاتل این پرونده درخصوص اتهام قتل عمد به قصاص نفس و درخصوص اتهام تجاوز به عنف به یک‌بار اعدام execution و درخصوص اتهام جنایت بر میت به ۷۴ضربه شلاق Whip محکوم شد.

حالا پس از گذشت یک‌سال و ٩‌ماه، ساعت ٩ صبح سه‌شنبه با خانواده امیرحسین تماس گرفتند و از آنها خواستند در زندان Prison حضور پیدا کنند. شاید این آخرین ملاقات باشد. مادر، پدر و خواهر امیرحسین به زندان رجایی‌شهر رفتند. وارد یک سالن بزرگ شدند؛ سالنی با ٥ نگهبان. ٥ دقیقه‌ای روی صندلی‌های سرد نشستند تا امیرحسین را آوردند. هم دستبند به دستانش بود و هم پابند به پاهایش. ثانیه‌ها به سرعت می‌گذشت، اما بغض و اشک مجال صحبت نمی‌داد. پدر امیرحسین در رابطه با آخرین ملاقاتش با تنها پسرش می‌گوید.

نخستین جمله‌ای که به امیرحسین گفتید، چه بود؟

حرف زیادی برای گفتن نبود. یعنی شرایط طوری بود که نمی‌شد صحبت کرد. اولش او را در آغوش گرفتم. چند دقیقه اول هیچ حرفی بین ما رد و بدل نشد. باور این‌که آخرین ملاقات است، برایم سخت بود. امیرحسین چندبار از ما خواست که حلالش کنیم. همان موقع بود که همسر و دخترم به گریه افتادند. من می‌خواستم جلوی اشکم را بگیرم. به آنها دلداری می‌دادم، اما خودم به گریه افتادم.

امیرحسین می‌دانست این آخرین ملاقات است؟

می‌دانست. مدام این جمله را تکرار می‌کرد که کارش تمام است و دیگر اعدام می‌شود.

ترسیده بود؟

گریه می‌کرد. بیشتر وقتمان به گریه‌کردن گذشت. نمی‌توانستیم حرف بزنیم. تکرار می‌کرد اشتباه کردم، اشتباه.

از شما چیزی نخواست؟

نه، هیچی. فقط می‌گفت ‌ای‌ کاش خدا مِهرم را به دل خانواده آقای قریشی بیندازد و من را ببخشند. من بچگی کردم. در آن زمان درحال خودم نبودم. هیچ‌کدام از کارهایی که کردم را به یاد ندارم. می‌خواست که او را ببخشند.

همسر و دخترت چه کار می‌کردند؟

آنها اصلا فکرش را هم نمی‌کردند این آخرین ملاقات باشد، اما با کلمه‌کلمه‌ای که امیرحسین می‌گفت، اشک می‌ریختند. بعد از پایان ملاقات هم حال همسرم بد شد و او را به بیمارستان بردیم. قلبش مشکل دارد. یکی از رگ‌های قلبش گرفته است. باید بالون بزنند. تا ظهر چهارشنبه هم در بیمارستان بستری بود. اوضاع ‌و احوال خوبی ندارد. دخترم از او پرستاری می‌کند.

از زمان اجرای حکم امیرحسین اطلاع دارید؟

صبح چهارشنبه خودم به دادسرای ورامین رفتم و مطمئن شدم امیرحسین را صبح پنجشنبه اعدام می‌کنند. این درحالی است که هنوز همسر و دخترم خبر ندارند.

برای امیرحسین نتوانستید رضایت بگیرید؟

از آن روزی که این اتفاق افتاده تا دوماه پیش، یک جمله هم بین من و پدر ستایش رد و بدل نشد. چندبار واسطه فرستادیم، اما فایده‌ای نداشت. یک‌بار دخترم واسطه شد، اما خانواده ستایش حتی در را روی او باز نکردند. برادر همسرم هم چندبار خواست وساطت کند، اما نشد. محرم‌ سال گذشته، من پدر ستایش را دیدم، سلام کردم، جواب سلام من را هم نداد. همسرم هم مدتی قبل، مادر ستایش را به‌طور اتفاقی در امامزاده خیرآباد دید. مادر ستایش حتی تحمل دیدن ما را هم ندارد. پدرش هم همین‌طور. البته من حال آنها را درک می‌کنم.

با وجودی که ما همسایه بودیم، اما چند روز پس از این اتفاق خانواده ستایش از محل ما رفتند. البته هنوز در خیرآباد هستند اما محل زندگی‌شان را تغییر داده‌اند. از اهالی محل شنیدیم که مادر ستایش حال ‌و روز خوبی ندارد. وقتی هم که ما را می‌بیند، حالش خراب‌تر می‌شود. با وجود این، توانستم دوماه پیش پدر ستایش را در خیابان‌های خیرآباد ببینم. با او صحبت کردم. از او خواستم پسرم را ببخشد. التماسش کردم. دستش را بوسیدم. گفتم من از مال دنیا تنها یک خانه ٨٠متری دارم. آن را هم به نام شما می‌کنم. از خون امیرحسین بگذر، اما فایده‌ای نداشت. او گفت: «نمی‌توانم ببخشم.» ولی من همچنان التماس می‌کردم. بعد اهالی محل و همسایه‌ها ما را از هم جدا کردند. من نتوانستم برای پسرم کاری بکنم.

در حال‌حاضر مادر امیرحسین چه کار می‌کند؟

دوستان و اقواممان به خانه‌مان آمده‌اند و دست به دعا شده‌اند. همه ما منتظر گذشت خانواده ستایش هستیم. امیدوارم این آخرین ملاقات نبوده باشد.

امید به دیدار دوباره امیرحسین دارید؟

من خانواده‌ام را آرام می‌کنم. نمی‌گذارم اشکم و سوز دلم را ببینند، اما امید دارم. امیرحسین را خدا به ما داد و اگر بخواهد دوباره به ما می‌بخشد. چشمانم به رحمت بیکران خداوند است.

قصاص می‌خواهند

این درحالی است که پدر ستایش بارها عنوان کرده بود هیچ صحبتی با کسی ندارد و خواهان اجرای حکم قصاص است. «ستایش که دیگر زنده نمی‌شود. زندگی ما هم که نابود شد، اما اجرای حکم قصاص از مرگ ستایش‌های دیگر جلوگیری می‌کند. باید درس عبرتی برای دیگران باشد.»

بامداد چهارشنبه‌ای که گذشت شاید واپسین بامداد امیرحسین بود که دیگر هرگز تکرار نمی‌شود.

واکنش به اعدام امیرحسین

با انتشار خبر اعدام امیرحسین در زندان رجایی‌شهر، در کنار وکیل مدافع امیرحسین که نامه‌ای به مادر ستایش نوشت و از او خواست امیرحسین را ببخشد، لیلی رشیدی، بازیگر Actor کشورمان هم به اعدام این پسر واکنش نشان داد.

لیلی رشیدی در این یادداشت نوشته است: «اتفاق تلخی که برای ستایش قریشی افتاده و ضربه‌ای که به خانواده او وارد شده قابل چشم‌پوشی و نادیده‌گرفتن نیست، اما باید درنظر بگیریم که امیرحسین هم کودک است و قربانی محیط و جامعه شده است. در همین میان، پیوستن ایران به کنوانسیون حقوق کودک به این معنی است که ایران ملزم به رعایت قانون Law و قصاص نکردن امیرحسین است. البته اعدام‌نشدن امیرحسین به این معنی نیست که رنج خانواده مقتول فراموش می‌شود. قطعا ضربه‌ای که به خانواده ستایش و همچنین جامعه وارد شده، قابل چشم‌پوشی نیست ولی باید این مسأله را درنظر بگیریم اشتباهی که امیرحسین مرتکب آن شده، تحت‌تأثیر اتفاقات بیرون است. محیطی که امیرحسین در آن بزرگ شده، نظام آموزشی، تربیت خانوادگی و... عواملی که به هر نحو کودکان و ازجمله امیرحسین را نادیده گرفته، دلیلی بر بروز چنین اتفاقاتی است. درواقع ما مقصریم که امیرحسین‌ها درگیر چنین اتفاقاتی می‌شوند و نتیجه آن می‌شود ستایشی که دیگر نیست. ما مقصریم که با بی‌توجهی به کودکان و در نظر نگرفتن حقوق‌شان، آنها را تبدیل به متجاوز Rapist و.. می‌کنیم. درنهایت امیدوارم روزی برسد که کودکان قصاص و قربانی محیط و جامعه نشوند.»

منبع: رکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۴۲۰۹۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

در ستایش خردنامه ایرانی

  شاهنامه فردوسی آمیخته‌ای از تاریخ، حماسه و اسطوره است و در نگاه نخست چنان می‌نماید که حماسه و اسطوره را با خرد چندان میانه‌ای نیست، زیرا اسطوره که حماسه بر پایه آن شکل می‌گیرد بر بنیاد بزرگنما‌یی و اغراق استوار بوده وخرد واقع‌گرایی محض است.فردوسی خالق داستان‌های شاهنامه یا مورخ آنچه از تاریخ، آن‌‌گونه که بیهقی نوشته‌های را خود به چشم دیده یا از‌فرد موثقی شنیده، نیست‌. داستان‌های ملی ایران صدها سال پیش از فردوسی در زمان پادشاهی ساسانیان به زبان پهلوی نوشته شده بود و پس از انقراض ساسانیان در سده‌های آغازین ورود اسلام به ایران هم تلاش‌هایی برای حفظ و برگرداندن آنها به زبان عربی با عنوان‌هایی مانند «غرر اخبار ملوک‌الفرس»، «سیرالملوک» و«غررالسیر» صورت گرفت و آثاری از نظم و نثر مانند تاریخ ثعالبی و تاریخ طبری پدید آمد و پس از آن نیز کسانی چون دقیقی وابومنصوری برای برگرداندن آن به پارسی کوشیدند. دقیقی جوانمرگ شد و کارش ناتمام ماند و از کار ابومنصور به نثر نیز امروزه جز مقدمه‌ای کوتاه برجای نمانده است. از روی اندک باقیمانده‌های این دو نمی‌توان قضاوت درستی درباره محتوا و ارزش‌های ادبی و تاریخی آنها کرد اما با مطالعه سیرالملوک‌ها می‌توان ارزش کار فردوسی را در پژوهش‌های مقایسه‌ای دریافت. 
   
دانش، قدرت است

از میان برتری‌ها و تفاوت‌های شاهنامه با آثار برجای مانده دیگر، گذشته از زبان فاخر فردوسی که داستان‌های ملی را به «خاطره جمعی ملت ایران» تبدیل کرده، خرد و اندیشه‌ورزی او در شاهنامه بیش از همه نمایان است. عنصر بنیادین شعر تخیل است و از این‌رو شاید میان خردمندی و شاعری، تفاوت‌هایی وجود داشته باشد ولی در شاهنامه ما با شاعری روبه‌رو هستیم که با زبان سخته و سنجیده خود، خرد و شعر را با هم آمیخته و اوج بخشیده است و از این کرده بر خویش می‌بالد و خود را زنده کننده زبان فارسی، زبان خرد و شعر می‌داند.  فردوسی در آغاز شاهنامه به روال دیوان شاعران مسلمان سخن را با ستایش خداوند آغاز کرده است. حکیم توس افزون بر آن‌که در سراسر شاهنامه هیچ‌گاه جانب خرد را فرو نگذاشته و حساب خرد را با داستان و اسطوره و حتی تاریخ جدا دانسته در دیباچه شاهنامه در کنار نام خدا، ستایش خرد را مقدم دانسته و نخستین بیت شاهنامه را چنین آورده است:
به نام خداوند جان و خرد
کزین برتر اندیشه برنگذرد
(دیباچه، بیت۱)*
 
فردوسی با این بیت اندیشه توحیدی را با خرد درهم می‌آمیزد و در ادامه همین فراز توانایی را محصول دانایی و دانایی را موجب شادمانی و جوانی روح و جان می‌داند:
توانا بود هرکه دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود
ازین پرده برتر سخن راه نیست!
ز هستی مر اندیشه آگاه نیست!
(‌دیباچه، ۱۴ و ۱۵)

حکیم با بیان این سخن، گویی کلید اسرار آفرینش را با همه پیچیدگی‌اش برای مخاطب می‌گشاید و دانایی را منشأ توانایی‌ در عالم می‌داند و این همان سخنی است که امام علی(ع) فرموده که: دانش، سلطنت و قدرت است، هر که آن را بیابد با آن یورش برد و پیروز شود و هر که آن را نیابد بر او یورش برند و مغلوب گردد(شرح‏ نهج البلاغه، ابن‌ابی‌الحدید، ج ۲۰، ص ۳۱۹). 

​​​​​​​آنچه امروزه در ادبیات سیاسی جهان رایج است و به آن هژمونی یا سیطره جهانی یا منطقه‌ای می‌گویند، سیطره دانایی است که برترین توانمندی‌ها و سیطره‌هاست. فردوسی در بخش «گفتار اندر ستایش آفرینش» بار دیگر بر این سخن خود تأکید می‌کند و پس از بیان اجمالی مراحل آفرینش فصل ممیزه انسان از دیگر آفریده‌های خدا را همین دانایی می‌داند که با برخورداری از آن چنان توانمندی برای انسان پدید می‌آید که هیچ نادانسته‌ای برای او نمی‌ماند:
چو دانا توانا بد و دادگر
ازیرا نکرد ایچ پنهان هنر(‌دیباچه، ۵۸)

روشن است که دانایی دانش و دانستن و توانایی کاربست آن است وگرنه دانش اندوخته تا زمانی که به کار نیاید و به توانایی تبدیل نشود در حکم نادانی و ناتوانی است.در دیباچه شاهنامه بخشی با عنوان«گفتار اندر ستایش خرد» آمده است که در این بخش بر جایگاه و ارزش خرد در سلسله مراتب وجود سخن گفته است و افزون ‌برآن‌که فصل پُری در ستایش خرد می‌گوید، دامنه سخن را این‌گونه بالا می‌برد:
خرد بهتر از هرچه ایزدت داد
ستایش خرد را به از راه داد!
خرد رهنمای و خرد دلگشای
خرد دست گیرد به هر دو سرای
از او شادمانی و زویت غمی‌ست
و زویت فزونی و زویت کمی‌ست
خرد تیره و مرد روشن‌روان؟
نباشد‌همی شادمان یک‌زمان!
(دیباچه، ۱۷-۲۰)

ولایت با خرد و دانش گره خورده است
دربخش «گفتار اندر آفرینش مردم» فردوسی باز از خرد می‌گوید و ویژگی ممتاز انسان را خردمندی و امکان به کاربستن خرد در زندگی خود می‌داند که با خرد می‌تواند جهان، حتی دد و دام را به زیر فرمان آورد:
کزین بگذری مردم آمد پدید
شد این بندها را سراسر کلید
سرش راست برشد چو سرو بلند
به گفتار خوب و خرد کاربند
پذیرنده هوش و رأی و خرد
مر او را دد و دام فرمان برد(همان، ۶۴-۶۰)

فردوسی در فراز پایانی دیباچه و پیش از «گفتار اندر فراهم آوردن شاهنامه» برپایه سنت ادبی دیوان شاعران مسلمان، گفتاری در ستایش پیغمبر اکرم(ص) گفته است، افزون بر آن‌که مخاطب خود را به کوشش برای رستگاری تشویق می‌کند، می‌گوید مراقب باش که بدانی سرانجام چه چیزی تو را نجات خواهد داد و بی‌درنگ تنها تن به رنج دانش فرسودن را شایسته می‌داند و می‌گوید:
به رنج اندر آری تنت را رواست
که خود رنج بردن به دانش سزاست(بیت، ۸۹)

سپس افزون بر آن‌که راه رستگاری را راه دین می‌داند، دین پژوهیده و اندیشیده را توصیه می‌کند:
تو را دانش دین رهاند درست
در رستگاری ببایدت جست (بیت ۹۰)
و در ادامه چون به بیان دلایل دلبستگی خود به مولای متقیان امام علی(ع) می‌رسد، مهم‌ترین ویژگی او را برای جانشینی پیامبر، برخورداری وی از دانش می‌داند و ارتباط آن دو وجود گرامی را نه فقط خویشاوندی و دوستی از جنس معمول بلکه ارتباط و انضمام و شایستگی جانشینی را علم و دانش آن دو وجود شریف می‌داند و بر این اصل منطقی سخن خود را استوار می‌کند که: «السنخیت عله‌الانضمام» آن‌‌گونه که در کلام پیامبر اکرم(ص) آمده است که انا مدینه العلم و علی بابها/ من شهر علم هستم و علی در این شهر است‌؛ حکیم هم این بیت را به نظم زیبای خود می‌سراید و هم بر اصالت و صحت روایت آن تاکید و تأیید می‌کند:
که من شارستانم علیم، دَرَست
درست این سخن گفت پیغامبر است
گوایی دهم کین سخن رأی اوست
تو گویی دو گوشم بر آوای اوست
(همان، ۹۶و۹۷)

سخن حکیم توس در دیباچه«گفتار اندر فراهم آوردن شاهنامه» بدین‌جا ختم می‌شود که من کتابی از گفتار و نوشتار پیشینیان به رنج و زحمت فراوان گرد آورده‌ام، شایسته آن است که خواننده هرجا بین محتوای آن و عقل و خرد مباینتی دید، جانب عقل را بگیرد و مابقی را بر سبیل تمثیل و رمز، معنی کند:
تو این را دروغ و فسانه مدان!
به یکسان ‌روشنِ زمانه مدان!
ازو هرچه اندرخورد با خرد
دگر بر ره رمز و معنی برد(همان، ۱۱۳ و۱۱۴)
 
آنچه در این مختصر گنجانده شد نگاه حکیم فرزانه توس به جایگاه و ارزش دانش و خرد و جانبداری از خرد در دیباچه شاهنامه بود. اگر در پژوهشی گستره در تمام شاهنامه تتبع شود و خردگرایی فردوسی که برگرفته از فلسفه و اندیشه‌های ایرانی و «حکمت خسروانی» آمیخته با آموزه‌های دینی او برشمرده شود پژوهشی به گستردگی شاهنامه نیاز است زیرا در سراسر شاهنامه سخن فردوسی ذره‌ای عدول از خرد و خردگرایی و دانشوری دیده نمی‌شود. کوتاه سخن آن‌که، ستایش فردوسی از خرد در سراسر شاهنامه تا بدانجا بلندپایه و ارجمند است که اگر شاهنامه فردوسی را «خردنامه ایرانی» بنامیم سخنی به گزاف نگفته‌ایم. 

جان روشن نتیجه دانش و اندیشه
حکیم خرد را عامل روشنی روح و روان می‌داند و با طرح پرسشی می‌پرسد که آیا ممکن است کسی بی‌خرد باشد اما جانی روشن و بالنده داشته باشد؟ و در ادامه، خرد را باعث بختیاری و ارجمندی هر دو جهان می‌داند که تنها وسیله‌ای است که انسان را در دو سرای سعادتمند می‌کند و انسان بی‌بهره از خرد، گویی بند برپای دارد و بسته و وابسته هردو جهان است:
از اویی به هر دو سرای ارجمند
گسسته خرد پای دارد به بند (بیت، ۲۴)

بر این‌پایه می‌توان بهشت و جهنم هرکس را به اندازه خرد او دانست که افزون بر آن‌که رشد و تعالی و تکامل در این جهان به خرد بسته است، بهشت و جهنم در سرای دیگر نیز به مقدار و اندازه خردمندی او خواهد بود و شاید از این روست که ابوریحان بیرونی وقتی بر بستر مرگ افتاده و در همان حال از نادانسته‌ای می‌پرسد، چون با شگفتی از او می‌پرسند که در این حال، سکرات موت، دانستن این مسأله چه فایده دارد؟ می‌گوید: این مسأله را بدانم و بمیرم خوب است یا نادانسته بمیرم؟
فردوسی از پس این گفتار خرد را برای جان و روان انسان به چشم ماننده می‌کند و می‌گوید:
خرد چشم جان است چون بنگری
که بی‌چشم شادان جهان نسپری(همان، ۲۵)

و در ادامه با این بیت:
نخست آفرینش خرد را شناس
نگهبان جان است و آن سه‌پاس(‌بیت ۲۶)

بر این سخن مشهور از پیامبر اکرم(ص) که«اول ما خلق‌ا... العقل» تأکید می‌کند و آفرینش نخستین را عقل می‌داند که اگر نبود خلقت انسان معنی نداشت و البته بر پیچیدگی عقل و فهم رابطه بین عقل و جان نیز اعتراف می‌کند:
خرد را و جان را که داند ستود؟
و‌گر من ستایم که یارد شنود؟(‌همان، ۲۸)

و در ادامه چاره را تنها آموختن می‌داند با این توضیح که هرچه بیشتر بدانیم، بیشتر پی می‌بریم که دانستن انتها ندارد:
ز هر دانشی چون سخن بشنوی
از آموختن یک زمان نغنوی!
چو دیدار یابی به شاخ سخن
بدانی که دانش نیاید به بن (بیت ۳۲-۳۳)

*بیت‌های متن برپایه شاهنامه تصحیح جلال خالقی‌مطلق گزینش شده است. 

دیگر خبرها

  • خط پایان قاتل خانوادگی در کرمانشاه
  • حامی‌یابی و توزیع سبد معیشتی ۲ رویکرد کمیته امداد در ماه رمضان است
  • ۱۱ بازیکن تراکتور برای شکست شمس آذر
  • ماجرای اعدام خبرنگار ایرانی «آبزرور» در عراق چه بود؟ / مصلحت‌اندیشی انگلیسی
  • مصلحت‌اندیشی انگلیسی
  • در ستایش خردنامه ایرانی
  • شرط جالب خانواده مقتول برای بخشش قاتل
  • تصاویری از بازداشت امیر شقاقی و خانواده‌اش در ترکیه | نفر اول سایت‌های شرط بندی در دام +فیلم
  • ۲بار قصاص برای قاتل عمو و برادرزاده
  • یاد شهدا، چراغ راه آینده است