به نقل از «خبرگزاری برنا»

درصدد ایجاد یک کمپانی برای ساخت انیمیشن هستیم/ تکنیکال بودن انیمیشن سازها عامل عدم جذب کودکان

تاریخ انتشار: ۱۸ دی ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۴۸۳۳۵۹

 

هادى محمدیان کارگردان انیمیشن «فیلشاه» در گفتگو با خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر خبرگزارى برنا در ارتباط با پیچیدگى و هزینه هاى ساخت انیمیشن، گفت: اعلام هزینه ها در حوزه تخصصى من قرار ندارد ولى در رابطه با این موضوع مى توانم بگویم که میان انیمیشن هاى ایرانى با انیمیشن هاى خارجى تفاوت بسیارى وجود دارد به عنوان مثال انیمیشن «کوکو» با هزینه اى حدود ٢٠٠ میلیون دلار ساخته شده است حالا سازندگان انیمیشن در ایران با ٢٠٠ میلیون تومان کار مى کنند این رقم هزینه چاى و قهوه آنها هم نمى شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

محمدیان با اشاره به اینکه کیفیت انیمیشن هاى ایرانى حدود ٦٠ الى ٧٠ درصد انیمیشن هاى خارجى است،خاطرنشان کرد: به لحاظ سخت افزارى در کشورمان مشکل داریم، تمام اتفاقات در سیستم کامپیوتر مى افتد با توجه به سخت افزارها محدودیت های خودمان را به لحاظ کیفی داریم ولى نمی توانیم خودمان را بالاتر ببریم، توان بچه های ایرانی نشان از ارزش و علاقه آنها به حوزه انیمیشن دارد، انگیزه ساخت انیمیشن براى بچه ها و کودکان باعث شده که سازندگان انیمیشن ها این کار را انجام دهند و جز علاقه و انگیزه و همتی که داشتن. چیز دیگری نمی تواند این تفاوت را جبران کند به لحاظ هزینه و زمان.

کارگردان «شاهزاده روم » در پاسخ به اینکه انیمیشن برای کدام طیف و گروه سنى بیشتر ساخته مى شود؟ تصریح کرد: با توجه به اکران انیمیشن ها در سینماهاى کشورمان و بازخوردهایى که از مخاطب داشتیم تصمیم گرفتیم که تکلیف خودمان را با مخاطب مشخص کنیم. «فیلشاه» انیمیشن کودک و نوجوان است که با همه کم و کاستى ها و در کارهای بعدی تصمیم گرفتیم که اولویت بعدی مان کودکان باشند. اعم از فیلم نامه و طراحی کار همه برای کودک و نوجوان است. البته این مسئله به این معنی که بزرگترها نمی توانند ببینند، نیست، قطعا وقتی انیمیشن برای کودک و نوجوان باشد بزرگترها هم می توانند ببیند ولی ما اولویت را گذاشتیم کودک و نوجوان و در تمام دنیا هم اینگونه است.

وى با اشاره به اینکه انیمیشن در ایران به لحاظ کمى هنوز به شرایطى نرسیده است که براى آن جشنواره مجازى راه اندازى کنیم، گفت: انیمیشن «دیو و دلبر» در یک سال ٨ نامزد اسکار شد و بعد از گذشت زمانى تعداد انیمیشن ها زیاد شد ولى در ایران هنوز به آن نقطه نرسیدیم که تعداد زیادى آثار انیمیشن با یکدیگر بتوانند رقابت کنند. به نظرم حضور «فیلشاه» در جشنواره فیلم فجر اتفاق مثبتى است. زیرا همین قدر که جشنواره این اهتمام را داشته و از انیمیشن حمایت کرده است. فکر مى کنم که انیمیشن موفق شده که به نقطه اى برسد که نظر هیات انتخاب را جلب کند.

هادی محمدیان در رابطه با چگونگی سیر پیشرفت انیمیشن سازان در کشور و امیدوار کننده بودن مسیری که این کارگردانان در آن قدم برداشته اند٬ عنوان کرد: من در جشنواره فجر سی وسوم که به خاطر انیمیشن (شاهزاده روم) جایزه گرفتم٬  گفتم که دهه ی پیشرو دهه انیمیشن ایران خواهد بود. ولی ما در گروه خود یعنی  گروه هنر پویا به این نتیجه رسیدیم که برای اینکه به صنعت انیمیشن برسیم و سالی یک فیلم تولید کنیم. نیاز به این داریم که به یک کمپانی تبدیل شویم. یعنی ما کاملا مستقل عمل کنیم. که به عنوان یک کمپانی برای مخاطبانمان فیلم بسازیم و با آن ها در ارتباط باشیم و بتوانیم آثار قابل توجهی هم نمایش دهیم. برای رسیدن به این مهم باید ساختار درستی وجود داشته باشیم. یعنی بتوانیم در زمینه بازاریابی جذب کنیم و از مشاوره های مختلف در زمینه روانشناسی و جامعه شناسی کمک بگیریم و در تیم تولید از افراد متخصص استفاده کنیم.

وی در ادامه افزود: این اقدامات نیاز به یک مدیریت منسجم و لازم دارد که فقط و فقط در یک کمپانی این مراحل به خوبی انجام می شود. ساخت یک انیمیشن باید عوامل دوسال در کنار یکدیگر حضور داشته باشند. که این اتفاق تنها با وجود یک  کمپانی انجام می شود. ما  در گروه خود به این نتیجه رسیدیم وخوشبختانه در حال حاضر هم تلاش میکنیم که با داشتن برنامه بلند مدت  به یک کمپانی مستقل دست پیدا کنیم که سالی یک انیمیشن خوب برای مخاطبانمان  تولید کنیم که فیلمی خوبی هم از لحاظ تصویر و کیفیت باشد و هیچ وابستگی هم به هیچ نهاد و ارگانی نداشته باشد. و تنها با مخاطب به طور مستقیم در ارتباط باشیم. این اتفاقی که در هنر پویا می افتد به نظرشخصی ام کلید نجات سینمای انیمیشن و کلا شاید سینمای ایران هم باشد.

محمدیان در پاسخ به این سوال که چرا انیمیشن های سرتاسر دنیا هر دو طیف بزرگسال را جذب می کند، گفت: انیمیشین چون تکنیکال است و خیلی جنبه تصویری قوی دارد ما هنوز به این باور نرسیده ایم که انیمیشن قبل از اینکه از نظر تصویری جذاب باشد باید سینما باشد یعنی باید فیلم باشد به معنی درستش و مخاطب خود را جذب کند.

وى در ادامه اضافه کرد: مخاطب انیمیشن کودک و نوجوان است کسانی که انیمیشن هایی می سازند که برای افراد بزرگسال تنها مناسب هستند و زیاد طیف کودک را جذب نمی کند آدم های سینمایی نیستند بلکه تنها تکنیکال هستند وارد این حوزه شدند و نرم افزار را یاد گرفته اند و تنها فضای انیمیشن را فرا گرفته اند و دنبال بعد نمایش سینمایی آن نبودند و کمتر بلد هستند که فیلمنامه از ابتدا چگونه نوشته شود و چگونه برای انیمیشن دکوپاژ صورت گیرد.

محمدیان در ادامه با اشاره به اینکه برای مخاطب کودک و نوجوان انیمیشن خیلی پیچیدست حتی از دیدن فیلم های رئال هم سخت تر است، گفت: متاسفانه بچه های انیمیشین چون از راه تکنیک وارد شدند این افت وارد انیمیشن ایران شده که فقط ما به جنبه های تکنیکی کال فیلم می پردازیم و اصلا به این دقت نمی کنیم که قبل از همه این یک فیلم است و تمام تکنیک و جذاب های و جذاب های گرافیکی برای مخاطب تمام می شود و بعد تنها فیلم است که مخاطب را جلو ببرد و نکته مهمتر این که خیلی از فیلم های انیمیشن با بودجه های دولتى ساخته می شوند و ارگان هایی که داعیه کارهای فرهنگی دارند و عوامل فیلم حقوق و دستمزد خود را دریافت کرده اند برایشان مهم نیست فیلم چقدر بفروشد ولی اگر خصوصی و کمپانى باشد باید از نقطه اول به این فکر کنید که ایا هزینه هایش برمی گردد؟ به همین دلیل کمپانى ها دنبال این هستند که در تمام مراحل کار از بهترین ها مشاوره بگیرد ما برای فیلمنامه از اساتید سینما مشاوره گرفته ایم در همه بخش ها اینظور بوده ایم و فکر میکنم این خیلی نکته مهمی است.

این کارگردان در خاتمه این گفتگو بیان کرد: اگر انیمیشن برای کودک باشد موفق تر است چون مخاطب کودک و نوجوان ذهنی دارد که به یک بار دیدن فیلم قناعت نمى کند و دوست دارد بارها یک فیلم را ببینید و اگر لذت ببرد چندین بار به سینما بیاید و خانواده اش هم می برد و باعث می شود انیمیشن در دنیا به عنوان پرفروش ترین فیلم ها عنوان گیرد.

منبع: خبرگزاری برنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۴۸۳۳۵۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم

بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد. 

روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست. 

الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم  بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند. 

او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست! 

جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!

این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند. 

نمی‌گویم این کار ممنوع است!

وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد. 

شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!

اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود

رضایی در ادامه اضافه کرد:‌ کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی،‌ مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه‌ می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.

وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.

چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟

کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست

رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق‌ کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.

تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟

وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات‌ و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.

این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.

بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنان

می‌خواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم

رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.

انتهای پیام/