به نقل از «تابناک»

ژله و پاستیل اثری بر استحکام استخوان‎ها ندارد

تاریخ انتشار: ۲۵ دی ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۶۱۱۱۷۷

یک متخصص تغذیه گفت: خوردن ژله و پاستیل هیچ تاثیری بر استحکام استخوان‎ها ندارد.

به گزارش ایسنا، دکتر حسن فرهاد غیبی با بیان این مطلب اظهار کرد: در تهیه‎ی انواع ژله‎های خوراکی از ژلاتین یا پکتین استفاده می‎شود که این اطلاعات باید بر روی بسته‎‌ی ژله درج شده باشد. برخی ژله‎ها نیز بر پایه‎ی پکتین هستند که این ماده به صورت فیبر محلول پلی ساکاریدی در دیواره‎ی سلولی برخی میو‎ها مانند سیب، به، هویج، مرکبات و میوه‎های نرم وجود دارند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پکتین میزان جذب پایینی داشته و در انتهای روده هضم می‎شود. ژلاتین و پکتین تنها به افزایش حرکات روده و پیشگیری از یبوست کمک می‎کنند و ژلاتین در این خصوص تاثیر بیشتری دارد.

وی افزود: ژلاتین ماده‎ای بی‎رنگ، شفاف، بی‌مزه و بدون بو است که از استخوان‎های اسفنجی و پوست حیواناتی مانند گاو، گوسفند و در برخی موارد شتر تهیه می‎شود که 80 درصد از آن را پروتئین و اسید آمینه‎ها تشکیل می‎دهند. تمامی ژله‎هایی که به صورت مزه‎دار و رنگ‎دار در بازار موجود هستند، به روش صنعتی و با استفاده از اسانس‌ها و رنگ‎های خوراکی تغییر داده شده‎اند و همین مواد افزودنی ممکن است سبب بروز برخی مشکلات در مصرف کنندگان شود و این در حالی ست که خود ژلاتین هیچ ضرری برای مصرف کننده ندارد.

وی در ادامه با اشاره به ترکیبات تشکیل دهنده‎ی پاستیل گفت: ژلاتین یا پکتین، شکر، رنگ‎های خوراکی و شربت گلوکز از ترکیبات سازنده‎ی پاستیل هستند. پاستیل و ژله در افراد مبتلا به فشار خون بالا، بیماری‎های قلبی، عروقی و دیابت با دقت بیشتری مصرف شوند.

این متخصص تغذیه با بیان این که در شیرین‌ کردن این محصولات از قندهای مصنوعی استفاده می‎شود، عنوان کرد: در برخی موارد میزان شیرینی پاستیل‎ها حدود 200 الی 600 برابر قند معمولی است و ذائقه‎ی فرد را تغییر داده و سبب می‎شود تا افراد شیرینی‎های معمولی را نپسندند و به سمت خوردنی‎های بسیار شیرین بروند.

وی با تاکید بر این که از پاستیل‎های فله‎ای، خارجی و بسته‎بندی نشده استفاده نکنید، اظهار کرد: میزان رنگ‏های مجاز خوراکی مورد استفاده در کشور ما حدود شش رنگ و در سایر کشورها بیشتر است، از این رو در تهیه‎ی پاستیل‎های خارجی ممکن است از رنگ‎هایی استفاده شود که در کشور ما مورد تایید نیست. همچنین در تهیه‎ی برخی پاستیل‎ها از ژلاتین حیوانات حرام گوشت یا حیواناتی که ذبح حلال ندارند، استفاده می‎شود که خوردن آن مورد تایید نیست.

وی خاطرنشان کرد: با توجه به نرم بودن بافت پاستیل، بهتر است از دادن آن به خردسالان خودداری شود؛ چرا که در بسیاری از موارد خفگی خردسالان با آن گزارش شده است. همچنین مصرف کنندگان از پاستیل‎های ایرانی بسته‎بندی شده استفاده کرده و به علامت سیب یا نشان استاندارد سازمان غذا و دارو بر روی بسته توجه کنند.

منبع: تابناک

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۶۱۱۱۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا