تلاوت مجلسی آیات 1-38سوره انعام توسط محمد محمود طبلاوی

به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛انعام، ششمین سوره قرآن است و دارای 165 آیه و مكی می باشد.در فضیلت این سوره از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده است: «سوره انعام به یکباره بر من نازل شده و هنگام نزول، هفتاد هزار فرشته که در حال تسبیح «سبحان الله» و تمجید «الحمدلله» گفتن هستند آنرا مشایعت و همراهی کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هر کس این سوره را بخواند این 70هزار فرشته در شب و روز، به تعداد آیات سوره انعام بر او درود می فرستند.

در روایتی دیگر از ایشان آمده است: «هرکس سوره انعام را قرائت نماید، برای او پاداشی از درّ، به وزن همه چهارپایانی که خداوند در دار دنیا آن را آفریده است، خواهد بود و به تعداد تمام درّها، صد هزار حسنه و صدهزار درجه به او عنایت می شود...»

امام جعفر صادق علیه السلام نیز در این باره فرموده است: سوره انعام به صورت کامل و یکباره بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نازل شده است. پس آن را عظیم و عزیز بدارید. زیرا در 70 جای آن نام خداوند برده شده است و اگر مردم می دانستند چه آثار و برکاتی در این سوره نهفته است ان را رها نمی کردند.

 

 

تلاوت مجلسی آیات 1-38سوره انعام توسط محمد محمود طبلاوی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِینَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ یعْدِلُونَ 

ستایش خدایى را كه آسمانها و زمین را آفرید و تاریكیها و روشنایى را پدید آورد با این همه كسانى كه كفر ورزیده‏ اند [غیر او را] با پروردگار خود برابر مى كنند (۱)

 

هُوَ الَّذِی خَلَقَكُمْ مِنْ طِینٍ ثُمَّ قَضَى أَجَلًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى عِنْدَهُ ثُمَّ أَنْتُمْ تَمْتَرُونَ 

اوست كسى كه شما را از گل آفرید آنگاه مدتى را [براى شما عمر] مقرر داشت و اجل حتمى نزد اوست با این همه [بعضى از] شما [در قدرت او] تردید مى ‏كنید (۲)

 

وَهُوَ اللَّهُ فِی السَّمَاوَاتِ وَفِی الْأَرْضِ یعْلَمُ سِرَّكُمْ وَجَهْرَكُمْ وَیعْلَمُ مَا تَكْسِبُونَ 

و او در آسمانها و زمین خداست نهان و آشكار شما را مى‏ داند و آنچه را به دست مى ‏آورید [نیز] مى‏ داند (۳)

 

وَمَا تَأْتِیهِمْ مِنْ آیةٍ مِنْ آیاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِینَ 

و هیچ نشانه‏ اى از نشانه‏ هاى پروردگارشان به سویشان نمى ‏آمد مگر آنكه از آن روى بر مى‏ تافتند (۴)

 

فَقَدْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَسَوْفَ یأْتِیهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ یسْتَهْزِئُونَ 

آنان حق را هنگامى كه به سویشان آمد تكذیب كردند پس به زودى [حقیقت] خبرهاى آنچه را كه به ریشخند مى‏ گرفتند به آنان خواهد رسید (۵)

 

أَلَمْ یرَوْا كَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ قَرْنٍ مَكَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ مَا لَمْ نُمَكِّنْ لَكُمْ وَأَرْسَلْنَا السَّمَاءَ عَلَیهِمْ مِدْرَارًا وَجَعَلْنَا الْأَنْهَارَ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهِمْ فَأَهْلَكْنَاهُمْ بِذُنُوبِهِمْ وَأَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قَرْنًا آخَرِینَ 

آیا ندیده‏ اند كه پیش از آنان چه بسیار امتها را هلاك كردیم [امتهایى كه] در زمین به آنان امكاناتى دادیم كه براى شما آن امكانات را فراهم نكرده‏ ایم و [بارانهاى] آسمان را پى در پى بر آنان فرو فرستادیم و رودبارها از زیر [شهرهاى] آنان روان ساختیم پس ایشان را به [سزاى] گناهانشان هلاك كردیم و پس از آنان نسلهاى دیگرى پدید آوردیم (۶)

 

وَلَوْ نَزَّلْنَا عَلَیكَ كِتَابًا فِی قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَیدِیهِمْ لَقَالَ الَّذِینَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِینٌ 

و اگر مكتوبى نوشته بر كاغذ بر تو نازل میکردیم و آنان آن را با دستهاى خود لمس میکردند قطعا كافران مى گفتند این [چیزى] جز سحر آشكار نیست (۷)

 

وَقَالُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَیهِ مَلَكٌ وَلَوْ أَنْزَلْنَا مَلَكًا لَقُضِی الْأَمْرُ ثُمَّ لَا ینْظَرُونَ 

و گفتند چرا فرشته‏ اى بر او نازل نشده است و اگر فرشته‏ اى فرود مى ‏آوردیم قطعا كار تمام شده بود سپس مهلت نمى‏ یافتند (۸)

 

وَلَوْ جَعَلْنَاهُ مَلَكًا لَجَعَلْنَاهُ رَجُلًا وَلَلَبَسْنَا عَلَیهِمْ مَا یلْبِسُونَ 

و اگر او را فرشته‏ اى قرار مى‏ دادیم حتما وى را [به صورت] مردى در مى ‏آوردیم و امر را همچنان بر آنان مشتبه مى‏ ساختیم (۹)

 

وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا كَانُوا بِهِ یسْتَهْزِئُونَ 

و پیش از تو پیامبرانى به استهزا گرفته شدند پس آنچه را ریشخند میکردند گریبانگیر ریشخندكنندگان ایشان گردید (۱۰)

 

قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا كَیفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِینَ 

بگو در زمین بگردید آنگاه بنگرید كه فرجام تكذیب ‏كنندگان چگونه بوده است (۱۱)

 

قُلْ لِمَنْ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلْ لِلَّهِ كَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَیجْمَعَنَّكُمْ إِلَى یوْمِ الْقِیامَةِ لَا رَیبَ فِیهِ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا یؤْمِنُونَ 

بگو آنچه در آسمانها و زمین است از آن كیست بگو از آن خداست كه رحمت را بر خویشتن واجب گردانیده است‏ یقینا شما را در روز قیامت كه در آن هیچ شكى نیست گرد خواهد آورد خودباختگان كسانى‏ اند كه ایمان نمى ‏آورند (۱۲)

 

وَلَهُ مَا سَكَنَ فِی اللَّیلِ وَالنَّهَارِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ 

و آنچه در شب و روز آرام [و تكاپو] دارد از آن اوست و او شنواى داناست (۱۳)

 

قُلْ أَغَیرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِیا فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ یطْعِمُ وَلَا یطْعَمُ قُلْ إِنِّی أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِینَ 

بگو آیا غیر از خدا پدیدآورنده آسمانها و زمین سرپرستى برگزینم و اوست كه خوراك مى‏ دهد و خوراك داده نمى ‏شود بگو من مامورم كه نخستین كسى باشم كه اسلام آورده است و [به من فرمان داده شده كه] هرگز از مشركان مباش (۱۴)

 

قُلْ إِنِّی أَخَافُ إِنْ عَصَیتُ رَبِّی عَذَابَ یوْمٍ عَظِیمٍ

بگو اگر به پروردگارم عصیان ورزم از عذاب روزى بزرگ مى‏ ترسم (۱۵)

 

مَنْ یصْرَفْ عَنْهُ یوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمَهُ وَذَلِكَ الْفَوْزُ الْمُبِینُ 

آن روز كسى كه [عذاب] از او برگردانده شود قطعا [خدا] بر او رحمت آورده و این است همان رستگارى آشكار (۱۶)

 

وَإِنْ یمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ وَإِنْ یمْسَسْكَ بِخَیرٍ فَهُوَ عَلَى كُلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ 

و اگر خدا به تو زیانى برساند كسى جز او برطرف كننده آن نیست و اگر خیرى به تو برساند پس او بر هر چیزى تواناست (۱۷)

 

وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَهُوَ الْحَكِیمُ الْخَبِیرُ 

و اوست كه بر بندگان خویش چیره است و اوست‏ حكیم آگاه (۱۸)

 

قُلْ أَی شَیءٍ أَكْبَرُ شَهَادَةً قُلِ اللَّهُ شَهِیدٌ بَینِی وَبَینَكُمْ وَأُوحِی إِلَی هَذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ أَئِنَّكُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّهِ آلِهَةً أُخْرَى قُلْ لَا أَشْهَدُ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَإِنَّنِی بَرِیءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ

بگو گواهى چه كسى از همه برتر است بگو خدا میان من و شما گواه است و این قرآن به من وحى شده تا به وسیله آن شما و هر كس را [كه این پیام به او] برسد هشدار دهم آیا واقعا شما گواهى مى‏ دهید كه در جنب خدا خدایان دیگرى است بگو من گواهى نمى‏ دهم بگو او تنها معبودى یگانه است و بى‏ تردید من از آنچه شریك [او] قرار مى‏ دهید بیزارم (۱۹)

 

الَّذِینَ آتَینَاهُمُ الْكِتَابَ یعْرِفُونَهُ كَمَا یعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمُ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا یؤْمِنُونَ 

كسانى كه كتاب [آسمانى] به آنان داده‏ ایم همان گونه كه پسران خود را مى ‏شناسد او [=پیامبر] را مى ‏شناسد كسانى كه به خود زیان زده‏ اند ایمان نمى ‏آورند (۲۰)

 

وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآیاتِهِ إِنَّهُ لَا یفْلِحُ الظَّالِمُونَ 

و كیست ‏ستمكارتر از آن كس كه بر خدا دروغ بسته یا آیات او را تكذیب نموده بى تردید ستمكاران رستگار نمى ‏شوند (۲۱)

 

وَیوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِینَ أَشْرَكُوا أَینَ شُرَكَاؤُكُمُ الَّذِینَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ 

و [یاد كن] روزى را كه همه آنان را محشور مى ‏كنیم آنگاه به كسانى كه شرك آورده‏ اند مى‏ گوییم كجایند شریكان شما كه [آنها را شریك خدا] مى ‏پنداشتید (۲۲)

 

ثُمَّ لَمْ تَكُنْ فِتْنَتُهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا وَاللَّهِ رَبِّنَا مَا كُنَّا مُشْرِكِینَ

آنگاه عذرشان جز این نیست كه مى‏ گویند به خدا پروردگارمان سوگند كه ما مشرك نبودیم (۲۳)

 

انْظُرْ كَیفَ كَذَبُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا یفْتَرُونَ 

ببین چگونه به خود دروغ مى‏ گویند و آنچه برمى‏ بافتند از ایشان یاوه شد (۲۴)

 

وَمِنْهُمْ مَنْ یسْتَمِعُ إِلَیكَ وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ یفْقَهُوهُ وَفِی آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِنْ یرَوْا كُلَّ آیةٍ لَا یؤْمِنُوا بِهَا حَتَّى إِذَا جَاءُوكَ یجَادِلُونَكَ یقُولُ الَّذِینَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ 

و برخى از آنان به تو گوش فرا مى‏ دهند و[لى] ما بر دلهایشان پرده ‏ها افكنده‏ ایم تا آن را نفهمند و در گوشهایشان سنگینى [قرار داده‏ ایم] و اگر هر معجزه ‏اى را ببینند به آن ایمان نمى ‏آورند تا آنجا كه وقتى نزد تو مى ‏آیند و با تو جدال مى كنند كسانى كه كفر ورزیدند مى‏ گویند این [كتاب] چیزى جز افسانه ‏هاى پیشینیان نیست (۲۵)

 

وَهُمْ ینْهَوْنَ عَنْهُ وَینْأَوْنَ عَنْهُ وَإِنْ یهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا یشْعُرُونَ

و آنان [مردم را] از آن باز مى دارند و [خود نیز] از آن دورى مى كنند و[لى] جز خویشتن را به هلاكت نمى‏ افكنند و نمى‏ دانند (۲۶)

 

وَلَوْ تَرَى إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقَالُوا یا لَیتَنَا نُرَدُّ وَلَا نُكَذِّبَ بِآیاتِ رَبِّنَا وَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ 

و اى كاش [منكران را] هنگامى كه بر آتش عرضه مى ‏شوند مى‏ دیدى كه مى‏ گویند كاش بازگردانده مى ‏شدیم و [دیگر] آیات پروردگارمان را تكذیب نمیکردیم و از مؤمنان مى ‏شدیم (۲۷)

 

بَلْ بَدَا لَهُمْ مَا كَانُوا یخْفُونَ مِنْ قَبْلُ وَلَوْ رُدُّوا لَعَادُوا لِمَا نُهُوا عَنْهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ 

[ولى چنین نیست] بلكه آنچه را پیش از این نهان مى‏ داشتند براى آنان آشكار شده است و اگر هم بازگردانده شوند قطعا به آنچه از آن منع شده بودند برمى‏ گردند و آنان دروغگویند (۲۸)

 

وَقَالُوا إِنْ هِی إِلَّا حَیاتُنَا الدُّنْیا وَمَا نَحْنُ بِمَبْعُوثِینَ 

و گفتند جز زندگى دنیاى ما [زندگى دیگرى] نیست و برانگیخته نخواهیم شد (۲۹)

 

وَلَوْ تَرَى إِذْ وُقِفُوا عَلَى رَبِّهِمْ قَالَ أَلَیسَ هَذَا بِالْحَقِّ قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ 

و اگر بنگرى هنگامى را كه در برابر پروردگارشان باز داشته مى ‏شوند [خدا] مى‏ فرماید آیا این حق نیست مى‏ گویند چرا سوگند به پروردگارمان [كه حق است] مى‏ فرماید پس به [كیفر] آنكه كفر مى ‏ورزیدید این عذاب را بچشید (۳۰)

 

قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ كَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّهِ حَتَّى إِذَا جَاءَتْهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً قَالُوا یا حَسْرَتَنَا عَلَى مَا فَرَّطْنَا فِیهَا وَهُمْ یحْمِلُونَ أَوْزَارَهُمْ عَلَى ظُهُورِهِمْ أَلَا سَاءَ مَا یزِرُونَ

كسانى كه لقاى الهى را دروغ انگاشتند قطعا زیان دیدند تا آنگاه كه قیامت بناگاه بر آنان دررسد مى‏ گویند اى دریغ بر ما بر آنچه در باره آن كوتاهى كردیم و آنان بار سنگین گناهانشان را به دوش مى ‏كشند چه بد است بارى كه مى ‏كشند (۳۱)

 

وَمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیرٌ لِلَّذِینَ یتَّقُونَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ 

و زندگى دنیا جز بازى و سرگرمى نیست و قطعا سراى بازپسین براى كسانى كه پرهیزگارى مى كنند بهتر است آیا نمى‏ اندیشید (۳۲)

 

قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیحْزُنُكَ الَّذِی یقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لَا یكَذِّبُونَكَ وَلَكِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللَّهِ یجْحَدُونَ 

به یقین مى‏ دانیم كه آنچه مى‏ گویند تو را سخت غمگین مى ‏كند در واقع آنان تو را تكذیب نمى كنند ولى ستمكاران آیات خدا را انكار مى كنند (۳۳)

 

وَلَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِكَ فَصَبَرُوا عَلَى مَا كُذِّبُوا وَأُوذُوا حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا وَلَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ وَلَقَدْ جَاءَكَ مِنْ نَبَإِ الْمُرْسَلِینَ 

و پیش از تو نیز پیامبرانى تكذیب شدند ولى بر آنچه تكذیب شدند و آزار دیدند شكیبایى كردند تا یارى ما به آنان رسید و براى كلمات خدا هیچ تغییردهنده‏ اى نیست و مسلما اخبار پیامبران به تو رسیده است (۳۴)

 

وَإِنْ كَانَ كَبُرَ عَلَیكَ إِعْرَاضُهُمْ فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَبْتَغِی نَفَقًا فِی الْأَرْضِ أَوْ سُلَّمًا فِی السَّمَاءِ فَتَأْتِیهُمْ بِآیةٍ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَمَعَهُمْ عَلَى الْهُدَى فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْجَاهِلِینَ 

و اگر اعراض كردن آنان [از قرآن] بر تو گران است اگر مى‏ توانى نقبى در زمین یا نردبانى در آسمان بجویى تا معجزه ‏اى [دیگر] برایشان بیاورى [پس چنین كن] و اگر خدا مى‏ خواست قطعا آنان را بر هدایت گرد مى ‏آورد پس زنهار از نادانان مباش (۳۵)

 

إِنَّمَا یسْتَجِیبُ الَّذِینَ یسْمَعُونَ وَالْمَوْتَى یبْعَثُهُمُ اللَّهُ ثُمَّ إِلَیهِ یرْجَعُونَ

تنها كسانى [دعوت تو را] اجابت مى كنند كه گوش شنوا دارند و [اما] مردگان را خداوند [در قیامت] بر خواهد انگیخت‏ سپس به سوى او بازگردانیده مى ‏شوند (۳۶)

 

وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَیهِ آیةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَى أَنْ ینَزِّلَ آیةً وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا یعْلَمُونَ 

و گفتند چرا معجزه ‏اى از جانب پروردگارش بر او نازل نشده است بگو بى‏ تردید خدا قادر است كه پدیده‏ اى شگرف فرو فرستد لیكن بیشتر آنان نمى‏ دانند (۳۷)

 

وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا طَائِرٍ یطِیرُ بِجَنَاحَیهِ إِلَّا أُمَمٌ أَمْثَالُكُمْ مَا فَرَّطْنَا فِی الْكِتَابِ مِنْ شَیءٍ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِمْ یحْشَرُونَ 

و هیچ جنبنده‏ اى در زمین نیست و نه هیچ پرنده‏ اى كه با دو بال خود پرواز مى ‏كند مگر آنكه آنها [نیز] گروه ‏هایى مانند شما هستند ما هیچ چیزى را در كتاب [لوح محفوظ] فروگذار نكرده‏ ایم سپس [همه] به سوى پروردگارشان محشور خواهند گردید (۳۸)

 

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۷۵۱۹۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حمایت از ستمدیدگان توصیه صریح دین اسلام است

شیخ محمود، مدرس دانشگاه و امام مسجد نور شهر آروا در اوگاندا در گفتگو با خبرگزاری تقریب دوستی و وحدت قلوب را مبنا و پایه اسلام و نقطه اتصال ملت های مسلمان خواند و بیان داشت: اگرچه وجود افکار متفاوت و گرایش های متضاد در میان ملت های مسلمان امری طبیعی است اما همه اندیشمندان و فعالان مذهبی باید ذیل هدف بزرگ تری که مصلحت حفظ دین اسلام را در نظر دارد، این تفاوت ها را نادیده بگیرند و با حس برادری به سمت هدف مشترک حرکت کنند. این نزدیکی تنها در صورتی ممکن می شود که هر یک از گروهها نگاه برتر و سلطه طلبانه ای بر دیگری نداشته باشد بلکه باید نگاه اصلی آنها، جلوگیری از ادامه ظلم و تفرقه افکنی دشمنان باشد و از ارزش های متعالی اسلام محافظت کنند.

او به ریشه های تمدن اسلامی که فرهنگ فکری مشترکی را به ملت های مسلمان حاکم کرده است، اشاره کرد و افزود: ملت های مسلمان اشتراکات فرهنگی بسیاری دارند که آنها را به هم نزدیک می کند و هدف از پیگیری تقریب مذاهب، دستیابی به ظرفیت های قابل اجرا برای افزایش توانمندی و قدرت ملت های مسلمان است.  

شیخ محمود به تحولات منطقه خاورمیانه اشاره کرد و افزود: جنگ خشونت باری که در بیش از 7 ماه گذشته میان اسرائیل و فلسطین روی داده و به شهادت هزاران نفر از مردم مسلمان فلسطینی منجر شده، نشان می دهد کشورهای اسلامی باید یک سازکار عملی برای ایجاد وحدت را در دستور کار قرار دهند و و به طور عملی وارد میدان عمل شده و به حمایت از مردم مسلمان فلسطین بپردازند.

او با بیان اینکه دستور صریح دین اسلام دوری مسلمانان از جنگ‌ بوده است اما وقتی مساله ستمدیدگان در میان باشد، حمایت از آنها ضروری است، ادامه داد: با وجود اتفاقات تاسف بار در غزه برخی از دولت های اسلامی همچنان همکاری های اقتصادی خود را با اسرائیل ادامه می دهند و نتیجه آن این شده که اسرائیل در جنگ غزه فرصت بیشتری برای ادامه جنگ خشونت بار خود به دست آورده است. بنابراین در حالی که همه دولت های مسلمان باید از اسرائیل دوری کنند و بنا به توصیه اسلام نباید با دشمنان در زمینه مسائل اساسی جهان اسلام رابطه برقرار می کردند، این دستور را نادیده گرفتند که حاصل آن امروز در حوادث فلسطین نمایان شد.

شیخ محمود همچنین افزود ضروری است که کشورهای مسلمان با درس آموزی از اقدامات گذشته در کنار یکدیگر بایستند، یک جبهه قوی تشکیل دهند و توجه خود را معطوف به حل و فصل مناقشه تاریخی در سرزمین فلسطین نمایند.