به نقل از «خبرگزاری میزان»

راه‌حل باورنکردنی فیزیک برای لیز نخوردن

تاریخ انتشار: ۸ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۸۶۶۰۸۳

خبرگزاری میزان- راه رفتن روی سطح یخ‌زده با خطر لیز خوردن همراه است. یک راه برای جلوگیری از لیز خوردن، آرام راه رفتن و قرار دادن پا به شکل عمودی روی سطح است. راه‌حل دیگر پوشیدن جوراب روی کفش است. به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان، وقتی روی سطح یخ‌زده قدم می‌زنیم، فشار پای ما سبب می‌شود به‌طور موضعی، دمای ذوب یخ پایین‌تر بیاید و لایه‌ای نازک از آب مایع بین دو سطح جامد یعنی یخ و کفش شکل بگیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همین لایه سیال است که با پر کردن ناهمواری‌های بین کفش و سطح یخ، سبب می‌شود پای ما لیز بخورد.

بهترین روش برای راه رفتن روی سطح یخ‌زده و پیشگیری از لیز خوردن، قرار دادن پا به شکل عمودی روی سطح زمین است، درست همان‌طور که پنگوئن‌ها گام برمی‌دارند.

اما علم فیزیک، راه‌حل عجیب دیگری را پیشنهاد می‌کند که شاید در نگاه نخست مضحک به نظر برسد، اما واقعا کاراست و حتی در سطوح شیب‌دار هم مانع از لیز خوردن افراد می‌شود. در این روش که جایزه ایگ‌نوبل ۲۰۱۰ را دریافت کرد، پیشنهاد می‌شود که روی کفش، جوراب بپوشید.

پوشیدن جوراب روی کفش یا چکمه، راه‌حلی است که در دهه‌های گذشته هم استفاده می‌شد؛ اما سال ۲۰۱۰ (۱۳۸۹)، «لیَن پارکینز»، «شیلا ویلیامز» و «پاتریشیا پریست» از دانشگاه اوتاگو در نیوزیلند برای بررسی علمی این راهکار به‌ظاهر عامیانه، آزمایشی ترتیب دادند. آن‌ها با آمارگیری متوجه شدند که وقتی افراد جوراب به پا داشته باشند، احتمال اینکه روی یخ لیز بخورند، کمتر از وقتی است که جوراب به پا نداشته باشند. شگفت‌انگیزتر (یا شاید احمقانه‌تر) این‌که این امر وقتی محقق می‌شود که افراد جوراب خود را روی کفش یا چکمه خود به پا کنند.

اما چرا پوشیدن جوراب روی کفش به لیز نخوردن کمک می‌کند؟ پاسخ ساده است: الیاف جوراب، لایه مایعی را که بین یخ و کف کفش شکل می‌گیرد، به خود جذب می‌کند و لغزش موضعی خطرساز را از بین می‌برد.

البته نباید فراموش کرد که این روش برای فاصله‌های کوتاه و گذر کردن از مناطق خطرناک کاربرد دارد؛ وگرنه وقتی جوراب کاملا خیس شد و توان جذب رطوبت بیشتر را از دست داد، خود به عاملی برای لیز خوردن تبدیل می‌شود.

منبع:خبرآنلاین

انتهای پیام/   خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.

منبع: خبرگزاری میزان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۸۶۶۰۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تاریخچۀ عجیب و باورنکردنی «مالیاتِ ریش»!

 در سال 1698، تزار روسیه به نام پتر اول (معروف به پتر کبیر) قانون مالیات بر ریش را وضع کرد. او تنها حاکمی در تاریخ نبود که این کار را کرد (می‌گویند که هنری هفتم انگلستان هم همین کار را کرده بود) اما اسناد تاریخی بیشتری در مورد قانونی که پتر وضع کرد وجود دارد. به علاوه دلیل او برای این کار نیز جالب توجه است.

به گزارش فرادید، قبل از پتر اول، روسیه ارتباط چندانی با اروپا نداشت و نیروی دریایی منسجمی هم نداشت که بتواند بر مرزهای دریایی خود اقتدار و تسلط داشته باشد. روسیه کشور بزرگی بود، اما در زمانی که قدرت‌های اروپایی مانند انگلیس و هلند در حال کاوش و استعمار جهان بودند و به مرزهای یکدیگر حمله می‌کردند، روس‌ها از نظر کشتی‌رانی کاملا عقب مانده بودند.

به همین خاطر بود که پتر اول با هدف یادگیری و تقلید از موفقیت‌های کشورهای اروپایی، در طی سال‌های 1697 و 1698 در یک «سفر بزرگ» به دور اروپا سفر کرد.

پرتره‌ای از پتر کبیر؛ خود پتر فقط سبیل می‌گذاشت و ریشش را می‌تراشید

سفر تزار به صورت ناشناس و به عنوان «گروهبان پیوتر میخایلوف» انجام شد. او در این سفر توانست زمان زیادی را صرف یادگیری مستقیم فنون و صنایع مختلف اروپایی کند. می‌گویند او شخصا چهار ماه در یک کارخانه کشتی‌سازی برای شرکت هند شرقی هلند کار کرد و در آنجا توانست با نوآوری‌های روز کشتی‌سازی آشنا شود.

پس از آن پتر به بریتانیا رفت و در آنجا تحصیلات خود را در زمینه کشتی‌سازی ادامه داد و در اسکله نیروی دریایی سلطنتی در دپتفورد کار کرد. او همچنین از کارخانه‌ها، زرادخانه‌ها، مدارس و موزه‌ها بازدید کرد و حتی در برخی جلسات پارلمان آن کشور نیز به عنوان تماشاچی شرکت کرد.

وقتی پتر اول از سفر بزرگ برگشت، پروژه بلندپروازانه‌ای را برای مدرن‌سازی روسیه آغاز کرد تا بتواند با ابرقدرت‌های اروپایی رقابت کند. در واقع پتر با تغییر اقتصاد، دولت، فرهنگ و امور مذهبی روسیه، نقش مهمی در غربی‌سازی این کشور ایفا کرد.

در میان تغییراتی که پتر به وجود آورد می‌توان به تغییر تقویم روسیه، ایجاد تغییراتی در نحوه نگارش زبان روسی و نظم بخشیدن به ارتش اشاره کرد. اما یک تغییر دیگر هم بود که او با اصرار می‌خواست آن را ایجاد کند و آن هم بی‌ریش کردن روس‌ها بود! او می‌خواست ظاهر روس‌ها هم مانند اروپایی‌هایی شود که در سفر طولانی‌اش آن‌ها را دیده بود.

آنطور که نقل کرده‌اند، پتر اول بی‌ریش شدن روس‌ها را به شیوه‌ای کاملاً دراماتیک و در مراسمی که به افتخار او برگزار شده بود آغاز کرد. در آن مراسم فرماندهان ارتش و تعدادی از دستیاران و دیپلمات‌های مختلف حضور داشتند.

ناگهان، وقتی پتر به‌طور غیرمنتظره‌ای یک تیغ ریش‌تراش بزرگ را بیرون آورد، روحیه جمعیت از شادی به وحشت تبدیل شد! پتر اول فرمانروایی بود که هر کار مهمی را خودش شخصا به انجام می‌رساند (درست مثل یاد گرفتن کشتی‌سازی) و بنابراین در اینجا هم خود او بود که شخصاً ریش مهمانان وحشت‌زده‌اش را تراشید.

او اعلام کرد که همه مردان در روسیه باید ریش خود را بتراشند؛ سیاستی که برای بسیاری از روس‌ها بسیار سنگین و منفور بود؛ به‌ویژه که کلیسای ارتدوکس هم ظاهر شدن در ملاء عام بدون ریش را کاری کفرآمیز تلقی می‌کرد.

نشان پرداخت مالیات ریش؛ به هر کسی که مالیاتش را می‌پرداخت یکی از این نشان‌ها داده می‌شد

به دلیل موضع‌گیری‌های منفی، نهایتا موضع حاکم نرم شد. او با تصور اینکه می‌تواند از این راه برای دولت پولی هم دربیاورد، به مردم اجازه داد که در صورت پرداخت «مالیات بر ریش» بتوانند ریش خود را حفظ کنند.

مقدار این مالیات برای همۀ مردم به یک اندازه نبود؛ برای اشراف و بازرگانان مالیات می‌توانست تا 100 روبل در سال هم باشد اما برای مردم عادی بسیار کمتر بود. به هر کسی که مالیات ریش خود را می‌پرداخت نوعی نشان نقره‌ای یا مسی داده می‌شد که آن‌ها باید همیشه و همه جا آن را با خود همراه می‌بردند تا بتوانند ثابت کنند که مالیات ریششان را داده‌اند.

بسیاری از اصلاحات پتر کبیر امروزه تاثیر و ماندگاری خود را حفظ کرده‌اند اما مالیات بر ریش که یکی از عجیب‌ترین لحظات تاریخ روسیه بوده است نتوانست دوام بیاورد. بعد از حدود 70 سال کاترین کبیر در سال 1772 این قانون را لغو کرد.

کانال عصر ایران در تلگرام