به نقل از «افکارنيوز»

هنرمندان مشهوری که بیماری روانی داشتند+تصاویر

تاریخ انتشار: ۸ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۸۷۶۲۷۳

این ایده که بیماری روانی به نوعی به خلاقیت کمک می‌کند یا آن را تقویت می‌کند قرن هاست که مورد بحث است. حتی فیلسوف یونان باستان «ارسطو» نیز معتقد بود هیچ ذهن بزرگی تا به حال بدون مقداری دیوانگی وجود نداشته است. اگرچه ارتباط بین بیماری روانی و خلاقیت تاکنون تایید نشده، اما برخی از مشهورترین هنرمندان بصری غربی گرفتار بیماری‌های روانی بوده اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در برخی از این هنرمندان شیاطین درونی به آثارشان راه یافته اند و در برخی دیگر، خلاقیت به عنوان تسکین بیماریشان عمل کرده است.

فرانسیسکو گویا (Francisco Goya)، ۱۷۴۶ تا ۱۸۲۸

شاید بیماری روانی در آثار هیچ هنرمند دیگری به اندازه فرانسیسکو گویا به راحتی قابل تشخیص نباشد. آثار این هنرمند به سادگی به دو دوره تقسیم می‌شود: دوره اول با پرده‌های نقش دار، کارتون‌ها و پرتره ها و دوره دوم با مجموعه‌های «نقاشی‌های سیاه» و «فجایع جنگ» شناخته می‌شود و موجودات شیطانی، جنگ‌های خشونت آمیز و صحنه هایی از مرگ و نابودی را به تصویر می‌کشد. بیماری روانی گویا با شروع ناشنوانی او در سن ۴۶ سالگی مرتبط است که طبق نامه‌ها و خاطراتی که از او باقی مانده، باعث شد بیشتر منزوی، بدبین و وحشت زده باشد.

   

ونسان ونگوک (Vincent van Gogh)، ۱۸۵۳ تا ۱۸۹۰

نقاش هلندی «ونسان ونگوک» در سن ۲۷ سالگی در نامه‌ای به برادرش تئو نوشت: «تنها نگرانی من این است که چطور می‌توانم برای جهان مفید باشم؟» ده سال بعد به نظر می‌رسید ونگوک به پاسخ سوال خود نزدیک‌تر شده، او با هنر خود می‌توانست اثری ماندگار روی جهان بگذارد و رضایت شخصی خود را در این فرآیند پیدا کند. متاسفانه علیرغم خلاقیت فوق‌العاده‌اش در این دوران، او هم چنان از اختلال دو قطبی و صرع رنج می‌برد.

ونگوک در سال‌های ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸ در پاریس زندگی کرد. او در نامه هایش در این دوران از وحشت‌های ناگهانی، احساسات عصبی خاص و کم شدن آگاهیش می‌نویسد. به خصوص در دو سال پایان عمرش، پس از دوره‌های افسردگی عمیق، دوره‌های کوتاهی از خوشحالی و انرژی زیاد را تجربه می‌کرد. او در سال ۱۸۸۹ داوطلبانه خودش را به یک بیمارستان روانی معرفی کرد و تحت درمان روانی مجموعه از نقاشی‌های خیره کننده خلق کرد.   ونگوک تنها ۱۰ هفته پس از مرخص شدن از بیمارستان در سن ۳۷ سالگی خود را کشت. او میراث بزرگی به عنوان یکی از خلاق‌ترین و بااستعدادترین هنرمندان قرن بیستم از خود به جای گذاشت. علیرغم اینکه او در دوران حیات خود ناشناخته بود چیزهای زیادی برای ارائه به این دنیا داشت.‌ می‌توانید تصور کنید که اگر بیشتر زنده می‌ماند چه آثار بی نظیری از او داشتیم.

 

 

پل گوگن (Paul Gauguin)، ۱۸۴۸ تا ۱۹۰۳

گوگن پس از چند بار تلاش برای خودکشی از استرس زندگی در پاریس به پلینزی فرانسه فرار کرد و در آنجا برخی از مشهورترین آثار خود را خلق کرد. اگرچه این سفر الهام بخش او بود، اما کافی نبود و هم چجنان از سفلیس و اعتیاد به دارو و الکل رنج می‌برد. او در سال ۱۹۰۳ و در ۵۵ سالگی پس از مصرف مورفین درگذشت.

 

 

ادوارد مونک (Edvard Munch)، ۱۸۶۳ تا ۱۹۴۴

هیچ کس بدون کمک اختلال درونی نمی‌تواند تابلویی مثل جیغ را خلق کند. علاوه بر این مونک مشکلات روانی خود را در خاطرات روزانه اش ثبت کرده است که در آن افکار خودکشی، توهم ها و فوبیاها ( از جمله آگروفوبیا) و سایر احساساتی که باعث درد فیزیکی و روانی او می‌شده را توصیف کرده است.

 

 

اگنس مارتین (Agnes Martin)، ۱۹۱۲ تا ۲۰۰۴

اگنس پس از تعداد شکست روانی همراه با توهم، در سال ۱۹۶۲ و در سن ۵۰ سالگی مبتلا به شیزوفرنی تشخیص داده شد. او بعد از اینکه سرگردان در خیابان پیدا شد به بیمارستان روانپزشکی سپرده شد و تحت درمان شوک الکتریکی قرار گرفت. مارتین پس از مرخص شدن از بیمارستان به بیابان نیومکزیکو رفت، جایی که توانست راهی برای کنترل شیزوفرنی خود پیدا کند و در نهایت در ۹۲ سالگی فوت کرد. او مرتبا در جلسات گفتار درمانی شرکت می‌کرد، مدیتیشن می‌کرد و زن بودیسم انجام می‌داد. برخلاف سایر هنرمندانی که با بیماری روانی روبرو بودند، مارتین ادعا می‌کرد شیزوفرنی هیچ تاثیری روی کارش نداشته است. با این وجود، می‌توان تاثیر آن را روی آثارش دید به خصوص نقاشی‌های آبستره ذن مانند.

 

 

منبع: افکارنيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۸۷۶۲۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

در چه سنی میزان باروری زنان به انتها می‌رسد؟

متخصص زنان، زایمان و نازایی گفت: در سن ۴۰ سالگی میزان تخمک‌ها به ۲۵ هزار تخمک کاهش پیدا می‌کند و در سن نزدیک به یائسگی به هزار تخمک می‌رسد، پیری تولیدمثلی مدت‌ها قبل از اینکه علائم بالینی خودش را نشان دهد آشکار می‌شود، در سن ۴۲ سالگی به حداقل میزان خودش می‌رسد و در سن ۴۲ سالگی میزان باروری به انتها رسیده و یا نزدیک به انتها قرار دارد.

گیتا فرشاد در گفت‌وگو با ایسنا اظهارکرد: در انسان تولید تخمک‌ها در طول هفته ۲۰ بارداری ۶ تا ۷ میلیون است و در زمان تولد این مقدار به یک تا ۲ میلیون کاهش پیدا می‌کند، در زمان بلوغ نیز تخمک‌ها به ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار تخمک می‌رسد و در سن ۳۵ تا ۴۰ سالگی تولیدمثلی یک خانم فقط ۴۰۰ تخمک آزاد می‌شود و بقیه تخمک‌ها هدر می‌روند.

وی افزود: در سن ۴۰ سالگی میزان تخمک‌ها به ۲۵ هزار تخمک کاهش پیدا می‌کند و در سن نزدیک به یائسگی به هزار تخمک می‌رسد، پیری تولیدمثلی مدت‌ها قبل از اینکه علائم بالینی خودش را نشان دهد آشکار می‌شود در این مدت قاعدگی‌ها منظم است ولی طول و دوره سیکل‌های قاعدگی به‌مرور کوتاه می‌شود و در سن ۴۲ سالگی به حداقل میزان خودش می‌رسد.

متخصص زنان، زایمان و نازایی بیان کرد: در سن ۴۲ سالگی میزان باروری به انتها رسیده و یا نزدیک به انتها قرار دارد، معمولاً ۴۶ سالگی متوسط یائسگی است که در برخی خانم‌ها در ۴۳ سالگی و در برخی دیگر تا ۵۴ سالگی هم ممکن است یائسگی به تأخیر بیفتد.

وی با بیان اینکه ژنتیک در ذخیره تخمدان نقش دارد، تصریح کرد: اگر مواردی چون اعمال جراحی، شیمی‌درمانی، رادیوتراپی و عوامل محیطی که می‌تواند تخمدان را تخریب کند را کنار بگذاریم ژنتیک در ذخیره تخمدان نقش دارد، حتماً شنیده‌اید در ختر خانم‌هایی که مادرانشان زود یائسه می‌شوند نیز یائسگی زودتر اتفاق می‌افتد و این موضوع نشانگر نقش ژنتیک در ذخیره تخمدان است.

فرشاد ادامه داد: علاوه بر اینکه تعداد فولیکول‌ها در یک خانم با افزایش سن کم می‌شود کیفیت تخمک‌ها هم کاهش می‌یابد البته ممکن است با کم شدن کیفیت تخمک، خانم در سن بالا باردار شود اما این بارداری به انتها نرسیده یعنی بارداری موفق اتفاق نخواهد افتاد و در این شرایط میزان سقط و ناهنجاری‌های کروموزومی در تخمک‌ها افزایش پیدا می‌کند، این خطر اگرچه تا سن ۳۵ سالگی کمتر است اما در سن ۴۰ سالگی این میزان به ۷۰ درصد و در سن ۴۵ سالگی نزدیک به ۱۰۰ درصد می‌رسد یعنی نزدیک به ۱۰۰ درصد تخمک‌های خانم ۴۵ ساله ناهنجاری دارند و این موضوع نقش سن در باروری یک خانم را نشان می‌دهد.

وی خاطرنشان کرد: آزمایش‌های متفاوتی وجود دارد که ذخیره تخمدان را تا حدی به ما نشان می‌دهند یکی از آزمایش مهم و کاربردی آزمایش هورمون AMH است این هورمون از فولیکول‌های بدوی در زمان جنینی ترشح می‌شود تا زمانی که فولیکول به ۲ تا ۵ میلی‌متر می‌رسد و سپس ترشح آن متوقف می‌شود بنابراین هرچه تعداد فولیکول‌های تخمدان بیشتر باشد میزان هورمون بیشتر می‌شود.

متخصص زنان، زایمان و نازایی گفت: با افزایش سن وقتی تعداد فولیکول‌ها کم می‌شود میزان این هورمون هم کمتر خواهد شد و این هورمون به خاطر اینکه در طول سیکل قاعدگی خانم تغییرات ناچیزی دارد به‌راحتی می‌توانیم ذخیره تخمدان را حدس بزنیم البته سونوگرافی واژینال، تعیین تعداد و اندازه فولیکول‌ها که توسط متخصصین زنان انجام می‌شود می‌تواند شکست درمان و یا موفقیت درمان و ناباروری را نشان دهد.

انتهای پیام

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: تشخیص سخت و پیچیده بیماری آندومتریوز بهترین راه مصرف مکمل‌های آهن چیست؟ ارتباط دور کمر با ناباروری زنان