به نقل از «ایکنا»

حضرت زینب(س)؛ واسطه برای اجازه همسر شهید شد/ارادت خاص شهید به حضرت زهرا(س)

تاریخ انتشار: ۱۲ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۹۵۰۸۷۱

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، "همیشه دوست داشت سربند یا زهرا از میان سربندها به او بیفتد و بالاخره به آرزویش رسید و همیشه سربند یا زهرا را روی پیشانی‌اش می‌بست. آنقدر دلبسته حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) بود که شهادتش مصادف با شهادت زینب(س) شد و زمانی که پیکرش را به ایران آوردند، مصادف با شهادت حضرت زهرا(س) شد و در نهایت چهلمش همزمان با تولد حضرت زهرا(س) بود"؛ اینها بخشی از صحبت‌های لیلا رجب، همسر شهید محمدتقی ارغوانی؛ شهید مدافع حرم بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

شیرزنی که نزدیک به دو سال است که به تنهایی با پسرش و یاد همسرش زندگی می‌کند.

در سی‌وسومین دیدار جامعه قرآنی با خانواده‌های شهدای قرآنی؛ شهید محمدتقی ارغوانی انتخاب شده بود و عصر روز چهارشنبه دوازدهم بهمن ماه که همزمان با شهادت حضرت زهرا(س) بود؛ میهمان منزل این شهید مدافع حرم بودیم و البته در این دیدار جمعی از اعضای خبرگزاری ایکنا؛ دو قاری بین‌الملل به نام‌های جعفری و روشنی، رحیم قربانی، مسئول سازمان قرآن و عترت بسیج تهران بزرگ و جمعی از اصحاب رسانه حضور داشتند.

میهمانان یکی پس از دیگری وارد شدند و دورتادور خانه نشستند. لیلا رجب در کنار تنها یادگار همسر شهیدش نشست و البته بین‌شان چند قاب عکس از شهید ارغوانی روی میز خاطره به چشم می‌خورد.

روشنی، قاری بین‌الملل قرآن به تلاوت چند آیه از قرآن پرداخت و در این مدت مادرچشم از فرزندش برنمی‌داشت و درلابه لای این نگاه‌ها، لبخندی نثار فرزندش می‌کرد.

لیلا رجب همچون شیرزنی طی دوسال با پسرش در خانه‌ای در محله تهرانسر؛ بلوارخزر زندگی می‌کرد و به تنهایی بار این زندگی سخت را به دوش می‌کشید و از چهره شکسته‌اش کاملا مشخص بود که در این دوسال چه بر او و پسرش گذشته است.

قرآن تلاوت می‌شود و میهمانان با الله اکبر و احسنت گفتن‌ها، قاری را تأیید می‌کنند و همزمان چشمم به تابلویی از عکس شهید گره می‌خورد. نوشته‌اش را می‌خوانم شهدای مدافع حرم برابری هر شهید را دارند.

پس از تلاوت قرآن، لیلا رجب، همسر شهید ارغوانی با اشاره به این موضوع که همسرش بهترین بود، گفت: سال 81 با شهید ارغوانی ازدواج کردم و حاصل زندگی‌ام یک پسر به نام امیرحسین بود. بسیار ساده و با کمترین هزینه و میهمان ازدواج کردیم. پس از تولد پسرمان، محمدتقی بیکار شد و با مشکلات بیشتری زندگی کردیم و در این مدت به فعالیت در بسیج محله و عکاسی و فیلمبرداری مشغول بود و در نهایت توانست وارد شهرداری منطقه 21 تهران شود به عنوان مسئول واحد سمعی، بصری روابط عمومی مشغول به کار شد.

وی با بغضی که در گلو داشت ادامه داد: بسیاری تهمت زدند که محمدتقی به خاطر کارمستندسازی به سوریه رفت درحالی که او دوربین را زمین گذاشت و اسلحه به دست گرفت و به سوریه رفت.

رجب اظهار کرد: تابستان سال 94 بود، زمانی که جنگ در سوریه شروع شد؛ سرسفره بودیم که به صورت اتفاقی، تلویزیون صحنه‌ای از سوریه و جنگ و تجاوز به حرم را نشان داد و روکرد به من و گفت که اگر بخواهم بروم اجازه می‌دهی و من گفتم چراکه نه. او آنقدر چابک بود که یک درصد فکر نمی‌کردم شهید شود.

وی بیان کرد: با اصرار بسیار عازم سوریه شد و در سال 94 پس از 43 روز به منزل بازگشت. محمدتقی بسیار متفاوت از گذشته شده بود. خاطرات سوریه را با حسرت تعریف می‌کرد. او بسیار نترس بود و آنطور که تعریف می‌کرد اولین کسی بود که شهدا و زخمی‌ها را از منطقه دشمن به این ور خط باز می‌گرداند.

همسرشهید ارغوانی اظهار کرد: محمدتقی یکبار برای‌مان تعریف کرد که یک شهروند عراقی گلوله خورده بود. هیچ کس جلوتر نمی‌رفت تا او را بیاورند. نزدیک اذان ظهر بود. بغلش کردم تا جایی که همه بدنم خونی شده بود. درد می‌کشید و به او می‌گفتم قل یا حسین؛ قل یا زهرا؛ قل یا علی و در اذان ظهر آوردمش و روی زمین گذاشتم. او می‌گفت در عملیات تاسوعا، هشت شهید و یازده مجروح شده بودند.

وی بیان کرد: از آنجا که محمدتقی ارادت خاصی به حضرت زهرا(س) داشت، شهادتش مصادف با حضرت زینب شد و زمانی که پیکرش را به ایران آوردند، مصادف با شهادت حضرت زهرا(س) شد و در نهایت چهلمش همزمان با تولد حضرت زهرا(س) بود. امروز هم که شما به دیدار ما آمده‌اید شهادت حضرت زهرا(س) است و بنظرم همه اینها معجزه‌ای بیش نیست.

رجب اظهار کرد: سن و سال محمدتقی به دفاع مقدس قد نمی‌داد و تصوری از جنگ نداشت اما او آگاهانه به جبهه رفت. محمدتقی درآمدش خوب بود و از جمله افرادی بود که در آزمون استخدامی شهرداری قبول شده بود. زندگی خوبی داشتیم. بسیاری به ما کنایه می‌زدند که محمدتقی به خاطر پول رفت اما اینطورنبود؛ چراکه زندگی ما بسیار مرفه و او به صورت داوطلب به جبهه رفته بود.

به اینجا که می‌رسد هق هق گریه می‌کند. معلوم است که چقدر کنایه‌های مردم، دلش را به درد آورده بودند که اینچنین دل شکسته اشک می‌ریزد. وای بر مردمی که اینچنین شهدا را قضاوت می‌کنند.

او پس از دقایقی ادامه داد: آن شب باهم بحث کردیم و من در نهایت راضی نشدم که بار دوم به سوریه برود و او هم قبول کرد. شب وقتی خوابیدم در خواب دیدم که حرم حضرت زینب(س) را با لودر خراب می‌کنند و به دلیل آنکه در دوران نامزدی به سوریه رفته بودیم، از حرم تصوراتی داشتم و همان تصورات، حرم را در خواب می‌دیدم که درحال خراب شدن بود. به سروصورت خود می‌زدم و صورتم را خراش می‌دادم و دریغ از یک ذره خون روی صورتم. یک لحظه خانمی با چادرخاکی را دیدم که با لبخند کنارم می‌آیند. دست‌هایم را گرفتند و گفتند برای حفظ اسلام و حرم باید جان دهیم و حرم به جز این سرپا نمی‌ماند. صبح بیدار شدم و خوابم را برای همسرم تعریف کردم و گفتم راضی‌ام به رضای خدا. اجازه می‌دهم به سوریه بروی هرچند می‌دانم که برگشتی به خانه نیست.

رجب اظهار کرد: محمدتقی ظرف مدت زمانی سه روزکارهایش را انجام داد و آماده رفتن شد. پروازش برای پنجشنبه بود که البته پرواز کنسل و به روز یکشنبه چهارم بهمن ماه سال 94 موکول شد. آن روز با وجود آنکه دیر شده بود و دائما تماس می‌گرفتند که دیر شده است و همه معطل هستیم، اما امیرحسین را به مدرسه رساند و همان روز آخرین وصیت‌نامه‌اش را به امیرحسین کرده بود. به خانه آمد و ساکش جلوی در بود. او برای رفتن بسیار وقت کشی می‌کرد. شهادت شیرین است اما گذشتن از دلبستگی‌ها بسیارسخت است. آنروز دیدم که محمدتقی بسیار سخت از خانه بیرون می‌رود برایش سخت بود که خداحافظی کند وبرود. ساک را دستش دادم و گفتم دیر شده است و تا الان بسیار معطل کرده‌ای و او به من گفت که خواسته‌ای نداری و من گفتم که در خانه دور بزن تا برای آخرین بار خوب نگاهت کنم. او هم چرخید و خداحافظی کرد و برای آخرین بار رفت. سرم را بالا نیاوردم و وقتی نصف کوچه‌ را رفته بود، برای آخرین بار حالت ایستاده نگاهش کردم.

و باز او گریه می‌کند... و این بار امیرحسین هم پنهانی اشک می‌ریزد تا مادرش اشک‌هایش را نبیند؛ او دستانش را آرامش گوشه چشمانش می‌برد و اشک‌ها را پنهانی پاک می‌کند. امیرحسین 14 ساله نقش یک مرد را برای مادرش بازی می‌کند؛ چون پدرش مادرش را به او سپرده بود و باید پس از پدر، مرد خانه بود.

همسر شهید ارغوانی ادامه داد: هر روز محمدتقی با ما تماس گرفت تا 18 بهمن که آخرین بار صدایش را شنیدیم و فریاد می‌زد که خانم دوستت دارم؛ امیرحسین دوستت دارم و تمام. پس از آخرین تماسش دیگر خبری از او نشد. پنج روز بی خبر بودیم و نگرانی‌مان بیشتر شد چون مطمئن بودم که اتفاقی برایش افتاده است. در عملیات 22 بهمن نزدیک اذان ظهر به همراه 16 نفر دیگر شهید شده بود و پیکر او تنها پیکری بود که به وطن بازگشت و الباقی شهدا، پیکرشان در منقطه دشمن ماند.

وی بیان کرد: وقتی پیکر شهید را آوردند، درمعراج شهدا به همراه پسرم به صورت خصوصی، او را دیدم و صحبت کردم. زمانی که رویش را باز کردم دیدم دو تیر به قلب و ترکش به پهلوی راستش خورده بود و همه اینها به دلیل ارادتش به حضرت زهرا(س) بود.

همسرشهید ارغوانی اظهار کرد: یکباربرای‌مان تعریف کرد که باراول که به جبهه رفت، دوست داشت به او سربند یا زهرا بیفتد که همین اتفاق هم رخ داد و سربند یا زهرا به او افتاد و همیشه روی بازو و تفنگش هم می‌بست.

وی افزود: شهدا زنده هستند و همیشه همسرم مراقب من و پسرم است. در این دوسال معجزه‌های بسیاری را مشاهده کردیم. یک شب پسرم در خواب دید که انفجاری صورت گرفت و همسرم دست من و پسرم را گرفته است. پسرم صبح خواب را برایم تعریف کرد اما من به خاطر فوت یک یکی از اقوام باید به روستای‌مان می‌رفتم. درمسیری که می‌رفتم خواب پسرم را فراموش کردم. سپس دیدم به فاصله چند دهم یک ثانیه کوه ریزش کرد. اگر من عقب‌تر بودم قطعا زیرآوار مانده بود که درهمان جا روی زمین سجده کردم که خدا را شکر و متوجه خواب پسرم شدم که همیشه همسرم مراقب ما بوده است.

درادامه امیرحسین؛ تنها یادگارشهید ارغوانی که حالا 14 سال دارد و کلاس هشتم است، با اشاره به خصوصیات پدرش گفت: پدرم برایم تعریف کرده بود که چقدر پسر دوست دارد، تا جایی که وقتی به دنیا آمدم، کل مسجد را بستنی داده بود.

وی افزود: پدرم بچه‌ها را بسیار دوست داشت و هربار که به منزل می‌آمد، وقتی دوستانم می‌گفت عمو بیا بازی کنیم، پدرم با همان خستگی و لباسش بازی می‌کرد و وقتی با لباس کثیف به خانه می‌آمد ومادرم اعتراض می‌کرد؛ پدرمی‌گفت نمی‌خواستم دل‌شان را بشکنم.

فرزند شهید ارغوانی تصریح کرد: بار اول که به جبهه رفت، من در استخر بودم و به آنجا آمد و خداحافظی کرد و بار دوم هم مرا به مدرسه رساند و برای آخرین بار رفت. یکبار پدرم برایم تعریف کرده بود که باید با وسایل سنگین کوله‌اش کوهی را بالا می‌رفت و آن موقع هوا بسیار گرم بود، آنقدر که عرق از زیرسربندش روی چشمانش می‌ریخت و چشمانش را می‌سوزاند. او گفت که همان لحظه سربند یازهرا را که از روی سرش برمی‌دارد، صدای شلیک‌های دشمن را می‌شنود و سریع سربندش را روی پیشانی‌اش می‌زند که صدای شلیک دشمن قطع می‌شود و از آن روز همیشه سربند یا زهرا روی پیشانی‌اش بود.

وی به بیان خاطره‌ای دیگر از پدرش پرداخت و گفت: پدرم از یکی از عملیات‌هایش گفت که یکی از فرماندهان مجروح می‌شود و باید او را به عقب برگردانند، پدرم داوطلب می‌شود و با موتور تنهایی می‌رود تا مجروح را به عقب برگرداند که یک دفعه می‌بیند که از محدوده خودی‌ها گذشته و به منطقه دشمن رسیده است که سریع مجروح را پشت موتور می‌اندازد و با خود می‌آورد. آنقدر گلوله می‌زنند که هیچ یک از گلوله‌ها به او نمی‌خورد و از آن وضعیت جان سالم به در می‌برد که البته این خاطره را با حسرت می‌گفت که چرا گلوله‌ها به من نخورده است و من لیاقت شهادت را ندارم.

امیرحسین در پایان گفت: روز آخر که پدرم مرا به مدرسه برد، گفت که همیشه مراقب مادرم باشم و هیچگاه تنهایش نگذارم. او گفت که مرد خانه باشم و به نوعی مادر را به من سپرد.

درپایان هدایایی از سوی بسیج و خبرگزاری ایکنا به خانواده شهید محمدتقی ارغوانی اهدا شد.

کاربران برای مشاهده گزارش تصویری این دیدار می‌توانند اینجا را کلیک کنند.

گزارشی از زینب رازدشت

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۹۵۰۸۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حال و هوای خانه شهید طهرانی مقدم بعد از عملیات «وعده صادق»

به مراسم کوچک و خودمانی ای دعوت شدیم که قرار بودجشن کوچکی باشد برای تعدادی از زنان  کودکان. زنان جوانی که ۱۲ سال پیش همسرانشان به شهادت رسده بودند و مادرانی که همچنان وقتی از پسرانشان روایت می کنند اشک در چشمانشان می نشیند. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، چند روزی است از حمله موشکی ایران به سرزمین های اشغالی فلسطین می گذرد. هنوز هم اخبار مهم رسانه های جهان به تحلیل و حواشی و اخبار مختلف این عملیات منحصر به فرد، تعلق دارد. مردم ایران هم هنوز حرف مجالس و دورهمی هایشان در مورد این اقتدار است و حتی جشن هایی هم در این چند شبانه روز برپاست. 

ما نیز امروز به مراسم کوچک و خودمانی ای دعوت شدیم که قرار بود این اجتماع جشن کوچکی باشد برای تعدادی از زنان  کودکان. زنان جوانی که 12 سال پیش همسرانشان به شهادت رسده بودند و مادرانی که همچنان وقتی از پسرانشان روایت می کنند اشک در چشمانشان می نشیند. 

فرزند شهید طهرانی مقدم: آرزوی پدرم و شهدا محقق شد

مراسم به میزبانی همسر شهید حسن طهرنی مقدم پدر موشکی ایران تدارک دیده شده بود که میهمانانش نیز خانواده شهدای اقتدار بودند. همان شهیدانی که همراه حاج حسن در شهرستان ملارد و حین انجام کاری مهم به شهادت رسیده بودند.

 زنگی که به نام حسینیه ثبت شده بود را زدیم و پس از چند دقیقه وارد خانه شهید طهرانی مقدم شدیم. در بدو ورود نرسیده به حسینیه ای که طبقه پایین ساختمان است میزی چیده شده بود که شاید به خاطر چیدمان روی آن می شد نامش را میز مقاومت گذاشت. تصاویری از شهید طهرانی مقدم، شهید قاسم سلیمانی و مقام معظم رهبری بود که با پرچم ایران و فلسطین مزین شده بود. 

از پله ها که پایین رفتیم پادری خانه به چشممان آمد. مکانی که هر کسی بری ورود به حسینیه مجبور است پایش را روی آن بگذارد. پرچم رژیم غاصب صهونیستی حکم این پادری را داشت. 

همسر شهید مدافع حرم: حتی یکبار هم برای بازگشت پیکر شوهرم دعا نکردم!

وارد شدیم. فضای دلنشین ساختمان به قدری انرژی مثبت داشت که انگار همه افرادی هم که آنجا بودند دوستان صمیمی ما محسوب می شدند. خانم حیدری همسر حاج حسن به همراه دخترش با خوش رویی تمام از ما که برای تهیه گزارش به آنجا رفته بودیم استقبال کردند. گوشه دیگر حسینیه خانم معصومه سپهری نویسنده کتاب زندگی نامه شهید طهرانی مقدم  در میان تعدادی از خانواده شهدا که آمده بودند نشسته بود و با مرور تصاویر و فیلم های شهدا مرور خاطرات می کرد. 

سپس خانم ها که گویی دیگر مثل اقوام نزدیک هم هستند شروع کردن به پهن کردن سفره و چیدن وسایل داخل آن. نگاهم به چند دختر 10-11 ساله افتاد که از خانم سپهری خواهش می کردند حتی الان که بقیه رفتند و آماده غذا خوردن شدن همچنان بگذارد آنها عکس  فیلم ها را ببینند. خانم سپهری که متوجه نگاهم شد شروع کرد به توضیح دادن و گفت: این دخترهایی که می بینید مادرانشان پس از شهدات  همسر در حادثه ملارد مجدد ازدواج کردند و حالا آنها به شهید می گویند عمو و می خواهند عموهایشان را بیشتر بشناسند. 

همسر شهید موسوی: حاج قاسم جواب نامه سیدرضی را از پنجره خلبان فرستاد پایین! / به سردار سلیمانی گفتم: من عرضه همسر شهید شدن ندارم

پس ازچند دقیقه کاسه های تزیین شده آش در سفره ها پر شد. خانم حیدری با همان روی گشاده از ما خواست بنشنیم و غذا بخوریم. می گفت این آش پیروزی رزمندگان در یکشنبه شب است. خواستیم با این آش نذری شکر گذار خدا باشیم. حدود یکساعتی به خوش و بش خانم ها با هم گذشت و خبرنگارها سعی می کردند با خانواده شهدا صحبت کنند و احساساتشان را از عملیات وعده صادق بپرسند. 

مادر شهیدان محمد و محمود داستار که هر دو فرزندش در راه تولید موشک به شهادت رسیدند در پاسخ به این سوالم که چه حسی داشتی از عملیات ایران علیه اسراییل، گفت: از ته دل می خندید و گفت پس از 12 سال دلم آرام شد. ثمره خون پسرانم را دیدم. حتی به همین شکرانه سر مزارشان در شهرستان نظر آباد رفتم و گفتم: مادر به آرزویتان رسیدین. 

مادر برایمان توضیح داد که محمد سال 85 در حالی که عقد کرده بود به خاطر حادثه ای در حین کار به شهادت رسید و محمود هم با داشتن یک فرزند دو ساله همراه شهید طهرانی مقدم آسمانی شد. مادر شهید بودن سخت است اما همیشه از خدا تشکر می کنم به خاطر داشتن این فرزندانم.

همسر شهید محمود داستار که حالا دخترش خانمی شده، می گوید: ما تازه 3 سال بود که زندگی مشترک را شروع کرده بودیم و همه این سال ها شهادت همسرم مرا اذیت می کرد اما  با انجام این عملیات دلم آرام شده. تا پیش از این با خودم فکر می کردم اینهمه صنعت موشکی چه فایده دارد پس؟ اما با این عملیات فهمیدم همسرم چقدر کار مهمی انجام داده و من بسیار خوشحالم.

در این حسینیه به هر چه نگاه می کردی یادآور مقاومت بود و نابودی اسراییل. حتی سجاده ای که رویش نماز میخواندند نیز نمادی از فلسطین بود.

همسر شهید علی‌محمدی: قلبمان با عملیات دیشب شاد شد

دیوار نوشته ای نیز مزین به وصیت شهید طهرانی مقدم پدر موشکی، چشم را به خود متوجه می کرد: روی قبرم بنویسید اینجا مزار کسی است که می خواست اسراییل را نابود کند. 

جنبه‌های بسیاری از نقش زنان در دفاع مقدس باقی مانده

در پایان خانواده شهید حاج حسن میهمانانش را با یک هدیه بدرقه کرد. هدیه ای که باز هم یادآور مقاومت بود و مبارزه با رژیم صهیونیستی.   

انتهای پیام/