آموزش ویژه پرواز خلبانان جنگنده سوخو-۲۵
تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۰۳۳۳۹۴
طی چند روز گذشته بعد از حمله ترکیه به شمال سوریه و همچنین انهدام جنگنده روسیه توست تروریستهای تحت حمایت ترکیه تحلیلهای مختلفی درباره عدم انتقاد روسیه از ترکیه وجود دارد که روزنامه «نیزاویسیمایا گازیتا» امروز در تحلیلی نوشته است: جنگ در سوریه ادامه دارد، با وجودیکه مقامات مسکو در اواخر سال گذشته اعلام کرده بود که این جنگ به پایان رسیده و گروههای نظامی روسیه هم در این کشور کاهش یافتند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
کدام گروه مسلح سوری هواپیمای روسی را منهدم کرده است؟
این در حالی است که برخی تحلیلها در رسانههای گروهی عرب زبان و ترکیه گویای آن است که مجری اصلی عملیات نابودی هواپیمای روسی جنگجویان گروه به اصطلاح «میانه روی» "جیش النصر" بودند که بخشی از ساختار «ارتش آزادی بخش سوریه» هستند. به گفته برخی منابع خبری، ظاهرا نیروهای این گروه تصور کرده اند که هواپیمای مذکور که در حال پرواز در مناطق شرقی استان ادلب بود، به ارتش سوریه تعلق دارد و با موشکهای سامانه دفاع ضدهوایی خود به آن حمله کردند.
این در حالی است که اکثر کارشناسا ن روسی معتقدند، گروههای مسلح طرفدار ترکیه بودند که برای انتقام گرفتن از شرکت جنگنده روسی در عملیات هوایی ارتش سوریه در استان ادلب، آن را هدف قرار دادند. به گفته آنها، هواپیماهای روسی دارای علامت مشخصه بوده و در ارتفاع پایین پرواز می کنند و تشخیص روسی بودن آنها اصلا مشکل نیست.
لازم به یادآوری است که گروه طرفدار ترکیه «جیش النصر» مانند بسیاری دیگر از ساختارهای ارتش آزادی بخش سوریه، بطور رسمی در فهرست سازمانهای تروریستی در روسیه قرار ندارد. حتی نمایندگان این گروه به کنگره گفتوگوهای ملی سوریه دعوت شده بودند که البته در هنگام عزیمت از فرودگاه آنکارا به سوچی، به دلیل برافراشته شدن پرچم ملی سوریه، از این سفر صرف نظر کردند. و اکنون نیز به مبارزه مسلحانه خود با نیروهای دولتی سوریه و البته نیروی هوایی روسیه که از آنها حمایت می کنند، در حال جنگیدن هستند.
بر اساس اطلاعات رسمی وزارت دفاع روسیه، جنگنده سوخوی-25 ، نه از منطقه تحت کنترل «جیش النصر»، بلکه توسط نیروهای «جبهه النصره» منهدم شده است. البته دیگر بر کسی پنهان نیست که «جیش النصر» نیز مانند دیگر ساختارهای نظامی طرفدار ترکیه، از سازمانهای تروریستی حمایت می کنند و وزارت دفاع روسیه و مقامات دمشق، تفاوتی بین نیروهای آنها با «جبهه النصره» نمی بینند. به همین دلیل هم نیروی هوایی روسیه برای انتقام از سرنگونی جنگنده خود، مناطق تحت کنترل این گروه را توسط موشکهای «کالیبر» هدف قرار دادند.
نامشخص بودن برخی ابعاد سیاست نظامی روسیه
اقدامات نظامی که استانداردهای خود را داشته و ادامه دارد. ولی مسائل زیادی در مورد جهت گیریهای سیاست نظامی روسیه وجود دارد که هنوز بدون توضیح باقی مانده اند. سرهنگ "ولادیمیر پاپوف" کارشناس مسائل نظامی معتقد است: «در حال حاضر در محافل کارشناسی روسی این مسئله فعالانه در حال بررسی است که از جمله آنها، اقدام کشورهایی مانند ترکیه و آمریکا در مورد در اختیار گروههای مسلح مخالف قرار دادن سامانههای دفاع ضدموشکی است. این مسئله دیگر مشخص است که نیروهای طرفدار ترکیه به هواپیمای روسی حمله کرده و در واقع این طیب اردوغان و اطرافیان او هستند که در پشت این ماجرا قرار دارند.»
به عقیده این کارشناس، ولی مسکو که در حال حاضر به اردوغان وابسته شده، به این مسئله توجه لازم را نمی کند. این وابستگی به دلایل اقتصادی و مربوط به ساخت خط لوله گاز «جریان ترکیه» است. به همین دلیل هم روسیه در عرصه سیاسی از اقدامات اردوغان، از جمله حمله نظامی به خاک سوریه انتقاد نکرده است.
پاپوف این نکته را نیز یادآور شد که در آستانه سرنگونی جنگنده سوخوی-25 روسی، دولت ترکیه ترجیحات مالیاتی برای شرکتها و وسایل حمل و نقل دریایی که در ساخت این خط لوله مشارکت دارند، اعمال کرد و مشخص است که اکثر این شرکتها هم روسی هستند. به گفته مقامات دولتی ترکیه، البته این ارجحیت مالیاتی شامل اقداماتی نمی شود که این شرکتها در تحقق طرحهای دیگر، بغیر از منطقه اقتصادی ترکیه، در دریای سیاه انجام می دهند.
چه کسانی موشک ضدهوایی در اختیار گروههای سوری قرار داده؟
مقامات پارلمانی روس، انگشت اتهام خود را به سمت دو کشور آمریکا و ترکیه نشانه رفتهاند. "دمیتری سابلین" هماهنگ کننده گروه دوستی پارلمانی سوریه در دومای دولتی روسیه یادآور شده است که سامانههای موشکی که در استان ادلب جنگنده روسی را هدف قرار دادند، همین چند روز قبل از طریق کشورهای همسایه وارد خاک سوریه شده بودند. این مقام پارلمانی نامی از این کشورها نبرد، ولی می توان تصور کرد که صحبت بر سر ترکیه است که از این گروههای مسلح حمایت می کند.
"آلکسی چیپا" نائب رئیس کمیته امور بین الملل دومای دولتی روسیه نیز این احتمال را بعید ندانست که آمریکا در پشت این حمله قرار داشته باشد. به گفته وی، سرنگونی هواپیماها و کشته شدن خلبانان روسی در آسمان سوریه در حقیقت نتیجه اجرای سیاست «ایجاد هرج و مرج هدایت شده» از سوی واشنگتن در این کشور است.
"ولادیمیر شامانوف" رئیس کمیته امور دفاعی دوما نیز با این مسئله موافق بوده و گفته است: «در استان ادلب سوریه بیش از هزار مشاور نظامی آمریکایی حضور دارند که در حال آموزش دادن به نیروهای مسلح مخالف سوری هستند و نباید از نظر دور داشت که آنها می توانند عامل تحریک کننده ای برای چنین اقداماتی علیه روسیه باشند.»
"فرانتس کلینتسویچ" نائب رئیس کمیته امور دفاعی و امنیت شورای فدراسیون (سنای) روسیه نیز با وضوح بیشتری به این مسئله اشاره کرده و ابراز اطمینان کرده است: «سامانههای موشکی ضدهوایی توسط آمریکا و از طریق کشورهای ثالث به دست گروههای تروریستی در سوریه رسیده است.»
در این بین خود آمریکاییها طبق مرسوم، شتاب زده تلاش کردند تا اتهامات را از خود دور سازنند. "اریک پیهان" سخنگوی وزارت دفاع آمریکا اعلام کرده که ایالات متحد تجهیزات نظامی نظیر «موشکهای زمین به هوا» به «نیروهای شریک» خود در سوریه نداده است. وی یادآور شده که واشنگتن در آینده نیز قصد ندارد چنین تسلیحات نظامی در اختیار گروههای مسلح سوری قرار دهد.
البته سپهبد "نیکولای آنتوشکین" خلبان سابق نیروی هوایی روسیه و نماینده دومای دولتی در این رابطه می گوید: «این مسئله تازه ای نیست که آمریکاییها رسما یک حرفی زده و کاملا طور دیگری عمل کنند. این دیگر بر کسی پوشیده نیست که آمریکا از این گروهها حمایت کرده و حتی با آنها همکاری دارد. به عقیده من، این تسلیحات از طریق کشورهای عضو ناتو و توسط آمریکاییها به سوریه وارد شدهاند.»
منبع: پارسینه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۰۳۳۳۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دوئل جنگندهها؛ افعی آمریکایی بهتر است یا مهاجم روسی؟
در آسمان اوکراین، یکی از دراماتیکترین دوئل جنگندهها در دهههای اخیر بین یک جت قدیمی، اما بسیار قدرتمند غربی و یکی از پیشرفتهترین جنگندههای روسیه در حال شکلگیری است: نبرد F-۱۶ Fighting Falcon در مقابل سوخوی سو-۳۵.
به گزارش روزیاتو، این رویارویی چیزی بیش از یک درگیری میان دو جت جنگنده خواهد بود. این نبرد فلسفهها بین تصویر روسها از جنگندههای بهینه سازی شده برای نبرد هوایی، در مقابل تصور غربی از جتهایی خواهد بود که به یک اندازه در نبرد هوا به هوا و هوا به زمین مهارت دارند.
همچنین این نبرد، نبردی بین قدیم و جدید است. F-۱۶هایی که اوکراین دریافت خواهد کرد در دهه ۱۹۷۰ طراحی شده اند، هرچند در طول سالها به کررات ارتقا یافته اند. با این وجود، اوکراین که ناامید از جایگزینی ناوگان رو به کاهش جنگندههای سوخو۲۷ و میگ-۲۹ دوران شوروی خود است، خوشحال خواهد شد که ۴۵ فروند یا بیشتر F-۱۶ قبلاً متعلق به بلژیک، دانمارک، هلند و نروژ را که در حال جایگزینی فالکونهای خود با جنگندههای رادار گریز F-۳۵ هستند. با توجه به اینکه خلبانان اوکراینی در حال حاضر در ایالات متحده و سایر کشورها در حال آموزش هستند، اولین F-۱۶ با خلبان اوکراینی ممکن است تابستان امسال به پرواز دربیاید.
اف-۱۶ در برابر سو-۳۵: بر اساس اعداد و ارقاماف-۱۶
وظیفه عمده: جنگنده چندمنظوره نبرد هوا به هوا و هوا به زمین
طول بال: حدود ۱۰ متر
طول: ۱۵ متر
ارتفاع: ۴.۹ متر
وزن: ۸،۹۳۶ کیلوگرم بدون سوخت
سرعت: ۲،۴۰۰ کیلومتر بر ساعت (ماخ ۲ در ارتفاع)
برد عملیاتی (F-۱۶A/B): ۹۲۰ کیلومتر
قیمت: ۶۳ میلیون دلار برای جدیدترین مدل F-۱۶V
سو-۳۵
وظیفه عمده: جنگنده چندمنظوره نبرد هوا به هوا و هوا به زمین
طول بال: ۱۵.۳ متر
طول: ۲۱.۹ متر
ارتفاع: ۵.۹ متر
وزن: ۱۹،۰۰۰ بدون سوخت
حداکثر سرعت: ۲،۴۰۰ کیلومتر بر ساعت (ماخ ۲.۲۵ در ارتفاع)
برد عملیاتی: تقریباً ۱،۵۸۴ کیلومتر
قیمت: ۸۵ میلیون دلار (برآورد)
Su-۳۵ اولین نبرد رسمی خود را در جریان مداخله روسیه در سال ۲۰۱۶ در سوریه انجام داد. اما جنگ در اوکراین غسل تعمید آتش واقعی Su-۳۵ در برابر حریفی است که به جنگندههای مدرن و موشکهای ضدهوایی مجهز شده است. مقایسه F-۱۶ با Su-۳۵ آسان نیست. F-۱۶ یک هواپیمای نسل چهارم است که در اواخر دهه ۱۹۷۰ در کنار F-۱۵ Eagle و Su-۲۷ و MiG-۲۹ شوروی وارد خدمت شد. Su-۳۵ بخشی از نسل ۴.۵ محسوب میشود که جنگندههای نسل چهارم ارتقا یافتهای هستند که در اواخر دهه ۱۹۹۰ معرفی شدند، از جمله F/A-۱۸ E/F Super Hornet، Typhoon، Rafale و MiG-۳۵.
برین تانهیل، کارشناس دفاعی و خلبان سابق نیروی دریایی ایالات متحدهمی گوید: «این یک ایراد به F-۱۶ نیست، اما این جنگنده در دهه ۱۹۷۰ طراحی شده است.» در هر صورت، ریسک در رویارویی این دو جنگنده از این بالاتر نخواهد بود. در حالی که جنگندههای ساخت آمریکا و روسیه از زمان جنگ کره در سال ۱۹۵۰ دوئل میکردند، درگیری آتی در آسمان اوکراین حیاتی خواهد بود. نیروی هوایی روسیه علیرغم برتری عددی و تکنولوژیکی در اوکراین عملکرد ضعیفی داشته است، با این حال حملات هوایی اخیر با استفاده از بمبهای گلایدری، سیستمهای دفاعی اوکراین را ویران کرده است. برای توقف بمباران روسیه و راه اندازی یک ضد حمله موفق، اوکراین حداقل باید کنترل این کشور بر هوا را به چالش بکشد و در حالت ایده آل بتواند حملات هوایی خود را انجام دهد.
Viper و Flanker
F-۱۶ فایتینگ فالکون (که معمولاً به عنوان “Viper ” و گاهی اوقات “Lawn Dart” شناخته میشود) بعد از یک شکست و از روی شرم خلق شد. در طول جنگ ویتنام، قدرتمندترین کشور جهان نتوانسته بود بر نیروی هوایی کوچک ویتنام شمالی غلبه کند. یکی از دلایل این بود که ارتش ایالات متحده از هواپیماهایی مانند F-۴ Phantom استفاده میکرد – جنگندهای قدرتمند، اما سنگین که در اصل برای رهگیری بمب افکنهای شوروی طراحی شده بود تا میگهای چابک.
این امر باعث شد گروهی بحثبرانگیز از مبتکران – “مافیای جنگنده” افسانهای – نیروی هوایی ایالات متحده را متقاعد کنند که به جنگندهای کوچک، سبک و نسبتاً ارزان نیاز دارد که بتواند به جای اتکا به موشکهای هوا به هوای دوربردی که اف-۴ داشت، به شکل تن به تن بجنگد. نتیجه یکی از پرکارترین جتهای مدرن بود که از سال ۱۹۷۶ بیش از ۴،۶۰۰ فروند از آن ساخته شد، توسط ۲۵ کشور خریداری گردید و تعداد این کشورها همچنان رو به افزایش است. همچنین نسبت به اکثر جنگندههای کنونی، به ویژه در دست نیروهای هوایی ایالات متحده و اسرائیل، نبردهای بیشتری را تجربه کرده است.
Viper حدود ۱۵ متر طول دارد و طول بال آن ۱۳ متر و وزن آن حدود ۱۰ تن است. میتواند به سرعت ۲ ماخ (دوبرابر سرعت صوت) برسد، قدرت مانور بالایی دارد و به یک توپ ۲۰ میلی متری و همچنین ۱۱ نقطه نصب برای حمل سلاح و مخازن سوخت بیرونی، به علاوه غلافهایی برای مختل کردن رادارها و شناسایی اهداف زمینی برای مهمات هدایت شونده نقطه زن است. تسلیحات دقیق آن بعد از رسیدن به دست اوکراین به این بستگی دارد که ایالات متحده و اروپا با چه مهماتی موافقت کنند، اما F-۱۶ در مأموریتهای هوا به هوا و هوا به زمین به همان اندازه قدرتمند است. علاوه بر موشکهای راداری با برد متوسط AIM-۱۲۰ و موشکهای گرما یاب AIM-۹ Sidewinder، این جنگنده میتواند بمبهای گلاید JDAM، موشکهای ضد تشعشع HARM و احتمالا موشکهای اروپایی دوربرد مانند Storm Shadow ساخت بریتانیا را حمل کند.
موشک هوا به هوای پیشرفته میان برد AIM-۱۲۰ یا AMRAAM از اهمیت ویژهای برخوردار است. برخلاف موشکهای هوا به هوای فعلی اوکراین که با رادار هدایت میشوند، که باعث میشود جنگندهها مجبور باشند به طور مداوم قفل رادار را روی هدف نگه دارند، AMRAAM دارای یک رادار «شلیک کن و فراموش کرن» است که به طور خودکار روی هدف قفل میکند.
اما تطبیق پذیری برای همه چیز به معنای توانایی کمتر در یک چیز است. تانهیل میگوید: «می توانید از F-۱۶ برای ماموریت هوا به هوا استفاده کنید، اما به خوبی F-۱۵ نیست. میتوانید از آن برای پشتیبانی هوایی در فاصله نزدیک استفاده کنید، اما به خوبی A-۱۰ نیست. میتواند حمله زمینی انجام دهد، اما به خوبی F-۱۵E Strike Eagle نیست. … این هواپیما تقریباً در همه چیز خوب است، اما در هیچ چیز بهترین نیست».
Su-۳۵ نیز تاریخچه پیچیدهای دارد. این هواپیما از Su-۲۷ (نام رمز ناتو: “Flanker”) متعلق به دهه ۱۹۷۰، یک هواپیمای برتری هوایی طراحی شده برای نبرد هوا به هوا مشتق شده است. هدف این بود که این جنگنده پاسخ شوروی به F-۱۵ باشد: فقط نگاه کردن به این دو هواپیمای دو موتوره نشان میدهد که آنها اشتراکات بیشتری نسبت به F-۱۵ و F-۱۶ تک موتوره دارند.
جنگنده Su-۳۵ در اوایل دهه ۱۹۸۰ به عنوان یک نسخه با قدرت مانور بیشتر از Su-۲۷ Flanker خلق شد (از این رو Su-۳۵ به عنوان “Flanker-E” یا “Super Flanker” شناخته میشود). پس از آزمایشات سوخوی با نمونههای اولیه مختلف در دوران حکومت شوروی و سپس روسیه، Su-۳۵ فعلی در اوایل دهه ۲۰۰۰ به عنوان یک Su-۲۷ بهبود یافته با برخی قابلیتهای هوا به زمین معرفی شد که آن را بیشتر به جنگندههای بمبافکن مانند F-۱۶ شبیه میکرد.
Su-۳۵ از لحاظ جثه بسیار بزرگتر از F-۱۶ است. Su-۳۵ با طول ۱۵.۳ متر و طول بال حدود ۲۲ متر، حدود ۵۰ درصد بزرگتر از F-۱۶ است. با بیش از ۱۸ تن وزن، تقریباً دو برابر وزن Viper را دارد. Su-۳۵ مجهز به یک توپ ۳۰ میلی متری و همچنین ده نقطه سخت اتصالی است که آن را قادر به پرتاب مجموعهای از مهمات هوا به هوا و هوا به زمین میکند. آنچه که اوکراین و غرب را به طور ویژه نگران میکند، موشکهای هوا به هوای راداری دوربرد R-۳۷ و R-۷۷ آن است که سلاحهایی با قابلیت شلیک کن و فراموش کردن هستند و میتوانند هواپیماهای اوکراینی را از خارج از برد موشکهای هوا به هوای این کشور هدف قرار دهند.
چیزی که این مقایسه را پیچیدهتر میکند، تنوع هواپیماهای درگیر است. انواع زیادی از F-۱۶ها با نیم قرن سابقه وجود دارد، از جمله «بلوکهای» مختلف افعیهای نیروی هوایی ایالات متحده و همچنین مدلهای خاص برای خریدارانی مانند اسرائیل. تازهترین نسخه به نام F-۱۶ Block ۷۰ با رادار الکترونیکی پیشرفته APG-۸۳، موتور ارتقا یافته و مخازن سوخت منطبق شده است.
اما F-۱۶های دانمارکی و هلندی که به اوکراین قول داده شده اند، مدلهای دوران جنگ سرد هستند. آنها مدلهای F-۱۶ MLU (بهروزرسانی عمر متوسط) هستند که F-۱۶A/Bهای اروپایی اواخر دهه ۱۹۷۰ هستند که در اواسط دهه ۱۹۹۰ با ویژگیهایی مانند رادار بهبودیافته AN/APG-۶۶ (V) ۲، (یک سنسور قدیمی غیر AESA)، ناوبری GPS، و قابلیت شلیک موشکهای AIM-۱۲۰ ارتقا یافته است. منطقی است که فرض کنیم آنها نسبت به جدیدترین Viperها ضعیفتر هستند، اما بسیار برتر از F-۱۶های دوران جنگ سرد خواهند بود.
تانهیل تصریح میکند: «با بهروزرسانی Mid-Life، چیزی که باید در نظر داشته باشید این است که این هواپیماها به طور مداوم از لحاظ نرمافزاری ارتقا مییابند که به آنها اجازه میدهد از تسلیحات مدرن استفاده کنند».
Su-۳۵ قدرت مانور بالاتری دارد، اما این موضوع کمک چندانی به برتری این جنگنده نمیکند
به طور معمول، یک وسیله نقلیه کوچکتر از یک وسیله نقلیه بزرگتر قدرت مانور بیشتری دارد. اما برای جنگندههای جت، ماجرا به این سادگی نیست. عوامل فنی مختلفی مانند بارگیری بال (مزیت: F-۱۶) و نسبت پیشرانه به وزن برای شتاب سریع (برتری: Su-۳۵) وجود دارد.
آنچه قابل توجه است این است که Su-۳۵ “فوق مانورپذیر” در نظر گرفته میشود، تا حد زیادی به این دلیل که از جهت دهی رانش سود میبرد، که از نازلهای قابل هدایت برای هدایت نیروی پیشرانه موتور استفاده میکند. با استفاده از قابلیتی که تنها در چند هواپیما از جمله F-۲۲ و Su-۳۰MKI یافت میشود، Su-۳۵ میتواند مانور دیدنی کبرا را انجام دهد، جایی که جنگنده به طور ناگهانی سرعتش را کاهش داده و روی دم خود میایستد که باعث میشود هواپیمای دشمن به هدف نزند.
در حالی که مانور کبرا در نمایشهای هوایی قابل توجه است، سرعت و انرژی را نیز از هواپیما سلب میکند، که در یک جنگ تن به تن چیز خوبی نیست. اما مشکل واقعی این است که در حالی که مانورپذیری در جنگ جهانی دوم یا جنگ ویتنام یک مسئله بود، اما در نبردهای هوایی مدرن دیگر یک فاکتور تعیین کننده به حساب نمیآید. اگر جتهای امروزی نبرد تن به تنی انجام دهند، احتمالاً به این دلیل است که یک یا هر دو طرف مرتکب اشتباه شده یا توانایی فنی برای حمله از فاصله ایمن را نداشته اند. رویه این است که جنگندههای مدرن، مانند F-۳۵، به عنوان تک تیراندازهای هوایی عمل میکنند که به شکل مخفیانه، طعمه خود را با موشک هوا به هوای دوربردی که هدف حتی تا زمانی که دیگر خیلی دیر شده آن را شناسایی نمیکند، هدف قرار میدهند.
تانهیل میگوید: «آنچه واقعاً اهمیت دارد رادار شما، برد شما، اتصال [شبکه]شما و میزان قابل مشاهده بودن اندک [پنهانکاری]شماست. رادار تعیین میکند که چه زمانی طرف دیگر را میبینید. برد به شما امکان میدهد مشخص کنید چه زمانی میتوانید شلیک کنید. قابلیت دیده شدن اندک به شما امکان میدهد نزدیکتر شوید».
در واقع، این الگو در جنگ روسیه و اوکراین نیز وجود داشته است. هر دو هواپیماهای روسی و اوکراینی از ترس موشکهای پیشرفته زمین به هوا مانند اس-۴۰۰ روسیه و پاتریوت آمریکایی، به جای نفوذ به حریم هوایی دشمن، در دو طرف خط مقدم خود باقی مانده اند. حتی اگر Su-۳۵ واقعاً سوپرمانورپذیر باشد – که هنوز در نبرد واقعی ثابت نشده است – جنگ اوکراین فرصتی برای نمایش آن فراهم نکرده است.
Su-۳۵ اسنایپر بهتری است
از بخت بد اوکراین، Su-۳۵ در نبردهای هوایی فراتر از برد بصری و همچنین درگیری تن به تن به شدت مرگبار است. اول از همه، Su-۳۵ ممکن است F-۱۶ را قبل از اینکه افعی متوجه Flanker-E شود، شناسایی کند. بنا به گفته سازنده اش، تیخومیروف، رادار Irbis-E جنگنده روسی میتواند اهداف هوایی را تا فاصله ۴۰۰ کیلومتری شناسایی کند.
Irbis یک تکنولوژی بسیار پیشرفته نیست. در واقع یک سیستم آرایه اسکن الکترونیکی غیرفعال (PESA) است که از یک فرستنده/گیرنده برای انتشار یک پرتو واحد روی یک فرکانس واحد از طریق چندین آنتن استفاده میکند. این امر به پرتو راداری امکان میدهد بدون نیاز به چرخش مکانیکی آنتن ها، به صورت الکترونیکی در جهات مختلف هدفگیری کند. این رادار به اندازه رادارهای AESA که در بسیاری از جنگندههای غربی مورد استفاده قرار میگیرد – از جمله تازهترین مدلهای F-۱۶ Block ۷۰ و Block ۷۲ – که از چندین فرستنده برای انتشار سیگنالهای متعدد در فرکانسهای مختلف به طور همزمان استفاده میکنند، پیشرفته نیست.
رادارهای AESA میتوانند چندین هدف را ردیابی کنند و کمتر در برابر پارازیت و جمینگ آسیب پذیر هستند. با این حال، اوکراین F-۱۶های مجهز به AESA را دریافت نمیکند. رادار AN/APG-۶۶ (V) ۲ جنگنده F-۱۶ MLU یک سیستم پالس داپلر قلاب شده با آنتنهای هدایت مکانیکی است که اسکن آهسته تری را با یک فرکانس در هر زمان ارائه میدهد. تانهیل میگوید: «پالس داپلر فریاد میزند که یک تکنولوژی قدیمی دهه هشتادی است».
علاوه بر این، رادار Su-۳۵ قدرتمندتر است. به گفته تانهیل، این رادار دارای توان ۵ کیلووات در مقایسه با تنها ۷۷۰ وات برای AN/APG-۶۶ (V) ۲ است. «من نمیگویم که میتواند پنج برابر دورتر یا ده برابر دورتر را ببیند، اما میتواند بسیار دورتر از APG-۶۶ ببیند».
انگار که رادار برتر کافی نیست، Su-۳۵ موشکهای بهتری نیز دارد. R-۳۷ دارای برد تشخیص هدف تخمینی ۴۰۰ کیلومتر را دارد، در حالی که برد R-۷۷-۱ حدود ۱۱۰ کیلومتر اعلام شده است. این موشکهای با قابلیت قفل فعال «شلیک کن و فراموش کن» به سمت حوالی هدفشان میروند و سپس از رادار خود برای نابود کردن آن استفاده میکنند.
اینکه این موشکها در چنین بردهایی تا چه اندازهای مؤثر هستند جای بحث دارد، اما در برابر جتهای قدیمی اوکراین، Su-۳۵ کشنده بوده است. Su-۳۵ و Su-۳۰SM که در ارتفاع ۳۰،۰۰۰ پایی در پشت خطوط روسی با احساس ایمنی کامل پرواز میکنند، با رادار Irbis خود روی جتهای اوکراینی قفل کرده و سپس موشکهای R-۳۷ و R-۷۷-۱ را شلیک میکنند. جنگندههای اوکراینی مجهز به موشکهای R-۲۷ متعلق به دوران شوروی با برد حدود ۸۰ کیلومتر هستند. این سلاحهای اوایل دهه ۱۹۸۰ از رادار نیمه فعال استفاده میکنند که نیاز دارند که هواپیمای اوکراینی، هدف را به طور مداوم با پرتو راداری روشن کند.
بر اساس گزارشی که در نوامبر ۲۰۲۲ توسط اندیشکده مؤسسه Royal United Services بریتانیا منتشر شد، «خلبانان اوکراینی تأیید میکنند که Su-۳۰SM و Su-۳۵S روسیه از نظر فنی کاملاً از هواپیماهای جنگنده نیروی هوایی اوکراین پیشی گرفتهاند». در سراسر طول جنگ، جنگندههای روسی اغلب توانستهاند به قفل راداری دست یابند و موشکهای R-۷۷-۱ را از فاصله بیش از ۱۰۰ کیلومتری به سمت جنگندههای اوکراینی پرتاب کنند. اگر چه چنین شلیکهایی احتمال اصابت کمی به هدف دارند، اما خلبانان اوکراینی را مجبور میکنند تا حالت دفاعی داشته باشند یا خطر هدف قرار گرفتن را در حالی که هنوز دور از برد مؤثر خودشان هستند، را به جان بخرند، و چند مورد از این شلیکهای از راه دور روسها نیز به هدف خورده اند».
ایالات متحده با تسلیح اف-۱۶های اوکراین به موشک هوا به هوای پیشرفته میان برد AIM-۱۲۰ موافقت کرده است، موشکی که اولین بار در سال ۱۹۹۱ معرفی شد. در حالی که وب سایت نیروی هوایی ایالات متحده برد AMRAAM را بیش از ۳۲ کیلومتر ذکر کرده است تخمین زده میشود جدیدترین نسخه به نام AIM-۱۲۰D بردی در حدود ۱۶۰ کیلومتر داشته باشد که از R-۷۷ بهتر است، اما نه بهتر از R-۳۷. دولت اوکراین در سپتامبر ۲۰۲۳ اعلام کرد که AMRAAMهای آن بردی در حدود ۱۶۰ تا ۱۸۰ کیلومتر دارند که به AIM-۱۲۰D اشاره میکند.
نتیجه گیری نهایینتیجه یک دوئل موشکی دوربرد بین Flanker-E و Viper به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله کیفیت پارازیت اندازهای هوابرد و فریبگرها، کیفیت ترکیب این جنگندهها با رادارها و موشکهای زمینی و هماهنگی بین سو-۳۵ها و هواپیماهای رادار هوابرد روسی A۵۰.
و هنوز عوامل دیگری وجود دارد که ممکن است تا زمانی که نبرد واقعی رخ ندهد، آشکار نشوند. F-۱۶ که به پیوند داده لینک ۱۶ (که استاندارد ناتو است) مجهز شده است، احتمالاً از قابلیت شبکه سازی بهتری نسبت به Su-۳۵ برخوردار است. این امر همکاری Viperها با سایر پلتفرمهای های هوایی و زمینی، از جمله دریافت هشدار اولیه و دادههای هدف گیری از سایر سنسورها را آسانتر میکند. در حالی که هواپیماهای پیشرفته روسی نیز دارای پیوندهای داده هستند، تهاجم روسیه به اوکراین با معضل سیستمهای ارتباطی غیرقابل اعتماد و فرماندهی و کنترل بدون انعطاف مواجه شده است.
حتی اگر اف-۱۶های اوکراینی از نظر تعداد و برد در جایگاه ضعیف تری قرار گیرند، میتوانند در ارتفاع پایین پرواز کنند تا از شناسایی رادار در بحبوحه شلوغی روی زمین جلوگیری کنند و سپس از دادههای حسگر سایر پلتفرمها برای پرتاب AIM-۱۲۰ به سمت هواپیماهای روسی استفاده کنند. تانهیل میگوید: «روسها ممکن است به سختترین راه بفهمند که پیوند داده به علاوه AMRAAM چقدر خوب است».
یا شاید اف-۱۶های اوکراینی سعی کنند تا حد امکان از درگیری هوایی اجتناب کنند. در عوض، آنها ممکن است به عنوان پلتفرمهای هوا به زمین، که موشکهای ضد تشعشع HARM علیه رادارهای دفاع هوایی روسیه، و موشکهای کروز و بمبهای گلایدری علیه پل ها، انبارهای تدارکات و پستهای فرماندهی روسیه شلیک میکنند، ارزشمندتر تلقی شوند. برای روسیه، تهدیدی که توسط Su-۳۵ ایجاد میشود، F-۱۶ها را تحت کنترل نگه میدارد. به همین خاطر دوئل بین دو فروند از تواناترین جنگندههای جهان ممکن است به بن بست ختم شود.