به نقل از «صراط نیوز»

استخوان پیکر‌های سوخته جانباختگان سانچی از بین نمی‌رود

تاریخ انتشار: ۱۸ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۰۶۸۷۷۳

گروه اجتماعی صراط: در شانزدهمین روز دی ماه، کشتی نفت کش ایرانی به نام سانچی در آب‌های چین با یک کشتی فله بر چینی بر خورد کرد.

در پی این برخورد، کشتی سانچی که حامل میعانات گازی بود منفجر شد و بعد از گذشت چندین روز از سوختن این کشتی، در نهایت روز یکشنبه ۲۴ دی ماه، اعلام شد که سانچی به طور کامل غرق شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پس از اقدامات صورت گرفته به منظور یافتن پیکر‌های خدمه کشته سانچی در نهایت پس از جستجو‌های لازم، ۳ پیکر به خانواده‌های دریانوردان تحویل داده شد.

میلاد آروی، مجید نقیان و محمد کاووسی ۳ دریانوردی بودند که پیکر آن‌ها یافت شد.

بعد از گذشت چندین روز از این حادثه، خانواده جانباختگان سانچی همچنان تاکید دارند که پیکر عزیزانشان باید از زیر آب خارج شود و بار‌ها درخواست خود را به مسئولان اعلام کرده اند.

چشمان خانواده شهدای سانچی هنوز در انتظار است؛ انتظاری که مشخص نیست سرانجام به نتیجه می‌رسد یا خیر.

در حال حاضر اعلام شده که به دلیل عمق دریا، غواصان قادر نیستند خود را به کشتی زیر آب رفته سانچی برسانند و اکنون تنها یک ربات به محدوده کشتی سانچی فرستاده شده است.

اکنون، اما و اگر‌های زیادی در رابطه با پیکر شهدای سانچی مطرح است. یکی از مهم‌ترین سوالاتی که طرح می‌شود این است که آیا به دلیل درجه حرارت بالای آتش، اثری از پیکر‌های شهدای سانچی باقی مانده است یا خیر.

برای شفاف شدن این سوال، گفت و گویی را با یک کارشناس حریق و فرمانده یکی از ایستگاه‌های آتش نشانی داشته ایم.

وی در این باره می‌گوید: استخوان در دمای ۶۰۰ تا ۸۰۰ درجه سانتی گراد به کربن تبدیل می‌شود البته این موضوع بستگی به میزان جذب کلسیوم استخوان‌های افراد نیز دارد.

این کارشناس حریق می‌افزاید: باید اطلاعات حرارت سنج‌ها در رابطه با دمای کشتی سانچی زمان حریق اعلام شود.

این فرمانده آتش نشانی با اشاره به تفاوت دما در نقاط مختلف کشتی سانچی می‌گوید: پیش از غرق شدن کشتی سانچی، کف کشتی در آب بود و بدون شک پیکر‌های خدمه نیز در کف کشته بوده است. ضمن اینکه درجه حرارت در
مخزن‌های حاوی میعانات گازی کشتی، موتورخانه و سایر نقاط مختلف کشتی متفاوت بوده است. تمام خدمه کشتی در یک نقطه متمرکز نبوده اند به همین خاطر به طور قطعی نمی‌توان ادعا کرد که تمام پیکر‌ها از بین رفته است.

وی می‌افزاید: این امکان وجود دارد که خدمه کشتی پس از اطلاع از حادثه فرصت پیدا کرده باشند که لباس حریق به تن کنند. البته باید به این موضوع توجه شود که لباس حریق نیز حدود نیم ساعت در مقابل آتش مقاوم خواهد بود و بیش از آن، پیکر‌ها می‌سوزند.

این کارشناس حریق با اشاره به احتمال باقی ماندن استخوان‌های شهدای سانچی می‌گوید: در پی حرارت، ممکن است استخوان‌ها خرد شده باشند، اما پیدا کردن این استخوان‌ها ممکن است.

وی با بیان اینکه احتمال خورده شدن استخوان‌ها از سوی آبزیان وجود ندارد می‌گوید: به دلیل ریختن میعانات نفتی در دریا، تا شعاعی مشخص، هیچ موجود زنده‌ای در دریا باقی نمی‌ماند به همین خاطر احتمال خورده شدن استخوان‌ها وجود ندارد.

منبع: صراط نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.seratnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «صراط نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۰۶۸۷۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند

یک زن ۴۰ ساله ۷۵ هزار سال قبل در غاری دفن شده بود. دست چپش زیر سرش حلقه شده و سنگی زیر سرش گذاشته شده بود که احتمالا به عنوان بالشتک در آن جا قرار داشته است. دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کردند با قرار دادن استخوان‌های جمجمه موفق به بازسازی چهره این زن شدند.

به گزارش ایسنا، این زن که به نام شانیدر زی(Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آنها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر اما پومروی(Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آنها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آنها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آنها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت(۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آنها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آنها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

در عوض، آنها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گورها ممکن است از طریق زنبورهای گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سالها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

نئاندرتال‌ها بارها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آنها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

بازسازی جمجمه

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آنها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین(Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس(Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

انتهای پیام