تقویت حواس پنجگانه با این گیاه خوش طعم
تاریخ انتشار: ۲۰ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۱۰۴۳۵۱
رکنا: گل گاو زبان هزاران خاصیت دارد و خاصیت ضد سرطانی این گیاه بر کسی پوشیده نیست.
جوشانده و دمکرده این گیاه، حواس پنجگانه را تقویت کرده و بسیار نشاطآور، بازکننده رنگ رخسار، کاهنده غم و اندوه است و میتواند حواسپرتی را رفع و تنگی نفس ناشی از آشفتگی ذهنی را بهبود بخشد.
هر چند در کتب قدیم به گل گاوزبان «لسان الثور» میگویند، ولی در واقع نام دیگری ندارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
جوشانده و دمکرده این گیاه حواس پنجگانه را تقویت کرده و بسیار نشاطآور، بازکننده رنگ رخسار، کاهنده غم و اندوه و ضد وحشت و اضطراب است و میتواند حواس پرتی را رفع و تنگی نفس ناشی از آشفتگی ذهنی را بهبود بخشد.
مقوی روح و اعضای اصلی بدن بوده، حواس پنجگانه یا بهتر بگویم، حواس هجده گانه آدمی را تقویت میکند.
شکم را نرم و کیسه صفرا را باز میکند، اخلاط سوخته سوداوی را از معده خارج و عوارض آن را از بین میبرد.
جوشانده آن همراه با داروهای دیگر جهت سرسام (مننژیت)، برسام (ورم پرده دیافراگم)، مالیخولیا، جنون و رفع حواسپرتی مفید است.
جوشانده آن نشاطآور بوده، رنگ رخسار را باز میکند.
سینه را نرم میکند، تنگی نفس و درد گلو را شفا میدهد.
دلهره و وحشت را از بین میبرد و غم و غصه را کم میکند و برای کسانی که با خود حرف میزنند سودمند است.
جوشانده آن با عسل جهت تنگی نفس تجویز شده است.
جویدن برگ تازه آن جهت درمان جوشهای چرکی دهان اطفال، برفک، سستی بیخ دندان و رفع حرارت دهان نافع است. مقدار خوراک گل آن 10 گرم تا 5 گرم میباشد.
عرق گل گاوزبان جهت امراض سوداوی، وسواس و خفقان مفید است.
دارای منیزیوم بوده و از سرطان پیشگیری میکند.
مضرات: گلگاو زبان بهعلت داشتن آلکالوئید برای زنان باردار و کودکان مضر است.
خواص ضد سرطانی
منیزیوم موجود در گلگاوزبان ضدسرطان بوده و بهدلیل دارا بودن «آلکالوئید» میتواند ضد حساسیت، ضد روماتیسم و ضد التهاب باشد.
این گیاه باعث کاهش تب در بیماریهایی چون سرخک، مخملک، آبله و کهیر میشود. در برخی کشورها برگهای تازه گلگاوزبان را بهعلت داشتن مقادیری ویتامین C داخل سالاد میریزند.
گلهای تازه این گیاه نیز بویی شبیه خیار دارد و وقتی در آب خیسانده شود و با آبلیمو و شکر مخلوط شود، مصرف آن برای روزهای گرم بسیار نشاطانگیز و خنککننده است.
تصفیهکننده خون
گلگاوزبان علاوهبر خواص درمانی فوق تصفیهکنندهخون، ضداسپاسم، محرک غدد آدرنال، مقوی قلب Heart و عروق، نرمکننده مجاری تنفسی، خلطآور، شیرافزا و مسهل بوده، ولی بهدلیل دارا بودن آلکالوئید برای زنان باردار و کودکان مضر است.
دمکرده گلگاوزبان به همراه سنبلالطیب و لیموعمانی یک نوشیدنی نشاط آور و آرامبخش است که استفاده از آن به جای چای و قهوه در مجالس عزاداری برای ایجاد آرامش درونی توصیه میشود.
توصیه
اگر در حال مصرف داروهای شیمیایی اعصاب هستید و قصد استفاده از گیاهان دارویی را دارید حتما پزشکتان را در جریان بگذارید؛ چرا که تداخل دارویی ممکن است به ضررتان باشد.
بعد از باز کردن بسته گیاه دارویی، بلافاصله آن را درون یک شیشه دردار و به دور از نور و رطوبت نگهداری کنید.
منبع: رکنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۱۰۴۳۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رفتار انسانی یک «اورانگوتان» برای اولینبار؛ تهیه ضماد برای درمان زخم!
محققانی که اخیرا به این کشف بزرگ دست یافتهاند در مقاله خود مینویسند: "تا جایی که ما میدانیم، این مطالعه اولین مستند سیستماتیک درمان زخم فعال احتمالی با یک ماده گیاهی فعال بیولوژیکی در گونههای غیر انسانی است. "
به گزارش خبرآنلاین، چندین سال پیش، ایزابل لاومر، نخستیشناس موسسه ماکس پلانک و همکارانش یک اورانگوتان سوماترایی نر (Pongo abelii) به نام راکوس را مشاهده کردند که بیش از نیم ساعت را به تهیه، مصرف و استفاده مکرر از یک گیاه دارویی شناخته شده بر روی زخم باز روی صورتش اختصاص داد.
نر بالغ، که تخمین زده میشود حدود ۳۰ سال داشته باشد، چندین بار آب برگهای جویده شده را با انگشتانش فقط روی زخمهایش میمالید تا زمانی که زخم کاملا با خمیر برگ پوشانده شود. از آنجایی که او هیچ قسمت دیگری از بدنش را به این ماده آغشته نکرده بود، لامر و همکارانش معتقدند که او عمداً جراحت خود را درمان میکرد.
محققان این رفتار را در پارک ملی Gunung Leuser در اندونزی مشاهده کردند؛ آنها سه روز پس از اینکه اولین بار متوجه زخم باز روی صورتش شدند که در درگیری با نر دیگر ایجاد شده بود، راکوس را در حال جمعآوری دقیق برگهای گیاه Akar Kuning (Fibraurea tinctoria) دیدند.
این گیاه از دیرباز در طب سنتی برای درمان زخمها و سایر بیماریها مانند دیابت، اسهال خونی و مالاریا استفاده میشده است.
تجزیه و تحلیل ترکیب شیمیایی این گیاه نشان میدهد که آن خواص ضد باکتریایی، ضد التهابی، ضد قارچی و آنتی اکسیدانی دارد که همگی برای بهبود زخم مفید هستند.
به این ترتیب، ممکن است راکوس به طور اتفاقی در حین خوردن گیاه به تسکین درد پی برده باشد، یا ممکن است این تکنیک درمان زخم را یاد گرفته باشد. در حالی که این رفتار قبلاً در گروههای محلی اورانگوتانها مشاهده نشده بود، نرها پس از بالغ شدن پراکنده میشوند، بنابراین ممکن است راکوس این ترفند هوشمندانه را از جمعیتی که در آن متولد شده بود، یاد گرفته باشد.
محققان خاطرنشان میکنند: «راکوس در سال قبل از این حادثه به تازگی رشد جنسی ثانویه خود را پشت سر گذاشته بود و به نظر میرسید سعی میکند خود را به عنوان یک نر مسلط جدید معرفی کند که از دادههای رفتاری ما جمع آوری شده در این مدت منعکس شده است.»
لامر و تیم مشاهده کردند که راکوس در روزهای بعد همچنان به خوردن این گیاه ادامه میدهد و هیچ نشانهای از عفونت زخم مشاهده نمیشود. در ۱۹ ژوئیه ۲۰۲۲ به نظر میرسید که زخم به طور کامل بهبود یافته و تنها یک زخم ضعیف باقی مانده است.
راکوس همچنین بیش از نیمی از روز را در طول دوره نقاهت خود به استراحت میگذراند که به طور قابل توجهی با دورههای استراحتی که محققان قبل از کشف زخم او مشاهده کرده بودند، متفاوت بود.
گزارشها و شواهد حکایتی گستردهای از خوددرمانی در سایر نخستیها وجود دارد، از جمله شامپانزههایی که مغز Vernonia amygdalina را برای درمان عفونتهای کرمی میجوند و حشرات را روی زخمها میزنند، اما ثبت چنین رفتارهایی بهطور سیستماتیک دشوار بوده است.
اگر ثابت شود که گیاهان برای درمان زخمها به طور کلی در اورانگوتانها یا دیگر میمونهای بزرگ استفاده میشود، ممکن است نشان دهد که شیوههای پزشکی انسانی ریشه در زمانی دارد که اجداد پستانداران مشترک ما در زمین پرسه میزدند.