ابتکار: قبل از دیر شدن باید در چارچوب شرع پاسخ مناسبی دهیم تا دختران ایرانی احساس محدودیت نکنند
تاریخ انتشار: ۲۳ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۱۵۶۵۸۱
به گزارش جماران، دکتر معصومه ابتکار در نشست علمی پژوهشکده اندیشه دینی معاصر ضمن تبریک سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و ایام دهه فجر گفت: انشالله بتوانیم گامهای مهمی در خصوص آرمانهای اصیل انقلاب اسلامی برداریم و در آستانه چهلمین سال پیروزی انقلاب آرمانهای متعالی را در یک نظام کارآمد و پویا تحقق ببخشیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
معاون رئیس جمهوردر امور زنان و امور خانواده با تاکید بر اینکه اگر به نسل جوان اجازه پرسش ندهیم هرگز نمیتواند مانند نسل ۵۷ سوار کشتی انقلاب شود، گفت: متاسفانه در مدارس، در میان دانشآموزان و معلمان اصلا گفتوگو نداریم. ۱۰ سال پیش میزان گفتوگو در خانوادهها دو ساعت بود، اما متاسفانه این رقم به ۲۰ دقیقه کاهش یافته است.
وی در ادامه سخنان خود به رابطه متقابل کارآمدی نظام جمهوری اسلامی و توانمندی در پاسخگویی به مسائل روز اشاره کرد و افزود: امام راحل دین را به عرصه زندگی سیاسی و اجتماعی آوردند و خود ایشان هم در موضوعاتی مانند مسائل زنان نگاه مترقیانهای در عمل و نظر داشتند و در مقابل با تحجر نیز مقابله میکردند. همان طوری که امروز رهبر معظم انقلاب نگاه امام خمینی(ره) را نسبت به آینده و مسائل زنان دارند.
معاون زنان و امور خانواده رئیس جمهوری تصریح کرد: ابتکار در این باره اضافه کرد: ما به عنوان نسل انقلاب فرصت محدودی داریم تا بتوانیم کارآمدی نظام و دین در عصر معاصر را برای نسل جوان مخصوصا در قالب قوانین، مقررات و سیاستها به اجرا و نمایش بگذاریم.
وی در ادامه به پیشرفت ورزش بانوان بعد از انقلاب اسلامی اشاره کرد و افزود: با وجود همه تحولات و پیشرفتهایی که پس از انقلاب برای بانوان رخ داده است؛ هنوز زنانی ایرانی احساس نکردهاند که بدون تبعیض میتوانند در این نظام فعالیت داشته باشند. بنابراین ما برای رسیدن به این هدف فاصله داریم و برای فعالیت زنان آن هم بدون تبعیض باید تلاشهای فراوانی را انجام دهیم.
معاون زنان و امور خانواده رئیس جمهوری تاکید کرد: ما قبل از دیر شدن باید در چارچوب شرع پاسخ مناسبی به ضرورتهای اجتماعی دهیم تا دختران ایرانی احساس محدودیت نکنند.
ابتکار در بخش دیگری از سخنان خود به موانعی مانند تصویب قانون امنیت اجتماعی زنان در مقابله با خشونت، اصلاحیه قانون تابعیت یا صدور گذرنامه برای بانوان دارای رتبههای علمی یا ورزشی جهت حضور در عرصههای جهانی اشاره کرد و از مراکز و پژوهشکدههای دینی خواستار حمایت و ارائه راهکار در این موارد شد.
وی عدم گفتوگو را یکی از معضلات بزرگ و مهم جامعه دانست و گفت: متاسفانه در مدارس، در میان دانشآموزان و معلمان اصلا گفتوگو نداریم. ۱۰ سال پیش میزان گفتوگو در خانوادهها دو ساعت بود، اما متاسفانه این رقم به ۲۰ دقیقه کاهش یافته است در حالیکه ما نیازمند گفتوگوی اجتماعی- سیاسی در جامعه و خانوادهها هستیم.
ابتکار با تاکید بر اینکه باید با نسل جدید گفتوگو کرد، افزود: باید اجازه دهیم نسل جوان پرسش و چالش کند. اگر به نسل جوان فرصت انتخاب ندهیم هرگز نمیتواند مثل نسل ۵۷ سوار کشتی انقلاب بشود و تا پای جان با انتخاب آزادانه خویش پای ارزشها بایستد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری، در این نشست علمی خانم سجادی دستیار ویژه امور حقوق شهروندی معاونت امور زنان و خانواده به ارائه گزارش و تصویب احتمالی طرح خشونت درباره زنان اشاره کرد و افزود: این طرح در مراحل پایانی قرار دارد که در صورت تصویب میتوان به کاهش خشونت در جامعه امیدوار شد.
وی افزود: از اولین اقدامات مهم دکتر ابتکار پس از حضور در معاونت، تشکیل شورای مشورتی فقهی- حقوقی با هدف بازنگری مواردی از قوانین تبعیض آمیز علیه زنان بود. بعد از آن جلساتی در این خصوص برگزار شد و ما توانستیم وارد برخی مصادیق شویم و گفتوگوهای مهمی نیز انجام دهیم.
سجادی در ادامه سخنان خود به تعدادی از محدودیتهای زنان اشاره کرد و گفت: ممنوعیت خانمها در قضاوت زمانی مطرح شد که قاضی میبایست حکم را استنباط فقهی میکرد در حالی که اکنون قاضی از روی قوانین حکم صادر میکند بنابراین خانمها هم میتوانند این کار را انجام دهند.
وی تاکید کرد: فقه ما خط قرمز شده است در حالیکه احکام فقهی ما خط قرمز نیستند. بله آن جایی که قرآن حکم صریح داده روی چشمان خود میگذاریم ولی در مسائل فقهی لزوما اینگونه نیست.
سجادی با طرح این پرسش که چرا استان قم باید از لحاظ طلاق رتبه سوم را در کشور داشته باشد، گفت: ما دست یاری به سوی پژوهشکدههایی چون اندیشه دینی معاصر دراز میکنیم و در حل آسیبهای اجتماعی و مسائل زنان از همه صاحب نظران و اساتید یاری و کمک میخواهیم.
در پایان این نشست اساتید و حاضران جلسه؛ پرسشها، دغدغهها، انتقادات، پیشنهادات و نظرات خودشان را با دکتر معصومه ابتکار در میان گذاشتند
انتهای پیام
منبع: جماران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۱۵۶۵۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چگونه با کودکان درباره بیماری صعبالعلاج والدین صحبت کنیم؟
به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، دکتر کلودیا گلد، متخصص اطفال در بیمارستان ماساچوست، در این باره میگوید: «هرچند خانوادهها ممکن است بخواهند به طور غریزی از کودک خود در برابر احساسات ترسناک ناشی از اطلاع یافتن از چنین مسائلی محافظت کنند، اما ارتباط واضح برای بچهها مفید است.»
این صحبت ولی چگونه باید باشد؟ هدلی مایا، مددکار اجتماعی بالینی در مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ، در این باره میگوید: «نحوه دقیق گفتگو در مورد سرطان بسته به هر کودک و خانواده متفاوت است، اما دستورالعملهایی وجود دارد که میتواند به بزرگسالان کمک کند.»
خانم مایا که همچنین یکی از هماهنگکنندگان گفتگو با کودکان در مورد سرطان است، اضافه میکند: «در خانوادههایی که با تشخیص سرطان مواجه هستند، این یکی از سختترین مکالماتی است که والدین و بزرگسالان در زندگی خود باید با کودکان داشته باشند.»
کارشناسان میگویند هنگام صحبت با یک کودک یا نوجوان در مورد تشخیص سرطان والدین، نخست باید سن او را در نظر گرفت.
پیشدبستانی و کوچکتر
به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودکان سهساله و کمتر بیشتر نگران جدایی، رها شدن و تغییر در زندگی روزمره خود خواهند بود.
این انجمن در وبسایت خود آورده است: «اگر تغییری در روال معمول زندگی آنها ایجاد شود، نوزادان و کودکان نوپا ممکن است به راحتی گیج شوند، بیشتر به والدین خود بچسبند و ممکن است تغییراتی نیز در خواب، غذا خوردن یا سایر عادات روزانه خود پیدا کنند.»
کارشناسان میگویند نوازش و آغوش مکرر و همینطور نزدیک بودن فردی که کودک با او احساس راحتی میکند مهم است. رعایت این نکات اجازه میدهد تا ریتم زندگی کودک تا حد امکان عادی باشد. اجازه دادن به او برای دیدن والدین در بیمارستان از طریق ویدئو، تلفن یا سایر ابزارهای فناوری همچنین از روشهایی است که میتواند کودکان این سنی را آرام کند.
رده سنی مهدکودک و اوایل دبستان
برای کودکان بین ۴ تا ۶ سال، بیمار بودن اغلب معادل سرماخوردگی یا سایر بیماریهای مسری است. به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودک ممکن است نگران شود که «سرطان بگیرد.» کودکان در این سن همچنین ممکن است حس کنند که غم و اندوه خانواده به نوعی تقصیر آنها است.
برای کودکانی در این رده سنی روال عادی زندگی همچنان بسیار مهم است و داشتن یک مراقب آشنا و قابل اعتماد نقشی مثبت ایفا میکند.
هنگام برقراری ارتباط با کودکان در این محدوده سنی، همیشه از زبانی واضح و ساده استفاده کنید. استفاده از زمان بازی و نقاشی را برای کمک به انتقال مفهوم سرطان به آنها در نظر داشته باشید. برای پرداختن به تصورات نادرست و برطرف کردن سوءتفاهمها، به هنگام بازی و از زبان اسباببازیها حرف بزنید.
کودکان در سنین ابتدایی
کودکان بین ۷ تا ۱۲ سال احتمال بیشتری دارد که مفهوم سرطان را درک کنند و بتوانند آینده را پیشبینی کنند. با این حال، آنها ممکن است احساسات خود را پنهان کنند تا باعث ناراحتی بیشتر عزیزانشان نشوند.
برای کودکان بزرگتر در صورت لزوم میتوان جزئیات بیشتری در مورد سرطان ارائه کرد. سعی کنید آنها را با اطلاعات زیاد بمباران نکنید، اما در پاسخ به هر سؤالی که ممکن است داشته باشند صادق و باز باشید.
انجمن سرطان آمریکا در این باره میگوید: «به سلامت و رفاه خود کودک توجه کنید. اگر کودک فهم آن را پیدا کرده که خود را برای بیماری والدیناش سرزنش نمیکند، مسئلهای نیست اگر گریه یا عصبانیت آنها را ببیند. سعی کنید به کودکان کمک کنید درک کنند که داشتن احساسات قوی طبیعی است و ابراز آنها خوب است.»
این انجمن همچنین توصیه میکند که در صورت امکان بگذارید کودک به مدرسه رفتن و انجام فعالیتهای فوق برنامه ادامه دهد و به معلمان، مربیان و کادر آموزشی مدرسه در مورد بیماری اطلاع دهید. این خبر را به خانواده دوستان خود بگویید و به کودک اطمینان دهید که خوشگذرانی هیچ مشکلی ندارد.
نوجوانان به اندازه کافی بزرگ هستند که اهمیت تشخیص سرطان و احتمالات آینده را درک کنند، ممکن است نوجوانان بیشتر نگران باشند و از این رو باید به آنها فهماند که کاری نکردهاند یا حرفی نزدهاند که باعث این بیماری شده باشد.
مانند کودکان کوچکتر آنها نیز ممکن است سعی کنند غم، عصبانیت یا ترس خود را پنهان کنند تا باعث درد بیشتر دیگران نشوند. حفظ روال عادی همچنان مفید است، همانطور که بهروزرسانیهای صادقانه و آشکار درباره بیماری والدین نیز مفید است.
انجمن سرطان ایالات متحده میگوید: «اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت والدین، علائم، عوارض جانبی احتمالی درمان و آنچه که ممکن است انتظار داشته باشند به آنها ارائه دهید و اگر علاقهمند بودند اطلاعات بیشتری در اختیارشان بگذارید. خطوط ارتباطی را باز نگه دارید و به آنها بگویید که میتوانند در هر زمان با شما صحبت کنند و هر سوالی میخواهند بپرسند.»
در این سن دوستان و تأثیرات اجتماعی عواملی کلیدی هستند، بنابراین یک نوجوان ممکن است به اینترنت روی بیاورد یا از دوستانش کمک بخواهد. از یکی از دوستان یا خویشاوندان خود بخواهید که به نوجوان خانواده توجه ویژهای داشته باشند و به کودک اطمینان دهند که خوشگذرانی اشکالی ندارد و در مورد آن احساس گناه نکند.»
به گفته آژانس سلامت سرطان آمریکا، «نوجوانانی که احساس پریشانی میکنند ممکن است بدرفتاری نشان دهند، از دوستان و خانواده کنارهگیری کنند و احساس غمگین بودن کنند. به آنها اطمینان دهید که داشتن این احساسات اشکالی ندارد و آنها را تشویق کنید تا یاد بگیرند که چگونه با روشهای سالم واکنش نشان دهند و با موضوع کنار بیایند.»
یکی از سختترین و شاید فوریترین سؤالات یک کودک، وقتی متوجه میشود که عزیزش سرطان دارد، این جمله است که «حالت خوب میشه؟»
حتی در بزرگسالی نیز ممکن است پاسخ این سوال را ندانید، اما به گفته دکتر مایا «همیشه میتوانید بگویید: میدانی، من حالا آماده پاسخگویی به این سؤال نیستم، یا فعلاً نمیدانم، اما قول میدهم به محض دانستن در اولین فرصت تو را در جریان بگذارم.»
خانم مایا اضافه میکند: «مهمترین چیزهایی که باید در پاسخ به فرزندتان به او بگویید این است که مستقل از هر اتفاقی که خواهد افتاد، مورد محبت و محافظت قرار میگیرد. و اینکه اشکالی ندارد که او درگیر احساسات دشواری باشد. در واقع این مهمترین چیز است: اذعان به اینکه مواجهه با وضعیت نامعلوم واقعا سخت است و اینکه داشتن چنین احساسی ترسناک است.»
در این میان اما والدین اغلب دنبال یک سناریو برای انجام کار درست هستند. حقیقت ولی این است که فقط یک راه درست و کامل برای صحبت درباره چنین موضوعی وجود ندارد.
خانم مایا میگوید: «اغلب بهتر همین است که شما دقیقاً ندانید چه میخواهید بگویید و در عوض به دغدغههای فرزندتان گوش دهید و به آن پاسخ دهید. نگران این نباشید که در اولین گفتگو با کودک همه پاسخها را داشته باشید یا به هر احساسی بپردازید، زیرا این اولین مورد از شمار زیادی از مکالمهها است.»
او اضافه کرد: «نکته مهم این است که دغدغه اصلی فرزندتان را متوجه شوید و یک روی باز داشته باشید تا بدانند که همچنان میتوانند برای دریافت حمایت و محبت نزد شما بیایند.»
انتهای پیام/